۰۶ ارديبهشت ۱۴۰۳
به روز شده در: ۰۶ ارديبهشت ۱۴۰۳ - ۰۸:۳۹
کد خبر ۱۴۸۷
تاریخ انتشار: ۱۴:۳۳ - ۲۳-۰۵-۱۳۸۵
کد ۱۴۸۷
انتشار: ۱۴:۳۳ - ۲۳-۰۵-۱۳۸۵

به سوی برج هایی با یک میلیون جمعیت!

مهندس علي نظري مهر
تکنولوژي هاي مختلفي در اواخر قرن نوزدهم شکل گرفتند که با ترکيب هم، طراحي و ساخت آسمان خراش را ممکن ساختند. از جمله آنها توانايي توليد انبوه فولاد، اختراع آسانسورهاي ايمن و کارا، و گسترش تکنيک هاي پيشرفته جهت اندازه گيري و تحليل بارها و تنش هاي سازه را مي توان نام برد. بين سال هاي 1920 و 1930 آسمان خراش با اختراع قوس الکتريکي جوشکاري و لامپ فلورسنت پيشرفت قابل توجهي پيدا کرد.

به طور سنتي ديوارهاي يک ساختمان تکيه گاه سازه آن بودند و ساختمان هاي بلند ديوارهاي ضخيم تر لازم داشتند. ساختمان 16 طبقه اي در شيکاگو که سال 1891، ديواري به ضخامت 6 فوت (8/1متر) نیاز داشت. نياز به ديوارهاي خيلي ضخيم با اختراع ساختمان اسکلت فولادي بر طرف شد بدين صورت که اسکلت فولادي صلب وزن ساختمان را حمل مي کند و ديوارهاي خارجي صرفاً جهت پوشش اسکلت هستند. اولين ساختماني که از اين طراحي استفاده نمود ساختمان 10 طبقه شرکت بيمه خانه در شيکاگو، به سال 1885 بود.

عمارت ول ورس


عمارت ول ورس (Woolworth) با ارتفاع 792 فوت (242 متر) در نيويورک سال 1913 بنا شد. اسکلت فولادي آن روي فونداسيون تقويت شده توسط شمع هاي بتني تا بستر سنگي بر پا شده بود. جهت مقاومت در برابر بادهاي پيش بيني شده مهاربندي شده و آسانسورهاي پر سرعت آن دسترسي مکاني و سرويس سريع السير را فراهم مي کرد.


متن کامل را در ستون مقالات بخوانيد.

ارسال به دوستان
وبگردی