نشانه های انتظار معمولا چند شب قبل از رخداد پیدایشان می شود. آدم زمین و آسمان را هم که به هم بدوزد خوابش نمی برد. هی فکر می کند. هی خیال می بافد. هی پهلو به پهلو می شود. هی دل شوره می گیرد. اما چشمهایش نمی رود روی هم. تعریف حال ماست از امروز تا جمعه ده صبح.

عصرایران ؛ علی رضا ارژنگ زاده - یک / پشت این صورت های گل انداخته یک ترسی هم هست. یک ترسی که اگر بایستیم جلوی آیینه بروبر زل می زند توی چشم مان. حالا هرقدر هم که نگاه بدزدیم، هرقدر هم که هلش بدهیم ته ناخودآگاه مان، هرقدر هم که بزنیم به دنده ی بی خیالی، باز هم هست. باز هم آهسته و نامحسوس به پشت مان می خزد و بد موقع توی ذوق مان می زند. ترس از این که مبادا دیر یا زود هل مان بدهند لب بام. که کم بیاوریم. که بی چاره برویم به پیشواز مرگ. که سقوط کنیم. نه این که تیم باوقاری نداشته باشیم، نه اینکه کی روش و بچه ها کم گذاشته باشند، نه این که بی امید باشیم و از پیش خبر داشته باشیم از کار دنیا. اما می ترسیم. نگرانیم. دل مان می سوزد برای این بچه ها. برای خودمان که این روزها گره خوردیم به مدرن ترین ایران زندگی مان. می ترسیم نکند جلوی کره و ژاپن و استرالیا تقلا کنیم و به جایی نرسیم. که همین جا، توی همین ایران خودمان، کلی از این لعنتی ها لبخند بزنند به شکست مان... کاش سرنوشت این یک بار را یک لطفی بکند در حق مان. در حق تیمی که چوب به چوب روی هم گذاشته تا قایق باشکوهی بسازد برای بیرون لغزیدن از آب راکد این سرزمین. تیمی که دوستش داریم. که خیال فروریختنش هم روحمان را فرسوده میکند. تیمی که از بد روزگار درست وسط کج و معوج ترین سازمان مدیریتی فوتبال، بی اجرومزد بلند شده به جنگ دنیا. پس، کار دنیا اگر حساب داشته باشد هر اتفاقی که بیفتد، شکست برای این تیم اصلا منصفانه نیست.

دو / این که اوضاع مان رو به راه است اغراق آمیز نیست. این که چه قدر سه پیروزی و نه امتیاز حال مان را خوب کرده. چه قدر دل بستیم به سروسامان اهدایی کی روش. چه قدر کارد تا مغز استخوان مان برود اگر یک جای راه کم و کسری ها کار دست مان بدهد. اما چه بهتر که کمی مکث کنیم. که یادمان بیاید این تیم همه چیزش را با نیروی خودش به دست آورده. مطلقا حق کسی نیست به گردنش. لذتی اگر بردیم از هوای آزاد بعد از بازی هایش، باید یک جایی جبران کنیم. باید از همین حالا تا هروقت که هستند بایستیم پشت شان. یک وقت اگر بدون جام هم برگشتند، حسابی شلوغ کنیم برای پیشواز. این حس غریب و زیبای تیم ملی داشتن را ساده از دست ندهیم. کمک کنیم نفس چاق کنند برای بعد. به ملاقاتشان برویم، راجع به شان بنویسیم، فراموششان نکنیم. نگذاریم دوباره اعلان جنگ کنند علیه کی روش. خودمان را به آب و آتش بزنیم که تیم را نگیرند از دستش. میراثش را نسپارند به هرکس و ناکس از راه رسیده ای. که دوباره بیایند و در اسرع وقت لباس تیم ملی را بگذارند به مزایده. اصلا ورای هر اتفاقی در ادامه ی جام، برای آینده هم همین تیم را می خواهیم. خسته هم نمی شویم. دل خوش و عاشقانه زندگی می کنیم کنارش. کنار ایرانی های اصل جنسی که کی روش از هزار سمت دنیا جمع کرده برای مان. بچه هایی که کیلومترها دورتر از نگاه شوم و منجمد خیلی ها، صدا و تصویر لبخندهایشان خیلی وقت است پیچیده توی تاریخ فوتبال ایران.

سه / نشانه های انتظار معمولا چند شب قبل از رخداد پیدایشان می شود. آدم زمین و آسمان را هم که به هم بدوزد خوابش نمی برد. هی فکر می کند. هی خیال می بافد. هی پهلو به پهلو می شود. هی دل شوره می گیرد. اما چشمهایش نمی رود روی هم. تعریف حال ماست از امروز تا جمعه ده صبح. که سلانه سلانه عراق عربی را هم کنار بزنیم و برسیم به کم ترین لیاقت مان. به نیمه نهایی. یک جایی که – احتمالا- کره جنوبی با پنجاه و پنج سال حسرت قهرمانی اش می رسد به ما. به ما که سی ونه سال است دنباله ی اعداد حقیقی بعد از سه را گرفته ایم و نرسیده ایم به چهار. همان جایی که ترس پشت نگاه مان منتظر نشسته. برای ما هست. برای کره ای ها هم هست. فقط یک ایراد اساسی دارد، آن هم این که این وقت ها ترس ما را بیش تر از حریف تکان می دهد. مرکز حواس مان را بیش تر مختل می کند. شرمش هم نمی آید که سه دوره پشت هم ما بمانیم و کره برود. چیز پیچیده ایست غلبه بر این ترس. کاش کی روش قاطی همه ی خوبی هایش این یک قلم را هم داشته باشد. کاش از حالا تا آخر جام متکبرانه برویم توی زمین. یک جوری که رقیب آب دهان قورت بدهد به جای ما. کاش این یک بار اتفاق منتظره ی همیشگی تکرار نشود. کاش هیچ جای این جام تلویزیون را خاموش نکنیم و برویم به زور بخوابیم. کاش فاصله ی ما تا فینال سیدنی یک طوری طی شود. کاش هر طوری که می شود، فقط بد نشود.

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه