عصر ایران - محمد رویانیان در آخرین انتقاداتش از وضعیت هیات مدیره پرسپولیس، به این نکته اشاره کرده است که افرادی در هیات مدیره و نیز در مجموعه وزرات ورزش، مانع از فعالیتهای اقتصادی او میشوند و اجازه نمیدهند که پرسپولیس به درآمدزایی برسد. وی همچنین یکبار دیگر تهدید به استعفا کرده و گفته است از پرسپولیس میرود تا آقایان دست از سر این تیم بردارند.
فارغ از اینکه مدعای رویانیان درباره زیرآبزنی اعضای هیات مدیره پرسپولیس و ممانعت دیگران از فعالیتهای اقتصادی باشگاه پرسپولیس صحت داشته باشد یا خیر، آنچه که در نقد رویانیان باید گفت، استفاده نخنما شده او از "تهدید به استعفا" است.
رویانیان در مدت نه چندان بلندی که مدیرعامل باشگاه پرسپولیس بوده است، تا به حال دست کم ده الی بیست بار تهدید به استعفا کرده است. چنین رفتاری واقعا زیبنده یک مدیر عاقل نیست. نه فقط یک مدیر برجسته، بلکه یک شهروند عادی هم که مثلاً در یک کتابخانه به شغل کتابداری مشغول است، میداند که نباید یک روز در میان تهدید به استعفا کند؛ چرا که این شیوه مواجهه با دیگران، نه تنها پس از مدتی اثر و خاصیت خود را از دست میدهد، بلکه اعتبار خود او را نیز مخدوش میکند.
مدیری که دائماً میگوید استعفا میکنم ولی عملاً کنار نمیکشد، کم و بیش شبیه همان چوپان دروغگویی میشود که پس از مدتی، کسی برای داد و بیدادش تره هم خرد نکرد!
علاوه بر این، رماننویسان میگویند تفنگی که بر دیوار کلبه آویزان است، بالاخره در جایی از داستان باید شلیک کند. پس منطقی است محمد رویانیان که این همه تهدید به استفعا کرده است، بالاخره در جایی از داستان مدیریتش استعفا کند و کنار بکشد. وعده توخالی دادن، نه عقلانی است و نه بر جذابیت درام میافزاید!