ستارگان اروپایی ناکام های بزرگ

عصر ایران ورزشی؛ عباس خادم الحسینی- جام جهانی 2010 آفریقای جنوبی با تمام حرف و حدیث هایی که پیرامون عدم امنیت در این کشور آفریقایی وجود داشت آغاز شد.

بسیاری از علاقه مندان فوتبال 4 سال را صبر کرده بودند تا یک بار دیگر بزرگترین میهمانی فوتبال جهان را نظاره گر باشند و از آن لذت ببرند.

بسیاری از شرکت های تجاری بزرگ هم آماده بودند تا با استفاده از جادوی فوتبال به سودی کلان دست یابند.

در این بین همه و همه خود را برای به دست آوردن دستاوردی از این رویداد آماده می کردند.

در 32 کشوری که در جام جهانی حضور داشتند شور و حالی باور نکردنی را می شد نظاره کرد. برای مردم کشوری همچون کره شمالی جام جهانی به مثابه ی آزادی بود هرچند مقطعی و کوتاه ولی چیزی رویایی بود برای تجربه ی فضایی  جدید و ناب.

در کشورهای آفریقایی هم به سبب اینکه جام جهانی در آن قاره انجام می شد شور و حالی باور نکردنی را می شد به تماشا نشست.

کشورهای فقیری که تا قبل از این کمتر کسی درباره آنان جز با یادآوری  فقر و فلاکتشان سخن به میان می آورد و حالا توجه میلیون ها نفر به آنان جلب شده است و بی شک جهان نگاهی ورای آن چیزی که پیش از این به این قاره داشته است پیدا کرده است.

و اما دراروپا چه شده است؟ تیم های اروپایی آنطور که باید و شاید نتوانسته اند خودی نشان بدهند و قدرتشان را به رخ بکشند.

البته تیم هایی مثل آلمان، اسپانیا و هلند بوده اند که بد ظاهر نشده اند ولی غول هایی همچون ایتالیا، قهرمان جام جهانی 2006، انگلستان و فرانسه با چه فضاحتی به کشورشان بازگشتند و به هیچ توفیقی در این جام دست نیافتند.

ایتالیا که بار دیگر مارچلو لیپی را که دوره قبل یعنی در جام جهانی 2006 با وی به قهرمانی جهان رسیده بود را روی نیمکت خود می دید.

این تیم که به زعم بسیاری در یکی از آسان ترین گروه ها حضور داشت در گروه اف مسابقات با پاراگوئه، اسلواکی و نیوزلند هم گروه بود که در عین ناباوری در گروه خود چهارم شد و باعث سرخوردگی و عصبانیت هواداران خود شد.

از سویی دیگر تیم ملی فرانسه که همانند دوره قبل ریمون دومنک را به عنوان سرمربی خود می دید، بسیار امیدوار بود بار دیگر با مربی خرافاتی خود به فینال برسد.

اما اینبار آنطور که فرانسوی ها دوست داشتند پیش نرفت. البته قابل پیش بینی بود
که نمی شود با دومنک که بازیکنانش را براساس صور فلکی درون زمین ارنج می کند به موفقیت رسید.

مسائل و مشکلاتی هم که بین آقای سرمربی و آنلکا بازیکن تیم ملی فرانسه رخ داد و در پی آن اعتصاب بازیکنان و آن مسائل فوق حاشیه ای که برایشان رخ داد موجبات آن را فراهم کرد که فرانسه هم راه خانه را در پیش بگیرد و علاوه بر حذف لکه ی ننگی هم بر دامن خود به همراه داشته باشد.

انگلستان هم که با حضور کاپلو خیلی به قهرمانی امیدوار بود پس از آنکه به سختی توانست از گروه خود به مرحله یک هشتم نهایی برسد در این مرحله با آلمان روبرو شد و با شکست 4 بر 1 بلیط خود را برای انگلستان رزرو کرد و به کشورش بازگشت.

این تیم که در مرحله انتخابی بسیار خوب ظاهر شده بود مردم انگلستان را امیدوار کرده بود که اینبار پس از مدت ها تیم کشورشان با یک سرمربی ایتالیایی به آرزوی قهرمانی آنان در جام جهانی جامه عمل می پوشاند.

ولی آنچه که کاپلو و مردم انگلستان خواهان آن بودند رخ نداد و حالا زمزمه های جدایی دن فابیو از تیم ملی سه شیرها بیش از پیش شنیده می شود.

سوال اینجاست که ستارگانی که تا پیش از جام همه روی آنها حساب باز کرده بودن چرا چیزی ارائه نکردند و بسیار کم فروغ و نا امیدکننده ظاهر شدند.

فشارهایی که برای قهرمانی از سوی رسانه های داخلی و همچنین مردم کشورهای اروپایی به تیم کشورشان وارد می شد شاید مهمترین عاملی بود که باعث شد این تیم ها ناکام باشند و نتوانند خوب و قدرتمند ظاهر شوند.

این گفته در مورد ستارگان تیم های ناکام هم صدق می کند. ستارگان بزرگی  همچون وین رونی، کریستیانو رونالدو و دیگر ستارگان تیم های حذف شده ایتالیا، انگلستان، فرانسه و پرتغال که تمام نگاه ها به ساق های آنان بود همگی ناکام ماندند.

نکته جالب در مورد جام جهانی 2010 این است که بر خلاف تمام پیش بینی ها که گمان می رفت تیم هی اروپایی به مراحل بالاتر صعود می کنند در مرحله یک چهارم نهایی و بین 8 تیم برتر جام چهار تیم از منطقه آمریکای جنوبی حضور دارد که این خود زنگ خطری برای فوتبال اروپا می تواند باشد.

قاره اروپا امیدوار است که یکی از نمایندگانش سرانجام جام را به خانه ببرد تا ناکامی های این قاره در این جام جهانی کمتر به چشم بیاید و همچنان کاپ طلایی جام جهانی را در اروپا حفظ کنند.