در پي انتقاد محترمانه و مستند كيهان به بخشي از خاطرات آيت الله هاشمي رفسنجاني و اثبات بي اساس بودن آنچه ايشان به حضرت امام(ره) نسبت داده اند، برخي از احزاب و شخصيت هاي سياسي واكنش هايي داشته اند كه در يك كلمه مي توان اظهارات آنان را «عذر بدتر از گناه» تلقي كرد. از جمله، روزنامه كارگزاران در سرمقاله ديروز خود، انتقاد از آقاي هاشمي رفسنجاني را يك «بدعت نگران كننده»! دانسته و مي نويسد؛«نگراني واقعي آنجاست كه كساني بخواهند بخشي از خاطرات شخصيتي مانند هاشمي رفسنجاني را كه موافق طبع خود مي دانند بپذيرند و بخشي را كه نمي پسندند، خدشه دار نشان دهند، چنين خدشه اي به طور غيرمستقيم ترديدآفريني درباره تاريخ انقلاب و نظام است، زيرا اگر قرار باشد در ايران تعداد اندكي از رجال سياسي نماينده نظام تلقي شوند بي ترديد هاشمي رفسنجاني در زمره آنان و بلكه از برگزيدگان و خواص آنها خواهد بود و چاره اي نيست مگر اينكه روايت او از انقلاب و نظام دقيق ترين روايت به شمار آيد»!

ظاهراً حزب كارگزاران معتقد است كه ميان دو نظر متفاوت آقاي هاشمي رفسنجاني و حضرت امام(ره) بايد نظر آقاي هاشمي رفسنجاني را پذيرفت و ديدگاه امام(ره) را كنار گذاشت! زيرا آنچه جناب آقاي رفسنجاني در خاطرات خود به حضرت امام(ره) نسبت مي دهند- موافقت با حذف شعار مرگ بر آمريكا- با ديدگاه و نظرات امام راحل(ره) كه بارها به صراحت اعلام شده و اسناد آن نيز موجود است، منافات دارد. بنابراين علي رغم احترامي كه براي آقاي هاشمي قائل هستيم، چگونه مي توانيم نظر ايشان را بپذيريم و نظر صريح و غيرقابل ترديد حضرت امام(ره) را وانهيم؟!

روزنامه كارگزاران گله كرده است كه چرا كساني آن بخش از خاطرات آقاي هاشمي را كه با «طبع» آنها سازگار نيست، خدشه دار مي دانند! كه بايد گفت؛ سخن از «طبع» اين و طبع آن در ميان نيست، بلكه پاي ديدگاهها و نظرات مبارك حضرت امام(ره) در ميان است و بديهي است هر سخني كه با نظر امام راحل(ره) در تضاد باشد با طبع همه پيروان حضرت امام(ره) ناسازگار خواهد بود.

اين روزنامه نوشته است: چون آقاي هاشمي رفسنجاني از ياران نزديك حضرت امام(ره) بوده اند بايد روايت ايشان از انقلاب و نظام «دقيق ترين روايت به شمار آيد»! كه البته در نزديكي جناب آقاي رفسنجاني به حضرت امام(ره) و در خدمات و سوابق درخشان ايشان كمترين ترديدي نيست ولي اگر ميان سخن يك مريد - هرچند بسيار نزديك و محرم- با سخن و نظر مراد تناقضي وجود داشته باشد، كدام عقل سليم حكم مي كند كه سخن مريد بر نظر مراد ترجيح داده شود؟!در ماجراي موردبحث، نص صريح از مراد يعني امام راحل(ره) راه را بر هرگونه تفسير متفاوت از سوي مريد مي بندد.

و بالاخره؛ اين توصيه اكيد حضرت امام(ره) در وصيت نامه سياسي-الهي آن بزرگوار فصل الخطاب است كه مي فرمايند:

«... آنچه به من نسبت داده شده يا مي شود مورد تصديق نيست، مگر آن كه صداي من يا خط و امضاي من باشد، با تصديق كارشناسان، يا در سيماي جمهوري اسلامي چيزي گفته باشم».

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه