این یادداشت در هفتم آبان 1385 در سایت عصرایران منتشر شده است. از آن روز تا کنون ، پرونده هسته ای ایران ، فراز و نشیب های زیادی را طی کرده و از جمله ، چینی ها در همراهی با سایر اعضای شورای امنیت به سه قطعنامه ضدایرانی رأی مثبت داده اند.
از این رو ، بر خلاف متن زیر که قبل از این قطعنامه ها نوشته شده ، دامان روابط ایران و چین ، به این سه لکه آلوده شده است. اما هنوز چینی ها ، در میان افکار عمومی ایران ، به اندازه بقیه و مخصوصاً روس ها ، سقوط نکرده اند و بنابراین هنوز در بوته آزمایش مردم ایران اند.

متن کامل این یادداشت را که بی مناسبت با حال و هوای این روزها که قطعنامه چهارم علیه ایران در دست بررسی است را بخوانید:

پنج کشور عضو شوراي امنيت سازمان ملل، مدتهاست که بر روي پرونده هسته اي ايران کار مي کنند و هم اکنون نيز پيش نويس قطعنامه اي را در دست بررسي دارند که در صورت تصويب، ايران با يک سري تحريم هاي محدود، مواجه خواهد شد.

مروري بر سوابق تاريخي اين پنج کشور در مقابل ايران، حاکي از آن است که همه آنها به جز "چين"، کارنامه نامطلوبي را در ارتباط با ملت ايران از خود به جاي گذاشته اند.
آمريکا، انگليس، فرانسه و روسيه در دوران معاصر، بزرگترين ستم ها را در حق ملت ايران روا داشته اند.

اگر بخواهيم آنچه در دوران معاصر بين ايران و اين چهار کشور گذشته است را مرور کنيم، چاره اي جز نگارش چندين کتاب قطور نخواهد بود. کودتا، کمک به دشمن، مداخله، الحاق خاک ايران، عهد شکني، قراردادهاي تحميلي، کشتار مردم و ...، از جمله سرفصل هايي که مي توان زير هر کدام از آنها، هزاران صفحه مطالب و مدرک گرد هم آورد تا دليل بدبيني تاريخي ملت ايران به هر کدام از اين چهار کشور به درستي عيان گردد.

چين اما از اين جهت با چهار عضو ديگر شوراي امنيت متفاوت است.

ايراني ها و چيني ها به عنوان صاحبان دو تمدن بزرگ آسيايي از ديرباز روابط دوستانه و مبتني بر احترام متقابل با يکديگر داشته اند. آنها، هيچگاه به يکديگر ستم نورزیده و در امور داخلي همديگر مداخله نکرده اند و هيچگونه سابقه استثماري نيز در روابط دوجانبه در طول تاريخ گزارش نشده است.

از اين روست که اخبار پيشرفت چين همواره باعث خرسندي مردم ايران شده است چه آنکه ايرانيان بر اين باورند قدرتمند شدن يک کشور آسيايي که بر خلاف ساير قدرتهاي مطرح جهان؛ سابقه استعماري ندارد، مي تواند به بهتر شدن اوضاع جهان کمک نمايد.

در چنين وضعيتي، گذر زمان چين را به "ايستگاه آزمايش" رسانده است.

هم اکنون، پرونده هسته اي ايران در شوراي امنيت سازمان ملل متحد، تحت بررسي است و رويکرد پکن به اين پرونده مشخص کننده بسياري از مسايل خواهد بود.

اين ، يک واقعيت آشکار است که فعاليت هسته اي ايران، مطابق با مقررات آژانس اتمي است و دليل اين مدعا نيز گزارش هاي مکرر بازرسان آژانس است که عدم انحراف در اين فعاليت ها را بارها و بارها تاييد کرده اند.مدیر کل آژانس بین المللی انرژِ اتمی نيز به کرات تصريح کرده است که هيچ نشانه اي که حاکي از حرکت فعاليت هسته اي ايران به سمت توليد سلاح هسته اي باشد به دست نيامده است.

فعاليت هسته اي ايران، همانند فعاليت هسته اي بسياري از کشورهاي ديگر است ولي شرايط خاص سياسي باعث شده است آمريکا و چند کشور ديگر، عليه ايران جوسازي کنند و بي هيچ دليل و مدرکي به سمت مجازات کشورمان آن هم به خاطر يک اقدام مباح بروند. لذا در اينکه در رويکرد غرب نسبت به پرونده هسته اي ايران يک "ستم ورزي آشکار" وجود دارد، ترديدي نيست.

حال، ملت ايران، با يادآوري تجربيات تاريخي خود، توجه ويژه اي را معطوف پکن کرده است تا ببيند آيا چين همان چين معتدل و غيراستعماري هميشگي است يا آنکه با ستمي که قرار است در حق مردم ايران روا شود، همراهي مي کند و تمام جايگاهي که طي قرون متمادي در ميان مردم ايران کسب کرده است را ويران مي سازد؟!

بي گمان، نحوه رفتار چين در اين پرونده، نه تنها در روابط دو دولت تاثير خواهد گذاشت بلکه تعاملات بلند مدت دو ملت را - فراتر از دولتها و حکومت ها- تحت الشعاع خود قرار مي دهد.

براي دنيا، يک "چين مستقل و قدرتمند" بسيار بهتر از يک "چين دنباله رو غرب" است.
دولتمردان پکن با تصميم امروز خود، نه تنها نوع نگرش ملت ايران، بلکه نحوه نگاه جهانيان به خود را تعيين مي کنند؛ آنها در آستانه يک تصميم راهبردي هستند.