مسئله در این نیست که تهران در پاسخ خود، بدون هیچگونه رو دربایستی، کاملاً قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد که توقف غنی سازی اورانیوم تا پایان ماه اوت را مطالبه می کند را نادیده گرفته است. و مسئله در این هم نیست که این کار به بهترین روش مرسوم دیپلماسی کنونی ایران انجام شده است...

پاسخ ایران به پیشنهادات جامعه جهانی و متعاقباً واکنش ها نسبت بدان، غیر منتظره تر از آن چیزی بود که پیشبینی می شد.

به گزارش فردا خبر گزاري روسي نووستی در تحليلي به قلم پطر گونچاروف به بررسي پاسخ ايران به بسته پيشنهادي غرب و واكنش هاي مختلف به آن پرداخته است.

متن اين نوشته به شرح زير است:

پاسخ ایران به بسته پیشنهادی، به گفته "محمد سعیدی" مشاور بین الملل سازمان انرژی اتمی ایران "فرصتی منحصر بفرد را به اروپا برای بازگشت به مسیر دیالوگ و میز مذاکرات می دهد". هر چند که بنظر می رسید بالعکس، این قطعنامه 1696 شورای امنیت ملل متحد مصوبه 31 جولای 2006 است که به ایران "فرصتی منحصر بفرد برای بازگشت به میز مذاکرات را می دهد" و به همین وسیله اجتناب از تحریم های ممکن اقتصادی، دیپلماسی و غیره را ممکن می سازد. این چیزی است که از اعلامیه های شرکت کنندگان در گروه "شش"، از جمله روسیه و چین که از ایران پشتیبانی می کنند، مشخص می شود.

مهم چیز دیگری است. واکنش طرفین شرکت کننده در مذاکرات با ایران، بطور غیر منتظره ای، ملاحظه کارانه بود. در اعلامیه "خاویر سولانا" کمیسر عالی اتحادیه اروپا در امور سیاست خارجه و امنیتی گفته می شود که پاسخ ایران به پیشنهادات بین المللی پیرامون برنامه هسته ای این کشور، نیازمند بررسی دقیق و تحلیل است.

سولانا از توضیح این که پاسخ ایران را می توان بعنوان موافقت با بسته پیشنهادی ارزیابی نمود و یا رد آن، امتناع نمود؛ اما در عین حال خاطر نشان نمود که طی تحلیل پاسخ ایران تماس های خود با "علی لاریجانی" دبیر شورای عالی امنیت ملی ایران را حفظ خواهد کرد. یعنی آیا بعبارت دیگر سولانا در صدد ادامه رایزنی با طرف ایرانی است؟ اگر جواب مثبت است، پس باید پرسید تا کی؟

حقیقتاً روسیه نیز ابراز داشت که خواستار ادامه رایزنی هاست. "میخائیل کامینین" سخنگوی وزارت امور خارجه روسیه اعلام نمود که مسکو این را ممکن می داند که "پس از بررسی پاسخ ایران از سوی تمامی کشورها (میانجیگران بین المللی) نیاز به رایزنی هایی جدید باشد".

در عین حال این دیپلمات روس به یک مسئله کوچک اما بسیار قابل توجه اشاره نمود: "فهمیدن تفاوت های جزئی پاسخ ایران و تعیین این که آیا می توان در آینده با تهران بر اساس این بسته پیشنهادی ارائه شده توسط گروه شش کار کرد و یا خیر، بسیار مهم است". یک چنین فرمول بندی می تواند یا بمعنای آغاز سریع بررسی تحریم علیه ایران بعلت امتناع از پذیرفتن پیشنهادات گروه شش باشد، و یا بمعنای انجام اصلاحاتی در پیشنهادات ارائه شده، به نفع طرف ایرانی.

پیشرفت زیادی نیز از پاسخ رسمی ایران به پیشنهادات گروه "شش" انتظار نمی رفت. منطق تمامی مذاکرات پیشین پیرامون برنامه هسته ای ایران نشان می دهد که پاسخ ایران هیچ گاه موافقت و یا امتناع ساده نبوده است. اگر گفته می شد "بله" با چنان شرایطی همراه بود که بیشتر بمعنای "خیر" تلقی می شد.

در عین حال تهران همیشه برای خود امکان "بازگشت به عقب" را با سخت کردن و یا برعکس ملایم کردن موضع خود، با توجه به اوضاع باقی می گذاشت. اکنون طرفین جایگاه های خود را عوض کرده اند و حال پاسخ ایران بیشتر حالت اولتیماتوم دارد (با توجه به واکنش سولانا) تا قطعنامه اجباری 1696 شورای امنیت.

اکنون محرز است که تهران سعی دارد شرایط خود را به اتحادیه اروپا و شورای امنیت سازمان ملل متحد برای آغاز مذاکرات پیرامون برنامه هسته ای ایران دیکته کند و بطور آشکاری در این امر موفق است.

حداقل اینکه، اکنون معلوم نیست که جلسه شورای امنیت سازمان ملل متحد درباره ایران که قرار بود اول سپتامبر (9 شهریور) برگزار شود، به موقع برگزار خواهد شد یا خیر.

"غلامرضا آقازاده" رئیس سازمان انرژی اتمی ایران از پیش گفته بود که "پاسخ ایران گسترده تر از آن چیزی خواهد بود که اروپا و آمریکا انتظار دارند". کاملاً محتمل است که تهران محاسبه کرده بود که متنی فراگیر، بالاخص حاوی تزهایی غیر منتظره، شکلی مناسب برای ادامه معامله پیرامون برنامه هسته ای ایران خواهد بود. در این صورت کارشناسان اروپایی نیاز به زمانی برای تحلیل سند و زمانی نیز برای تدارک اعلامیه ای درباره محتوای آن خواهند داشت.

اما حالتی دیگر نیز ممکن است. تهران با ملاحظه، به معترضین خود می فهماند که نه تنها اعمال تحریم علیه تهران بی آینده خواهد بود، بلکه تلاش های جامعه جهانی برای مانع شدن در توسعه فناوری های هسته ای ایران بطور کامل، با پیشنهاد دادن مجموعه ای از مطالبات و پیشنهادات نیز بیهوده است. به احتمال زیاد چنین نیز می باشد.

موضع ایران در کل تا به امروز ارجح تر است و شورای امنیت سازمان ملل متحد باید به ناتوانی خود در حل مشکل هسته ای ایران اعتراف کند و بین کوتاه آمدن قابل ملاحظه ای در برابر ایران و یا گزینه نظامی، یکی را انتخاب کند. با توجه به اوضاع اخیر لبنان، گزینه دوم مورد تردید بنظر می رسد. و تهران نیز دقیقاً روی همین حساب می کند.

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه