حکایت اعدام یک کارمند!

در یکی از روزها می خواستند مجرمی را دار بزنند. دستهایش را بستند و او را روی چهارپایه ای قرار دادند. طناب محکمی را مانند کراوات به گردنش آویختند. (کراوات، وسیله ای بوده است از جنس پارچه که در زمان قدیم، مردان جهت تشخیص به گردن می آویخته اند.) مامور اجرای حکم، با لگد زد و چهارپایه را انداخت. شخص یاد شده، میان زمین و آسمان آویزان ماند.

تماشاچیان محترم انتظار داشتند چشم های محکوم از حدقه بیرون بزند و زبانش از گوشه لبانش بیرون بیفتد. اما چنین نشد. محکوم از بالای دار، لبخند ملیحی تحویل مجریان برنامه داد.
جمعیت که از این منظره خوششان آمده بود، دست زدند و فریاد کشیدند "دوباره... دوباره... "

مجریان برنامه، محکوم را پایین آوردند و به او گفتند: "آخرین آرزویت را بگو، چون می خواهیم بنا به تقاضا و استقبال تماشاچیان، دوباره دارت بزنیم."

محکوم گفت: "گلویم خشک شده، اگر ممکن است، یک استکان چای قند پهلو به من بدهید."
مجریان گفتند: "چرا ممکن نیست، ما با عدالت رفتار می کنیم، بفرمایید، این هم چای قند پهلو."

محکون بعد از صرف چای گفت: "بعد از چای سیگار می چسبد."

یک سیگار هم به او دادندکشید. سپس از او خواهش کردند دوباره برود روی چهارپایه بایستد.
محکوم رفت و ایستاد. مجری برنامه باز با لگدی چهارپایه را انداخت و طناب را بالا کشید.

باز محکوم بین زمین و آسمان آویزان ماند. اما این دفعه هم نه زبانش بیرون افتاد و نه چشم هایش چهار تا شد. باز هم با آن قیافه مفلوک لبخند ملیحی زد. کسانی که روی مرگ او شرط بندی کرده بودند، باختند. جمعیت که پول داده بودند و برای تماشای مراسم بلیت خریده بودند و می ترسیدند روز تعطیلشان خراب شود، باز فریاد زدند: "تا سه نشه، بازی نشه."

مجریان برنامه برای سومین بار برنامه را اجرا کردند. محکوم، دفعه سوم نزدیک نیم ساعت روی طناب ماند. بعد از نیم ساعت چشمکی به جمعیت زد و زبانش را به تمسخر درآورد.

جمعیت اعتراض کردند که گاوبندی شده و این کار، شعبده بازی است و مجریان برنامه باید پول بلیت های آنان را پس بدهند. مجریان برنامه قسم خوردند که برنامه واقعی بوده است.

طبق قوانین آن مملکت هر کس سه دفعه طناب دار را پاره می کرد، از اعدام معاف بود. محکوم یاد شده اگر چه طناب را پاره نکرده بود، ولی کارش بدتر از پاره کردن بود.

مجریان برنامه به محکوم گفتند: "حالا که نجات پیدا کرده ای راستش را بگو، چه کار کرده ای که نمردی؟"

شخص مورد نظر گفت: "والله اینجانب کارمند دولت هستم و حالا هم آخرهای برج است و همه می دانید که آخرهای برج، کارمندان مسیر تنفسشان مثل بختشان وارونه می شود."

آنچه خواندید، لطیفه ای بود که شاید روایت های دیگرش را شنیده باشید. اخیرا مد شده برای بعضی از رمان های پر فروش، نویسندگان دیگری دنباله بنویسند، مثل دنباله برباد رفته یا دنباله ربکا. فکر کردیم اگر ما هم بخواهیم برای این لطیفه دنباله بنویسیم، چه چیزی از آب درمی آید.
... وقتی جمعیت پول بلیت شان را خواستند، مجریان برنامه گفتند: "تلاش ما برای جلب رضایت شماست. ناراحت نباشید، الان ترتیبی می دهیم که ترتیبش داده شود."

جمعیت پرسیدند: "چه جوری؟"

مجریان گفتند: "این جوری، محکوم را توی اتاق دربسته ای می اندازیم، بعد به راننده یک مینی بوس می گوییم اگزوزش را به سوراخی بچسباند و هی دود ول بدهد توی اتاق."

جمعیت اعتراض کردند که این کار هیچ لطفی ندارد، چون آنها نمی توانند محکوم را در حال جان کندن ببینند. مسوولان قول دادند که از این صحنه فیلمی ویدئویی تهیه کنند و بعد در اختیار تماشاچیان محترم قرار دهند. تماشاچیان رضایت دادند.

حکم اعدام به طریقی که گفته شد، اجرا گردید. بعد از نیم ساعت در اتاق را باز کردند که جنازه محکوم را بیاورند بیرون و با آمبولانس ببرند. اما نیازی به این کار نبود. جنازه با پای خود از اتاق بیرون آمد. هیچ فرقی نکرده بود، فقط مثل حاجی فیروز سیاه شده بود.

مجریان گفتند: "چند تا مینی بوس دیگر بیاورید."

محکوم گفت: "فایده ای ندارد، ما توی این شهر، به این هوا مصونیت پیدا کرده ایم."

مجریان تصمیم گرفتند محکوم را تیرباران کنند.

محکوم گفت: "این هم فایده ای ندارد، چون در هوای آلوده این شهر، به حد کافی سرب خورده ایم، این گلوله ای که شما می خواهید مصرف ما کنید، در واقع کپسول آن سرب است و تاثیری ندارد."

ما داستان را تا اینجا کش دادیم. شما اگر دیدید ناشران استقبال می کنند، می توانید دنباله های دیگری برای آن بنویسید.

منبع: کتاب"حالا حکایت ماست"