آژانس های ایرانی ناچار شده اند به نام های "من درآوردی" رو بیاورند و به عنوان مثال با تبدیل "ت" آنتالیا به "ن" نام این شهر ترکیه ای را به "آننالیا" تغییر دهند تا کارشان مباح شود!

عصرایران- روزنامه ها را که ورق بزنی و به صفحات تبلیغات توریستی شان برسی، با دو عنوان نسبتا جدید که تا سال گذشته در فهرستمقاصد توریستی گردشگران ایران وجود خارجی نداشته اند، مواجه می شوی: "آننالیا" و "سواحل خلیج فارس".

به گزارش عصرایران (asriran.com)، "آننالیا" همان "آنتالیا"ست، شهری ساحلی در ترکیه که سالانه دهها هزار ایرانی برای تفریح به آنجا می روند. تور "سواحل خلیج فارس" نیز، شما را به بازدید از کشورهای ساحلی خلیج فارس نمی برد، "سواحل خلیج فارس"، نام دیگر "دوبی" هست!

اما ماجرا چیست و چرا آژانس های گردشگری به جای اسامی واقعی این دو شهر، از نام های غیرواقعی استفاده می کنند؟

واقعیت آن است که مسوولان بخش گردشگری استفاده از نام "آنتالیا" و "دوبی" را از تبلیغات گردشگری ممنوع کرده اند ولی سفر به این دو شهر، ممنوع نشده است.
این مساله، آژانس ها را در یک حالت دوگانه قرار داده است. از یک سو، مشتریان زیادی خواهان ثبت نام در تورهای این دو بندر هستند و از سوی دیگر نام بردن از آنتالیا و دوبی، بسان گناه کبیره (!) ممنوع شده است. از این رو، ناچار شده اند به نام های "من درآوردی" رو بیاورند و به عنوان مثال با تبدیل "ت" آنتالیا به "ن" نام این شهر ترکیه ای را به "آننالیا" تغییر دهند تا کارشان مباح شود! البته اسامی مشابه دیگری نیز ابداع شده است .دوبی نیز به "سواحل خلیج فارس" تغییر نام داده است، تو گویی این شهر، با همه سواحل خلیج فارس برابری می کند!

نکته جالب اینجاست که پس از ممنوعیت پروازهای شرکت های هواپیمایی داخلی به آنتالیا، شرکت های ایرانی، به جای پرواز مستقیم به فرودگاه این شهر، هواپیماهای خود را در فرودگاه های مجاور بر زمین می نشانند که نتایج زیر برای اقتصاد ملی ترکیه حاصل شده است:

1) فرودگاه های مجاور آنتالیا، از صدقه سر تصمیمات مسوولان ایرانی رونق گرفته است. از جمله فرودگاه اسپارتا که به گفته یکی از مسوولان آژانس های مسافرتی تهران، تقریبا متروکه بوده است.

2) مسافران ایرانی ناگزیر هستند پس از رسیدن به این فرودگاه ها، دهها کیلومتر را به وسیله اتوبوس طی کنند تا به آنتالیا برسند و این امر، رونق بیشتر بخش حمل و نقل زمینی ترکیه را باعث شده است.

البته این نوشتار، هیچ نقدی را متوجه آژانس های مسافرتی نمی کند چرا که آنها قطعا تمایل دارند در آگهی های خود به صراحت و صداقت از مقاصد توریستی نام ببرند ولی ممنوعیت هایی که هیچ گونه ریشه قانونی هم ندارد این وضعیت را به وجود آورده است.

در این میان، آنچه مهم تر از اصل قضیه و عنوان سازیست، این است که چنین اقداماتی از یک سو باعث وهن کشور و حتی نظام می شود و از سوی دیگر، روحیه دورنگی و محافظه کاری را در جامعه افزایش می دهد.

اگر رفتن به این دو شهر، ممنوع است، چرا صراحتا آژانس ها را از سفر به این دو بندر منع نمی کنند ولی اگر چنین منعی وجود ندارد (که نباید هم اصولا وجود نداشته باشد زیرا چنین منعی، خلاف آزادی های فردی است مگر در موارد خاص) چرا آژانس ها را وادار می کنند که برغم میل باطنی خویش از اسلوب "خودش را بیاور، اسمش را نیاور!" پیروی کنند؟ به راستی آیا مردم به این مساله نمی خندند؟!... و بیچاره آژانس ها که مجبورند همه این ماجرا را برای تک تک مسافران خود بازگو کنند!