دوران طلایی الکس فرگوسن همزمان شد با افت لیورپول. فقط در دوره‌ی سرمربیگری رافا بنیتس در لیورپول بود که رقابت مستقیم یونایتد و لیورپول، دوباره اوج گرفت.

به گزارش "ورزش سه"، در فصل 2008-2009 زمانی که فرناندو تورس و جرارد ستاره‌های لیورپول بودند و رونالدو و رونی و برباتوف و تبس گلهای مهم یونایتد را می‌زدند، رقابت این دو تیم برای قهرمانی در لیگ برتر به روزهای پایانی لیگ کشیده شد.

فرگوسن در اوج مجادله‌ی رسانه‌یی با بنیتس، لیگ برتر را فتح کرد و به فینال لیگ قهرمانان اروپا رسید. پس از پایان کار فرگوسن در اولدترافورد، لیورپول یک فصل به یاد ماندنی با برندن راجرز داشت؛ فصل 2014-2013 که در آن سوارز و جرارد ستاره‌های لیورپول بودند و این تیم بیش از 100 گل در لیگ برتر زد و تا آستانه قهرمانی هم پیش رفت اما من‌سیتی قهرمان شد. در این فصل، یونایتد با دیوید مویس از بیگ-فور خارج شده بود. به این ترتیب در 20 سال اخیر، فقط در یک فصل، لیورپول و یونایتد همزمان در رقابت همزمان برای قهرمانی لیگ برتر بوده‌اند؛ همان فصل 2009-2008.

به این ترتیب بازی یکشنبه شب یونایتد-لیورپول یکی از حساس‌ترین تقابل‌های دو دهه اخیر این دو تیم است. شاید از نظر مایکل کاکس نویسنده گاردین اینطور نباشد. چون کاکس نوشته که «در پایان فصل جاری دیگر مثل فصل 2009-2008 یونایتد و لیورپول یا لیورپول و یونایتد در رده‌های اول و دوم نخواهند بود.»، اما اگر مثل من با ایده کاکس مخالف باشید، بازی یکشنبه شب برایتان یکی از حساس‌ترین تقابل‌های یونایتد و لیورپول در لیگ برتر خواهد بود.

به نظر من هر دو تیم هنوز شانس قهرمانی در فصل جاری را دارند. چلسی، لیورپول و یونایتد به ترتیب در فواصل 5 امتیازی از هم هستند. یونایتد از لیورپول 5 امتیاز کمتر دارد اما در استیل بازی آنقدر پیشرفت کرده که فوتبال‌ای مسلط در حد صدرنشین لیگ را بازی می‌کند. لیورپول اسکواد کوچک‌تر و نیمکت ضعیف‌تری در مقایسه با یونایتد دارد اما از آنجا که در بازیهای اروپایی حضور ندارد، فرصت ریکاوری و بازسازی فنی و روانی‌ مناسبی تا پایان فصل خواهد داشت. همه هنوز برای لیورپول شانس قهرمانی قائل هستند، اما کسانی که مثل پوگبا هر هفته درباره شانس قهرمانی یونایتد حرف بزنند، زیاد نیستند.

با این حال یونایتد به دلیل «فوتبال مسلط»‌ای که به تدریج بهش رسیده و شانس گل های زیادی که در هر بازی می‌سازد، شانس پیروزی‌اش در بازی با تیم‌های پایین‌تر از رده هشتم، زیاد است و تمرکز اصلی مورینیو روی کسب بیش از 10 امتیاز از بازیهای رو در رو مقابل 5 تیم بالای جدول است. یونایتد در دور رفت مقابل تاتنهام و ارسنال و من‌سیتی و لیورپول و چلسی در مجموع 5 امتیاز گرفت. جایگاه امروز یونایتد، متناسب است با میزان امتیازگیری‌اش از این بازیها رو در رو.

چلسی در دور رفت، 9 امتیاز از این 5 بازی گرفته بود و مهمترین عامل در صدرنشینی مقتدرانه‌اش، کسب نزدیک به دو پوئن از بازیهای مستقیم با دیگر بالانشینان جدول است. حالا می‌رسیم به مصاحبه مورینیو پس از بازی چهارشنبه گذشته با هال سیتی: «گاهی تیم‌ها نمایش کم‌رمق دارند و گاهی تماشاگران. یکشنبه شب تماشاگرانِ ما سر و صدایی نداشتند و این برای اولدترافورد خوب نیست.»

دو روز پیش مورینیو دوباره همین تم را در مصاحبه‌اش تکرار کرد: «تماشاگران باید در اولدترافورد جو بهتری بسازند. نباید مقابل لیورپول ورزشگاهِ ما ساکت باشد.» مورینیو همان قدر که هر روز در تمریناتت دارد روی بالانس روانی و فنی بازیکنان‌اش کار می‌کند، مشغول برانگیختن روانی تماشاگران اولدترافورد هم هست. این بازی رسانه‌یی اوست.

به جای اینکه با گفتن «اگر لیورپول را ببریم، آن وقت مدعی قهرمانی خواهیم شد» فشار و استرس را روی بازیکنان‌اش زیاد کند، مشغول بالا بردن سطح فشار و مسئولیت روی هواداران یونایتد است. مورینیو پس از بازی هفته گذشته مقابل وستهم هم گفته بود «اگر 70 هزار نفر کنار ما مقابل لیورپول بازی کنند، می توانیم برنده شویم.» مورینیو دارد برای نمایش یکشنبه شب، فاعلیت و اثرگذاری در سرنوشت بازی را به تماشاگران می‌دهد؛ مورینیو در حال ساخت یک نمایش اینتراکتیو است؛ تئاتری که در آن تماشاگر، کنار بازیگران، به بازی گرفته شود. مورینیو می‌خواهد بازی یکشنبه شب 70 هزار و 22 بازیگر داشته باشد، نه فقط 22 بازیگر.

سه ماه پیش وقتی یونایتد و لیورپول در انفیلد مقابل هم قرار گرفتند، یک بحث مهم در رسانه‌های انگلیس،تفاوت زبان بدن کلوپ و مورینیو بود؛ اینکه زبان بدن کلوپ، این شعف و سبکبالی‌ای که کنار زمین نشان می‌دهد، همه را به لیورپول خوشبین کرده و در نقطه مقابل، اینکه مورینیو اعلام کرده دوری از خانواده‌اش که در لندن هستند، دشوار است و اینکه زندگی در هتل در منچستر برایش فاجعه است، انرژی یونایتد را پایین اورده است.

چند روز پس از بازی لیورپول-یونایتد که صفر-صفر شد، مورینیو در استمفوردبریج 4 گل از چلسی خورد. تحول اساسی در یونایتد از لحظه سوت پایان همان بازی آغاز شد. مورینیو ایجاد تغییر اساسی در «استیل بازی» را اغاز کرد. فلینی و رونی به تدریج از ترکیب اصلی بیرون رفتند، کریک و هررا جایگاه ثابت در ترکیب اصلی پیدا کردند. تیم از ارایش پایه 1-3-2-4 به ارایش پایه 1-4-1-4 رسید، تا پوگبا هم یک خط بالا بیاید. و مهمتر از همه اینکه: وینگرها شیفت حرکتی‌شان به تدریج تغییر کرد و حالا خیلی نزدیک به زلاتان بازی می‌کنند، تا مهاجم 35 ساله یونایتد در لحظه تصمیم‌گیری، مکمل سرعتی کنار خود داشته باشد.

یونایتد و لیورپول دو تیم توسعه-یافته هستند، با دو سبک بازی متفاوت. لیورپول روی gegenpressing برنامه‌های زیادی دارد. درباره اینکه گگن-پرسینگ چیست و چگونه اجرا می‌شود، در اینده نزدیک خواهم نوشت، اما هین قدر بدانیم که در این نوع پرسینگ، بازپس گیری سریع توپ در یک سوم دفاعی حریف، اهمیت کلیدی دارد. یونایتد برای دور زدن این مهارتِ لیورپول، در بازی رفت، خیلی زود توپ را به کانال‌های کناری در یک سوم میانی می‌رساند. اما حالا برای بازی یکشنبه شب، یونایتد خودش به سبکی از فوتبال مسلط، برپایه انتقال عمودی و سریع توپ از عقب زمین، در کانال های میانی رسیده و همچون بازی رفت، در هراس از مهارت‌های لیورپول نیست.

مورینیو دیروز در کنفرانس مطبوعاتی اش گفت: «شاید من ارامش بیشتری نسبت به کلوپ دارم.» ارامش مورینیو، متاثر از پیشرفت یونایتد در استیل بازی طی 2 ماه گذشته است. این ارامش اما به مفهوم قطعی بودن موفقیت یونایتد در بازی یکشنبه شب نیست. مورینیو و کلوپ پیش از بازی یکشنبه شب، دستِ کم صعود به لیگ قهرمانان و حداکثر قهرمانی در لیگ برتر را پس ذهن خود دارند. دستیابی به هیچ یک از این دو هدف، حتا پس از بازی یکشنبه شب با هر نتیجه‌یی، قطعی نخواهد بود. اما: چه بازی‌ای...

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه