عصرایران؛ احسان محمدی - ایران نخستین بازی اش را در مقدماتی جام جهانی 2-0 با گل های رضا قوچان نژاد و علیرضا جهانبخش برد و وقت جشن گرفتن است. بازی را از روی سکوهای طبقه دوم دیدم. از حوالی ساعت 5 تا یازده شب! آنچه می خوانید ده نکته از این دیدار است.

1- کارلوس کی روش مثل پادشاه قصه هانس کریستن اندرسون از چنان جایگاهی برخوردار است که اگر برهنه هم کنار زمین بیفتد خیلی ها به تن او بهترین کت و شلوار دوخته شده توسط خیاط های ممتاز دنیا را می بینند. نقد کردنش عملاً غیرممکن است بخصوص حالا که بازی را برده است. اما خیلی ها از این نمایش تیم ملی ناراضی هستند. تیم ما خوب بازی نکرد. اگر بی تعارف بنویسیم یکی از بدترین بازی های تیم ملی بود. بازیکن ها خسته و کم رمق، تیم ناتوان در فاز هجومی، تکیه بر پرتاب اوت دستی و ... اما انگار خدا کی روش را بغل کرده است. او حالا سه امتیاز دارد و این یعنی همه چیز. آیا در دیدارهای آینده با این سبک بازی می شود امتیاز گرفت؟

2- بازیکنان ایران تا دقیقه آخر جنگیدند. این شاید مهمترین چیزی است که کی روش توانسته به فوتبال ملی تزریق کند. اینکه بازیکنان ناامید نمی شوند. می جنگندند. با همه توانشان. حتی آندرانیک تیموریان که همه می دانند مثل قبل قبراق نیست مثل یک جوان دوید و پاس گل دوم را به جهانبخش داد.

3- کریشانتا پریرا داور سری لانکایی برای این دیدار کم تجربه و فاقد اعتماد به نفس کافی بود. او در چند مورد از خطاهای دو تیم گذشت. خطاهایی که جو ورزشگاه را عوض کرد. خوش شانس بود که در محوطه جریمه اتفاقی نیفتاد. در نگاه کلی تصمیمی که نتیجه بازی را عوض کند نگرفت اما چرا همیشه داور را مهمترین سد راهمان معرفی می کنیم؟ بعضی ها نوشتند که اصلاً سری لانکا کجای فوتبال آسیا قرار دارد که داوران این بازی را از آنجا انتخاب کرده اند؟ چطور وقتی علیرضا فغانی و دو کمک ایرانی برای فینال المپیک بین برزیل و آلمان انتخاب می شوند همین حرف را نمی زنید؟ فوتبال ایران نزدیک به نیم قرن است حتی به المپیک صعود نکرده پس چرا داورهای ما شایسته اند که فینال را سوت زدند؟ دست از تحقیر سرزمین های دیگر برداریم. اگر فوتبال بازی کنیم و گل بزنیم بعید است بدترین داورها هم نمی توانند سد راهمان شوند.

4- امین لکومته دروازه بان قطر در رنس فرانسه به دنیا آمده است اما یاد سوشا مکانی را زنده کرد. او یکی از بازیکنان خارجی قطر است که در رسانه های داخلی روی حضورش بسیار مانور داده شد اما نتیجه بازی را به سود ما رقم زد! وقتی در دقیقه 93 پاس به عقب مدافعشان را به شکم کریم انصاری فرد کوبید کمر قطر را شکست وگرنه بسیار بعید بود ما موفق به گلزنی شویم. گاهی بهترین ها نابوده کننده می شوند!

5- قطر تیمی بی هویت است. قطر تیم منتخب جهان است. قطر ضد فوتبال بازی می کند. قطری ها وقت تلف می کنند. همه این حرف ها درست اما چه سودی دارد؟ قطر با استفاده از ضعف ها یا فرصت هایی که فیفا در اختیارش قرار داده یک تیم جمع و جور کرده و راهی مسابقات کرده است. وقتی مقابل آنها قرار گرفته ایم یعنی این تیم را به رسمیت شناخته ایم. این داستان های عوامانه چه فایده ای دارد؟ به چه دردی می خورد؟ مگر نمی دانیم که آنها وقت را می کُشند و بازی را از ریتم می اندازند؟ مگر نمی دانیم خودشان هم منکر این سبک نیستند، تا کی می خواهیم این قصه ها دم دستی را تکرار کنیم؟ چرا روی تیم خودمان تمرکز نمی کنیم؟

6- حسن الهیدوس کاپیتان تیم ملی قطر در گفتگوی مطبوعاتی از رفتار تماشاگران و کادر فنی ایران گله کرد. طبیعتاً او از این اتفاقات و شکست در آخرین دقیقه ها خشنود نیست اما هیدوس گفت که همه چیز را در در دیدار برگشت جبران می کنند! یک جور خط و نشان کشیدن. کاربران ایرانی هم جمله مشهور جواد ظریف را تکرار کردند: هیچوقت یک ایرانی را تهدید نکن!

7- چرا کارلوس کی روش این همه مشتاق ایجاد حاشیه و درگیری با داورهاست؟ عموم مردم از این بند خوششان نمی آید. آنها می گویند کی روش باتعصب است و از حق ما دفاع می کند اما او از دقیقه 20 بازی با اعتراض ها، با حمله به سوی داور چهارم، با داد و فریاد، خارج شدن از محدوده مشخص شده مربیان و ... برای تیم ایجاد حاشیه کرد.

او البته در جام ملت های آسیا هم با همین شیوه کار را به جایی رساند که همه «بن ویلیامز» داور دیدار با عراق را عامل اصلی شکست ایران در آن تورنمنت بدانند و ضعف های تاکتیکی تیم از یاد رفت. این سبک برخورد کی روش را می شود به حرفه ای گری ربط داد اما کدام حرفه ای گری؟! او قبلاً مقابل سرمربی کره هم رفتاری مشابه داشت و بعداً عذرخواهی کرد. رفتار کی روش عمدتاً توهین آمیز و از ارتفاع بالا است.

کی روش آسیا را برای خودش کوچک می داند و گاهی بدش نمی آید همه را تحقیر کند. حواشی شب گذشته پیرامون نیمکت ملی برگرفته از رفتار سرمربی موزامبیکی – پرتغالی بود. می توانید برای او کف بزنید اما این رفتار زشت است. در همه جای دنیا زشت است. اگر همین رفتار را سرمربی قطر در بازی برگشت انجام دهد به او حمله نمی کنیم که رسم مهمان نوازی را به جا نیاورد و به ما توهین کرد و کنفدراسیون فوتبال آسیا باید محرومش کند و ...! می شود با لحن سرهنگ علیفر به کی روش گفت: کجا می ری برادر؟ بایست!

همین رفتار و هیجانی کردن نیمکت سبب شد که جواد نکونام بعد از گل اول ایران یادش برود دیگر بازیکن نیست و به وسط زمین دوید و حاشیه ها به وجود آمد. راستی اگر به واسطه همین جنجال داور کم توان سری لانکایی به بهانه «ناامنی» ورزشگاه بازی را نیمه تمام رها می کرد، آن وقت هنوز هم اینقدر خوشحال بودیم؟ هنوز هم می شد اسمش را گذاشت حرفه ای گری؟

8- رضا قوچان نژاد در 28 بازی برای تیم ملی 13 گل به ثمر رسانده است. او در پنج سال اخیر زننده حساس ترین گل های فوتبال ایران بوده،کاری که سالها بود فقط از علی دایی بر می آمد. حماسه ساز اولسان بی شک بهترین تمام کننده فوتبال ماست. مردی که کشف او را مدیون کارلوس کی روش هستیم. گوچی شب گذشته با یکی از بغل پاهای مشهورش گره از کار فروبسته ما باز کرد.

9- هواداران سنگ تمام گذاشتند. آنها منظم و با تمام انرژی تا آخرین ثانیه تیم ملی را حمایت کردند. خبری از تشویق های رنگی نبود. آنها در این پیروزی سخت و پر زحمت سهم بزرگی داشتند.

10- فعلاً بر طبل شادانه بکوبیم. بازی را برده ایم و بالاتر از کره جنوبی، چین، ازبکستان، سوریه و قطر در صدر جدول ایستاده ایم. همه این اتفاقات و حاشیه ها فراموش می شود و در تاریخ فوتبال آسیا می نویسند: ایران 2- 0 قطر! خلاص!

کانال عصر ایران در تلگرام

بیشتر بخوانید:

قاتل‌ها را بخشیدند، رحمتی را نبخشیدی آقای کی‌روش؟!

آقایان برانکو و کی روش! بروید جلوی خانه خودتان دعوا کنید!

«سردار»؛ پسر همه ایرانیان

لطف غافلگیرکننده کی روش به «حامد بهداد» فوتبال!

کی روش، کینگ کُنگ و برج میلاد!

عاشقان بی نشانی که پای درد ایران نشستند!

موفقیت فوتسال و خاطره مایلی کهن پس از 24 سال

ببخشید که صعودتان به جام جهانی برایمان مهم نیست!

32 خبر خوب و بد برای تیم های لیگ برتر

بهمن! ما سوگوار خودمان هستیم