"سرمایه" را به "آهوی ترسان و گریز پا"یی تشبیه کرده اند که هر جا اندک ناملایمتی ببیند، فرار را بر قرار ترجیح می دهد.
درست به همین خاطر است که هیچگاه در کشوری که دچار جنگ داخلی است، سرمایه گذاری صورت نمی گیرد. این جنگ داخلی، فقط با تیر و تفنگ نیست که آهوی سرمایه را می رماند، بلکه ناامنی سیاسی نیز می تواند عاملی مخرب برای سرمایه گذاری باشد.

سال 1394 ، توسط رهبر معظم انقلاب، به عنوان سال "دولت و ملت؛ همدلی و همزبانی" نامیده شده است.
هر چند بر خلاف چند سال اخیر، عنوان سال جدید، حاوی مفاهیم اقتصادی چون جهاد اقتصادی، اصلاح الگوی مصرف، صرفه جویی، تولید ملی و حمایت از کار و سرمایه ایرانی و ... نیست اما اگر نیک بدان بنگریم، عنوان سال جدید، زیرساخت اصلی اقتصاد را مد نظر قرار داده است که عبارت است از ایجاد بستری مناسب و آرام برای سرمایه گذاری های اقتصادی.

"همدلی و همزبانی" اگر در کشوری ایجاد شود، نتیجه طبیعی اش، ایجاد فضای آرام و مناسب برای سرمایه گذاران داخلی و خارجی است و نتیجه این سرمایه گذاری هم، رشد و رونق فراگیر کشور خواهد بود.

بروز حوادث ناگواری مانند حمله به علی مطهری در شیراز و حمله به علی لاریجانی در قم، اشغال چند ساعته سفارت انگلیس در تهران، ایراد اتهامات و توهین ها به دولتمردان و مخصوصاً اعضای تیم مذاکرات هسته ای و ... ناشی از فقدان همدلی ها و همزبانی هاست.
بازتاب این حوادث و رویکردهای سیاسی در عرصه اقتصاد هم، چیز جز فرار آهوی ترسان و گزیرپای سرمایه از سرزمین ایران نیست.

سرمایه گذاری که می بیند در شیراز که مهد فرهنگ و هنر و تمدن ایران است، یک نماینده مجلس، امنیت جانی ندارد، چگونه می تواند به خود بقبولاند که سرمایه اش را به آن شهر ببرد؟

یا صاحب سرمایه ای که می بیند هر روز بین مجلس و دولت، درگیری سیاسی است با چه منطقی آینده سرمایه گذاری در کشور را روشن ببیند و پولش را به جای دوبی و ترکیه و آذربایجان وگرجستان و ... در ایران سرمایه گذاری نماید؟

یا سرمایه گذاری که دل به مجوزها و حمایت های قانونی دولت خوش کرده است، وقتی می بیند چند ده نفر می توانند همه مجوزهای دولتی را با یک تجمع غیرقانونی زیرپا بگذارند و یک کنسرت معمولی و مجوز دار را لغو کنند، چطور می تواند به اعتبار قول و قرار دولت مطمئن باشد؟

اما اگر شعار سال، محقق شود و همدلی و همزبانی جای خشونت و بی قانونی را بگیرد و افراد به جای داد و فریاد و چماق و تهمت و توهین، با صدای آرام و لحن مهربانانه با یکدیگر سخن بگویند و انتقادات خود را نیز در این فضا مطرح کنند، آنگاه نه تنها سرمایه های ایرانی راهی خارج نمی شوند و در داخل هم به بازارهای کاذب نمی روند، بلکه می توان انتظار داشت که سرمایه های خارجی هم به سمت ایران روانه شوند.

همدلی و همزبانی ملی، شرط لازم برای عبور از مصائب اقتصادی ایران است و الّا ، ناامنی سیاسی، سنگینی خود را بر اقتصاد تحمیل می کند و آن آهو ، همچنان می گریزد تا ناهمدلان، فقیرتر و فقیرتر شوند.