سامبا با توپ!

 عصر ایران؛ احسان محمدی - برای دقایقی این همان برزیلی بود که سال ها همه منتظر بودند بینند. همان برزیلی که افسانه های پله و گارینشا و جرزینهو یش را بارها شنیده بودیم؛ سرمست،چالاک،سرخوش و حریص.
 
آنهایی که تا دو نیمه شب بازی کامرون – برزیل را دیدند، حتماً دقایقی لذت بردند از نمایش رویایی برزیلی ها. یک بازی پرگل، سرشار از حرکات تکنیکی و به رخ کشیدن مهارت بازی با توپ. درست مثل بازی های پلی استیشن. حمله های دمادم رو به دروازه و فراموش کردن خط دفاع. همان چیزی که فوتبال برزیل را دوست داشتنی کرده است.

سال ها بود که فوتبال به طاعون یونان و بازی های آزاردهنده 0-0 و 0- 1 خو کرده بود و نمایش هایی از این دست چیزی بود که عاشقان فوتبال انتظارش را می کشیدند. حتی آنها که شیفته بازی اسپانیا بودند گله مند می شدند که پاس های کوتاه گرچه مثل نت های موسیقی دلنشین است اما تکرارش دل آزار می شود.

همه دریبل می خواهند، حرکات انفجاری و رقصیدن با توپ. کاری که برزیل دیشب هر گاه اراده کرد گوشه هایی از آن را نشان داد، آن چنان که از یاد همه  بُرد سرمربی این تیم اسکولاری است. مردی که بخشی از برزیلی ها حتی بعد از فتح جام جهانی 2002 او را سرزنش کردند که بیش از اندازه اروپایی بازی کرده است و نتیجه گرا بوده. بازیکنان را مثل چرخ دنده در سیستم تعریف می کرد، بی هیچ اجازه ای برای طغیان با توپ.

بازی کامرونی ها البته به طلایی پوشان کمک کرد. آنها  تیمی از هم گسیخته و نومید نشان می دادند. در این دیدار نیمار ستاره برزیلی ها بار دیگر خودش را در قامت یک ستاره تمام عیار نشان داد. وقتی پا به توپ می شود انگار هیچ استخوانی در بدن ندارد، مثل یک مارماهی می لغزد و راهش را باز می کند و پیش می رود. ضرباتش به توپ ظریف اما دقیق و کُشنده است اما شاید این همه اتکای برزیلی ها به او در ادامه مسابقات برای تیمی که داعیه قهرمانی دارد دردسرساز شود.

 برزیل دقایقی خوش درخشید اما آنها به همان اندازه که در حمله مثل الماس قادر به شکافتن هر دفاعی هستند. پاهای زشت طاووس شان در خط دفاعی پیداست. حتی کامرون هم توانست چند دقیقه خط دفاعی این تیم را به دردسر بیندازد، آیا آنها در دیدار با تیم های واقعی قادر به ارائه این نمایش هستند؟