رقص ناموزون لاله های نارنجی

عصرایران؛ احسان محمدی- این اعجاز فوتبال است که حالا بسیاری از مردم دنیا با کاستاریکا آشنا شده اند. درست مثل لحظه رویارویی کریستف کلمب با قاره ناشناخته جدید. بسیاری از دانشجویان جغرافیا هم شاید به خوبی ندانند که کاستاریکا در میان نیکاراگوئه و پاناما و دریای کارئیب یک «ساحل غنی» به شمار می رود.
 
ساحل غنی؛ این معنای تحت اللفظی نام کشوری است که خود را نه با غذاهای سرخ کردنی و لابستر و تعطیلات درمانی که با فوتبال به دنیا تحمل کرد. پسران سرزمین 5 میلیون نفری کارستاریکا که با شعار « عشق من فوتبال است، قدرتم مردم هستند، افتخارم کاستاریکا است» دیشب نمایش درخشانی مقابل یکی از قدرت های مطلق فوتبال دنیا ارائه دادند. سزاوارانه جنگیدند و جام را با سرهای افراشته ترک گفتند.

هلند در نمایشی احتیاط آمیز تنها به لطف هوش مندی فن خال مربی سرد و گرم چشیده و یک دنده اش توانست در ضربات پنالتی این حریف جان سخت را از سر راه بردارد.
 
لاله های نارنجی در دیداری که نیمه نخست آن کسالت بار بود از سرنوشت انگلستان و ایتالیا چنان عبرتی گرفته بودند که با احتیاط به رویارویی با برایان رویز و یارانش رفتند. حتی گزارشگر بازی هم نتوانست پنهان کند که ترجیح می دهد هلند برنده این دیدار شود تا آنها به عنوان ضلع چهارم مربع به آرژانتین، برزیل و آلمان بپیوندند؛ جایی که دیدار هلند – آرژانتین می تواند یادآور جام جهانی 1998 باشد. درخشش دنیس برکمپ و اشتباه فاحش آریل اورتگایی که قرار بود ماردونای جدید شود اما تنها چانه ادوین وندرسار را نشانه رفت و کارت قرمز گرفت تا باتی گل و خوان سباستین ورون شکست خورده فرانسه را ترک کنند. حتی گزارشگر بازی هم دوست نداشت کاستاریکا شگفتی را کامل کند! آنها تنها بودند اما مثل دو قرن پیش که سر از زیر یوغ استعمار اسپانیا بیرون کشیدند با آخرین ذره های انرژی باقی مانده در ساق هایشان جنگیدند.

در شبی که دنیای فوتبال درگیر مهره شکسته کمر نیمار برزیلی و پی مصدوم دی ماریای آرژانتینی بود، پسران سفید پوست و مستیزوی کارستاریکایی تمام تلاش شان را برای کسب افتخار به خرج دادند اما هلند اندکی شایسته تر و البته بدشانس تر بود که دیرک دروازه هم با آنها سرگرانی می کرد. سرانجام تیم کرول دروازه بان ذخیره در دقیقه 120 از روی نیمکت بلند شد، مثل یک مهره شانس جادویی درون دروازه هلند ایستاد، دو پنالتی را مهار کرد تا باد به پرچم لاله های نارنجی بوزد ... کارستاریکا به خانه رفت. خداحافظ شجاعان!

راستی خبر داشتید هژبر یزدانی از چهره‌های سرشناس و ثروتمند سال‌های پیش از انقلاب ایران، پس از انقلاب ناچار به گریز از ایران شد و به کاستاریکا رفت و در آنجا با همکاری تعدادی از ایرانی‌ها یک مجتمع بزرگ دامپروری راه‌اندازی کرد؟ یزدانی که در نزدیکی شهر سن حوزه در کستاریکا زندگی می‌کرد، در کنار مزرعه‌اش تابلوی بزرگی نصب کرده بود که بر آن نوشته بود سنگسر. به یاد محل تولدش سنگسر.

فقط اعجاز فوتبال است که می تواند این همه تکه های پازل را کار هم قرار دهد؛ کاستاریکا، مسابقات اسب دوانی، هژبر یزدانی، لابستر، گوهای سنگی غول آسای هنوز رازآلود، تعطیلات درمانی و  .....