وقتی سعود الفیصل از کوره در می رود...!

عصرایران - سعود الفیصل، وزیر خارجه عربستان است؛ عصبانیت او در نشست فوق العاده وزیران خارجه کشورهای اتحادیه عرب، نشان داد که در ماجراهای اخیر لبنان، آنچه به هم ریخته است، بازی سعودی هاست والا دلیلی ندارد دیپلمات کهنه کاری مثل سعود الفیصل، برای منافع دیگران، اینگونه عنان اختیار از کف بدهد و حتی با همتای سوری خود درگیری لفظی پیدا کند.

وزیر خارجه عربستان در این نشست، سید حسن نصرالله را "شارون" خواند و گفت این دو، با اشغال بیروت موافق اند.

او ایران را به مدیریت جنگ لبنان متهم کرد و خواستار اعزام نیروهای عربی به این کشور شد تا امنیت را به لبنان بازگردانند.
سعود الفیصل، از کشورهای عربی نیز خواست که با صدور بیانیه ای ایران را محکوم کنند.

اما پشت پرده این اظهارات چیست؟

پاسخ به این پرسش را باید در نقطه آغازین ماجراهای اخیر لبنان سراغ گرفت.

بر خلاف آنچه گفته می شود، درگیری های لبنان، پس از تصمیم کابینه فواد سینیوره برای ایجاد اختلال در شبکه مخابراتی حزب الله لبنان آغاز نشد بلکه سرآغاز این ماجرا، دستکم به ترور عماد مغنیه، مغز متفکر نظامی حزب الله می رسد.

کمی به عقب تر بر می گردیم؛ به جنگ 33 روزه. در آن جنگ اسراییل شکست بی سابقه ای را از یک گروه مسلح به نام "حزب الله لبنان" خورد، به گونه ای که برای اولین بار ناوهای پیشرفته اش مورد هدف قرار گرفت و یک هشتم تانک های ارتش اسراییل که عمدتا از نوع مدرن "مرکاوا" بودند، منهدم شد.

بعدها در گزارش اطلاعاتی "وینوگراد" که در اسراییل منتشر شد، بهره گیری حزب الله از شگردهای پیچیده عملیاتی و نیز عدم توانایی اسراییل در شنود مکالمات مخابراتی رهبران و مبارزان حزب الله از جمله مهم ترین دلایل شکست ارتش اسراییل در جنگ 33 روزه عنوان شد.

اما اسراییلی ها، بنا ندارند وجود تشکلی مثل حزب الله را در مجاورت خود تحمل کنند. آنها، البته در این باره، تنها نیستند و برخی کشورهای عربی و مشخصا عربستان، اردن و مصر نیز در این ماجرا، با اسراییل همنوا هستند، چنانچه در جریان جنگ 33 روزه نیز تعاملات سیاسی و اطلاعاتی ویژه ای با اسراییل برقرار کرده بودند.

از این رو، تضعیف مرحله به مرحله حزب الله و در نهایت تدارک جنگی دیگر علیه این گروه در دستور کار مشترک آنان قرار گرفت و بدین ترتیب، در یک عملیات مشترک توسط نیروهای امنیتی اسراییلی و سعودی، مغز متفکر نظامی حزب الله و طراح بخش بزرگی از نقشه های عملیاتی جنگ 33 روزه ترور شد.

مرحله بعدی، ورود به سیستم مخابراتی حزب الله بود.

حزب الله از مدت ها پیش ، با علم به اینکه شبکه مخابراتی عمومی به هیچ عنوان از خطر قطعی "شنود" مصون نیست، یک شبکه اختصاصی مخابراتی با کاربری نظامی را برای خود راه اندازی کرد.

این اقدام، به حدی موفقیت آمیز بود که در گزارش های اطلاعاتی اسراییل اعتراف شد که سرویس های امنیتی تل آویو و ارتش آن، هرگز نتوانستند از آنچه بین فرماندهان و مبارزان حزب الله رد و بدل می شود، مطلع شوند. بدین ترتیب، نقشه های عملیاتی حزب الله در امنیت کامل اطلاعاتی پیاده سازی شد و از سوی دیگر، چندین طرح ترور که توسط اسراییلی ها طراحی شده بود، به علت ایمن بودن مکالمات حزب الله ناکام ماند.

در چنین شرایطی، کابینه فواد سینیوره که به طور آشکار و بی پرده ای از سوی آمریکا، اسراییل و عربستان سعودی حمایت می شود، تصمیم به انهدام سیستم مخابراتی حزب الله لبنان گرفت.

واکنش حزب الله به این تصمیم به معنای واقعی کلمه، "سریع و قاطع "بود ؛ سید حسن نصرالله، دست اندازی به شبکه مخابراتی حزب الله را دست درازی به "سلاح" حزب الله دانست و هنگامی که کابینه سینیوره، بر عملی کردن تصمیم خود پافشاری کرد، نیروهای حزب الله، وارد عمل شدند و با تسخیر بخش های مهمی از پایتخت لبنان و تحویل ان به ارتش رسمی لبنان، کابینه سینیوره و جریان های سیاسی حریری و جنبلاط را ناچار به عقب نشینی و لغو تصمیم خود کردند.

حزب الله که در مرحله اول طرح آمریکا، اسراییل و عربستان برای راه اندازی جنگ جدید ،یعنی در ترور مغنیه، دچار غافلگیری شده بود، این بار دریافت که اگر سکوت کند و اجازه قطع شبکه مخابراتی اش که برایش در حکم "بزرگراه امنیت" است را بدهد، به زودی با بحران های اطلاعاتی و امنیتی مواجه خواهد شد و در مرحله بعدی ناگزیر خواهد بود در مقابل خواسته ای به نام "خلع سلاح" ، آن هم در مقابل "اسراییل مسلح"، بایستد.

این وضعیت، قطعا برای طراحان تضعیف مرحله ای حزب الله و در نهایت حمله نظامی به آن، خوشایند نبود. در واقع، حزب الله، بازی آنها را به هم زده بود و این هم برای اسراییلی ها و هم برای سعودی ها بسیار دردناک بود.

البته، بدیهی است که سعودی ها در این معرکه، نگرانی های بیشتری دارند زیرا تکلیف اسراییل و مواضع آن که کاملا مشخص است ، ولی عربستان، از یک سو، خود را حامی مردم لبنان معرفی می کند و در همان حال، به امید اینکه سیاست های واقعی اش عیان نشود، علیه فراگیرترین تشکل مردمی لبنان توطئه می کند و از بد حادثه (!) تیرش به خطا می خورد، دستش رو می شود ولی به هدف نمی رسد؛ چیزی شبیه ضرب المثل خودمان: آش نخورده و دهان سوخته!

بنابراین، عصبانیت دیپلمات با تجربه ای مثل سعودالفیصل مساله ای کاملا قابل درک است اما برخی اظهارات وی در نشست اخیر بیش از آنچه ارزش نقد داشته باشد، بیشتر، دستمایه ای برای سرگرمی و حداکثر طرح چند پرسش است:

او گفته است که اعراب به لبنان نیرو بفرستند! و البته نگفته است که اگر سران کشورهای عربی از این عرضه ها و جسارت ها داشتند امروز، اسراییل شصتمین سال اشغال فلسطین را جشن نمی گرفت و سرزمین های عربی در لبنان و سوریه، همچنان در اختیار اسراییلی ها قرار نداشت.

به راستی سعودالفیصل که این روزها از ناآرامی های لبنان نگران است و برای مردم این کشور دایه مهربان تر از مادر شده است، پاسخ دهد در جنگ 33 روزه که چندین برابر کل جمعیت لبنان بر سر آنها بمب و موشک و راکت و گلوله فرو ریخت و ارتش اسراییل نه به زنان رحم کرد و نه به کودکان و سالخوردگان، سعودی ها کجا بودند؟

چرا در آن زمان جناب ایشان سخن از اعزام نیروهای عربی به لبنان نگفت؟ آیا به نظر سعودی، مردم لبنان عبارت است از سینیوره، حریری و جنبلاط که فقط هنگامی که موقعیت اینها به خطر می افتد، دلسوزی سعودی ها آغاز می شود؟!

سعودالفیصل، همچنان قهرمان مقاومت مردم لبنان یعنی سید حسن نصرالله را با منفورترین چهره در نزد اعراب و مسلمانان همتراز کرده و او را "شارون" خوانده و در اثبات ادعای خود چنین استدلال کرده است که هر دوی آنها موافق اشغال بیروت اند!

البته در اینکه شارون و همگنان او، از اشغال بیروت بدشان نمی آید، شکی نیست ولی متهم کردن یک لبنانی به "اشغال خاک خود"، طنزی است که ابداع آن، تنها از عهده دیپلمات درمانده ای مثل سعودالفیصل برمی آید.

سید حسن نصرالله، بر خلاف بسیاری از رهبران عرب و از جمله همین سعودالفیصل، به جای دست دادن های پنهانی با اسراییلی ها و پانهادن های آشکار بر خون مردم فلسطین، برای دفاع از سرزمین اش مبارزه می کند و حتی در این راه، فرزندش نیز شهید شده است و حال، فردی مثل سعودالفیصل، با بی شرمی تمام او را در کنار بزرگترین قاتل فلسطینی ها و لبنانی ها می گذارد تا یکی دیگر از طنزهای تلخ خاورمیانه شکل بگیرد!

ای کاش، سعودی ها، به همان اندازه که نگران اسراییلی ها و هم پیمانان لبنانی آنها مثل سینیوره و جنبلاط هستند، غیرت عربی- که مدام از آن دم می زنند- داشتند تا به جای پاشیدن خاک بر چهره و چشم تنها مبارزان راه آزادی، در کنار ملت های مسلمان قرار می گرفتند.

آنها، حتی اگر به اندازه نیمی از همت "ایران غیر عرب" در کنار لبنانی ها و فلسطینی های عرب می ایستادند، امروز مجبور نبودند برای خوشامد تل آویو نشینان اینگونه سخن بگویند و به ایران دشنام دهند از دوستان لبنانی اسراییل دلجویی کنند.

چند روز پیش، حسنی مبارک، رییس جمهور مصر، شصتمین سالروز تاسیس اسراییل را به اولمرت تبریک گفت.

این تبریک صریح، با موج مخالفت ها در جهان اسلام و عرب مواجه شد و اینک، سعودالفیصل با سخنان اخیر خود، تلاش کرده است این روز را، به گونه ای غیرمستقیم به اسراییلی ها تبریک بگوید. سعودی ها که نباید در ساحت عزت فروشی از مصری ها عقب بمانند...!