نام مستعار نیست اما...

این نوشته نه جوابیه است، نه تکذیبیه و نه بیانیه:

قصه دعواهای دفتر شعر جوان این روزها رسانه ای تر از آن است که با احتیاط از آن سخن بگوییم. آغاز این ماجرا، برای رسانه ها، انتشار گزارشی با نام بنده در روزنامه جام جم بود. گزارشی که من نوشتم ولی با تغییرات مورد نظر اعضای تحریریه به روی کیوسک رفت. هر کس که کوچک ترین سواد و یا حتی تجربه ای در زمینه روزنامه نگاری داشته باشد به خوبی می داند که مسؤل پاسخگو در گزارشی که بر روی کیوسک می رود دیگر خبرنگار نیست. و این بار گزارشی به نام من روی کیوسک رفته بود که تغییراتی داشت و البته در همان روز نخست انتشار، آن ها را گوشزد کردم؛ هم به روزنامه و هم به مسئولان دفتر شعر جوان.

در روزهای بعد از بنده خواسته شد علیه روزنامه و تغییرات اعمال شده حرف بزنم اما گفتم حاضر نیستم وارد این بازی شوم. رسانه دومی وارد گود شد و علیه این نهاد ادبی نوشت و نوشت، باز هم گفتم من خارج از این بازی هستم. در روزهای بعد از انتشار گزارش، که صورت گزارش مصاحبه بود حضور رسانه دوم و نمی دانم شاید سوم، جو را متشنج کرد، گفتند موضع بگیر باز گفتم خارج از این گود هستم. به صراحت گفتم دعوای شما، دعوای شما است و به من ارتباطی ندارد.

هنوز هم می گویم به من ارتباطی ندارد؛ حتی پس از این که نامم را در رسانه های رسمی این کشور به عنوان نویسنده گزارش می بینم.

هرکس که تجربه اندکی در روزنامه نگاری این کشور داشته باشد می داند، مسئول گزارشی که روی گیشه می رود خبرنگار نیست. و نیز همچنین می داند که نام بردن از انسان ها – حتی اگر خبرنگار باشند- باید با احتیاط صورت گیرد. این کشوری است که حتی نام بردن از مجرمین در آن با دستور قضایی صورت می گیرد زیرا ماجراها از خاطره ها می روند اما نام ها نه. حتی اگر مدیر دفتر شعر جوان تاکید کرده باشد که می داند گزارش او، گزارش او نبوده است باز بی ملاحظه نام بردن از نویسنده گزارش لااقل در مختصات حرفه روزنامه نگاری، عملی اخلاقی نیست.

لابد نباید به دفتر شعر جوان گلایه ای داشته باشم زیرا خودم به آن ها گفتم هر طور صلاح می دانید عمل کنید، وقتی به بنده گفتند «اگر موضعت را نگویی، از تو نام می بریم.»

لابد نباید به مسئولان سرویس فرهنگی روزنامه شرق و خبرگزاری های ایلنا و آرتنا گلایه ای داشته باشم زیرا شاید عرف آن ها با ما متفاوت باشد و در قاموس آن ها بی محابا نام بردن از خبرنگاری که مسئول گزارش روی کیوسک نیست، کاری غیر حرفه ای نباشد. حتی اگر ببینند بازتاب انتشار نام بنده در رسانه شان و دامن زدن به دعوایی که متعلق به من و آن ها نیست، این باشد که رسانه کاملا بی ربطی به سبک فیلمفارسی تیتر بزند: «خبرنگار مرد روزنامه جام جم از ترس با نام یک زن مطلب می نوشت.»و یا «خبرنگار روزنامه جام جم از ترس تغییر جنسیت داد.»

این زن یا نمی دانم شاید ضعیفه، یک نام مستعار نیست، شخصیت حقیقی است که حاضر نشد وارد گود این دعوا شود و طرف کسی را بگیرد. و طنز آمیز این که نمی دانم میان این هیاهوی مضحک، از سو استفاده از اسمم گلایه کنم یا این ژورنالیسم سخیف ضد جنسیتم.

و لابد به روزنامه جام جم نباید معترض باشم، حتی اگر مدیران رده بالای این روزنامه، در تمام این دو هفته حتی یک بار از من دفاعی نکرده باشند و تغییرات اعمال شده را به گردن نگرفته و نسبت سو استفاده نام خبرنگارشان در رسانه ها موضعی نگرفته باشند.

امروز هم که بعد از دو هفته سکوت فرار از حاشیه ها، به لطف دوستان همکار به این جا رسیده ام که نام مستعار خبرنگار دیگری باشم، لابد نباید به کسی گلایه ای داشته باشم. بنابراین نوشتم تا تاکید کرده باشم، این کشور شاعرانی دارد که برای من بزرگ و محترم هستند. آن قدر محترم که دلم می لرزد از اضطراب این که آن ها اجازه دهند نامشان وارد این بازی شود. نوشتم تا تاکید کرده باشم من از این بازی خارج هستم. هر چه تاکنون از بالاترین رده های دولتی تا کوچک ترین رده های رسانه ای، برای دفتر شعر جوان پیش آمده و یا خواهد آمد، از حوزه اختیارات و به خصوص توجهم خارج است.

حتی اگر عده ای دعوت نشده بخواهند به میدان بیایند و جو را سیاسی کنند. حتی اگر وزارت ارشاد با دفتر شعر جوان دوست بماند و یا دشمن شود. حتی اگر در میان این گود دو طرف دعوا برای هم یار کشی کنند، من حامی هیچ یک از این جریانات نیستم.

نام من، هنوز نام من است. حیثیت فردی ام را از هیچ رسانه و نهاد و ارگان چپ و راستی وام نگرفته ام که بتوانند به نفع هیچ هدفی از من باز پس گیرند.

حرف برای گفتن زیاد است. از تهمت ها و تهدید هایی که شنیدم. از صمیم قلب امیدوارم هیچگاه ناچار به بازگویی آن ها نباشم.

وبلاگ:الناز اسکندری خبرنگار ادبی