هم سرنوشت باجو يا كانتونا؟

عصر ايران ورزشي، هومان دورانديش - رونالدينيو  ماههاست كه سخت در تلاش است تا نظر مساعد كارلوس دونگا را جلب كند تا بلكه بتواند جزو 22 بازيكن برزيل قرار گيرد و راهي به جام جهاني بيابد.

رونالدينيو در شرايط كنوني يادآور روبرتو باجو و اريك كانتونا در سال 1998 است. باجو در جام جهاني 1994 همه كاره تيم ملي ايتاليا بود و با به ثمر رسادن 5 گل حساس و زيبا، موفق شد ايتاليا را به فينال جام جهاني برساند. اما پس از آن ديگر از سوي آريگو ساچي به تيم ملي دعوت نشد.

اينكه چرا ساچي ديگر باجو را به تيم ملي دعوت نكرد، سئوالي است كه كماكان پاسخ آن پيدا نشده است. ولي خود باجو معتقد بود ساچي از درخشش او در جام جهاني 94 هراسناك شد و ترسيد كه مبادا همه ملي ايتاليا را تيم روبرتو باجو ( و نه تيم آريگو ساچي ) بدانند.

تماشاي ديدارهاي ايتاليا در جام ملتهاي اروپا در سال 1996 براي طرفداران اين تيم، با حسرت و افسوس عدم حضور باجو در زمين همراه بود. در آن سال ايتاليا در گروه خود حذف شد و ساچي هم از مربيگري اين تيم كنار گذاشته شد اما ناسپاسي ساچي در قبال باجو سبب شد كه بهترين بازيكن دهه 90 ايتاليا از متن فوتبال اين كشور به حاشيه آن رانده شود؛ به گونه اي كه باجو كه در اوايا دهه 1990 ستاره يوونتوس بود، در سال 1997 در بولونيا در تلاش بود تا با گلزني و بازيسازي، سزاره مالديني مربي تيم ملي ايتاليا را متقاعد كند كه او نيز شايسته حضور در جام جهاني است.

باجو در اين مبارزه موفق شد و همراه با تيم ملي به جام جهاني 1998 رفت اما باز هم نتوانست آنچنان كه بايد در اين جام بازي كند؛ زيرا سزاره مالديني دل پيرو، ستاره كم اثر خود را به باجوي تاثير گذار ترجيح مي داد. باجو ديگر در ويترين نبود و مربي ايتاليا هم ظاهرنگر بود و گويا خط حمله تيمش را جولانگاه " ستارها " مي خواست.

اريك كانتوناي فرانسوي نيز در سالهاي  98-1997 تلاش زيادي به خرج داد تا به تيم ملي دعوت شود. كانتونا كه جام ملتهاي اروپا را از دست داده بود، مي دانست امه ژاكه تمايلي ندارد او را به جام جهاني 98 ببرد.

 اريك آشوبگر در آخرين بازي راهيابي به جام جهاني 1994، پس از آنكه فرانسه در زمين خود به بلغارستان باخت، در رختكن تيم سيلي محكمي به گوش ديويد ژينولا زد تا يادش بماند كه ديگر در دقيقه 91 توپ را با حركتي غيرحرفه اي  لو ندهد و زمينه ساز گل حريف نشود!

 ژاكه از جنجال آفريني احتمالي كانتونا هراس داشت و او را به تيم ملي دعوت نمي كرد. زماني هم كه كانتونا در ليگ برتر آن لگد به ياد ماندني را به يكي از تماشاگران تيم حريف زد، ديگر ژاكه مطمئن شد جاي كانتونا در تيم ملي فرانسه نيست. هم از اين رو بود كه هر چه كانتونا در منچستر يونايتد درخشيد، تغييري در تصميم ژاكه ايجاد نشد.

حتي نرم گويي هاي كانتونا درباره ژاكه و حمايتي كه اين عنصر آشوبگر – به رغم دعوت نشدنش به تيم ملي -  از ژاكه به عمل مي آورد دل سنگ ژاكه را نرم نكرد و اريك كانتوناي كبير جام جهاني 1998 را از دست داد

 حال رونالدينيو برزيلي در وضعيتي مشابه باجو و كانتونا قرار گرفته است. او از بارسلونا سير شد و به آث ميلان رفت. اعجوبه برزيلي تا سال 2006 در بارسلونا نمايش بي نظيري از فوتبال را ارائه مي كرد كه تا زماني كه ورزش فوتبال وجود دارد، از حافظه تاريخ پاك نخواهد شد. اما او پس از ناكامي در جام جهاني  2006 افت كرد و در سال 2007 ديگر نتوانست در بارسلونا ستاره پرفروغ سالهاي پيش باشد.

رونالدينيو به جاي اينكه بكوشد سال 2008 را به سالي درخشان در بارسلونا بدل كند، در اشتباهي استراتژيك بارسلونا را به مقصد ميلان ترك كرد. او در ميلان كارلو آنجلوتي نتوانست جايگاه ثابتي بدست آورد و بدين ترتيب بر مصائب و ناكامي هايش افزوده شد.

ديگر همه داشتند مطمئن مي شدند رونالدينيوي 28 ساله نيز همانند هموطنش رونالدو زودتر از آنچه كه تصور مي شد به پايان دوران درخشان خود در جهان فوتبال رسيده است كه ناگهان آنجلوتي به چلسي رفت و لئوناردو، ديگر هموطن رونالدينيو، سكان مربيگري ميلان را بدست گرفت.

لئوناردو به رونالدينيو مجال بازي داد و خرگوش خندان برزيلي در اين فصل تلاش و تقلاي زيادي كرد تا به دوران درخشان خود بازگردد.

 هر چند كه او در فصل 2010-2009 هم نتوانست همانند سالهاي 2003 تا 2006 خود ظاهر شود ولي كمابيش بازيهاي خوبي را براي ميلان انجام داد و بخصوص تا پيش از حذف شدن آث ميلان در ليگ قهرمانان اروپا، گلهاي زيبايي به ثمر رساند و بازيهاي موثري به نمايش گذاشت ولي بازهم كارلوس دونگا او را به تيم ملي برزيل دعوت نكرد كه نكرد.

با اين حال رونالدينيو هنوز لااقل يك ماه فرصت دارد تا به سرنوشت كانتونا دچار نشود و بتواند همانند باجو مربي تيم ملي كشورش را متقاعد كند كه او نيز بايد در جام جهاني حضور داشته باشد.

خود رونالدينيو معتقد است كه جام جهاني بدون او بي مزه است. اما ستاره برزيلي بهتر است به ياد داشته باشد كه حضور او در جام جهاني 2006، آن هم در اوج دوران فوتبالش، هيچ نمكي بر سالاد جام جهاني نريخت.

 بنابراين رونالدينيو بايد در آخرين روزهاي فرصت تاريخي اش، متواضعانه تر سخن بگويد. بهترين كار او براي او اين است كه قدرت خود را صرف خوب بازي كردن در زمين فوتبال كند نه تعريف كردن از خودش. چه بسا اين گونه بتواند به راه باجو برود و از هم سرنوشتي با كانتونا حذر كند.