گزارش اختصاصی عصر ایران از مناطق زلزله زده بوشهر (+تصاویر)

اما باران مهربانی مردم همچنان سایه ای برای آفتاب گرم و سوزان دشتی شد. این سطور را در چادر امداد نیروی دریایی ارتش می نویسم. من هم آمدم تا شاید پاره آجری را جابجا کنم ولی عمق تخریب آنقدر زیاد است که فقط ماشین آلات سنگین می تواند از پس آن برآید.

شب قبل را در بیمارستان های بوشهر گذراندم و چند ساعتی نیز در صف طولانی اهدای خون، ولی چرا هر کاری که می خواهم انجام دهم، ته دلم راضی نمی شود. وقتی اشک مردی، هنگام بیرون کشیدن اجساد خانواده اش را می بینم از خودم و مسئولین کت و شلواری خشمناک می شوم که آیا می توانیم تالم روحی آنان باشیم.

ماندن در شهر شُنبه که نزدیک به 70 درصد خرابی داشت جایز نبود از این رو خودروئی را از نیروی دریایی گرفتم و راهی مناطق دیگر شدم. روستای درویشی در 25 کیلومتری شهر شُنبه قرار دارد. روستای درویشی شباهت زیادی به تل خاکی بود که حتی عکس ها نمی تواند انعکاس صحنه های تخریب باشد.

در بدو ورود شهردار بندر عسلویه و نخل تقی با آب معدنی پذیرایم بودند. کسی از اهالی آنجا بودکه انگار منتظر بود تا اطلاعات زلزله را بگوید... روستا را با دوربین عکاسی ام دیدیم... متعجب به او گفتم مگر کسی تا حالا  به اینجا نیامده؟ گفت: تا حالا که پانزده ساعت از وقوع زلزله می گذرد امداد و مایحتاج مثل چادر و آب به ندرت وارد روستا شده است. اشک امانش نمی داد. به منزلشان که رسیدیم ویرانه ای بود مثل بقیه روستا. به هر جا می رفتیم می گفت این جا خانه ماست... تازه فهمیدم که منظورش این است که تمام روستا خانه ی اوست.

خانواده ای دعا به جان همه می کردند. معلوم بود که مردم همیشه بر این باورند که قانع باشند، آنهم مردم محجوبی مثل مردم بوشهر. شما را با تصاویر تنها می گذارم، این مردم نیاز به شیر خشک، پتو، اجاق، آب معدنی و ... ندارند فقط کمی فکر کن، تعطیلات عید نوروز را به یاد بیاور آمده بودید از گرمای مردمش، از شوری آب خلیج فارسش لذت ببری، اما اکنون غم بر چهره ی تک تک آنان نشسته. به خدا بگوئید آرامتر گهواره زمین را بجنباند، ما مردم بوشهر هیاهوی نداریم. شما مطمئن باشید، نیروگاه اتمی آرام تر از آرام، برکناره خلیج فارس آرمیده است. نگران نشت رادیواکتیو هم نباشید... او هیچگاه غرش نخواهد کرد.