انتقال آب کارون چرا؟

این حرکت دولت در حمایت از کارخانجات و صنایع وابسته است.
همیشه سرمایه دار ها در اولویت هستند.

حوضه آبریز کارون بزرگ در سالیان گذشته دارای آورد متوسطی حدود 18 تا 20میلیارد متر مکعب بوده که البته در دهه اخیر به حدود 12 میلیارد مترمکعب کاهش یافته است. این حجم آب فراتر از نیازهای آبی استان خوزستان بوده و بخشی از آن می تواند برای استان های هم جوار در یک سیستم مدیریت به هم پیوسته آب، انتقال و مصرف گردد. در یک مدیریت به هم پیوسته، اولویت قرار گرفتن منطقی اهداف تامین آب، مطرح بوده و مسلما در چنین رویکردی به دلیل برخی اثرات ممکن در حوضه آبریز مبدا انتقال آب، طبیعی است که مخالفت هایی صورت گیرد. وظیفه هر دولتی به عنوان دستگاه اجرایی کشور و نیز متولی بخش آب، تامین آب مورد نیاز تمامی آحاد کشور و حسب اولویت های مصرفی با توجه به منابع و محدودیت های منطقه ای است. سوال این است اگر به هر طریقی در استان های مجاور خوزستان نتوان آب مصرفی شرب و صنعت را تامین نمود، این کمبود آب را به نظر این منتقدان چگونه باید تامین کرد؟ آیا باید مردم را مهاجرت اجباری داد و یا لب تشنه نگاه داشت. البته برخی صنابع آب بر مانند صنایع فولاد در گذشته در استانی مانند اصفهان که در آن بازه زمانی دارای منابع آب نسبتا کافی بوده و احداث گردیده، در حال حاضر موجب مشکلاتی برای تامین آب در استان نموده است. یک چاره کار نیز یا انتقال آن به استان دارای آب است که در این صورت از معادن قرضه خود دور خواهد گردید و دیگر آهن تولیدی آن قابل رقابت با هیچ تولید کننده دیگری نخواهد بود. راهکار دوم تامین آب آن و استمرار فعالیت این پایگاه تولید ثروت ملی است. همچنین در خود خوزستان نیر صنایع توسعه نیشکر در زمانی شکل گرفت که استان محل عبور حدود 20 میلیارد متر مکعب آب بود ولی در حال حاضر با کاهش منابع آب، استمرار فعالیت این صنعت با توجه به ارزش های افزوده ایجاد شده و نیز تبعات زیست محیطی لازم است مورد بازنگری قرار گیرد. همه ما وجود آب در بستر یک رودخانه در حال عبور از یک محیط طبیعی و یا داخل یک شهر را دوست داریم ولی اگر قرار باشد این عبور آب و زیبایی آن، موجب لب تشنه ماندن مردمان دیگری از این مرز و بوم و یا صنایع حیاتی کشور گردد آیا منطقی و انسانی است که لذت مشاهده را بر لب تشنگی دیگران ارجح کنیم. با توجه به قرار گیری کشور ما در مرکز یکی از کانون های داغ تغییر اقلیم، و پیش بینی های انجام گرفته توسط سازمان های بین المللی ، حداقل تا حدود سال 2050 روند آب کشور، خوش بینانه نیست . در چنین شرایطی با کمی خویشتن داری و از خود گذری، لازم است همه بجای منطقه ای فکر کردن، ملی فکر کنیم.

با تشکر از عصر ایران بابت این مطلب. ما خوزستانیها از شما انتظار داریم این سوالات را از دولتمردان با جدیت بپرسید و بابت وظیفه رسانه ای خویش پیگیر پاسخ باشید. منتظریم.با وجود این رفتارها رای دادن ما به این دولت در سال آینده نامعلوم است.