ایرانیان در حسرت اینترنت پرسرعت ؛ آیا این رواست؟!

 عصرایران؛ شیرین ساوالان پور - مدیرکل نظارت بر سرویس های فناوری اطلاعات سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی در گفتگو با مهر، در مورد مشکلات اخیر کاربران اینترنتی برای عدم دسترسی مناسب به سایتهای اینترنتی و نیز مواردی که از آن به کم فروشی پهنای باند تعبیر می شود، گفته است:

"اینکه کاربران در بازکردن برخی سایتها مشکل دارند را نمی توان دلیلی بر کندی سرعت اینترنت دانست...بحث اینترنت بحثی احساسی نیست که کاربر احساس کند سرعتش پایین آمده است و یا خیر؛ بلکه تمامی ابزارهای سنجش سرعت اینترنت وجود دارد که به راحتی می توان مشخص کرد که کاربر با چه سرعتی به اینترنت دسترسی دارد... تاکنون با حجم قابل توجهی از شکایت در رابطه با کم فروشی پهنای باند اینترنت مواجه نبوده ایم... اگر کاربر یک سرویس 128 کیلوبیتی را با نرخ اشتراک 10 دریافت کند حداقل سرعتی که دارد 1.6 کیلوبایت یا 12.8 کیلوبیت و حداکثر 16 کیلوبایت یا همان 128 کیلوبیت خواهد بود و چنانچه در مواقع مختلف هر 10 نفر دارای این اشتراک، به صورت همزمان از این سرویس استفاده کنند به طور قطع سرعت سرویس کاربر از سرعت اینترنت دایل آپ هم پایین تر می آید...باز شدن و نشدن یک سایت به سرعت بستگی کامل ندارد و به راحتی نمی شود گفت که اگر به عنوان مثال یاهو و یا گوگل باز نمی شود پس سرعت اینترنت مشکل دارد."

آنچه این مقام مسوول در باب سرعت اینترنت گفته ، از نظر فنی کاملاً صحیح است و چه بسا ممکن است وجود مشکل در سرور یک سایت یا حتی ساختار فنی آن ، باعث کندی باز شدن آن شود که الزاماً ربطی به سرعت اینترنت ندارد یا همان گونه که بیان شده ، در سرویس های اشتراکی ، حضور همزمان چند کاربر می تواند سرعت بهره برداری را تحت الشعاع قرار دهد.

مع الوصف مسائلی فراتر از این نکات فنی وجود دارد که شایسته است مسوولان محترم بخش اینترنت کشور بدان ها توجه نمایند تا موهبتی به نام اینترنت که می تواند منشأ خیر و برکت و کارآفرینی و دانش افزایی باشد ، به خاطر برخوردهای سلیقه ای و تنگ نظرانه ، تبدیل به سوژه ای برای ناراضی تراشی نشود هر چند که تا کنون نیز از ندانم کاری ها ، کم آسیب ندیده ایم:

1 - سرعت دسترسی به اینترنت در سخنان این مسوول 64 ، 128 و 256 و 512 کیلوبیت بر ثانیه اعلام شده است. این ، نقطه شروع مشکل است و این سوال جدی مطرح می شود که چرا اساساً سرعت های ارائه شده به کاربران ایرانی در همین چند مورد اخیر محدود شده است(البته فارغ از امکان ارائه سرعت های بالاتر به برخی اشخاص حقوقی)؟

این که یک شهروند ، بعد از خرید اینترنت با سرعت مثلاً  512 ، واقعاً از این سرعت بهره مند می شود یا خیر ؟ یک بحث است که بدان خواهیم پرداخت ولی مقدم بر این بحث ، این است که چرا شهروندان اساساً حق ندارند مشترک سرعت های بالاتری شوند؟ مثلاً چرا یک ایرانی نتواند همانند شهروندان ترکیه و عراق و هند و کره جنوبی با پرداخت هزینه ای معقول ، در خانه اش از اینترنت 2 مگابایت و بالاتر استفاده کند؟ چرا باید سرعت بالای اینترنت یک رویا و یک حسرت برای ایرانی ها باشد؟

اگر تا دیروز ، ایرانی ها بعد از بازگشت از سفرهای خارجی شان ، از جاذبه های توریستی و دیدنی های آن کشورها سخن می گفتند ، الان چند سالی است که با هیجان از این که در سفرشان "تا کلیک می کردند صفحه لود می شد و سرعت چنین بود و چنان" حرف می زنند و بقیه هم با اشتیاق ، دورشان جمع می شوند و به عجائب و غرائب "خارجه" گوش می کنند و آرزو به دل می مانند!
آیا این است شأن ملت بزرگ ، تاریخی و شهید داده ایران؟

2 - همین سرعت های اندک هم ، به درستی بین مشترکان توزیع نمی شود و کندی اینترنت به یک اپیدمی تبدیل شده است. مدیرکل نظارت بر سرویس های فناوری اطلاعات سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی می گوید: "شکایت عمده و عمومی راجع به مساله کم فروشی پهنای باند اینترنت به سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی گزارش نشده ، اما این سازمان در نظارت های دوره ای خود این موضوع را تحت بررسی قرار داده است."

این که مردم درباره کم فروشی در حوزه اینترنت شکایت حقوقی نمی کنند ، به دلیل رضایت آنها نیست بلکه اولاً خیلی ها اساساً علم فنی اش را ندارند که کم فروشی های صورت گرفته را دقیقاً بسنجند و ثابت کنند. پهنای باند ، مانند نخود و لپه نیست که هر  کسی بتواند آن را وزن کند و متوجه کم فروشی احتمالی بقال سرکوچه شان بشود.

ثانیاً اکثر مردم نمی دانند باید به کجا مراجعه کنند و با چه مکانیزمی حق خود را بستانند.

ثالثاً امیدی هم به احقاق حق و پاسخگویی ندارند کما این که تا کنون نیز هر گاه مشکلات در این حوزه مواجه تشدید شده ، مردم از مسوولان مربوطه ؛ چیزی جز فرافکنی و انداختن تقصیرها به گردن هم و به گردن خود مردم ، ندیده اند . به عنوان مثال در ماجرای قطع ایمیل ها ، آیا کسی جوابگو بود و کسی توضیحی به مردم داد؟

اتفاقاً وقتی مردم شکایت حقوقی نمی کنند ، الزاماً نه تنها به معنای رضایت شان نیست بلکه نشان دهنده آن است که کار از نارضایتی گذشته و به ناامیدی هم رسیده است!

در چنین شرایطی ، مسؤولان نباید منتظر شکایت شهروندان باشند یا به بازرسی های روتین دوره ای بسنده کنند ، بلکه از آنجا که با یک "اپیدمی" مواجه هستیم ، باید رأساً وارد گود شوند و اگر در ادعاهایشان صداقت دارند مشکل را به طور ریشه ای حل و فصل کنند تا دیگر کسی جرأت نکند دزدی و کم فروشی پهنای باند نداشته باشد.

3 - برغم کیفیت پایین اینترنت در ایران ، بهایی که ایرانیان برای خرید همین خدمات نامطلوب پرداخت می کنند ، ده ها برابر متوسط جهانی است. این امر باعث ناراحتی مردم است که هم پول زیاد بدهند و هم خدمات نازل بگیرند.

4 - گذشته از سرعت پایین و قیمت بالا ، قطع مکرر اینترنت هم مزید بر علت است تا کاربران ایرانی ، بیشتر و بیشتر اذیت شوند و جالب این که مجبورند برای زمان هایی که اصلاً اینترنت هم نداشته اند نیز هزینه بپردازند!

5 - عدم پاسخگویی ارائه دهندگان اینترنت هم نشان می دهد که برای اکثر آنان ، مشتری مداری حتی یک شعار هم نیست .
"مشکل سراسری است" ، " خدا را شکر کنید که همین سرعت را هم دارید" ، "به ما مربوط نیست" ، "مشکل از شرکت زیرساخت است" ، " لنگر کشتی به کابل اینترنت گرفته" ، "معلوم نیست کی وصل شود" و در نهایت صدای منشی تلفنی که "پشت خط بمانید" جواب های آشنایی هستند که کاربران اینترنت از بسیاری از ارائه دهندگان سرویس ها می گیرند و ره به جایی نمی برند!

همه این عوامل در کنار هم جمع می شوند تا استفاده راحت و بی دردسر از اینترنت ، به یک دغدغه دائمی برای کاربران این عرصه تبدیل شود و وقت و اعصاب و پول میلیون ها ایرانی ، از بین برود و کسی هم به استناد حرمت "حق الناس" جوابگو نباشد ، گو این که نه قبری در کار است و نه قیامتی!