کریمی گدای هورای مردم نیست!

عصر ایران ورزشی، هومان دوراندیش - شخصیت های چپگرا معمولاً ویژگی اصلی شان رویکرد انتقادی به عالم خارج است. چپگرایان کار جهان را بر نهج راست و درست نمی دانند و هم از این رو، مرد انتقادند. لازمه رویکرد انتقادی مستمر به عالم خارج نیز، رستن از کمند تعارفات و ملاحظات معمول و متداول است. هر چه شخص صراحت بیشتری برای بیان نقطه نظراتش داشته باشد، عیار چپگرایی شخصیت او بالاتر می رود.

علی کریمی نیز چنین شخصیی دارد. تیپ شخصیتی او، تیپ شخصیتی انسان چپگراست. کریمی همانند خداداد عزیزی، نه تنها انتقادات فراوانی به اوضاع فوتبال ایران دارد، بلکه در بیان این انتقادات نیز معمولاً بی پرواست. اگر بخواهیم علی کریمی و خدادا عزیزی را با یک شخصیت راستگرای فوتبال ایران مقاسه کنیم، می توانیم این دو نفر را با کریم باقری قیاس کنیم.

کریمی و خداداد بیش از باقری به آنچه در فوتبال ایران می گذرد انتقاد دارند. البته این سخن به این معنا نیست که کریمی باقری هیچ انتقادی به فوتبال ایران ندارد اما کاملاً روشن است که این دو نفر منتقدتر از باقری اند.

اما اگر فرض کنیم که کریم باقری نیز به اندازه علی کریمی منتقد وضعیت فوتبال ایران است، تیپ شخصیتی راستگرای باقری موجب می شود که او در بیان انتقاداتش پروا پیشه کند.

شخصیت های چپگرا، در ورزش و فرهنگ و سیاست، معمولاً "بر" قدرت اند. آنها معمولاً از صاحب منصبان و تصمیات رسمی انتقاد می کنند. "با" قدرت بودن را خوش ندارند و آن را موجب مخدوش شدن اعتبار اپوزیسیونی خود می دانند.

چنین شخصیت های برقدرتی، اگر چه در انتقاد از قدرت شجاع اند ولی خوب می دانند که انتقاداتشان برایشان محبوبیت و اعتبار مردمی می آورد. پس آنها هرچند که نزدیکی به مراجع قدرت را از دست می دهند اما محبوبیت اجتماعی را بدست می آورند.

هم از این روست که عموم شخصیت های چپگرای سیاسی و فرهنگی و ورزشی در ایران معاصر، همیشه از پشت عبای مردم به صاحبان قدرت لگد زده اند. یعنی چنان سخن گفته اند که گویی فق و فقط غمخوار مردم اند و هیچ سودای قهرمان شدن در سرشان نیست و از منافع شخصی خود فقط به دلیل تامین منافع مردم گذشته اند.

اگر ادبیات چپ در ایران معاصر را مرور کنیم، درمی یابیم که یکی از کلیدواژه های این ادبیات، واژه " مردم " است. همه کارها و اعتراض ها برای مردم است. مردم را باید ستایش کرد و لاغیر. همه مشکلات از مراجع قدرت است و مردم بی عیب و نقص اند. انتقاد از "مردم" در ادبیات چپ جایی ندارد.

این گونه است که شخصیت های چپگرا به "مردم" نان قرض می دهند تا بتوانند از صاحبان قدرت انتقاد کنند.

علی کریمی اما، برخلاف تیپ شخصیت چپگرایش، این گونه نیست. او اکنون در اوج مخبوبیت مردمی اش است. احتمالاً پس از احمدرضا عابدزاده، اکنون کریمی محبوبترین فوتبالیست ایران است.

کریمی بهتر از هر کسی می داند که در پرسپولیس امروز چه جایگاهی دارد. او در این فصل تیم استیلی را پس از شکست های یاس آورش جمع می کرد و دور عذرخواهی در ورزشگاه می زد. زمانی که تماشاگران به  استیلی دشنام می دادند، اعتبار کریمی موجب می شد که دور عذرخواهی پرسپولیس را بپذیرند و به بازیکنانی که در کنار کریمی بودند، ناسزا نگویند. کریمی الان حتی از علی پروین هم نزد تماشاگران پرسپولیس محبوب تر است.

با این حال، علی کریمی برخلاف دیگران دائما " مردم مردم " نمی کند. او نه تنها از مراجع قدرت در فوتبال ایران بلکه از تماشاگران نیز انتقاد می کند؛ انتقادی که در اوج محبوبیت صورت می گیرد نه پس از دشنام شنیدن از تماشاگران.

حمایت علی کریمی از داور بازی پرسپولیس و داماش گیلان، مصداق بارز شجاعت کریمی در انتقاد از "مردم" است.

در حالی که تماشاگران پرسپولیس از فرط ناراحتی از تصمیمات داور، دشنام ها به داور داده بودند، کریمی محبوب تماشاگران، به صراحت محمود رفیعی داور بازی پرسپولیس – داماش را ستود که بازی را قطع کرده است.

او همچنین داوری بازی پرسپولس – داماش را بدون مشکل دانست و بی صبری و کم حوصله بودن تماشاگران پرسپولیس شماتت کرد.

کریمی خوب می داند که حمایتش از داور و انتقادش از تماشاگران، برای تماشاگران پرسپولیس ناخوشایند است اما او در پی ارتقاء و یا حفظ محبوبیتش به هر قیمت ممکن نیست.

علی کریمی شخصیتی چپگرا دارد اما اگر لازم باشد، از داور بازی – که مرجع قدرت در زمین بازی است – حمایت می کند و  از تماشاگران – که مصداق بارز "مردم" اند – انتقاد می کند. چرا؟ زیرا علی کریمی برخلاف عموم شخصیت های چپگرا، به ورطه مردم پرستی نیفتاده است. در شخصیت او، وزن شجاعت چپگرایانه بیش از مردم گرایی چپگرایانه است. هم از این روست که علی کریمی، نه فقط بر مراجع قدرت، بلکه، اگر لازم شود، بر مردم نیز می تازد و پتک انتقادات صریح خود را بر سر آنها نیز می کوبد!

او گدای هورای مردم نیست. حقیقت را، چنانکه خود در می یابد، بر قدرت و ملت ترجیح می دهد و از بیانش ابایی ندارد.