محمد كارگر يكي از ساندويچي‌هاست. او هم با حقوق 50 هزار تومان و غذايي كه كارفرما به او مرحمت مي‌كند! روزگار مي‌گذراند و درباره چگونگي شرايط كاري‌اش مي‌گويد: از هشت صبح تا يك و نيم شب كار مي‌كنم و تعطيلي هم ندارم. او درباره رفتار كارفرما مي‌گويد: كارفرمايمان رفتار بدي ندارد، اما يك بار يكي از كارگران را كه درخواست انعام از مشتري كرده بود به شدت كتك زد.

در حال حاضر دو ميليون و 500 هزار واحد صنفي در كشور فعاليت مي‌كنند كه بيش از 10 ميليون نفر از جمعيت كارگري كشور را به خود اختصاص مي‌دهند اما سهم تشكل‌هاي صنفي آن‌ها در ميان كارگران بخش‌هاي توليدي و صنعتي بسيار اندك و ضعيف هستند به گونه‌اي كه اين تشكل‌ها در هيچ يك از تصميم‌گيري‌هاي مربوط به خودشان دخالت داده نمي‌شوند.

به گزارش ايسنا، اين امر باعث شده است كه اين دسته از كارگران مورد بي‌توجهي قرار گرفته و بسياري از حقوقشان كه ابتدايي‌ترين آن‌ها دستمزد و بيمه است محروم باشند به طوري كه در اكثر مواقع حداقل دستمزد مصوب شوراي عالي كار به اين كارگران پرداخت نشده و با داشتن ساعت كاري بيش از هشت ساعت در طول روز حق بيمه آن‌ها از سوي كارفرمايان پرداخت نمي‌شود.

اينها ابتدايي و بديهي‌ترين حقوق يك كارگر است كه از سوي كارفرمايان ناديده گرفته مي‌شود و وزارت كار نيز علي رغم وظيفه خود در صيانت از نيروي كار با شفافيت اين موضوع در كشور اقدامي براي احقاق حقوق اين دسته از كارگران انجام نمي‌دهد.

مجيد جوان 21 ساله اهري كارگر يك اغذيه فروشي در حوالي ميدان انقلاب تهران است كه به مدت دو سال در اين مكان مشغول به كار است و در همين مكان زندگي مي‌كند. شام و نهارش هم از ساندويج‌هايي كه خودش درست مي‌كند، تامين مي‌شود. ماهانه 60 هزار تومان دريافت مي‌كند كه 10 هزار تومان آن را خرج مي‌كند و بقيه را به شهرستان مي‌فرستد.

او مي‌گويد: براي من مكان شام و نهار مهمترين چيز است همين كه در تهران زندگي مي‌كنم و ماهيانه 50 هزار تومان براي خانواده‌ام مي‌فرستم، قانعم.

از بيمه كه مي‌پرسم گويي چيزي نمي‌داند و مي‌گويد: گاهي اوقات كه ماموراني به اينجا مي‌آيند، صاحب كارم مرا بيرون مي‌فرستد و با پسرش مشغول كار مي‌شود، فكر مي‌كنم آن‌ها ماموران بيمه هستند.

اين در حالي است كه ماده 92 قانون نظام صنفي تاكيد مي‌كند كه سازمان تامين اجتماعي حق سركشي به واحدهاي صنفي ندارد و واحدهاي صنفي موظفند ليست كاركنان خود را به اين سازمان معرفي كنند و اگر كسي پس از پايان دوره كاريش به اين سازمان مراجعه كند و با تنظيم شكايتي حقوق و بيمه خود را مطالبه كند، ماموران تامين اجتماعي به آن واحد صنفي مراجعه مي‌كنند و با بررسي دفاتر و مستندات گزارش خود را به سازمان تامين اجتماعي ارائه مي‌دهند كه در صورت صحت شكايت واحد صنفي موظف است حق و حقوق كارگر را پرداخت و جريمه‌هاي آن را هم بپردازد.

مهري ـ فروشنده يكي از فروشگاه‌هاي لباس زنانه در نزديكي ميدان هفت تير تهران ـ است. او كه از اسلامشهر به اين منطقه مي‌آيد حقوق ماهيانه خود را 70 هزار تومان ذكر مي‌كند و درباره شكايت از كارفرمايان مي‌گويد: يك سال و نيم پيش در مغازه‌اي كار مي‌كردم كه پس از دو سال فعاليت آنجا را ترك كرده و به سازمان تامين اجتماعي درباره بيمه نبودنم طي اين مدت شكايت كردم ولي چند ماه پيش به من اطلاع دادند كه هيچ حقي به من تعلق نمي‌گيرد، چون دو ماه و نيم آنجا كار كرده‌ام و مشمول قانون كار نمي‌شوم! چراكه صاحب مغازه با همدستي مغازه‌ها و واحدهاي صنفي اطراف توانست، دو سال كار من را انكار كند.

حقوق اندكي كه كارگران واحدهاي صنفي دريافت مي‌كنند هر چند تعجب آور است اما چرا افراد حاضر به قبول چنين شرايطي هستند؟

محمد آزاد ـ رييس شوراي اصناف كشور ـ با اشاره به نبود سياست‌هاي تشويقي كه كارفرمايان را به بيمه كردن كارگرانشان ترغيب نمي‌كند به ايسنا مي‌گويد: اگر بخشودگي‌هايي براي كارفرماياني كه از تعداد بالاي كارگران استفاده مي‌كنند در نظر گرفته شود، مي‌توان اميدوار بود كه تعداد بيشتري از كارگران تحت پوشش بيمه قرار بگيرند. همچنين در حال حاضر كارفرمايان نمي‌توانند نام خود را تحت شمول بيمه به تامين اجتماعي ارسال كنند و بايد از بيمه خويش‌فرما استفاده كنند، همين امر در دلسردي كارفرمايان به بيمه كردن كارگران نقش بسزايي دارد، چرا كه وقتي كارفرما خود تحت شمول بيمه قرار نمي‌گيرد، رغبتي هم براي بيمه كاركنانش ندارد.

او درباره رفتار كارفرما مي‌گويد: كارفرمايمان رفتار بدي ندارد، اما يك بار يكي از كارگران را كه درخواست انعام از مشتري كرده بود به شدت كتك زد.

بسياري از كارفرمايان با استخدام فصلي كارگران، خود را از قيد قانون كار و بيمه ‌رها مي‌كنند و بدين طريق كارشان را قانوني جلوه مي‌دهند.

آزاد در اين باره مي‌گويد: برخي از واحدهاي صنفي به طور دائم نياز به كارگر ندارند و كارگران را به صورت فصلي يا موردي در هنگامي كه كارشان سنگين است به كار مي‌گيرند كه متاسفانه اين امر باعث شده است تا قانون بيمه امكان تحقق پيداكردن را در مورد اين كارگران كه تعدادشان كم هم نيست، نداشته باشد.

علي در لباس يك عروسك بزرگ قورباغه جلو در يك ساندويچي ايستاده است. اصفهاني است و در تهران سرباز. صبح‌ها در پادگان و بعد از ظهرها از ساعت 17 تا 22 براي روزانه 1100 تومان در جلد اين عروسك فرو مي‌رود. ساعتي دو دقيقه حق دارد كه كله قورباغه را بردارد تا از گرما رهايي يابد. او 33 هزار تومان درآمد ماهيانه‌اش را براي خانواده‌اش مي‌فرستد.

رييس شوراي اصناف كشور درباره نحوه احقاق حقوق كارگران صنفي مي‌گويد: به دليل اينكه كارگران اصناف در واحدهاي كوچك كار مي‌كنند، امكان ايجاد تشكل‌ ندارند و بايد به طور مستقيم با كارفرمايانشان طرف شوند كه باعث بروز مشكلاتي مي‌شود.

وي درباره حقوق پايين برخي كارگران و بيمه نبودن آن‌ها در برخي واحدهاي صنفي مي‌گويد: بعضا شرايط بسيار تاسف باري بر اين كارگران حاكم بوده كه ناشي از مهاجرت بي‌رويه به شهر تهران است، در صورتي كه اگر تقسيم امكانات در شهرستان‌ها هم به طور صحيح و اصولي صورت مي‌گرفت، با كنترل مهاجرت نيروي كار از شهرهاي كوچك دستمزدها در شهرهاي بزرگ مثل تهران اين قدر پايين نمي‌آمد.

در هر حال به نظر مي‌رسد ايجاد بستري كه كارگران اصناف بتوانند يك تشكل سراسري را شكل بدهند، گام مهمي در جهت احقاق حقوق اين قشر محروم جامعه كارگر شود، چراكه در غير اين صورت تضييع حقوق كارگران صنوف همچنان باقي خواهد ماند.

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه