عملیات روانی اقتدارگرایان در 16 آذر: حق آزادی بیان ما را خوردند!

عصرایران ؛ جعفر محمدی - روز گذشته، همزمان با 16 آذر، سامانه های پیامکی رسانه های یک جریان خاص، مدام در حال ارسال این پیامک ها بودند که سخنرانی های فعالان سیاسی اصولگرا در دانشگاه ها به دلیل مخالفت مسوولان وزارت علوم و مراکز آموزش عالی لغو شد.سپس سایت هایشان این خبر را پوشش دادند و صبح امروز نیز روزنامه معروف این جریان در صفحه نخست خود بر این خبرها صحه گذاشت.

از عصر روز گذشته که این خبرها ، ابتدا در فضای پیامکی و سپس در فضای وب منتشر شد، تصمیم گرفتم یادداشت امروز خود را به نقد این رفتار مسؤولان در قبال منتقدان دولت اختصاص دهم چه آن که دولتی که با شعار اعتدال و آزادی بیان بر سر کار آمده، حق ندارد در هیچ سطحی، مانع از آزادی های سیاسی شود ، ولو آن که فلان منتقد غیر منصف بخواهد در دانشگاهی سخن بگوید.

با این حال، بررسی های بعدی و انتشار پشت پرده آن پیامک های گسترده و خبرهای منتشره در سایت ها و روزنامه های جریان اقتدارگرا، نشان داد که واقعیت چیز دیگری است.

واقعیت این بوده است هیچ کدام از مدعیان،  اساساً مجوزی از دانشگاه ها برای برگزاری سخنرانی نگرفته بودند که بعداً مجوزشان لغو شود.
مثلاً در یک مورد، بسیج دانشجویی یکی دانشگاه ها، بدون آن که مجوز سخنرانی حسین شریعتمداری را گرفته باشد، اقدام به این اطلاع رسانی کرد که مدیر مسوول روزنامه کیهان روز 16 آذر در این دانشگاه سخنرانی خواهد کرد.

در موارد دیگر هم، آقایان مدعی قانونگرایی و اصولگرایی، در مهلت مقرر درخواست خود را به دانشگاه ها نداده بودند.
آنها انتظار داشتند برخلاف بقیه و روال جاری دانشگاه ها که از یک هفته پیش درخواست حضور و سخنرانی می دهند، "درخواست دهند و فی الفور به دانشگاه بروند" و چون محقق نشد، فریاد بر آوردند که نگذاشتند ما حرف مان را بزنیم و حق آزادی بیان مان را خوردند!
این در حالی بود که اگر مانند بقیه (چون خون شان سرخ تر از دیگران نیست) در مهلت مقرر اقدام می کردند می توانستند برنامه خود را داشته باشند.

جالب است که خود این طایفه، سخنرانی قانونی دیگران را به هم می ریزند و بر آن می تازند اما انتظار دارد خودش بتوانند بی هیچ قانون و ضابطه ای هر کاری خواستند انجام دهند که البته این انتظار، از "خودبرتر بینی" و "خود مالک بینی" شان نشأت می گیرد.


آنها در ماجرای اخیر، دو هدف را دنبال می کردند:
اول این که مظلوم نمایی کنند و وانمود نمایند که شعار آزادی بیان که دولت سر می دهد، پوچ و توخالی بوده است.

دومین هدف شان این بود که هم پز آمدن به دانشگاه را بدهند و هم هزینه اش را نپردازند.
همه ما می دانیم که دانشجویان، فقط همان چند چهره خاصی نیستند که تلویزیون رسمی کشور نشان شان می دهد و می کوشد به عنوان نمایندگان کل دانشجویان به جامعه قالب کند.
مدعیان هم می دانند که فضای دانشگاه پذیرای افکار افراط گرایانه و متحجرانه شان نیست. بنابراین، بیم حضور در دانشگاه را دارند مگر این که به برخی دانشگاه های خاص بروند یا چینش دانشجویان حاضر آن طور باشد که می خواهند.
دانشگاهی که حتی با رئیس جمهور روحانی هم تعارف ندارد و در عین این که در شعارهایش بر وی درود می فرستد، از این که نتوانسته است به وعده اش در خصوص حصر، عمل کند بر وی می تازد، در برابر افرادی مانند حمید رسایی یا حسین شریعتمداری آیا سکوت خواهد کرد یا از آنان در صورت حضور در دانشگاه، پاسخ جدی خواهد خواست؟

خوشبختانه حنای سناریست های اقتدارگرا دیگر رنگی ندارد و عمر موج سواری هایشان بسیار کوتاه تر از قبل شده است. مردم آنها و روش های آنها را 8 سال گذشته، خوب شناخته اند.