سیاهی در سپیدی!

عصر ایران ورزشی، اردلان مجد- رئال مادرید در بهترین روزهای خود، در بدتریتن روزهای خود قرار دارد! تناقضی آشکار که همه کارشناسان و علاقه مندان فوتبال را در بهت و حیرت فرو برده است. شکست های متوالی مقابل بارسلونا، جوی منفی و سیاه را پیرامون رئال مادرید مورینیو پدید آورده است. بارسلونایی که حالا به یک کابوس غیر قابل فرار برای آقای خاص فوتبال دنیا مبدل شده است.

فشار مطبوعات بر مورینیو فزونی یافته و سبب شده است تا وی موضعی متفاوت در مقابلشان اتخاذ کند. روزنامه های آ.اس و مارکا که همه آنها را جیره خوار رئال مادرید می دانند، در صف نخست منتقدین تیم مورینیو قرار گرفته اند و همانند مطبوعات دشمن، به کوچکترین حاشیه های تیم دامن می زنند.

از سویی دیگر اتفاقی غیرمنتظره در سانتیاگو برنابئو به وقوع پیوست. اتفاقی که در حافظه تاریخی ما و همچنین مورینیو، جدید نبود و قبلاً تکرار شده بود. " هو " کردن مورینیو در برنابئو، همانند " هو " کردن زیدان و رونالدو برزیلی و کریستیانو به وقوع پیوست. " هو "کردن هایی که حاوی پیام ویژه و مهمی می تواند باشد. هوادران مادریستا فوتبال را نمی فهمند. شاید پربیراه نباشد که گریزی به رکوردهای فوق العاده زیدان، رونالدو، کریستیانو و مورینیو در رئال مادرید بزنیم:

 مورینیو ،به رکورد 250 گل در 91 بازی رسمی در رئال مادرید رسیده . مربی پرتغالی 70 بازی را برده ، یازده تا را مساوی کرده و نه تا را باخته است ، 73 گل خورده و به تفاضل گل 177+ رسیده است.

در لالیگا ، تیم در 57 بازی به 45 برد ، شش تساوی و شش شکست رسیده است . 169 گل زده و 51 گل خورده با تفاضل 118+ . آمار مورینیو در این فصل رویایی بوده اند چرا که تیمش در لالیگا 67 گل زده است.

با این روند ، رئال مادرید می تواند فصل را با 134 گل به اتمام برساند که بالاتر از بهترین رکورد گلزنی تاریخ در فصل 90-1989 است . تیم توشاک به 107 گل رسید و هوگو سانچز ، با 38 گل زده کفش طلا را برد و با رکورد زارا ، برابری کرد.

در چمپیونزلیگ ، مورینیو در 18 بازی به 13 برد ، سه تساوی و یک شکست رسیده است . 44 گل زده و هشت گل خورده . در کوپا هم در 14 بازی ، 11 برد ، یک تساوی و دو شکست . 33 گل زده و نه گل خورده .

در نهایت ، آمار سوپرکاپ هم بدین شرح بوده است : یک تساوی ، یک شکست ، چهار گل زده و پنج گل خورده است.

پیش از آنکه مورینیو با قهرمانی اروپا و عنوان بهترین مربی دنیا، پا به برنابئو بگذارد، همانطور که خود مورینیو بارها بر آن تاکید و طعنه زنان آن را گوشزد کرده است، رئال مادرید در سید یک لیگ قهرمانان حضور نداشت، از مراحل اولیه این جام بالاتر نمی آمد، در کوپا دل ری به تیم های گمنامی همچون آلکورکون می باخت و ...

اما با آمدن مورینیو، اکنون رئال، 5 امتیاز از بارسلونا در لالیگا پیش است، بهترین آمار تاریخ لیگ قهرمانان را رقم زده است و حالا برای حضور در نیمه نهایی کوپا دل ری با بارسلونا مبارزه می کند. ذکر رکورد شکنی های دیگر مورینیو در این مقال نمی گنجد و شاید در یک فرصت مقتضی مفصل بتوان در آن مورد صحبت کرد.

هوادران بارسلونا هم در شرایطی مشابه همین عکس العمل هواداران رئال مادرید را از خود نشان می دادند؟ مطبوعات کاتالان هم چنین بی رحمانه و کارشناسی نشده به تیم مورد حایتشان می تازند؟ تفاوت این نکات ریز و به ظاهر بی اهمیت بسیار اساسی تر از تفاوت فنی مورینیو – گواردیولا و رونالدو – مسی است.

 شکست دادن بارسلونا نیازمند ذهنی مستحکم و عزمی جزم است. شاید برای مورینیو شکست دادن بارسلونا به یک معضل فنی بزرگ تبدیل شده باشد، اما به هر حال وی یک مادریدی متعصب نیست و در صورت ادامه این فشارها راحت ترین کار برایش ترک رئال است. مورینیو مربی ای نیست که بدون تیم بماند و یا در تیم های درجه دو مربیگری کند. پاری سن ژرمن، منچستر سیتی و حتی چلسی دامشان را از همین حالا برای وی پهن کرده اند. این رئال مادرید و پروژه کهکشانی هایش است که شکست می خورد. با جدایی مورینیو، جدایی رونالدو هم محتمل می شود و اینجاست که باید رئال را در روزهای سیاهش نظاره کنیم. آنجا که پرز باید بار دیگر دلش را به مربیانی خوش کند که حتی نمی توانند آلکورکون را هم شکست دهند.

این روزها روزهای سرنوشت ساز مادریدی هاست. حالا شاید وقت این نیست که مربیشان را به راه اندازی باند پرتغالی در رختکن محکوم کنند. بی شک همدل شدن برای شکست بارسلونا، باید مهمترین هدف باشد، در غیر اینصورت رئال باید در حسرت روزهای خوش بماند و موفقیت های آبی و اناری ها به چشم ببینند.