بازی در سوریه رو شده است ؛ واکنش دمشق چه می تواند باشد؟!

عصرایران ؛ علی قادری - بازی در بحران سوریه، رو شده است و دیگر هیچ مساله پنهانی وجود ندارد. اکنون زمان آن رسیده است که همه اطراف درگیر در این بحران، سهم خویش را از فاکتور این بحران بپردازند.

مگر غیر از این است که جنوب ترکیه آشکارا به گذرگاه عبور مسلحین به خاک سوریه تبدیل شده است پس چرا نباید انتظار داشت که شمال سوریه مبدل به گذرگاه عبور شورشیان کرد به خاک ترکیه نگردد؟

مگر غیر از این است که ترکیه، ارتش آزاد را به استینگر امریکایی مجهز می کند پس چگونه می توان از سوریه انتظار داشت که پ.ک.ک را از داشتن سام 7 روسی محروم کند؟

مگر غیر از این است که ارتش آزاد سوریه با اراده "هاکان ویدان" به سری کانیه در کردستان سوریه حمله ور می شود پس چگونه می توان انتظار داشت که بالگرد کماندوهای ژاندارما در پرواری کردستان ترکیه سقوط نکند.

مگر غیر از این است که رئیس ستاد مشترک ارتش بریتانیا از امکان دخالت نظامی غرب در سوریه می گوید و به صراحت از آموزش مخالفین برای ترور بشار اسد پرده بر می دارد؟

 و یا غیر از این است که سفیر رابرت فورد از تعهد امریکا برای حمایت نظامی گسترده از مخالفین مسلح صحبت می کند؟

پس چگونه می توان انتظار داشت که امنیت بیش از سه دهه بلندی های جولان همچنان پایدار باقی بماند؟

حق با ژنرال بنی گانتس، فرمانده ستاد مشترک ارتش اسراییل بود که یک هفته پیش هشدار داد که بحران سوریه می تواند به مساله داخلی این رژیم تبدیل شود چرا که او می دانست که به زودی ممکن است خمپاره های سوری در جولان اشغالی سقوط کند و یا گشتی اسراییلی تیپ غفعاتی در نزدیکی گذرگاه ناحال عوز در شمال نوار غزه هدف موشک های ضد زره "کورنت" قرار گیرد.

در غزه جایی که اسماعیل هنیه برای امیر قطر فرش قرمز پهن کرده و بیلبورد های "شکراً یا قطر" هوا می کند، چگونه می توان انتظار داشت که نظام سوریه، دفاتر حماس در این کشور، جایی که سال ها میزبان رهبران ارشد این جنبش فلسطینی بود را مهر و موم نکند؟

البته اگر رهبران حماس از نماینده رسمی خویش در لبنان درباره سرنوشت این  بیلبورد ها پرس و جو می کردند، هیچگاه بر روی امیری که در پروژه های شهرک سازی در شرق بیت المقدس سرمایه گذاری می کند، حسابی باز نمی کردند. 

البته جبهه خلق ثابت کرد همه فلسطینی ها در شکستن نمکدان استاد نیستند و جهاد اسلامی نیز نشان داد همه اسلامگرایان سنی مانند اخوانی مسلک ها ، در بند بازی مهارت ندارند نتیجه ای که می بایست مدت ها پیش در تهران، دمشق و بیروت به آن می رسیدند اما در هر صورت! وقتی قرار باشد امروز حماس، هوای "یرموک" دمشق را توفانی کند و حی "تضامن" را به آتش بکشد نباید انتظار داشته باشد که فردا در "حی شجاعیه"، نسیم بوزد.

اسراییل از چراغ سبز امریکا برای حمله به غزه خبر داده است در این صورت شاید نتانیاهو بخواهد دستور اولمرت در اواخر 2008 تکرار کند. اما شک نکنید هرگونه هجوم احتمالی به غزه نتایج معکوسی برای اسراییل خواهد داشت و ممکن است دودش از "غوش دان" و"هرتزلیا" نیز بلند شود.

هر چند در چنین حالتی گردان های عزالدین قسام وابسته به حماس در کنار گردان های ابوعلی مصطفی و سرایا القدس وابسته به جبهه خلق و جهاد اسلامی وارد میدان خواهند شد اما این بار نگرش اسراییل نسبت به حماس متفاوت است.

 آلکس فیشمن درباره این نگرش جدید اسراییل در روزنامه یودیوت آهارونوت می نویسد: مشکلی که اسراییل در سطح سیاسی و نظامی به آن می اندیشد به کیفیت  اجرای عملیات نظامی محدودی است که در حماس این احساس را ایجاد نکند که قدرت و حکومت را از دست می دهد چرا که به نفع اسراییل نیست که حماس جای خود را به گروهی افراطی تر دهد!

هر چند اظهارات این روزنامه نگار اسراییلی مبنای پیشنهاد ارتش به نخست وزیر این رژیم درباره کیفیت عملیات احتمالی نیست، اما باید پرسید چه تغییری در حماس ایجاد شده است که این روزنامه نگار اسراییلی را وادار می نماید که نتانیاهو را به حفظ موقعیت سیاسی این جنبش در نوار غزه دعوت کند؟

اسراییل تا اطلاع ثانوی به دنبال حفظ دشمنی است که با سلاح سوری، سرود قطری می خواند! البته حماس به خوبی می داند که قرار نیست این چنین آهنگی از نوار غزه پخش شود و موازنه داخلی گروه های فلسطینی دست نخورده باقی بماند.

این گزاره های شرطی به لحاظ منطقی هیچ ارتباطی به دفاع از نظام سوریه ندارد. این کاملا طبیعی است؛ زمانی که جناح های یک طرف بحران به راهکار نظامی اصرار بورزند و حتی در انتخاب این راهکار، قواعد را نیز نادیده بگیرند طرف مقابل خود را مقید به این قواعد نخواهد دانست:
قرار نیست اردوگاه جنگ بحران سوریه در دوحه هورا بکشند و نظام سوریه فقط نگاه کند. قرار نیست ترکیه تبدیل به قرارگاه عملیاتی ارتش آزاد شود و نظام سوریه فقط نگاه کند. قرار نیست غرب، دمشق را تهدید به مداخله نظامی بکند و نظام سوریه فقط نگاه کند. قرار نیست حماس، حی تضامن در دمشق را به آتش بکشد و نظام سوریه فقط نگاه کند. مسابقه ای که البته شکی نیست که نتیجه آن باخت برای همه است، به عبارت ساده؛ اگر سوریه می بازد چرا ترکیه و قطر نبازند و اگر ایران می بازد چرا عربستان و اسراییل نبازند؟! بازی کاملاً رو شده و کسی چیزی برای پنهان کردن ندارد ؛ این بحران دامن همه را خواهد گرفت. 
دست هایی که می توانند دست های دیگر را بگیرند نباید به سمت چشم ها دراز شوند چرا که در این صورت هیچ چشم سالمی باقی نخواهد ماند.
بشار اسد هم تا همیشه نمی ماند،اما برای رفتنش فقط صندوق های رای هستند که تصمیم خواهند گرفت و نه صندوق های C4!