سرنوشت یک میلیاردر؛ از فقر تا شکلات

عصرایران - "میلتون هرشی" در یکی از روستاهای ایالت "پنسلوانیا" چشم به جهان گشود و در خانواده‌ای بزرگ شد که سخت کوشی را ارزشمند و قابل تقدیر می‌دانست.
او خانواده فقیری داشت که برای امرار معاش ناگزیر بودند دایم از مکانی به مکان دیگر عزیمت کنند؛ به همین دلیل مجبور شد بیش از شش بار مدرسه‌اش را عوض کند و بالاخره هم قبل از اینکه کلاس چهارم دبستان را به پایان برساند به علت فقر و نداری تحصیل را ترک کرد و به بازار کار وارد شد.

نخستین کارش پادویی در یک چاپخانه بود و اگر چه به آن کار علاقه‌ای نداشت اما برای دریافت دستمزدی اندک، خود را با شرایط وفق می داد. با این حال ، بعد از مدتی به دلیل عدم شایستگی اخراج شد. میلتون نوجوان خوشحال بود که می‌تواند به کار دیگری به پردازد. او با جست‌و‌جوی فراوان کاری در شهر "لنکستر" پیدا کرد و شاگرد مغازه آب نبات فروشی شد.

او پس از چهار سال شاگردی و در سن 18 سالگی تصمیم گرفت یک مغازه آب نبات فروشی برای خودش باز کند؛ به همین دلیل از سال ۱۸۷۶ میلادی در فیلادفیلا، آب نبات خرید و فروش می‌کرد.

میلتون هرشی سخت کار می‌کرد و شب و روز برایش معنایی نداشت. او شب ها آب نبات‌ را درست می‌کرد و در روز می‌فروخت اما با تمام سعی و تلاش او، خرید و فروش آب نبات سود چندانی نداشت و به همین دلیل ، بعد از شش سال از کار بی‌وقفه سرانجام شکست خورد به شهر "دنور" رفت.

 هرشی بعد از روز‌ها گرسنگی و سرگردانی بالاخره کاری در یک شیرینی فروشی پیداکرد و یاد گرفت چطور از شیر تازه، کارامل درست کند. هر چند این کار از نظر دیگران خنده دار به نظر می‌رسید اما او کوشید شغلش را با چنگ و دندان حفظ کند. میلتون بعدها گفت "مسافت طولانی طی کرده بودم تا حرفه ساده‌ای را یاد بگیرم و بقیه زندگی را با پرداختن به آن حرفه بگذارنم."


او بعد از مدتی شاگردی و جمع آوری مقداری پول دوباره تصمیم گرفت آب نبات بفروشد اما بازهم شکست خورد؛ اما او ناامید نشد و جسورانه به لنکستر بازگشت و با امید فراوان و اعتماد به نفسی باور نکردنی این بار تصمیم به خرید و فروش کارامل گرفت. او با قرض گرفتن مبلغی از عمه‌اش توانست چند کیسه شکر بخرد و با کمک یکی از کارگران قدیمی آب نبات سازی، یک کارگاه کوچک برای درست کردن کارامل در لنکستر تاسیس کرد.

میلتون هرشی تمام نیروی خود را به کار گرفت تا بهترین آب نبات را در سراسر کشور تولید کند و با سعی و تلاش شبانه روزی خود توانست راه و روش‌هایی بیابد که طعم و شکل کارامل را بهتر می‌کرد.

او با اینکه تبلیغ چندان زیادی برای محصولات تولیدی خود نمی‌کرد اما فروش کارگاهش رشد بی نظیری داشت. پس از مدتی شرکت کارامل لنکستر محصولات خود را به بازاهای سراسر اروپا و آمریکا عرضه ‌کرد و در نتیجه هرشی به یکی از شهروندان پیشتاز در منطقه تبدیل شد.

میلتون در سال ۱۸۹۳ برای نخستین بار به سراغ تولید شکلات رفت و کارامل‌های شکلاتی تولید کرد. او مدتی طولانی با انرژی تمام بر روی دستور العملی برای درست کردن شکلات شیری کار کرد و سرانجام از میان کلی آزمون سعی و خطا طرز تهیه شکلات شیری را یافت و توانست به رویای دیرنیه‌اش در زمینه تولید انبوه شکلات جامع عمل بپوشاند.


شرکت شکلات سازی هرشی به سرعت رو به رشد بود. اما موفقیت را نمی‌توان یک شانس ساده به حساب آورد؛ زیرا ثروتمند شدن برای پسری که تنها چهار سال درس خوانده بود و لحظه‌ای یاد گرفتن را متوقف نکرده بود، کار آسانی نبود.

او اعتقاد داشت که با کارگران باید منصفانه رفتار شود و محیط آرام و زندگی شاد برای کارگران را عامل مهمی در کیفیت بهتر محصول و پیشرفت شرکت می‌دانست.
از همین رو، در‌‌ همان روستایی که کارخانه جدید تاسیس شده بود یک گاوداری هم احداث کرد. شیر محلی تازه یکی از مواد مورد نیاز برای ساخت شکلات بود. بسیاری از مردم به علت اینکه او در روستایی کوچک سرمایه گذاری کرده بود او را "احمق" قلمداد می کردند!

برای پسرک روستایی که حتی شانس تحصیل نداشت فراهم کردن فرصت برای یادگیری، فرصت برای کار و فرصت برای تامین وسایل رفاه دیگران، یک اولویت مهم در سراسر زندگیش بود. در اوایل ۱۹۰۹ هرشی و همسر مهربانش "کا‌ترین" مدرسه‌ای صنعتی برای پسرهای یتیم تاسیس کردند که امروزه مدرسه "میلتون هرشی" نامیده می‌شود.


میلتون هرشی پیش از مرگش در گفت‌و‌گویی گفت: "وقتی به گذشته خودم نگاه می‌کنم از اینکه با اصول اخلاقی و کار سخت بزرگ شده‌ام افتخار می‌کنم. بار‌ها نقشه‌های من نقش بر آب شد. اما افتخار می‌کنم که ناامید نشدم و توانستم آب نبات و شکلات درجه یک با قیمتی مناسب تولید کنم. بزرگ‌ترین خوشبختی و حس کمال من از ایجاد کردن محیطی آرام و شاد برای کارکنان کارخانه و فراهم ساختن امکانات زندگی بهتر و رفاه بیشتر برای کودکانی است که جامعه شانس کمتری در اختیارشان گذاشته است."

هرشی کار آفرینی با شهامت، سازنده‌ای مصمم و بشر دوستی نمونه در جهان بود که در سال ۱۹۴۵ دار فانی را بدرود گفت.