«کاش اینگونه نبود!» عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم حسین شریعتمداری است که در آن می خوانید؛ هفته گذشته در حالی که اخبار و گزارش های مربوط به شکل گیری و انجام راهپیمایی عظیم و بیست میلیونی اربعین حسینی(ع) به خبر اول جهان اسلام و بسیاری از دیگررسانه ها و مجامع دنیا تبدیل شده بود و چشم ها و دل ها به چگونگی وقوع یکی از سرنوشت سازترین رخدادهای تاریخ دوخته شده بود، مجله «رمز عبور» در اقدامی نسنجیده و درخور ملامت و به بهانه روشنگری درباره ماجرای «مک فارلین»، مصاحبه ای از آیت الله سیدمحمد خامنه ای را به دست چاپ سپرد. در بخش هایی از این مصاحبه علی رغم ابراز ارادت آیت الله سیدمحمد خامنه ای به حضرت امام(ره)، نسبت به ساحت مقدس امام راحل(ره) و برخی از یاران ایشان جفای فاحشی شده است که با وجود شخصیت علمی و قابل احترام آیت الله سیدمحمد خامنه ای، این بخش از مصاحبه ایشان بایسته نقد و گلایه جدی است و به آن اشاره خواهیم داشت.

کیهان اگرچه نقد بخش های مورد اشاره از مصاحبه آیت الله سیدمحمد خامنه ای را ضروری می دانست ولی با توجه به شور و نشاطی که راهپیمایی تاریخی اربعین در ایران و جهان اسلام پدید آورده بود ادای این تکلیف را به اولین فرصت بعد از آن رخداد عظیم و مناسبت های فراگیر پس از آن موکول کرد و...
یادداشت پیش روی بیان چند نکته درباره موضوع یاد شده است.

1- مراتب علمی آیت الله سید محمد خامنه ای را قابل احترام می دانیم و بر این باوریم بخش هایی از مصاحبه ایشان که جفا و تعریض به ساحت مقدس حضرت امام(ره) است، ناشی از کم توجهی و غفلت و مصداق «تعریض ناخواسته» است چرا که ایشان در جای جای همین مصاحبه بر ارادت خود به حضرت امام(ره) و نقش بی بدیل آن حضرت در مقابله با ترفندها و توطئه های داخلی و خارجی تأکید می ورزد و بدیهی است که این تأکید و اصرار نمی تواند با آنچه به جفا درباره امام راحل گفته شده قابل جمع باشد. ولی هنگامی که سخنی از خمینی کبیر و احیاگر اسلام ناب محمدی(ص) در میان است، حتی تعریض ناخواسته نیز از هیچکس- مخصوصاً از یک عالم دینی- پذیرفته نیست و بایسته نقد از سوی دیگران و مستلزم استغفار و اصلاح از جانب تعریض کننده است.

2- آیت الله سید محمد خامنه ای در چند جای مصاحبه خویش برخی از تصمیم ها و نظرات حضرت امام(ره) را تحت تأثیر گزارش های غلط و القائات اطرافیان ایشان معرفی می کند! که نه فقط اتهام ناروا و اهانت به ساحت مقدس امام راحل(ره) است، بلکه از رهگذر این اظهارنظر که بیرون از دایره حق و انصاف است، خط مبارک حضرت امام(ره) و رهنمودها و بینش و منش مکتوب و مضبوط آن حضرت را زیر سؤال می برد و با القای این توهم که برخی از رهنمودها و تصمیم های آن بزرگوار تحت تأثیر اطلاعات غلط اطرافیان ایشان بوده است - بی آن که متوجه باشد- دستورات و راهنمایی ها و رهنمودهای حیات آفرین و گره گشای حضرتش و یا لااقل برخی از آنها را نستجیربالله مخدوش! قلمداد می کند! و در این باره گفتنی است که؛

الف: یکی از ویژگی های منحصر به فرد در رهنمودهای حضرت امام و رهبر معظم انقلاب این بوده و هست که دلایل و مستندات نظر خود را نیز به وضوح بیان کرده و می کنند و نکته در خور توجه آن که در نمونه های مورد اشاره آیت الله سید محمد خامنه ای، نظر حضرت امام، همراه با دلیل و علت آن به صراحت اعلام شده است.
ب: امام راحل(ره) بارها و به مناسبت های فراوان، این توهم را به شدت نفی فرموده اند که ایشان تحت تأثیر اطلاعات غلط دیگران- و از جمله اطرافیان خویش- هستند! و موارد بسیار و پر شماری را می توان آدرس داد که نظر مبارک حضرت امام با نظر همه مسئولان و اطرافیان ایشان نه فقط متفاوت بلکه متضاد بوده است.

3- آنچه باعث تأسف است و از آیت الله سید محمد خامنه ای دور از انتظار بود، این که نمونه های مورد ادعای مشارالیه درباره القاء نظر دیگران به حضرت امام(ره) منحصراً و فقط مربوط به چند موردی است که امام راحل با دیدگاه و یا اقدامات آیت الله سید محمد خامنه ای مخالفت ورزیده و به ایشان عتاب و گلایه کرده اند. از جمله، آنجا که حضرت امام سؤال 8 نماینده مجلس از وزیر خارجه درباره ماجرای «مک فارلین» را که آیت الله سیدمحمد خامنه ای نیز یکی از آنان بود، با خطاب سنگین «أین تذهبون؟!» ملامت کرده و گفتند «لحن شما در آن چیزی که - سوال از وزیر خارجه وقت- به مجلس دادید از لحن اسرائیل تندتر است» و البته در ادامه این نهیب به مدارا و ملاطفت فرمودند «من نمی خواهم دل شما را بشکنم، لکن شما دل ملت را نشکنید، شما دل مسئولین ما را نشکنید».

4- ایشان درباره نامه 8 نماینده به وزیر خارجه اینگونه توضیح می دهند که بعد از امضای آن نامه رئیس مجلس و باند او دستپاچه شدند «و با مشورت کسانی در جماران و دولت، توطئه ای کردند و سؤالاتی را که امام را عصبانی و ناراحت می کردند تهیه و به زور و اصرار برای امضاء به دست افرادی داده بودند که به هشت نفر معروف شدند و پیش من هم آوردند من قبول نکردم که آن را امضاء کنم ولی خیلی اصرار کردند و... و من در آن شدت ناراحتی که از آن موضوع داشتم قهرا امضاء کردم و به دام افتادم... و امام هم در یک سخنرانی به امضاءکننده ها حمله شدید کردند و کار آنها را بدتر از کار اسرائیل دانستند».

ایشان در این بخش از مصاحبه با صداقت اعلام می کند که در امضای نامه 8 نماینده، فریب خورده و به دام افتاده است و عصبانیت حضرت امام را هم بجا می دانند ولی نهیب امام راحل را ناشی از توطئه رئیس مجلس وقت و «کسانی در جماران و دولت» معرفی می کند!

ظاهرا منظور ایشان از «کسانی در جماران» اشاره به مرحوم حاج سیداحمد خمینی است که باید گفت؛ امام راحلمان(ره) در موارد قابل ارائه ای با نظر مرحوم حاج سیداحمد خمینی مخالفت کرده اند که این دلیل روشنی بر تاثیرناپذیری آن حضرت است و از سوی دیگر، حضرت روح الله درباره فرزند مرحوم خویش تأکید می فرمایند «من خدای قاهر حاضر منتقم را شاهد می گیرم که احمد از آن روزی که در کمک اینجانب در بیرون مشغول اداره امور من بوده تا الان که این ورقه- وصیت نامه- را می نویسم قدمی یا قلمی خلاف گفتار و نوشتار من برنداشته و با وسواس عجیب در کلیه گفتارهای من یا نوشته های من سعی نموده که حتی یک کلمه، بلکه گاهی یک حرف را که با نظر او محتاج به اصلاح است بدون اذن من تصرف نکند» صحیفه امام(ره) جلد 20 ص 442.

آیت الله سیدمحمد خامنه ای که در بخشی از این مصاحبه امضای نامه 8 نماینده را «به دام افتادن خود» می داند، در بخش دیگری نامه 8 نماینده را «ابراز غیرت دینی و اسلامی» دانسته و آنان را در نهیب حضرت امام(ره) «مظلوم» معرفی می کند!

5- ایشان در مصاحبه با مجله «رمز عبور» از شهید بزرگوار حضرت آیت الله بهشتی با عنوان «تمامیت خواه»! و دارای «ظاهر لیبرالیستی» یاد می کند که جفای بزرگی در حق آن شهید والامقام است. شهید بهشتی به گواهی همه شواهد و اسناد موجود، با تمامی توان خود در مقابل «زیاده خواهی»ها و فرصت طلبی های دشمنان اسلام و انقلاب و مخصوصا لیبرال ها و منافقین ایستاد و انبوهی از تهمت های ناروا و فشارها نتوانست آن بزرگوار را از صراط مستقیم منحرف کند، تا آنجا که به دست منافقین هم پیمان لیبرال ها به شهادت رسید و امام راحلمان ایشان را به تنهایی «یک ملت» دانستند و مظلومیت او را دردناکتر از شهادتش نامیدند.

6- آیت الله سیدمحمد خامنه ای، عزل منتظری از قائم مقام رهبری - که انبوهی از شواهد و اسناد غیرقابل انکار، به صراحت از ضرورت آن برای حفظ انقلاب و نظام از تسلط بیگانگان حکایت می کند - را هم توطئه یک جریان مرموز معرفی می کند و اعدام مهدی هاشمی- که قتل انسان های بی گناه و پادویی برای بیگانگان فقط بخشی از جرایم و جنایات وی بوده است- را نیز به همان جریان نسبت می دهد! که در این باره کافی است ایشان تنها نیم نگاهی به اسناد و سوابق ماجرا داشته باشند.

7- و اما، آیت الله هاشمی رفسنجانی در پاسخ شدیداللحن خود به آیت الله سیدمحمد خامنه ای، ضمن اعتراض به برخی از اظهارات قابل نقد مصاحبه ایشان، به نکاتی پرداخته است که در این مختصر اشاره ای گذرا به چند نمونه از آن خواهیم داشت؛
الف: بخشی از انتقادات آیت الله هاشمی به مصاحبه یاد شده - صرفنظر از اهانت های فراوان به مصاحبه کننده - منطقی و قابل قبول است و باید پذیرفت که در مصاحبه مزبور نسبت های ناروایی نیز به ایشان داده شده است.
ب: شماری از انتقادات نیز غیرواقعی و اتهام ناروا به آیت الله سیدمحمد خامنه ای است. از جمله، می نویسد ایشان معتقد است «انقلاب از اساس طرح آمریکایی ها بوده است»! که این اظهارات در هیچ جای مصاحبه یاد شده نیامده است.

ج: حضرت امام(ره) ماجرای مک فارلین را تمام شده اعلام کرده و آن را شکست سنگینی برای آمریکا معرفی کردند تا آنجا که نتیجه آن را روسیاهی دشمنان دانسته و تاکید فرمودند «رئیس جمهور آمریکا در این رسوایی باید عزا بگیرد» بنابراین دامن زدن به این ماجرا چه از سوی مجله «رمز عبور» و چه از سوی آیت الله سیدمحمد خامنه ای، اقدامی نسنجیده و ناصواب بوده و هست. اما، برخی از اظهارات آقای هاشمی و دفتر ایشان در این باره نیز با واقعیات همخوانی ندارد. از جمله اینکه، مطابق اخبار موثق، حضرت امام(ره) را در جریان سفر مک فارلین قرار نداده بودند و میرحسین موسوی برخلاف آنچه ادعا می شود از ماجرا باخبر بوده است. اردیبهشت ماه امسال آقای محسن کنگرلو، مشاور امنیتی وقت مهندس موسوی در مصاحبه با روزنامه شرق تاکید می کند که همه اطلاعات مربوطه را در اختیار مهندس موسوی می گذاشته است و گفتنی است که «مایکل لدین» از دست اندرکاران آمریکایی فتنه 88 در بحبوحه آن فتنه آمریکایی اسرائیلی در مصاحبه با رادیو فردا می گوید « اگر از شما بپرسند این جنبش - فتنه سبز- به چه زمانی برمی گردد؟ احتمالا خواهید گفت به یک سال پیش. اما من می گویم ما از اواسط دهه 1980
- دهه 60 - با کسانی از دفتر نخست وزیری ایران در ارتباط و تماس بودیم و موضوع مذاکره و رابطه را پیگیری می کردیم» و...
8- آیت الله هاشمی در بیانیه خود از سکوت رسانه های مدعی ارزشمداری در مقابل توهین به امام راحل(ره) که در مصاحبه یاد شده آمده است گلایه کرده اند، که کیهان به دلیل پیش گفته، نسبت به مصاحبه مزبور بی تفاوت نبوده است.

و اما؛ با عرض پوزش از جناب هاشمی باید گفت گلایه شما در حالی است که متاسفانه حضرتعالی از فتنه 88 سربلند بیرون نیامدید و در آن بحبوحه ننگین که فتنه گران تصویر مبارک حضرت امام(ره) را پاره و لگدمال کردند، روی کلمه اسلام در جمهوری اسلامی ایران خط بطلان کشیدند! شعار «انتخابات بهانه است اصل نظام نشانه است» سر دادند، به ساحت عاشورای حسینی(ع) اهانت کردند و نامزد مورد حمایت شما از آنها با عنوان «مردمان خداجوی»! یاد کرد. دروغ بزرگ تقلب را ساز کردند! و... حضرتعالی نه فقط در مقابل آنهمه اهانت آشکار به اسلام و امام و انقلاب سکوت کردید بلکه به حمایت بی پرده خود از آنان نیز ادامه دادید. بنابراین چگونه انتظار دارید که دلشوره حضرتعالی برای حفظ حرمت حضرت امام جدی گرفته شود و این تلقی به میان کشیده نشود که جنابعالی- خدای نخواسته - فقط از این که شخص شما مورد حمله قرار گرفته است، برآشفته اید؟!....

خراسان:چرا ظریف ازاقتصاد مقاومتی می گوید؟

«چرا ظریف ازاقتصاد مقاومتی می گوید؟»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم مهدی حسن زاده است که در آن می خوانید؛با گذشت بیش از یک سال از مذاکرات هسته ای، اکنون این سوال درباره اهداف مذاکرات قابل طرح است که رابطه مذاکرات هسته ای و اقتصاد کشور چگونه باید تعریف شود. در ابتدای فعالیت دولت یازدهم، برخی اظهارنظرها حاکی از وجود گرایشی در بخشی از دولت بود که مذاکرات و توافق نهایی را راه اصلی حل مشکلات اقتصادی کشور می دانست. شاید نقطه مقابل این دیدگاه نیز بی توجهی به اثرات مقطعی و کوتاه مدت توافق هسته ای بر آرامش اقتصاد کشور بود. اما فارغ از این دو دیدگاه، می توان نگاه ریشه ای تری به رابطه اقتصاد و مذاکرات انداخت. به گونه ای که اگر دیدگاه بسیاری از نخبگان، بهبود اقتصاد کشور در نتیجه مذاکرات و توافق هسته ای است، می توان این زاویه دید را مطرح کرد که پیشرفت در عرصه اقتصادی حتی در شرایط تداوم تحریم ها، بر فضای مذاکرات هسته ای و احتمال رسیدن به توافق اثر گذار است.

برای دفاع از این دیدگاه بایستی شرایطی که تحریم ها به عنوان اصلی ترین حربه تهدید طرف مقابل مورد استفاده قرار گرفت تحلیل شود. در شرایطی که وابستگی اقتصاد کشور به نفت، تراز منفی تجاری و سیاست های غلط پولی و ارزی، کشور را از نظر اقتصادی آسیب پذیر کرده بود، تحریم ها به عنوان حربه طرف مقابل اقتصاد کشور را با کاهش درآمدهای نفتی و محدودیت انتقال ارز، با تهدید مواجه کرد. در حالی که اگر اقتصاد کشور بر پایه کاهش سهم نفت از درآمدهای بودجه، افزایش صادرات غیر نفتی و سایر ویژگی های یک اقتصاد مقاوم پی ریزی می شد، اثرات منفی تحریم کمتر بود و حتی ممکن بود، طرف مقابل به سمت استفاده از سلاح تحریم ترغیب نشود.

در هر صورت آن چه که امروز می تواند برگ برنده ایران در مذاکرات هسته ای باشد، صرفا از مسیر خود مذاکرات نمی گذرد، چرا که مذاکرات و چانه زنی ها مبتنی بر ابزارهای واقعی طرف های مذاکره است. بخشی از این ابزارها، رسانه ای، تبلیغاتی، حقوقی، سیاسی، فنی (در حوزه تکنولوژی هسته ای) و بخشی دیگر اقتصادی است. اگر دست کشورمان در عرصه اقتصاد پرتر از گذشته باشد، یعنی اثرات مقاوم شدن اقتصاد در برابر تهدیدهای طرف مقابل دیده شود، می توان به فرجام مذاکرات و تقابل

هسته ای امیدوار بود وگرنه اقتصادی که همچنان وابستگی زیاد به نفت، تراز تجاری منفی و شاخص های اقتصادی منفی داشته باشد، نمی تواند با چانه زنی سیاسی و لبخند کار خود را در این کارزار دیپلماتیک به پیش ببرد.

از این رو اظهارات روزهای گذشته دکتر محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه کشورمان را می توان در جهت تصحیح نگاه دولت به مقوله رابطه مذاکرات و اقتصاد دانست. چنان که وی اقتصاد مقاومتی را از اولویت های خود ذکر کرده است. بخشی از این اولویت گذاری به کارکرد وزارت خارجه در جهت بهبود روابط سیاسی با کشورها به عنوان مقدمه بهبود روابط اقتصادی، تلاش سفارتخانه های کشور برای تقویت صادرات غیر نفتی، دفاع از فعالان اقتصادی ایران در سفرهای خارجی و رایزنی برای تحکیم روابط اقتصادی ایران با سایر کشورهای جهان بر می گردد. اما شاید بخشی دیگر از این اولویت گذاری به این موضوع برگردد که بهبود وضعیت اقتصادی کشور و تلاش اثر گذارتر بخش های دیگر اقتصادی کشور در مسیر رونق اقتصادی به اندازه تلاش های دیپلماتیک در عرصه بالا بردن قدرت چانه زنی کشور در مذاکرات هسته ای و تعاملات بین المللی موثر هستند.

در هر صورت ورود ادبیات مقاومت پذیری اقتصاد به عرصه دیپلماسی کشور، اتفاق مهمی است و باید بیش از پیش از سوی افراد اثر گذار در عرصه دیپلماسی مورد تاکید قرار گیرد، چرا که طرف مقابل سعی کرده است در عرصه اقتصادی ضربه اصلی و حربه کاری خود را در این تقابل به کار گیرد و برای مقابله نیز باید این حربه را از دست طرف مقابل به در آورد تا بتوانیم او را مجبور به پذیرش توافقی عادلانه و منطقی کنیم. اینجا است که مشخص می شود چرا وزیر امور خارجه ایران احساس نیاز جدی پیدا می کند به رویکرد اقتصاد مقاومتی. احساس نیازی که امیدواریم توسط همه دستگاه های سیاست خارجی و مخصوصاً تیم اقتصادی دولت جدی گرفته شود.

رسالت:مدافع کدام نظام؟

«مدافع کدام نظام؟»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم محمد کاظم انبارلویی است که در آن می خوانید؛سید محمد خاتمی در جمع نمایندگان چند تشکل دانشجویی گفته است " این ما هستیم که مدافع نظام هستیم اصلاح طلبان با براندازی و براندازان مخالفند"(1). جناب آقای خاتمی از کدام نظام سخن می گویند و مدافع کدام نظام هستند؟ مگر می شود چشم را بر وقایع تلخ 8 ماهه پس از انتخابات ریاست جمهوری دوره دهم بست؟ چه کسانی بودند که با رمز "تقلب" به خیابانها آمدند و اقتدار ملی و امنیت نظام را به چالش کشاندند. چه کسانی شعار می دادند؛ - انتخابات بهانه است اصل نظام نشانه است

جناب آقای خاتمی آن روز کجا بود که فریاد بزند " ما مدافع نظام هستیم این شعار را ندهید" .

آن روز که عده ای تبهکار سیاسی دست در دست منافقین شعار می دادند " مرگ بر اصل ولایت فقیه" ، مرگ بر جمهوری اسلامی " استقلال آزادی جمهوری ایرانی" و ... سر می دادند، جناب سید محمد خاتمی کجا بودند خطاب به آنها بگویند " اصلاح طلبان بر انداز نیستند و با براندازان مخالفند" راستی ما در انتخابات سال 88 با چه جماعتی روبه رو بودیم. آنها از اول بساط انتخابات را به هم زدند و سخن از یک " جنبش" به میان آوردند. آنها به فرمان سرویس های امنیتی انگلیس و آمریکا و رژیم صهیونیستی در تدارک یک انقلاب رنگی بودند و رنگ سبز را هم انتخاب کرده بودند.

بخش دانشجویی این جنبش با "موسسه هوفر " ارتباط داشت و توسط آنها تدارک و تغذیه مالی در داخل و خارج می شد.

این جماعت از طریق کیان تاجبخش با بنیاد سوروس وصل بودند. این جماعت در سفرجان کین عضو سرویس اطلاعات خارجی انگلیس ام آی 6 به تهران که از نظریه پردازان کودتای مخملی در سال 78 بود، بسته بودند.

دستگیری شمار زیادی از منافقین ، مارکسیستها ، سلطنت طلبها و بهائیان در جریان آشوبهای 8ماهه پس از انتخابات سال 88 آن هم در صحنه درگیری با مردم مثل روز نشان می داد که آنها نظام را هدف قرار دادند و دنبال براندازی هستند. چرا آقای خاتمی آن روزها فریاد برنیاورد که ما با اینها نیستیم؟

چرا جلوی شرارت آنها را نگرفت؟

مجمع روحانیون مبارز روز 30 خرداد سال 88 روز اعلام قیام مسلحانه منافقین علیه جمهوری اسلامی و امام خمینی (ره) اعلام برگزاری راهپیمایی به عنوان اعتراض به نتایج انتخابات کرد آن هم یک روز پس از خطبه های نماز جمعه مقام معظم رهبری ! آیا کسی که دغدغه حفظ نظام دارد چنان خبط عظیمی را مرتکب می شود. خدا رحم کرد برخی اغیار در مجمع روحانیون اعلامیه را پس گرفتند اما راهپیمایی برگزار شد و فجایعی رخ داد که زبان از ذکر آن قاصر است!

8ماه شرارت و محاربه با نظام و مردم دهها شهید و میلیاردها تومان خسارت بر روی دست کشور گذاشت، چه کسی پاسخگوی آن خونهای پاک به ناحق ریخته و این خسارت عظیم است. آیا انصاف است پس از گذشت 5 سال از آن وقایع بیایند بگویند «کی بود کی بود من نبودم».

جناب آقای خاتمی شما نان و نمک این مردم را خوردید به این انقلاب مدیون هستید. 8 سال مردم به شما اعتماد کردند و شما را رئیس جمهور خود دانستند، آیا درست بود که شما در ایام خوف و خطر که منافقان جدید وقدیم دست در دست هم کمر به هدم انقلاب بسته بودند و به فرمان آمریکا و اسرائیل شرارت می کردند سکوت کردید و به یاری انقلاب نیامدید؟

آیا درست است پس از گذشت 5 سال بیایند بگویند " ما پایبند قانون اساسی هستیم و همه در چارچوب قانون اساسی حرکت می کنیم» (2) مگر اصل مقدس ولایت فقیه جزء اصول قانون اساسی نیست. مگر جایگاه شورای نگهبان به عنوان یک نهاد فیصله بخش در قانون اساسی مشخص نشده است ؟ این نظام و کشور و قانون اساسی که آقای خاتمی پس از 5 سال به آن اعلام پایبندی می کند کدام نظام است که در آشوبهای سال 88 با شعارهای " جنبش سبز" توسط طیفی از مخالفان انقلاب اسلامی از گوگوش تا سروش گرفته تاتاجزاده و تاجبخش و از آنجا تا مجمع روحانیون مبارز و حزب مشارکت و سازمان مجاهدین و ... مورد تاخت و تاز آماج اهانت بارترین شعارها قرار می گرفت؟

آیا این نظام همان نظامی نیست که مقدس ترین انسان معاصر یعنی امام خمینی (ره) آن را بنیان نهاده است. پس چرا در 16 آذر 88 در دانشگاه تهران تمثال مبارک او را طرفداران جنبش سبز به آتش کشیدند و شما ساکت بودید؟!

آیا این نظام همان نظامی نیست که زلزله در منطقه و جهان پدید آورده و پشت آمریکا و رژیم صهیونیستی را به خاک مالیده است، اما جنبش سبز در روز قدس 88 شعار " نه غزه نه لبنان" سر داد.

چرا حافظه تاریخی ملت را انکار می کنید؟ چرا شعور مردم را نادیده می گیرید؟ قیام تاریخی9دی فیصله بخش شرارت های سیاسی و نظامی علیه ملت بود. مردم در 9 دی پاسخ روشن و قاطع خود را به کسانی که قصد براندازی نظام را داشتند و به عنوان (اهل بغی) به محاربه با انقلاب آمده بودند، دادند. مردم در 9 دی 88 پاسخ 8 ماه جنایت علیه انقلاب و خیانت به رای ملت و اعلام جنگ با جمهوریت نظام و اسلامیت نظام را دادند.

انصاف و صداقت حکم می کند اگر خود را طرفدار نظام می دانید و مخالف براندازی هستید صف خود را از معارضان و مخالفان نظام که در رادیو بی بی سی و رادیو آمریکا خیمه زدند جدا کنید و رسما تبری خود را از آنان اعلام کنید.

اعلام تولی به نظام یک گام به جلوست اما کافی نیست. باید دقیقا بگویید این چه نظامی است و نسبت آن با خدا و امام (ره) و قانون اساسی جمهوری اسلامی و اصل مقدس ولایت فقیه و شخص ولی فقیه چیست؟

پی نوشت ها:

1- روزنامه آرمان 29 خرداد 93

2- همان

قدس:سرمایه گذاران خارجی در صف ورود

«سرمایه گذاران خارجی در صف ورود»عنوان یادداشت روز روزنامه قدس به قلم دکتر حسین محمودی است که در آن می خوانید؛با مروری بر سرمایه گذاری مستقیم خارجی مشاهده می شود، در ابتدای دهه هشتاد میلادی کشورهای مختلف جهان به سرمایه گذاری خارجی اقبال مناسبی نشان دادند.

روند ورود سرمایه گذاری خارجی در ایران در سال 2007 دو میلیارد دلار بوده که در سال 2012 به 8/4 میلیارد دلار رسیده است این بیانگر روند رو به رشد ایران در جلب سرمایه گذاری می باشد، اما با توجه به ظرفیتها، قابلیت و موقعیت راهبردی کشور ناچیز می باشد. تفاهمنامه های مختلفی طی سالهای اخیر به امضا رسیده که اگر میزان مبالغ تفاهمنامه ها در کنار هم لحاظ شود، شاید در یک سال بیش از چند ده میلیارد دلار تفاهمنامه بوده، اما به دلیل تحریمهای موجود و شیطنتهای استکبار جهانی و کارشکنی هایی که علیه ایران صورت داده اند، امکان تحقق این سرمایه گذاری ها محقق نشده است. اهمیت سرمایه گذاری خارجی و تأثیر آن را از منظر کلام حاکمیتی این گونه می توان تعبیر نمود که سرمایه گذاری خارجی می تواند به توسعه اقتصادی پایدار و ارتقای جایگاه جهانی کشور کمک نماید و در ایجاد فرصتهای شغلی جدید، افزایش میزان صادرات و افزایش درآمدهای مالیاتی کشور نقش مهمی را ایفا نماید و همچنین به دلیل حضور سرمایه گذاران و بنگاه های خارجی به افزایش حاشیه امنیت ملی کمک کند. بخشی از منابع مورد نیاز اجرای پروژه ها در کشور می تواند از طریق سرمایه گذاری های خارجی محقق شود که مسلماً شرکتها و بنگاه های داخلی از این مزیت بهر ه مند شده و به رقابت و تولید کالاهای با کیفیت در سطح ملی و بین المللی منجر خواهد شد.

افزون بر اینها سرمایه گذاری خارجی می تواند عاملی برای تأمین مالی شرکتهای داخل به شمار رفته و با ایجاد بازارهای جدید صادراتی و مهارتهای جدید مدیریتی به انتقال فناوری و استفاده از دانش روز در تولید محصولات جدید کمک کند و ظرفیتهای بنگاه ها را افزایش دهد. یکی از ضرورتهای افزایش و تسهیل سرمایه گذاری می تواند کمک به کاهش رتبه سهولت کسب و کار کشور باشد. رتبه کسب و کار ایران در میان 184 کشور جهان 134 است که این رقم باید با تلاش و تدوین مقررات لازم و حذف مقررات غیر ضروری رتبه کاهش یابد. در خصوص میزان رتبه ریسک پذیری کشور باید اذعان کرد که دراین زمینه از رتبه چهار به هفت تنزل یافته و متأسفانه به رغم اینکه دولت در مهار تورم موفق عمل کرده و برای خروج از رکود برنامه های مناسبی را تدوین کرده و شاخصهای مالی و اقتصادی کشور از چشم انداز مثبتی برخوردار شده است، تغییری در جایگاه و رتبه ریسک سرمایه گذاری در ایران انجام نشده است و ما در این رتبه در کنار کشورهای آفریقا، افغانستان و عراق قرار گرفته ایم. البته باید اذعان کرد، میزان شرکت کنندگان در نمایشگاه نفت و گاز در سال جاری سه برابر سال پیش بود که نشان دهنده آن است که آنها به دلیل تحریمهای موجود نتوانسته اند به سرمایه گذاری در کشور اقدام کنند.

به هر حال در شرایط فعلی بهترین راهکار تقویت مناطق ویژه اقتصادی است که با قایل شدن تسهیلات ویژه ای، می توان ورود سرمایه گذاری خارجی را به کشور شاهد بود. ساخت شهرکهای تخصصی صنعتی با عنوان شهرک تخصصی یا شهرک تخصصی خارجی نیز می تواند به حضور سرمایه گذاران خارجی جامه عمل بپوشاند. مزیت ساخت چنین شهرکهایی این است که مواد اولیه ای که به این کشورها صادر می شود، در این شهرکها با استفاده از نیروها و ظرفیتهای داخلی و با سرمایه خارجی تبدیل به محصول می شود و به اشتغال و تولید در کشور می انجامد. حال به این واقعیت هم باید توجه کرد، صنعت نفت و گاز کشور برای پنج سال آینده به 100 میلیارد و صنعت پتروشیمی به 33میلیارد دلار سرمایه خارجی نیاز دارد و همچنین بخشهای مختلفی از صنایع، کشاورزی، معادن نیاز به سرمایه گذاری های مضاعفی دارند.

سیاست روز:فردای انتخابات

«فردای انتخابات»عنوان یادداشت روز روزنامه سیاست روز به قلم علی تتماج است که در آن می خوانید؛ هیئت عالی مستقل انتخابات تونس نتایج دور دوم انتخابات ریاست جمهوری این کشور را اعلام کرد که بر این اساس «باجی قائد السبسی» از حزب ندای تونس با بدست آوردن ۵۵.۶۸ درصد آرا رئیس جمهور این کشور شد.

براساس اعلام هیئت عالی مستقل انتخابات منصف المرزوقی رئیس جمهور کنونی تونس نیز توانست ۴۴ درصد آرا را بدست آورد. میزان مشارکت در انتخابات هم عددی بالغ بر ۶۰ درصد اعلام شد.

با توجه به نتایج انتخابات تونس السبسی مامور عهده دار پست ریاست جمهوری تونس می شود. این انتخابات در حالی برگزار شد که در باب آن چند نکته قابل توجه است. نخست آنکه میزان مشارکت ۶۰ درصدی مردمی نشان از بلوغ سیاسی مردمی دارد که در سال ۲۰۱۱ برای پایان دادن به دیکتاتوری بن علی قیام کردند و در طول ۳ سال گذشته با حضور در چندین انتخابات تلاش نموده اند تا مشارکتی فعال در تعیین سرنوشت کشورشان داشته باشند.

دوم آنکه رسانه های غربی و عربی تلاش دارند تا رای مردم به السبسی را نشانه بازگشت تونس به دوران بن علی و شکست قیام مردم عنوان دارند. این در حالی است که مواضع و رفتارهای السبسی نشان می دهد که نه وی و نه حزب ندای تونس به دنبال اجرای چنین طرحی نمی باشند چنانکه وی بر عدم تشکیل دولت با وزرای دوران بن علی تاکید کرده است. حزب ندای تونس صرفا از نظر نگرش دینی با جریان های اسلامی تفاوت هایی دارد و در کارکرد چندان تفاوتی با آنها در اجرای مطالبات مردمی ندارد.

رای مردم به السبسی نه به دلیل تمایل مردم برای بازگشت به دوران بن علی بلکه به دلیل ناتوانی جریان هایی مانند النهضه در تحقق مطالبات مردمی بوده است. مردم تونس با حضور در انتخابات این امر را مورد تاکید قرار داده اند که به دنبال مطالبات خود از دولتمردان جدید هستند. توجه به مسائل اقتصادی، فاصله گرفتن از کشورهای غربی و عربی مداخله گر در امور تونس، احیای روابط با سوریه، عدم رویکرد به رژیم صهیونیستی و... از جمله مهمترین مطالبات مردم تونس از دولت جدید است.

مردم تونس با سرنگون سازی بن علی و نیز عدم رویکرد به جریان هایی که در سه سال اخیر در راس حاکمیت تونس بوده اند این امر را مورد تاکید قرار داده اند که برای آنها فرد یا جناح سیاسی اهمیتی ندارد بلکه به دنبال تحقق اهداف قیام خود هستند. حزب ندای تونس و شخص السبسی نیز باید به این امر آگاه باشند که در صورت عدم حرکت در مسیر مطالبات مردم در انتخابات آینده از صحنه حذف خواهند شد.

بر این اساس می توان گفت که نتیجه انتخابات تونس نه بازگشت به دوران بن علی بلکه مرحله دیگری از تکامل سیاسی مردم تونس است که السبسی و حزب ندای تونس نیز فرصتی یافته اند تا در چارچوب مطالبات مردم گام بردارند در غیر این صورت آنها نیز گزینه ای جز کناره گیری از قدرت راهی در پیش نخواهند داشت.

وطن امروز:جنگ سایبری

«جنگ سایبری»عنوان یادداشت روز روزناتمه وطن امروز به قلم رضا ملک زاده است که در آن می خوانید؛مروری کوچک بر برنامه ریزی و سرمایه گذاری قدرت های بزرگ در حوزه فضای مجازی آشکار می سازد که «سایبر» یکی از مهم ترین مولفه های قدرت در روابط بین الملل است. شاید جالب باشد بدانید نشریه اقتصادی مشهور «اکونومیست» در جولای سال 2010 مخاطرات اینترنت را با نشان دادن تصویری از یک «انفجار اتمی» در میان منطقه ای مسکونی و پرجمعیت با تیتر «جنگ سایبری» تعریف کرد. اما ربط این دو ماجرا به یکدیگر چیست؟! برای توضیح این موضوع نیازمند گشت و گذاری کوتاه در فضای فعلی جهان سایبر هستیم .

الف- ساخت یک فیلم طنز بر ضد رهبر کره شمالی در هالیوود توسط شرکت «سونی پیکچرز» توأم با اتهام زنی سایبری آمریکا موجب شد، کره ای ها خود را آماده جنگ با آمریکا اعلام کنند. جالب اینجاست که این رفتار آمریکا با افکار و اندیشه ها و باورهای دیگرانی که دوست شان ندارد، در هالیوود مسبوق به سابقه است. سال پیش نیز فیلمی دیگر بر ضد رهبر کره شمالی در هالیوود اکران شد به نحوی که بازیگران این فیلم در رفتاری غیراخلاقی با ظرفی که وانمود می کردند خاکستر رهبر کره ای ها درون آن است روی فرش قرمز اسکار ظاهر شدند اما کره شمالی به جز اعتراض دیپلماتیک، عملیات تهدیدآمیزی ترتیب نداد.

با این حال امروز در شرایطی که کره شمالی از حداقل زیرساخت های اینترنتی برخوردار است، آمریکا مدعی است اطلاعات سونی توسط کره شمالی هک شده است. سپس رئیس جمهور آمریکا برای توجیه «عدم دسترسی کره شمالی به شاهراه های اینترنت جهانی» مدعی شد کشورهای چین، سنگاپور، تایلند و بولیوی مسیر حملات کره شمالی به آمریکا بوده اند. در مقابل کره شمالی قویا ارتباط خود را با هک سرورهای سونی پیکچرز تکذیب و حتی اعلام کرد در جهت تحقیقات درباره این مساله حاضر با همکاری با آمریکاست.

کلید رمزگشایی از ماجرای اصرار آمریکا و انکار کره شمالی را می توان در مقاله نیویورک تایمز پیدا کرد. این روزنامه مدعی شد حکومت اوباما قصد دارد درباره هک، پیامی عمومی به جهانیان دهد که از زبان یک مقام رسمی اینگونه نقل شده است: «چیزی که ما در پی آن هستیم راهی برای قطع دسترسی هاست که باعث توقف حملات سایبری شود». مقامات آمریکایی گفته اند درباره «قطع اینترنت کره شمالی» با سایر کشورهای دخیل نیز تماس گرفته شده است اما حتی اگر این کشورها ادعاهای آمریکا را قبول کنند، کلید قطعی کامل اینترنت کره شمالی در دست «چین» خواهد بود. در این صورت چین و آمریکا مجادله ای جدی در این رابطه خواهند داشت. چین به رغم گفته های پلیس فدرال آمریکا اعلام کرد هیچ مدرکی برای اثبات مدعای آمریکا درباره نقش داشتن کره شمالی در هک سونی وجود ندارد.

ب- در هفته اخیر فردی ناشناس در کره جنوبی مدعی شد بزودی نیروگاه های اتمی این کشور را هک خواهد کرد. او حتی مقداری از اطلاعات نه چندان مهم نیروگاه های اتمی کره را نیز در فضای اینترنت منتشر کرده است. با این حال مقامات کره جنوبی در پاسخ به این تهدید به برگزاری مانور دفاع سایبری اکتفا کرده اند.

ج- در طول چند سال اخیر همایش های بین المللی مختلفی در چین، برزیل، هند، ترکیه و سایر کشورها به منظور دستیابی به «قوانینی عادلانه» در حوزه سایبر برگزار شده است. مدیران بیش از 180 کشور جهان رسما اعلام کرده اند روند فعلی مدیریت اینترنت به دست «آمریکا» را قبول ندارند و خواستار مدیریت جهانی اینترنت هستند.

در این میان برخی دولت ها ضمن تشدید مبارزه علیه مطالب غیراخلاقی و مجرمانه در فضای سایبر، تلاش برای دستیابی به «اینترنت پاک و امن» را آغاز کرده اند. به این ترتیب موقعیت آمریکا و چند کشور اروپایی گوش به فرمان وی درباره «آینده اینترنت» بشدت متزلزل می نماید. اما آرمان آمریکا چیست؟ واضح است که آمریکا ترجیح می دهد با قانون انگاری جهانی در فضای سایبر، همچون موضوع «انرژی اتمی» ابزارهای قدرت خود را با در دست گرفتن مجوز ورود و خروج سایر کشورها به «باشگاه قدرت» گسترش دهد. فرضا در همین رابطه در همایش «شورای شوراهای آمریکا» در سال 2013، یکی از 5 چالش جهانی، حفظ موقعیت برتر آمریکا در حوزه سایبر شد. شکل ایده آل مدیریت آمریکا، تهدید و تنبیه و تحریم سایبری همه کشورهایی است که مدیریت این کشور را بر اینترنت نپذیرند.

حال سوال اصلی این است که ایران تا چه اندازه برای چنین تهدیدی آماده است؟ هر چه میزان وابستگی کشوری به فضای جهانی اینترنت بیشتر باشد در مقابل تهدید آمریکا «آسیب پذیرتر» خواهد بود. به همین جهت است که کشورهایی همچون روسیه، چین، فرانسه، آلمان، ترکیه و آرژانتین اقدام به ساخت نسخه های بومی همه آنچه در فضای جهانی «هم اکنون» به رایگان یافت می شود، کرده اند. از موتور جست وجوی بومی گرفته تا شبکه ملی اطلاعات و آنتی ویروس و سیستم عامل بومی! هدف بعدی وابسته کردن دیگران به زیرساخت های بومی آنهاست. فرضا آلمان می کوشد زیرساخت های خود را با مجموعه کشورهای حوزه «دیوتیش» به اشتراک بگذارد تا بلوکی قدرتمند تشکیل دهد. هر چه حیطه سرویس دهی کشورها بزرگ تر شود «سهم درخواستی آنها از دایره قدرت اداره فضای جهانی اینترنت» نیز بیشتر خواهد شد.

مرور همه این اخبار نشان از آن دارد که زنگ اخطار بسته شدن در «باشگاه قدرت های سایبری جهانی» به صدا درآمده است. زمان برای افزایش قدرت و بومی سازی زیرساخت ها به سرعت در حال طی شدن است و متاسفانه کشور ما به واسطه نفوذ برخی مدیران «جهانی شده» در حال درجا زدن در چنین موقعیت حساسی است. ایران سایبری اکنون باید زیرساخت های بومی خود را در خاورمیانه گسترش دهد و بلوکی قدرتمند با کشورهای ناراضی و سهم خواه همچون چین، روسیه، ترکیه، عراق و افغانستان تشکیل دهد، اگرنه باید در انتظار لیست تحریم های سایبری و تهدید به قطعی کلید اینترنت و بازگشت به عصر پارینه سنگی به جهت نپذیرفتن قوانین آمریکا باشیم، چرا که واضح است این میدانی نیست که آمریکایی ها داوطلبانه «مدیریتش» را به دیگران واگذار کنند و با شادی بر صندلی بازنشستگی جهانی تکیه زنند.

با توجه به عدم استقبال مدیران وزارت ارتباطات از فعالیت و کار و برنامه ریزی در حوزه بسیار حساس سایبر با چرخیدن در باشگاه بازنده های سایبری «WSIS»، انتظار می رود سایر نهادها همچون شورایعالی فضای مجازی و قرارگاه پدافند غیرعامل، تحرک بیشتری در این زمینه داشته باشند. هیچ بعید نیست آمریکا بزودی برای به زانو درآوردن مخالفان خود، نیروگاهی اتمی در کره جنوبی یا حتی در اسرائیل را با حمله ای هکری منفجر کند تا در فضای فاجعه سازی مشابه 11 سپتامبر قوانین مورد نظر خود را از بالا به پایین اجبارا ابلاغ کند. قطعا در چنین روزی رئیس جمهور آمریکا در نقش یک «کلانتر بد» مجددا جمله ای مشابه بوش را بر زبان خواهد آورد: شما یا با ما هستید یا علیه ما! شما ناگزیر از انتخاب هستید!

جوان:اصلاح طلبانی که دیگر برانداز نیستند!

«اصلاح طلبانی که دیگر برانداز نیستند!»عنوان یادداشت روز روزنامه جوان به قلم محمدجواد اخوان است که در آن می خوانید؛چندی پیش سخنی در رسانه ها به نقل از یکی از سران داخلی فتنه نقل گردید که در دیدار جمعی از دانشجویان هوادار خود گفته بود: «اصلاح طلبان بارها گفته اند با براندازی و براندازان مخالف اند. براندازان جایی در میان جامعه ندارند. ما این کشور و نظام و پیشرفت آن را می خواهیم و همه در چارچوب این قانون اساسی حرکت می کنیم. ممکن است نقد به قانون اساسی هم مطرح باشد اما مبنای حرکت در جامعه قانون اساسی است و قانون اساسی ظرف یک بارمصرف نیست که دور بیندازیم و ما پایبند به این قانون اساسی هستیم. » این سخنان حاوی نکات تأمل برانگیزی است که مداقه ای هرچند اجمالی را بر نظرگاه ها و کنش سیاسی جریان متبوع این فرد ضروری می نماید.

این ادعا که اصلاح طلبان بارها «گفته اند» با براندازی و براندازان مخالف اند ادعایی قابل تأمل است. اولاً مصادیق بارزی قابل ارائه است که برخی از این به اصطلاح اصلاح طلبان، حتی در مقام سخن و شعار نیز پایبندی به نظام اسلامی ندارند و صراحتاً از براندازی سخن می گویند. لیدر جریان دوم خرداد برای مشاهده این مصادیق کافی است تلویزیون خود را روشن کند و یاران اصلاح طلب خود را که اکنون در قامت تحلیلگران رسانه های بیگانه نسخه های مبارزه با نظام اسلامی را می پیچند، بنگرد.

حتی اگر ادعای بیانی این طیف در مخالفت با براندازی را بپذیریم، کنش سیاسی آنان چیز دیگری را نشان می دهد. دو دهه پیش زمانی که اینان با نماد سیادت، بر اریکه قدرت مستولی شدند، با شعار توسعه سیاسی، عملاً مسیر انحراف و نهایتاً تغییر نظام سیاسی را دنبال کردند. سخن وقیحانه اکبر گنجی در مصاحبه با نشریه تاگس اشپیگل که از به موزه سپرده شدن حضرت امام راحل عظیم الشأن سخن به میان آورد، آتش سنگین توپخانه روزنامه زنجیره ای همسو با دوم خرداد که با تمام قوا، هجمه به مقدسات اسلامی و ارزش ها را دنبال می کردند، اردوکشی های خیابانی در تیرماه 1378 برای ضربه به اصل نظام، تهدید به برگزاری رفراندوم، دوگانه ترسیم کردن حاکمیت، پروژه نافرجام خروج از حاکمیت که بر اساس مدل پیشنهادی ساموئل هانتینگتون، مشروعیت قهقرایی نظام را پیگیری می کرد و از همه مهم تر مجلس ششمی که مدعیات رادیو رژیم صهیونیستی و رادیوی سلطنتی انگلستان از تریبون آن شنیده می شد، تنها بخشی از سیاهه ننگین این به اصطلاح اصلاح طلبان است که امروز خود را مبرای از براندازی می دانند.

هزار نکته باریک تر از مو اینجاست که تمام این رخدادها، زمانی اتفاق افتاد که اینان خود در مناصب اجرایی قرار داشتند و تیشه به ریشه شجره ای می زدند که خود از قِبل آن توانسته بودند به این جایگاه دست یابند. باید پرسید که اگر واقعاً صف این جریان از براندازان واقعاً جدا بود، پس چه کسانی نظام اسلامی را این چنین به مخاطره انداختند؟

ماجرای براندازی تجدیدنظرطلبان به همین جا ختم نشد و آنگاه که مردم اعتماد خود را از آنان پس گرفتند، بیکار ننشسته و این بار براندازی را در مدل و ساختاری متفاوت همچنان تعقیب کردند. سران داخلی فتنه و پادوهای سیاسی آنان، آنگاه که از کسب اعتماد مردم در انتخابات دهم ریاست جمهوری، ناامید شدند، بازیگر سناریوی تکراری انقلاب مخملی شدند که غرب با آزمایش آن در چند کشور با نظام های سیاسی کم عمق و بی هویت در آسیای میانه و اروپای شرقی به انتظار موفقیت آن در ایران اسلامی نشسته بود. تشدید شکاف های داخلی، متهم ساختن نظم اسلامی به توهماتی همچون تقلب و جنایت کارنامه سیاه تجدیدنظرطلبان فتنه گر را در براندازی سنگین تر کرد.

آیا کسی که ادعا می کند اصلاح طلبان برانداز نبوده اند، سخنان معاون و رئیس دفتر پیشین خود در دادگاه رسیدگی به عوامل فتنه را فراموش می کند که به صراحت از تلاش های او برای تضعیف نظام سخن گفت. آیا دیدار چندباره خود با جورج سوروس، پشتیبان انقلاب های مخملی و گرفتن کمک مالی از برخی حاکمان کشورهای مستبد همسایه را از یاد برده است؟ آیا فراموش کرده خود او بر اساس دستورالعمل «مایکل لدین»، دستیار وزیر وقت دفاع امریکا، از لزوم برگزاری رفراندوم سخن به میان آورد؟

این ها تنها بخشی از اقدامات این فتنه گر در دنباله روی از سناریوی غربی صهیونیستی فتنه 88 بود که ذکر همه اقدامات او و یارانش در یک دایره المعارف نیز نمی گنجد. اما شگفتا که اینک وی با تغافل از مخالفت با براندازی و براندازان سخن به میان می آورد!

او در فراز دیگری از سخنانش از نقد احتمالی به قانون اساسی سخن گفته اما تأکید می کند که «مبنای حرکت در جامعه قانون اساسی است و قانون اساسی ظرف یکبارمصرف نیست که دور بیندازیم و ما پایبند به این قانون اساسی هستیم. » جای این پرسش هست که آیا عملکرد خود و یارانش را در دوره تسلط بر قوه مجریه فراموش کرده است؟ آیا از یاد برده است که فشارهای فزون طلبانه تجدیدنظرطلبان برای عبور از قانون اساسی و موازین نظام اسلامی، هزینه های زیادی را بر نظام و انقلاب تحمیل کرد؟ بعید است که ماجرای لوایح دوقلوی «اختیارات ریاست جمهوری» و «تغییر قانون انتخابات» را از یاد برده باشد. لوایحی که اختیاراتی فراتر از قانون اساسی برای او و یارانش مطالبه می کرد و در صورت تصویب می توانست «دیکتاتوری تجدیدنظرطلبان» را به بار نشانده و مسلخی برای «مردم سالاری دینی» باشد. اگر واقعاً او و یارانش به قانون اساسی پایبندند، پس این چه کسانی بودند که در فتنه 88 به راهپیمایی های غیرقانونی دعوت می کردند و مسیری ورای قانون اساسی را دنبال کردند که پیامدی جز «سلب امنیت و آرامش عمومی» «توقف پیشرفت کشور و حتی عقب گرد در برخی حوزه ها» را به همراه نداشت. آیا جز این است که زیاده خواهی های غیرقانونی فتنه گران، دشمن را به داخل کشور امیدوار ساخت و این امیدواری نظام سلطه را به تشدید و گسترش تحریم ها وسوسه کرد؟

اینک کسی که از هدایت کنندگان اصلی داخلی فتنه 88 بوده است، محتاطانه می کوشد خود را از براندازی مبرا کند، بی آنکه از سوابق سیاه خود در این امر سخن بگوید. جالب اینجاست که در همین دیدار او در تناقضی آشکار از لزوم رفع حصر از همدستانش سخن می گوید و این چنین ثابت می کند هنوز انگیزه های براندازی و حمایت از براندازان در او هست. او که با رأفت و درایت نظام اسلامی آزادانه فعالیت می کند، نباید فراموش کند که دوشادوش آن دو نفر بازیگر اصلی این فتنه در داخل بود و سناریوی براندازانه غرب را پیش برد.

نکته قابل ذکر در پایان اینکه این قبیل سخنان را نباید به مثابه پشیمانی یا توبه فتنه گران از براندازی تلقی کرد. آگاهان سیاسی به خوبی می دانند، این اظهارات نشانه ای از تلاش فرصت طلبانه برای بازگشت به قدرت است و کسانی که به لحاظ بنیادهای اندیشگی و رفتار سیاسی برانداز بودن خود را ثابت کرده اند، در صورت مهیا شدن فرصت از تکرار آنچه در گذشته دنبال کرده اند، دریغ نخواهند کرد.

حمایت:نمایشگاه شکست توطئه گران

«نمایشگاه شکست توطئه گران»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت به قلم حسن هانی زاده است که در آن می خوانید؛روزنامه وال استریت ژورنال، در مقاله ای به بهانه تماس تلفنی روسای جمهوری آمریکا و کوبا، احتمالات موجود در مسیر برقراری رابطه آمریکا و ایران را بررسی نموده است. این روزنامه با توجه به اختلافات اساسی ایران با آمریکا و قدرت منطقه ای و فرامنطقه ای کشورمان، نتیجه گیری می کند که ایران کوبای بعدی آمریکا نیست و با صراحت می گوید که ایران به نیت واشنگتن تردید داشته و علاقه ای به برقراری رابطه با آمریکا ندارد.

اکنون سوال اینجاست که چرا قدرت ایران آنچنان فراتر از منطقه رفته است که آمریکا خود را ناگزیر به مذاکره می بیند؟ پاسخ این است که تغییرات جهانی و رخدادهای اخیر منطقه ای، اکنون جمهوری اسلامی ایران را به یک بازیگر فرا منطقه ای در سطح جهان تبدیل کرده است. شرایط موجود جهان، وضعیت فعلی خاورمیانه و همچنین شکست طرح های آمریکا و غرب برای دگرگون ساختن شرایط سیاسی منطقه، از ایران قدرتی تاثیر گذار در معادلات جهانی ساخته است.

در طول چهار سال گذشته، حوادث زیادی در خاورمیانه و شمال آفریقا رخ داد که آمریکا به دلیل تلاش برای تغییر ساختار خاورمیانه با مشکلاتی در سطح جهان اسلام مواجه شد؛ از جمله برای تغییر نظام سوریه. در مقابل امّا، ایران و جبهه مقاومت، توطئه آمریکا و بازیگران منطقه ای بحران سوریه را با شکست مواجه کردند. قدرت سیاست خارجی ایران زمانی آشکارتر می شود که به یاد بیاوریم آمریکا تمام همت خود را بر تغییر نظام سوریه قرار داد و «مثلث تخریب» قطر، ترکیه و عربستان حدود 36 میلیارد دلار هزینه نمودند، اما علیرغم این هزینه سنگین، دولت سوریه توانست بر بحران تحمیلی فائق آید و شورشیان سلفی و تکفیری را سرکوب کند.

رخدادهای اخیر یمن، همچنین موجب تقویت جایگاه شیعیان حوثی گردید. تسلط شیعیان یمنی بر بندر حدیده (دومین بندر بزرگ این کشور) اکنون، برگ برنده عرصه سیاسی یمن را در دست حوثی ها قرار داده است و این موفقیت هم در نوع خود به تقویت جایگاه ایران کمک نمود. در لبنان با توجه قدرت سیاسی شیعیان لبنان به ویژه مقاومت اسلامی، جمهوری اسلامی ایران توانسته است بازیگر اصلی این کشور باشد. ایران برخلاف آمریکا، قطر و عربستان، نقشی سازنده در رخدادهای منطقه دارد و تنها کشوری است که می تواند بحران های منطقه ای را مهار نماید.

یکی دیگر از نشانه های قدرت فرامنطقه ای ایران، نفوذ فوق العاده کشورمان در شمال، غرب و شرق آفریقا و نیز آمریکای لاتین است. موقعیت جغرافیایی ایران در تسلط بر شاهراه انرژی در تنگه هرمز، فاکتور مهم دیگری از قدرت ایران است. مسیر انرژی جهان از مجاورت ایران می گذرد و خود به خود ایران را به قدرتی فرامنطقه ای تبدیل کرده است. وقتی کشوری بتواند بر مکانیزم تامین انرژی جهان تاثیر بگذارد، دیگر یک قدرت منطقه ای صرف نیست. برخلاف کوبا که پیرو نظام سوسیالیستی است، ایران کشوری آغازگر و عنصری اصلی و الهام بخش است. فاکتورهای جمعیتی، موقعیت ویژه در جهان اسلام و نقش تعیین کننده در بحران های منطقه ای، تایید کننده این حقیقت است که ایران، قدرتی بلامنازع هسته ای است. در حال حاضر اگر مذاکره کنندگان هسته ای ما نیز سرگرم گفتگو با کشورهای 1+5 هستند، بحث تنها بر سر حل برخی منازعات است و موضوع روابط دیپلماتیک ایران با آمریکا در تسور کار نیست.

روشن است که آمریکا نیز از باب علاقه به ایران وارد مذاکرات نشده، بلکه از سرناچاری است. به عبارتی دیگر، ایالات متحده تمام تلاش های خود را برای تغییر نظام ایران انجام داد و هنگامی که با یأس از سر نقشه های خود برخواست، تن به مذاکره داد. بهتر است بگوئیم بر خلاف ادعای آمریکا که می گوید فشار اقتصادی، ایران را بر سر میز مذاکره آورده است، این مقاومت ایران بود که ایالات متحده را مجبور به مذاکره با ایران کرد. بنابراین جایگاه ایران در عراق، افغانستان، یمن، سوریه و لبنان موجب گردیده که کشورهای غربی به نقش سازنده ایران اذعان نموده و برای حل گره های کوری که به دست آنان بازنشده، دست نیاز به سوی کشورمان دراز کنند. در طول 35 سال گذشته، تلاش آمریکا برای منزوی کردن ایران با شکست مواجه شده و حتی هم پیمانان منطقه ای این کشور در برابر نفوذ رو به گسترش ایران، عقب نشینی کردند.

بی مناسبت نیست که تعبیر روزنامه لبنانی «النهار» از قدرت رو به افزایش ایران را مرور کنیم: «باید به اعراب و ترکیه گفت در پایان این نبرد خونین منطقه ای چه نصیبتان شده است؟ می خواستید سوریه و لبنان و عراق را از دستان ایران خارج کنید، اما «ایران» یمن را هم از دستانتان خارج کرد! ایران بهترین فرماندهانش را در عراق، به میدان نبرد فرستاده که در راس آن ها «ژنرال قاسم سلیمانی» و این یعنی اینکه عراقی ها به ایران نزدیکتر و وابسته تر شده اند. کُردستان عراق، هم به ایران نزدیک بود و هم به ترکیه. ولی ترک ها با اشتباه های مرگبار خود، کردستان عراق و افکار عمومی اش را به آسانی همسو با ایرانی ها کردند. وقتی مسعود بارزانی می گوید، دوست و دشمن را اکنون خوب شناخته ایم، باید پایان کار ترکیه در این منطقه را پیش بینی کنیم.

ارتش لبنان نیز برای نخستین بار به همراه حزب الله و به صورت هماهنگ در حال نبرد با شورشیان است و این یعنی افزایش نفوذ ایران. در مورد سوریه، همین بس که بشار اسد به مسئولین ایرانی گفت، ژنرال شما (قاسم سلیمانی) امروز از من هم در سوریه محبوب تر است! احسنت به شما جناب اردوغان و متحدین عربتان با این سیاست حساب شده! بحرین را خواستید نگهدارید، ولی یمن را از دست دادید آقایان! ایرانی ها صنعا را هم تصرف کردند و شما نظاره کردید. در افغانستان هم آن ها مهرۀ خود را رئیس دولت اجرایی کردند. بی دلیل نیست آن ها امروز به خود می بالند، جهان عرب و تُرک ها و غرب سرخورده شده اند. فقط یک مسئله را می توان درک کرد، و آن این است: آقایان؛ امپراطوری جدیدی از شرق در حال ظهور است...»

آفرینش:اشتیاق به تحصیلات تکمیلی، فرصتی که باید غنیمت شمرد

«اشتیاق به تحصیلات تکمیلی، فرصتی که باید غنیمت شمرد»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم زهرا کیان بخت است که در آن میخوانید؛ یکی از مقوله هایی که در سالهای اخیر به میزان زیادی از آن سخن گفته شده، آمار بالای متقاضیان ادامه تحصیل در مقاطع مختلف دانشگاهی و بخصوص در مقاطع تحصیلات تکمیلی است. در چند سال اخیر، آمار شرکت کنندگان و داوطلبان آزمون های کارشناسی ارشد و دکتری در مقایسه با سال های گذشته، به رقم بسیار قابل توجهی رسیده؛ اگرچه بخشی از این امر برمی گردد به متولدین دهه شصت و جمعیت آنها.

به طوری که در سالهای گذشته، شاهد ترافیک در دو کنکور کاردانی و کارشناسی که شرکت کنندگان آنها را این افراد تشکیل می دادند، بودیم و اکنون با رسیدن این افراد، به سن ادامه تحصیل در مقاطع تکمیلی، شاهد انبوهیِ داوطلبان در دو مقطع ارشد و دکتری هستیم. اما به هر حال، نمی توان تمایل عمومی جامعه را نسبت به تکمیل تحصیلات در مقاطع ارشد و دکتری نادیده گرفت. درواقع میل به ادامه تحصیل، چیزی است که به هر دلیلی، امروز بیش از گذشته در جامعه ما احساس می شود.

علت این امر هر چه باشد نمی توان این میل را در جامعه امروز ما نادیده گرفت. در همین راستا نگاهی به آمار شرکت کنندگان در آزمونهای تحصیلات تکمیلی و مقایسه آن با سالهای گذشته، نتایج قابل تاملی را دربر دارد. دکتر توکلی؛ مشاور عالی سازمان سنجش آموزش کشور، درخصوص آمار نهایی تعداد داوطلبان آزمون سراسری ارشد 93 اعلام کرده بودند: 950 هزار و 943 داوطلب در آزمون ورودی دوره‎های کارشناسی ارشد ناپیوسته سال 93 و نوزدهمین المپیاد علمی دانشجویی کشور در 136 کد رشته امتحانی ثبت‎نام کرده‎اند.

ایشان در مقایسه این آمار، با آمار سال 92 هم گفته بودند: آمار داوطلبان نسبت به آزمون کارشناسی ارشد 92، تعداد 54 هزار 718 نفر افزایش دارد. (منبع: مهر)

همچنین در آزمون ورودی دوره دکتری نیمه متمرکز سال 1390 تعداد 131147 داوطلب، سال 1391 تعداد 178453 داوطلب، سال 1392 تعداد 217866 داوطلب و در آزمون دوره دکتری نیمه متمرکز سال 1393 تعداد 240361 نفر متقاضی شده اند. (منبع: پیک سنجش).

در آزمون دکتری 94 هم که مهلت ثبت نام آن در اواخر هفته گذشته به پایان رسید، به گفته مشاورعالی سازمان سنجش آموزش کشور در یکی از آخرین اظهارات شان بیش از 163 هزار و 833 نفر نسبت به ثبت نام خود اقدام نموده اند. درمورد فزونی تعداد داوطلبان تحصیلات تکمیلی، حرف و سخنهای مختلفی بیان شده و هر کسی از دیدگاهی به آن پرداخته است. عده ای، از این مساله، احساس نگرانی کرده و آن را به ضرر کشور و دارای پیامدهای اجتماعی منفی دانسته اند. در مقابل، عده ای دیگر این مساله را خالی و عاری از ایراد و بلکه یک حُسن دانسته و به شیوه های مختلف، خواهان فراهم آوردن امکانات بهتر برای ادامه تحصیل افرادی بیشتر شده اند. اما آنچه در این خصوص، برای آموزش عالی حیاتی به نظر می رسد نوع و نحوه مواجه شدن آموزش عالی و همین طور جامعه، با این وضعیت نسبتا جدید است.

نمی توان انتظار داشت چون در گذشته با چنین آماری در حوزه تحصیلات تکمیلی مواجه نبوده ایم، امروز هم وضع به همان روال ادامه داشته باشد. مهم این است که در هر مقطع زمانی، چگونه با تغییر و تحولات و وضعیتهای جدید، روبرو شویم.

درواقع، می توان به جای ابراز نگرانی یا اظهار خشنودی صِرف در این باره، با اتخاذ تصمیمات درست در ارتباط با این موضوع، از این پدیده تازه در عرصه آموزش عالی، به نحو احسن استفاده کرد. با توجه به نیاز جامعه علمی و دانشگاهی، به تقویت بنیه های پژوهشی، می توان با کیفی کردن آموزشها و فعالیتهای پژوهشی در دوره های تکمیلی، دستاوردهای خوبی را عاید جامعه نمود. عده ای، از بیکار ماندن فارغ التحصیلان آتی مقاطع ارشد و دکتری اظهار نگرانی می کنند، اما چرا با ارتقای چشمگیر در حوزه آموزش عالی، از این وضعیت، به مثابه فرصت و امکانی جدید برای پیشرفت جامعه، بهره نبریم؟

مردم سالاری:چوب الف بر سر وزیران

«چوب الف بر سر وزیران»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم منصور فرزامی است که در آن می خوانید؛در یازده دوره ریاست جمهوری و نه دوره مجلس شورای اسلامی ، سابقه نداشته یا نگارنده به یاد ندارد که مثل این دوره و در این زمان، این گونه چوب الف بر سر وزرا باشد و مدام تن وزیر و وزارتخانه را بلرزانند و تهدید به استیضاحش کنند . آن گاه از او بخواهند تا برای چهارسال ، طرح و برنامه مدون داشته، مشکلات را از پیش پای جامعه بردارد .

به قطع و یقین، برای جامعه مورد سوال است که چرا واژه «مشروط» و عنوان کردن آن، بدرقه راه وزیران است و چرا باید در پاسخ سوالی گفته شود که : « وزرا کاری نکنند که استیضاح شوند !» این تهدیدها چه معنی دارد ؟ مگر قانون خود روایت« باید و نبایدها» نیست و مفهوم مشروط را با خود ندارد ؟ مگر مجری قانون که رای اعتماد را از واضع و ناظر قانون گرفته است، علم به مسئولیت خود ندارند و پهنای کار را نمی بیند ؟ اگر جواب مثبت است، پس بیان آن واژه و این جمله، بازگوکننده چه نیاتی است ؟ آیا بوی عدم رفق و مدارا و همراهی و همکاری از آن برنمی آید ؟ چون به فرموده مولای متقیان : «المرء مخبوء تحت لسانه « (مرد در زیر زبانش پنهان است) با ادای هر کلمه و جمله ای می شود مکنونات قلبی گوینده را دریافت . می شود استنباط کرد که علی رغم رای اعتماد به وزیران، به آنان اعتماد نیست . می شود دریافت که آن واژه و این جمله، چوب الف بر سر وزیران و چراغ سبزی برای استیضاح مدام وزراست و بازگوکننده آن است که در این دوران باقی مانده هم با دولت، سر یاری ندارد و نمی تواند بپذیرد که انتخابات 25 خرداد 92، رای اکثریت برای «تغییر» بوده است . این مسائلی که اکنون در جامعه ماست و در دانشگاه ها می گذرد و تلقی آینده سازان را خیلی آشکار و صریح و آرمانی بیان می دارد آیا همه برای این نیست که طیف رای نیاورده نمی خواهد به قول «ناطق نوری» قاعده بازی را رعایت کند؟

باید از کسانی که آن ذهنیت را دارند و این واژه ها و جمله ها را می گویند، پرسید که « فانی» می بایست چه کند؟ دولت اعتدال و تدبیر و امید، برای چه ایشان را به مجلس معرفی کرده است ؟ برای این که در بر همان پاشنه بگردد ؟ برای آن که همان مهره ها و رفتارها و قواعد دوران دولت نهم و دهم، دست نخورده و بدون تغییر باقی بماند ؟ آیا از دولت نهم و دهم هم همین انتظار بود آیا در همان دوران هم واژه «مشروط» و این عبارت از نمایندگانی که در همان دوران هم بودند بر زبان ها جاری شد ؟ مگر همین عزیزان در تمامی رفتارها و گفتارها جمله مثلی « بالای چشمت ابروست» را برای یک لحظه جهت ثبت در تاریخ بر زبان آوردند ؟ این عزیزان باور کنند که مردم فهیم ایران، همه این واژه ها، عبارت ها و رفتارها را به دقت باورنکردنی، می شنوند و می بینند آنگاه برای تغییر رای می دهند یا اراده می کنند که کار بر همان روال سابق باشد .

اما به عنوان الف ب گوی قلم به دستی که قریب نیم قرن پای تخته ایستاده است و گفته و نوشته و در بطن و متن قضایا بوده است، می خواهد بگوید که جز جابه جایی چند چهره، آن هم با دست و دل لرزان، وضع در آموزش و پرورش جمهوری اسلامی ، همان است که بود . نهادها همان نهادند، بسیاری از مسئولان با همان دیدگاه ها و تلقیات سابق اند . معلمان با همان صورت های سرخ کرده از سیلی های دردناک خودند و هنوز هم حقوق سالانه آنها معادل دریافتی یک ماهه بعضی ها نیست و اوضاع حتی نیمه مطلوب خواهانان تغییر هم نیست ! و نگارنده تعجب می کند - که با این وضع که خود آبستن حکایت هاست و رئیس جمهور محترم باید فکر عاجلی بکند و بر سر قول خود برای تغییر وفادار بماند - با «فانی» به جای قدردانی و سپاس و منت چه خطاب و عتابی هست؟

ابتکار:فرار به جلو، استراتژی جدید دلواپسان

«فرار به جلو، استراتژی جدید دلواپسان»عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم مصطفی داننده است که در آن می خوانید؛فرار رو به جلو، یک استراتژی سیاسی برای سیاستمداران و سیاست پیشگانی است که می خواهند از شکست ها و اشتباهات خود یک پیروزی بسازند و به اصلاح توپ بازی را به زمین رقیب بیندازند. سخنان حسین شریعتمداری و برخی دیگر از چهره های مخالف دولت از جمله صفار هرندی در مورد تحریم ها و نقش حوادث سال 88 در آن نمونه بارز این رفتار سیاسی است. حسین شریعتمداری در دانشگاه تهران و در جمع دانشجویان گفت:« اسناد نشان می دهد که حتی تحریم ها را سران فتنه به امریکا پیشنهاد کردند، به سران فتنه می گویم که اگر حزب الله نبود الان بایستی چکمه نتانیاهو را واکس می زدید»

این سخنان و این استراتژی مشخص مخالفان دولت روحانی دو پیام ویژه دارد. اولین پیام مثبت و دومین آن کمی خطرناک به نظر می رسد. بالاخره بعد از گذشت یک سال و نیم از آغاز دولت روحانی و فغان رئیس جمهور از فشار تحریم ها و مشکلاتی که این تحریم ها برای کشور ایجاد کرده است، به نظر می رسد شریعتمداری و دوستان نیز پی برده اند که تحریم برای کشور مشکلات فراوانی را ایجاد کرده است.

آنها بیش از این به هیچ عنوان زیر بار مشکلات ایجاد شده برای کشور از طریق فشارهای تحریم نمی رفتند و اعتقاد داشتند تحریم ها هیچ تاثیری بر کشور نداشته است. باید از این بابت خوشحال بود که بالاخره دلواپسان نیز فهمیدند « تحریم» مشکلات فراوانی را برای کشور ایجاد کرده است. در این میان اما پیام دوم این سخنان بسیار مهم و خطرناک و هشدار جدی برای دولت روحانی است. مخالفان به دنبال تلقین این معنا به جامعه هستند که تحریم حاصل درخواست موسوی و کروبی است و نه اشتباهات محمود احمدی نژاد در سیاست خارجی!

رئیس جمهور روحانی از همان روزهای اول دم از اشتباهاتی در سیاست خارجی زد که زمینه ساز بوجود آمدن تحریم های گسترده علیه ایران شد. نه تنها روحانی بلکه دیگر نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری نیز معتقد به همین معنا بودندکه سیاست های غلط احمدی نژاد در عرصه بین المللی باعث بروز مشکلات عدیده برای کشور به ویژه در مسائل اقتصادی شده است. مروری به رفتار رئیس جمهور سابق ایران طی 8 سال گذشته به خوبی نشان می دهد که تحریم ها به چه علتی وضع شده است. مطرح شدن بحث هولوکاست، بستن درهای دیپلماسی، مطرح کردن مسائل احساسی در سیاست خارجی و.... از نمونه رفتارهای رئیس دولت نهم و دهم طی سال های اخیر بوده است. حالا بعد از این سال ها شریعتمداری و دوستان تصمیم گرفته اند با یک فرافکنی بزرگ بازی را وارد زمین دیگری کنند. دولت روحانی باید به صورت واضح و روشن با مردم از علت تحریم ها و تاثیر مستقیم آن بر اقتصاد کشور سخن بگوید.

به نظر می رسد این استراتژی تازه مخالفان دولت روحانی است. آنها می خواهند با مطرح کردن مسائلی که هیچ سندی برای آن وجود ندارد و تنها دارای جذابیت خبری برای رسانه های همسو با خود است، اشتباهات گذشته را پاک کنند و بگویند که تمام مشکلات کشور حاصل فعالیت های کسانی که دولت احمدی نژاد را قبول نداشتند. مخالفان، بازی شطرنج گونه ای را علیه دولت روحانی آغاز کرده اند که مهم ترین هدف آن نیز ناکارآمد نشان دادن دولت روحانی است. آنها می خواهند تا اسفند 94 این هدف خود را محقق کنند تا آخرین سنگر خود یعنی مجلس را نیز از دست ندهند.

اعتماد: خطرناک تر از کشتار دانش آموزان

«خطرناک تر از کشتار دانش آموزان»عنوان یادداشت روز روزنامه اعتماد که در آن می خوانید؛اتفاقی که هفته گذشته در یک مدرسه در پیشاور پاکستان رخ داد و طی آن نزدیک به ٣٠٠ دانش آموز کشته و زخمی شدند را نمی توان با اطلاق یک کلمه جنایتکارانه یا تروریستی توصیف کرد و از کنار آن به سادگی گذشت. چرا؟ این اقدام در نوع خود بی نظیر بوده و حکایت از عمق فاجعه یی دارد که منطقه را دربرگرفته است، این اتفاق با سایر موارد به کلی فرق دارد.

عملیات نظامی طالبان علیه دیگران را به چند سطح می توان تقسیم کرد؛ سطح اول حمله نظامیان به نظامیان است که با هدف کشتن آنان و سپس فرار کردن و زنده ماندن حمله کنندگان است. سطح دوم عملیات انتحاری علیه نظامیان بیگانه یا افغانی یا پاکستانی است. به این معنا که فرد یا افراد معینی به صورت انتحاری، به خود بمب بسته یا با نارنجک و اسلحه حمله می کنند، با علم به اینکه ١٠٠ درصد کشته می شوند یا در حین عملیات خود را منفجر خواهند کرد.

سطح بعدی حملات مسلحانه به افراد و نیز مراکز غیرنظامی مثل مراکز فرهنگی یا سیاسی خاصی است که با آن مخالف هستند. سطح بعدی حمله انتحاری به این مراکز است که نمونه آن انفجار یک فرد انتحاری حین اجرای یک تئاتر در کابل است که دو هفته پیش رخ داد و تعداد زیادی کشته شدند.

سطح دیگر که در این مورد خاص دیده شده حمله انتحاری به کودکان بی گناه و کشتن و زخمی کردن صدها نفر از آنان به همراه کشته شدن قطعی مهاجمان است. فراموش نکنیم که شش نفر انتحاری در این حمله شرکت کرده اند، پیدا کردن این تعداد انسان برای کشته شدن خودشان و نیز کشتن افراد بی دفاع و بی گناه به ویژه کودک و نوجوان، مساله بسیار پیچیده یی است که نمی توان با حکم تروریسم یا جنایت آن را به نحو کافی توصیف کرد.

تردیدی نیست که آنان هم جان خود را دوست دارند و به صورت غریزی باید متوجه باشند که کشتن کودکان و نوجوانان بی دفاع عمل زشت و غیرقابل قبولی است، پس چگونه و تحت چه شرایط و به نام اسلام و چه تعالیمی می توانند به این مرحله برسند که کودکان مسلمان را بی هیچ گناهی به رگبار بسته و خود را در میان آنان منفجر کنند؟ چه بذر هایی از نفرت و کینه در منطقه کاشته شده است که چنین افرادی کینه توزی را پرورش می دهد؟ و چگونه و با اتکای به کدام اسلحه و بمباران و سرکوب می توان ریشه این درخت کینه را از زمین درآورد و آن را خشک کرد؟ آیا همه عوامل موثر بر این رویدادها، ناشی از امور اعتقادی است؟ به طور قطع نمی توان علت بروز رویدادهای مذکور را به مسائل فکری و اعتقادی تقلیل داد ، چراکه اصول اعتقادی مسلمانان آن منطقه در میان سایر مسلمانان نیز کمابیش هست، ولی این نوع رفتارها فقط در محیط اجتماعی خاصی شکل می گیرد و شکل گرفته است.

اکنون ٣٧ سال است که افغانستان درگیر جنگ و خونریزی است، از کودتای مارکسیست های روسی گرفته تا حضور ارتش شوروی در آنجا و سپس مبارزات جهادی با آنان و میان خودشان و پس از آن حکومت مجاهدین و درگیری با طالبان و پس از آن حاکمیت طالبان و مبارزه مجاهدان علیه طالبان و در نهایت نیز حمله امریکایی ها و مبارزه طالبان علیه امریکایی ها و غربی ها و بمباران پیاپی و کشتارهای طرفین، چنان قوام و زیرساخت های اجتماعی و حیات عادی مردم را دچار اختلال کرده که از رحم و بطن چنین جامعه یی هر نوع موجودی زاییده می شود. موجودی که حاضر باشد، به صورت انتحاری به دانش آموزان بی گناه و بی دفاع مدرسه یی حمله کند و آنان را از دم رگبار گلوله بگذراند. این جنایت، حکایت از شکل گیری سطح جدیدی از خشونت است که باید به ریشه های آن پرداخت و نمی توان به محکوم کردن آن بسنده کرد.

ایران نمی تواند از حیث این اتفاقات جزیره آرامشی باشد که در شرق آن پاکستان و افغانستان و در غرب آن عراق و سوریه هر روز بیش از پیش در این بحران غرق شوند. باید فرآیندهای بین المللی برای حل این بحران شکل گیرد و ایران نیز نقشی محوری در آن ایفا کند. این بحران ها خود به خود حل نمی شوند، مثل آتشی نیستند که به مرور زمان کم سو و خاموش شوند، سوخت این آتش از دل دودهای آن دوباره تامین می شود. آنچه خطرناک تر از این جنایت است، فقدان طرح و برنامه یی منطقه یی و ملی برای حل آن است.

زخم فلسطین کم بود که اکنون زخم های دیگری در منطقه سر باز کرده است؛ زخم هایی که هر روز عمیق تر شده و عفونت آن به مناطق اطراف زخم نیز در حال سرایت کردن است و هرچه این زخم ناسور تر شود، امکان درمان آن نیز کمتر می شود و این برای منطقه خطرناک تر از کشتار دانش آموزان بی گناه پیشاوری است و مسوولیت آن برعهده سیاستمداران و دولت های منطقه یی و قدرت های جهانی است. ساده کردن مسائل منطقه زیر عنوان و برچسب «جنگ با تروریسم» که در زمان جرج بوش رواج یافت، اشتباهی بود که موجب کورتر شدن گره بحران های منطقه شد.

آرمان:حربه نفتی، آری یا خیر؟

«حربه نفتی، آری یا خیر؟»عنوان یادداشت روز روزنامه آرمان به قلم دکتر علی اصغر زرگر است که در آن می خوانید؛این اولین بار نیست که کاهش قیمت نفت اتفاق می افتد. افت و خیزها در عرصه قیمت نفت به علل مختلفی چون عرضه و تقاضا، بورس بازانی که در این بازار معمولا حضور دارند، رکود اقتصادی، فصول گرما و سرما، منابع استراتژیک نفت در دنیا و غیره اتفاق می افتد. اما میزان کاهش اینبار بسیار مهم است. کاهش حدودا 50درصدی قیمت نفت طی چند ماه مساله ای نیست که بتوان آن را به راحتی به عوامل معمول موثر در رکود قیمت نفت مربوط دانست.

از این نظر معمولا سناریوهای مختلفی وجود دارد، اولین سناریو که حقایقی از آن را مسئولین آمریکایی نیز اعتراف کرده اند این است که پس از شکست عربستان و آمریکا در صحنه تحولات خاورمیانه، آنها به آخرین حربه خویش یعنی حربه نفت متوسل شدند. در این راستا عربستان به شکل نیابتی سعی کرد که تا جای ممکن نفت را به حراج بگذارد و قیمت نفت را به صورت مداوم با افزایش تولید، کاهش دهد.

چندی پیش مقامات آمریکایی نیز اعلام کردند که بخشی از این کاهش در جهت فشار به دولت روسیه است. چراکه دولت روسیه نیز یکی از بزرگ ترین تولیدکنندگان و صادرکنندگان نفت و گاز در دنیا به شمار می آید و بخشی از این پروسه در راستای فشار اقتصادی به دولت روسیه شکل گرفته است تا چه در صحنه اوکراین و چه در صحنه خاورمیانه حرکت شتابان دولت های روسیه و ایران را متوقف نمایند.

اما در کنار این قضیه مسائل دیگری نیز وجود دارد. عربستان معتقد است که این رکود ناشی از اضافه تولیدی است که درحال حاضر در دنیا وجود دارد. و طبق آمارهای سازمان جهانی انرژی عنوان شده است که در سال 2015 نیاز دنیا به نفت کمتر خواهد بود یعنی به حدود 300 هزار تن کاهش خواهد داد و این بیانگر این واقعیت است که منابع دیگری در دنیا درحال جایگزینی با نفت است.

این سناریویی است که دائم عربستان درحال بازگویی آن است و از این واقعیت به گفته خودشان نشات می گیرد که برای جلوگیری از رشد فروش منابع ارزان تر، قیمت نفت پایین آورده شده است. به هر حال اصل قضیه این است که درحال حاضر بخشی از سناریوی کاهش قیمت نفت در دنیا سیاسی است و بخشی دیگر به مسائل اقتصادی و استراتژیک فروش نفت در عرصه جهانی برمی گردد.

اما درمورد ایران و با توجه به تحریم هایی که وجود دارد چه درحال حاضر و چه حتی زمانی که نفت را با قیمت بشکه ای 110 دلار و در حدود 2میلیون و 400هزار بشکه در روز به فروش می رساند باید اذعان کرد بخش مهمی از ارز حاصل از این صادرات قابل دریافت در درون کشور نبود و این امر خصوصا در 4سال گذشته شدت بیشتری یافت یعنی ما نمی توانستیم به دلیل تحریم سیستم بانکی نه ارزی وارد کشور کنیم و نه از کشور خارج سازیم.

بنابراین به اعتقاد تحلیلگران این امر در کوتاه مدت جز اثرات روانی تاثیر خاصی بر اقتصاد کشور نخواهد گذاشت. چراکه اگر ما حتی نفت را با قیمت 110 دلار در بشکه نیز صادر می کردیم تنها درصد محدودی از این دلار ها امکان ورود به کشور داشتند. بنا بر این در کوتاه مدت بنا به توافقات جدیدی که در عرصه سیاست خارجی حاصل شده و همچنین با توجه به توافق جدیدی که اخیرا با هند صورت پذیرفت و قرار است خط های اعتباری محدودی برای خرید کالا و خدمات به صورت پایاپای برای ایران باز شود ایران می تواند از ذخیره های ارزی خود در خارج از کشور بهره ببرد.

بنابراین با توجه به تحریم ها اقتصاد ایران عادت کرده است که بخشی محدود از دلار های نفتی را وارد کشور کرده و به دلار تبدیل کند و در حال حاضر نیز با توجه به کاهش قیمت نفت در کوتاه مدت اقتصاد ایران دچار چالش نخواهد شد. اما در درازمدت این امر می تواند ذخیره ارزی کشور را کاهش دهد. بنابراین دولت ایران می تواند از طریق گفت وگو و مذاکره با اعضای اوپک و حتی از طریق هماهنگی و همکاری با روسیه و سایر تولیدکننده های بزرگ نفتی در دنیا از افت قیمت بیش از اندازه نفت جلوگیری کند و این بستگی به دیپلماسی خارجی ایران و توان فشار غیرمستقیم به عربستان دارد.

دنیای اقتصاد:ثروت واقعی ایران چیست؟

«ثروت واقعی ایران چیست؟»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم دکتر جعفر خیرخواهان است که در آن می خوانید؛نفت از جمله کالاهایی است که نوسان قیمت شدیدی دارد. برای مثال در عرض چندماه گذشته قیمت این کالا حدود 40 درصد کاهش یافته است. متاسفانه از دهه های گذشته تاکنون بخش اعظم صادرات کشور ما را این ماده خام تشکیل می داده، اما برای خلق ثروت و رشد ماندگار اقتصادی نیاز است به سمت تولید و صادرات محصولات پیچیده تر حرکت کنیم. اگر واقعا قصد داریم به قدرت نخست منطقه تبدیل شویم و در ردیف کشورهای ثروتمند جای گیریم، باید صدور مواد خام و معدنی (به اصطلاح خام فروشی) را متوقف ساخته و تمرکز خود را بر تولید محصولات با ارزش افزوده بالا بگذاریم. برخی افکار و اندیشه های نادرست باعث می شوند جهان را به گونه ای تفسیر کنیم که مانع توسعه یافتگی می شود.

برای مثال اینکه تصور کرده ایم ایران کشور ثروتمندی است چون منابع طبیعی و مواد خام فراوانی دارد و در نتیجه چشمان خود را به روی بسیاری از فرصت های سودآورتری که در جاهای دیگر موجود است، بسته ایم.

برای روشن تر شدن مساله کشور کوچک فنلاند را در نظر بگیریم که در شمال اروپا قرار داشته و پوشیده از جنگل است. اگر قرار بود این کشور تنها به مزیت های نسبی که در اقتصاد سنتی اشاره می شود توجه می کرد اکنون باید فقط چوب و الوار و نهایتا کاغذ و اثاثیه چوبی منزل صادر می کرد، اما جالب است بدانیم که چوب و محصولات چوبی کمتر از 20 درصد کل صادرات این کشور را تشکیل می دهد.

برنامه ریزان و سیاست گذاران فنلاندی می دانستند برای بریدن و تکه تکه کردن چوب ها نیاز به اره و تبر است پس شروع به تولید این کالاها و همچنین ماشین آلاتی کردند که این کالاها را تولید می کرد. پس از آن اقدام به بازاریابی و فروش این ماشین آلات در بازارهای جهانی کردند. مدتی بعد دستگاه های برش سایر کالاها را نیز تولید کردند و آنها را به تدریج مکانیزه و اتوماسیون کردند. آنها آنقدر مسیر اتوماسیون و ارتقای تکنولوژی را ادامه دادند و در آن پیشرفت کردند که توانستند به یکی از بزرگ ترین تولیدکنندگان گوشی تلفن همراه (شرکت نوکیا) تبدیل شوند. امروزه ماشین آلات گوناگون بیش از 40 درصد کالاهای صادراتی فنلاند را تشکیل می دهد.

کشور امارات متحده عربی و به ویژه امیرنشین دبی در حاشیه جنوبی خلیج فارس نیز از جمله کشورهایی است که توانست خلاقیت به خرج داده و با بهره گیری از موقعیت ممتاز جغرافیایی خود، درآمد نفت را صرف سرمایه گذاری در زیرساخت های مختلف حمل و نقل، اقامتی و امکانات رفاهی و پذیرایی کند؛ بنابراین دبی به قطب موفق گردشگری و بازار مهم خرید و کسب وکار در منطقه خلیج فارس تبدیل شد.

نتیجه اخلاقی این بحث این است که افزودن ارزش به مواد خام یک مسیر برای متنوع ساختن فرآیند تولید است، اما لزوما تنها مسیر سودمند نیست. ایران باید به توانمندی ها و قابلیت های گوناگونی که دارد توجه کند و آنها را مرتب افزون تر سازد. برای مثال ایران می توانست مهندسان، مدیران و کارشناسانی در حوزه های بالادستی و پایین دستی نفت و گاز تربیت کند که از مزیت وجود منابع و میادین نفتی در ایران استفاده کرده و ارتقای کمی و کیفی بیابند؛ به طوری که پس از مدتی شرکت ملی نفت ایران یک شرکت معتبر برنددار در سطح جهانی می شد و به تدریج مانند کشور فنلاند وارد بازارهای کاملا متفاوت و دارای ارزش افزوده بسیار بالاتر می شد.

پس چه خوب بود که می دانستیم مزیت ایران به داشتن نفت و گاز و سایر مواد خام و اولیه نیست؛ چون برای تولید هر محصول به انواع نهاده ها و توانایی ها نیاز است و داشتن یک ماده خام برتری خاصی برای یک کشور ایجاد نمی کند و با توجه به هزینه اندک حمل و نقل به سادگی می توان آن را از خارج وارد کرد.

صنعت نفت ایران می توانست سنگ بنا و وسیله پیشرفت کشور شود و به دنبال آن از بازارهای وسیع داخلی و کشورهای همجوار استفاده کرده و محصولات باارزش افزوده بالاتری را تولید و صادر کند؛ اتفاقی که تاکنون نیفتاده و ایران گرفتار خام فروشی و وابسته به فناوری خارجی برای اکتشاف و تولید نفت است.

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه