1 - اگر ایران و 1+5 توافق کنند، دلار 1000 تومان می شود ؛ با پاسپورت ایرانی می توان بدون ویزا به کشورهای اروپایی سفر کرد ، همه چیز ناگهان ارزان می شود ، سرمایه گذاران خارجی برای ورود به ایران سر و دست می شکنند، صنعت ایران متحول می شود، میزان صادرات کشور چند برابر می شود و حتی آلودگی هوا کاهش می یابد.

این ها ، حرف هایی است که این روزها در برخی محافل زیاد رد و بدل می شود.

2 - ایران برای رشد اقتصادی ، چاره ای جز تعامل سازنده با همه جهان ندارد. همکاری با جهان و بهره مندی از امکانات بین المللی، البته نافی توجه به درون نیست و قطعاً با تمرکز صرف بر خارج و غفلت از توانایی های درونی نمی توان به رشد و توسعه فراگیر رسید.

بله؛ قرار است بعد از توافق ، ارزش پول ملی ایران تقویت شود، پاسپورت ایرانی ارزشمند شود، قیمت ها متعادل گردد، سرمایه گذاران به ایران بیایند، صادرات کشور بیشتر شود، مشکلاتی از قبیل آلودگی هوا، کمبود برخی داروها، سموم کشاورزی غیر استاندارد و ... حل شوند و اتفاقات خوب دیگری در کشور رخ دهد.

اما واقعیت این است که توافق به خودی خود، این معجرات را به بار نمی آورد. توافق ، تنها گشودن یک در است. بقیه راه را باید خود رفت.

بعد از توافق ، تازه خواهیم رسید به سال های قبل از تحریم که در آن سال ها ، هزاران مشکل داشتیم، مشکلاتی که نه تنها حل نشدند بلکه در سایه تحریم ها، تشدید هم شدند. بنابراین، بعد از تحریم، تازه روند حل مشکلاتی که گاه نهادینه هم شده اند، با بهره گیری از شرایط جدید آغاز می شود.

3 - قطعاً بعد از تحریم ها، معجزه رخ نخواهد داد و همه آنچه در بند یک آمد و نظایر آنها، در چشم به هم زدنی رخ نخواهند داد. بعد از تحریم ها، تازه می شویم مانند دهها کشور در حال توسعه دیگر ؛ و از آن پس ، این توان مدیریتی و روحیه ملی ماست که سرنوشت ما را تغییر خواهد داد.

ملتی که میهن خود را دوست نداشته باشد، مردمی که همیشه به دنبال راه های میانبر برای ثروت اندوزی هستند، جماعتی که کار ، کلافه اش کند و از زیر کار در رفتن را زرنگی بداند، مردمانی که از خیانت به هم و کلاه بر سر هم گذاشتن ابایی نداشته باشند ، ملتی که تمام مسوولیت اجتماعی خود را در انداختن یک رأی به صندوق بداند و بعد، همه چیز را از معدود مدیران بخواهد ، مردمی که مدیرانشان ، میز های مدیریتی را نه جایی برای خدمت به جامعه و رشد کشور که غنیمتی برای پیشرفت فردی بدانند و ... ، چه تحریم باشند و چه نباشند، محکوم به زوال هستند. تحریم یا عدم تحریم ، برای چنین ملتی، فقط زمان بندی زوال را تغییر می دهد.

بر عکس ، مردمی که عاشق کشورشان باشند، کار را ارزش بدانند، روحیه همگرایی داشته باشند، همدیگر را دوست بدارند، همیشه و در همه حال، خود را به تمام معنا مسؤول بدانند، مدیرانی را برگزینند که خدمت، پاسخگویی و کارآمدی سه ویژگی اصلی شان باشد، حتماً سری بین سرها در خواهند آورد. چنین ملتی اگر تحریم هم نباشد ، چه بهتر ؛ راه پیشرفت را سریع تر و کم هزینه تر خواهد پیمود.

تحریم ها ، دیر یا زود لغو خواهند شد. امید که این اتفاق ، هر چه زودتر محقق شود، اما این امید، تنها در صورتی تمدن این مرز و بوم را بار دیگر به اوج خواهد رساند که مردم ایران از صاحبان منصب گرفته تا من و شما و آنانی که خیابان ها را جارو می کنند، قدر این گشایش را بدانیم و عاشقانه برای وطن و آینده فرزندان این وطن، کار کنیم. اگر دست در دست هم ندهیم به مهر ، این میهن هرگز آباد نخواهد شد، چه با تحریم ، چه بی تحریم. این یک شعار نیست ؛ یک راه طی شده و یک تجربه جهانی و بشری است.

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه