بعد از چند بوق ممتد، صداى بچه سالى از آنطرف خط می‌آيد كه می‌گويد: بفرماييد... قطعاً اين صداى قلعه نويى نيست و زمانى كه می‌فهمد ما دنبال امير خان می‌گرديم، اسم ما را می‌پرسد و بعد می‌گويد: يك ربع ديگر تماس بگيريد. از روى عقربه ساعت، يك ربع بعد گوشى را برمی‌داريم و تكرار را می‌زنيم، دوباره پس از چند بوق ممتد، صدايى از آنطرف خط می‌گويد: بفرماييد ولى اين بار همان صداى آشنا است.

آقاى قلعه نويى سلام... فلانى هستم.

الان كدام روزنامه هستى؟

با اجازه شما ايران ورزشى... با چهارشنبه سورى چه می‌كنيد... اينجا كه سر و صدا ما را كلافه كرده اما ظاهراً اطراف شما خبرى نيست.

ما كه در خدمت خانواده هستيم و جرأت بيرون رفتن نداريم. خطرناك است و بايد در منزل بمانيم تا اتفاق خاصى رخ ندهد.

سواى بحث چهارشنبه سورى، می‌خواستيم چند تا سؤال از شما بپرسيم... اجازه هست؟

شرمنده! من با ايران ورزشى مصاحبه نمی‌كنم.

چرا امير خان؟ مگر اتفاقى افتاده؟ چه مشكلى پيش آمده؟

شوخى كردم... خواستم شما را اذيت كنم.

پس سؤالاتمان را بپرسيم؟

نه... الان جايى هستم و نمی‌توانم صحبت كنم. بعداً تماس بگيريد.

البته به امير قلعه نويى حق می‌دهيم كه در اين شرايط كمتر رغبت براى مصاحبه كردن داشته باشد ولى از او توقع داريم كه مقابل افكار عمومی ‌و رسانه‌ها پاسخگو باشد. امير قلعه نويى كه می‌گويد:" من جايى هستم و نمی‌توانم حرف بزنم." به چند سؤال بالا نگاه كنيد كه می‌گويد در خانه است!!!

به هر حال شايد امير قلعه نويى به خاطر نقدهاى ما دلگير باشد و اين حق را براى او قائل هستيم ولى او نبايد فراموش كند كه اگر چيزى با عنوان نقد نوشته می‌شود، دشمنى با سرمربى تيم ملى و ترور شخصيت سرمربى تيم ملى نيست بلكه ما می‌نويسيم كه او بداند چه چيزهايى را نمی‌داند و در چه مسيرى قدم برمی‌دارد.

ما موظفيم كه به سرمربى تيم ملى - هر كه می‌خواهد باشد فرقى نمی‌كند - احترام بگذاريم و امير قلعه نويى را چون سرمربى تيم ملى است، دوست داشته باشيم و چون او را دوست داريم، حد اعلاى نقد را براى او به كار گيريم كه كمتر مرتكب اشتباه شود.