روزنامه آفرینش نوشت:
يكي از سوالاتي كه در مصاحبههاي كليشهاي و تكراري نزديك به ايام انتخابات، همواره به گوشمان ميخورد، اين پرسش است كه از مسئول منتخب آينده چه انتظار و خواستهاي داريد؟ اين سوال را امروز از هر كدام از ايرانيان كه بپرسيم، جوابهاي مختلفي دريافت خواهيم كرد كه احتمالا با وجود همه تفاوتها، ساماندهي به مقوله اشتغال، تحريمها، مشكلات معيشتي و اقتصادي و... جزو مشتركات ميان آنها خواهد بود.
اما در اين ميان، مسائل فرعيتري نيز هستند كه شايد كسي به آنها چندان اشارهاي نكند، اما در زمره امور فرهنگساز و جزء مطالبههاي قلبي عموم مردم به شمار ميروند. يكي از اين فرعيات بسيار مهم كه در كشور ما هنوز هم حتي در حد ابتدايي، معمول و جاافتاده نيست، فرهنگ عذرخواهي و عدم توجيه از سوي مسئولان ميباشد.
سنت عذرخواهي، اظهار تأسف واقعي، جسارت قبول اشتباه، اقدام به جبران، كنار كشيدن و تنبيه كردن خود بابت خطاي پيش آمده و... همانطور كه در روابط اجتماعي حائز اهميت ميباشد، در عرصه سياست هم جايگاه مهمي دارد.
با اين حال، اگر فهرستي از وقايع و حوادث تلخي كه در يك بازه زماني مشخص در كشورمان اتفاق افتاده تهيه كرده و نوع عكسالعملها، جوابيهها و پاسخهاي مسئولان را در قبال آن مورد بررسي آماري و تحليلگرانه قرار دهيم، احتمالا به نتايج جالب و معنيداري خواهيم رسيد.
در چنددرصد اتفاقات تلخي كه ميافتد و به نوعي، اذهان عمومي را، متأثر و متأسف ميسازد، مسئولان مربوطه به جاي توجيه، فرافكني، بازكردن بند مسئوليت از گردن خود و افكندن آن بر گردن نهادها و مسئولان ديگر، به گونه شفاف، بابت عدم توجه به مواردي كه منجر به وقوع حادثه شده، اقدام به عذرخواهي از عموم، قول جبران و در صورت لزوم، استعفا از سِمت خود نمودهاند؟ متن بسياري از جوابيهها و واكنشهاي دستگاههاي مختلف درخصوص وقايع و حوادث رخ داده را كه مرور ميكنيم، با ادبياتي مواجه ميشويم كه نهتنها حاكي از پوزش و اظهار تأسف به دليل عدم آيندهنگري آنها نيست، بلكه به وضوح، مسئوليت اتفاق را به دلايل مختلف، متوجه ساير مسئولان و دستگاهها كرده و خود را از مقصر بودن در آن حادثه، مبرّا دانستهاند.
لذا، يكي از انتظارات مهم اجتماعي از دولت، اتخاذ روشي از سوي رييس جمهور و كابينه وي ميباشد كه با گفتار و عملكرد خود، به رواج فرهنگهاي منسوخ و فراموششدهاي همچون عذرخواهي بابت خطاها از سوي دستاندركاران نهادهاي مختلف، كمك كنند.
نه اينكه، برعكس، به گونهاي عمل نمايند كه ميزان غربت اين نوع رسوم پسنديده، بيشتر و بيشتر شود، تا جايي كه اگر روزگاري، مسئولي بابت خطا و اشتباهي، اقدام به استعفا كرد، قابل تصور و باور نباشد و تأثير مثبتي را كه بايد بر افكار عموم بر جا بگذارد، نداشته باشد.