ايران بهانه هاي زيادي دارد. مي تواند چندين موشک به اسرائيل شليک کند، آمريکا و انگليس را در عراق و افغانستان آزار بدهد و تنگه حياتي هرمز را به روي نفتکش هاي جهان ببندد.

با به راه انداختن خونريزي در عراق و تقاضاهاي بي شمار براي بازگرداندن فرزندان آمريکايي شکست خورده در جنگ، براي هر سياستمدار غربي عاقلي کار سختي است که باور کند آمريکا در صدد حمله به کشورمسلمان ديگري که به مراتب بزرگ تر است، باشد. اما از آنجايي که ايران روز به روز به فن آوري ساخت بمب اتمي نزديک تر مي شود، خطر حمله آمريکا و اسرائيل به تاسيسات اتمي ايران حاد تر شده است.

در گزارش ويژه اکونوميست اين هفته نوشته شده است که ايران در چند قدمي به دست آوردن جادوي سياه غني سازي اورانيوم است. بنا به گفته آژانس بين المللي انرژي اتمي سازمان ملل، ممکن است تا آخر اين ماه 3000 سانتريفيوژکه در تاسيسات زير زميني نطنز قرار دارند، فعال شود. کارشناسان مي گويند اگر اين تاسيسات به مدت يک سال با همه توان خود شروع به کار بکند، ايران قادر خواهد بود که سوخت لازم براي ساخت بمب اتمي را بدست آورد. ساختن بمبي که کار بکند به مدت زمان بيشتري نياز دارد. اما محتاط ترين افراد در آژانس بين المللي انرژي اتمي هم گمان مي کنند که ايران تا سه سال آينده در زمره کشور هاي اتمي در خواهد آمد.

سرسختي ايران در انکار اين هدف، منجر به اين شده است که شوراي امنيت سازمان ملل تا کنون دو قطعنامه صادر کند تا در صورت متوقف نشدن غني سازي اورانيوم، اين کشور را با تحريم اقتصادي مواجه کند. اين موضوع که روسيه و چين حمايت هاي پيشين خود از ايران را پس گرفته و از قطعنامه پشتيباني مي کنند، نشان مي دهد که حتي دوستان و شرکاي تجاري ايران نيز به شدت نگرانند.

اما تحريم ها کارساز نبود. با اين وجود که نرخ تورم و بيکاري بالا رفته است و سهميه بندي بنزين آعاز شده و اتحاديه اروپا هم پيشنهاد داده است که اگر ايران غني سازي اورانيوم را متوقف کند و دست از بلند پروازي هاي اتمي اش بردارد و سانتريفيوژ ها از چرخيدن بيافتند، کمک هاي اقتصادي قابل توجهي به ايران خواهد کرد.

حمله آمريکا يا اسرائيل به ايران تنها به علت ديوانگي نيست. احمدي نژاد، رئيس جمهورآتشين مزاج ايران، به جهان ياد آوري کرده است که خصومت با يهوديان در ذات انقلابيون ايران است. آيت الله خميني گفته است که وظيفه هر مسلمان است که وظيفه خود را در قبال ايجاد شدن کشور اسرائيل انجام دهد.

اين بار برخلاف مورد عراق مسئله اطلاعات غلط هم وجود ندارد؛ همه دنيا از اينکه تاسيسات اتمي ايران بکار بيافتد، نگران است. در مورد حمله هوايي به تاسيسات اتمي ايران هم هيچ بحثي در ميان نيست. ايران با جمعيت بيش از هفتاد ميليون نفر، براي حمله زميني بيش از حد بزرگ است.

مسئله اين است که حمله نظامي ممکن است بهترين از اين باشد که حکومتي دين سالار صاحب سلاح اتمي شود. اين يک خيالپردازي نيست که از ذهن جورج بوش و ديک چيني متبادر شده باشد، همه کانديدا هاي رياست جمهوري آمريکا، چه دموکرات و چه جمهوري خواه، مي گويند که در صورت شکست تحريم ها به حمله بازدارنده مي انديشند.

با اين حال چنين حمله اي مي تواند قمار بزرگ و خطرناکي باشد. گزارش اکونوميست بشدت با آن مخالف است، زيرا انقلابيون تحت فشارکه اخيرا با مخالفت شديد در داخل کشور مواجه شده اند، احساس مي کنند که تنها راه نجات سياسي شان پاسخ دادن به حملات خواهد بود.

تصور پاياني خوش براي اين بحران بدون دو تغيير اساسي در سياست ها امکان پذير نيست. ابتدا روسيه و چين بايد به ساير کشور ها بپيوندند تا قطعنامه اي با تحريم هاي شديدترعليه ايران صادر شود که فشار آن بر دوش مردم نباشد و هدف آن منافع روحانيون در سطوح بالاي حکومت و امپراطوري هاي اقتصادي حاميان شان، اعضاي سپاه پاسداران، باشد. راه دوم اين است؛ آمريکا بايد بر ترس خود که به ماجراي گروگان گيري سفارتش در سال 1979 بر مي گردد، غلبه کند و به ايران وعده بدهد که به محض اينکه دست از برنامه هاي اتمي اش برداشت، روابط عادي اش را با اين کشور آغاز خواهد کرد.

چنين معامله اي نياز به تغييرات ايدئولوژيکي دردناکي چه براي ايران و چه براي آمريکا دارد. اما اگر عملي عکس آن انجام شود، براي هردو کشور و خاورميانه، نتيجه دردناک تري را به بار خواهد آورد.

ترجمه: روزآنلاين

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه