امکان مقایسه عملکرد و رفتارهای مدیران اجرایی،از نتایج گذشت زمان است که باعث می شود گرد و غبار روزمرگی ها و حساس گرایی ها   از بین برود و در نهایت ارزیابی واقع بینانه ای به دست آید.
بازخوانی رفتار اصولگرایان قبل و پس از انتخابات ریاست جمهوری اخیر حاوی نکات تامل برانگیزی است که نمی توان از کنار آن با بی اعتنایی عبور کرد .به عنوان یک نمونه ملموس و قابل اندازه گیری می توان موضوع تعامل دولت و شهرداری را طرح کرد .
تا پیش از انتخابات ریاست جمهوری رسانه های اصولگرایان ازنحوه رفتار دولت خاتمی با شهرداری تهران   به صریح ترین شکل ممکن انتقاد می کردند.
مباحثی چون حضور نیافتن شهردار تهران در هیات دولت، عدم پرداخت بدهی های معوقه دولت به شهرداری ، حمایت نکردن دولت از شهرداری پایتخت و... از جمله نقد های محوری این جریان بود .
این سیر ادامه داشت تا آنکه گردش ایام شهردار وقت تهران را کسوت ریاست جمهوری پوشاند .در چنان شرایطی مردمان به ستوه آمده ارز مشکلات شهری تهران انتظار داشتند رفتار دولت پیشین اصلاح شده و تعامل دولت و شهرداری وارد فاز جدیدی از همکاری گردد تا دوره ای طلایی در پرتو این همکاری اصولگرایانه و مردمی شکل گیرد .
با این حال پس از روی کار آمدن دولت جدید، شهردار سابق مطالبات خود و شهرداری را از دولت قبلی به فراموشی سپرد و خود رویه دولت قبلی را در پیش گرفت!او نه تنها از شهردار تهران برای حضور در کابینه دعوت به عمل نیاورد بلکه در برخی موارد اصطکاک های جدیدی نیز با شهرداری پدیدار شد که پیامدهای منفی آن برای شهروندان تهرانی غیر قابل انکار است. به عنوان نمونه به کاهش بسیار شدید اعتبار اختصاص یافته برای توسعه مترو تهران می توان اشاره کرد که یقینا می توان آن را در صدر اولویت های مسایل شهری قرار داد.
رفتار غیره منتظره دولت نهم که خود برآمده از شهرداری بود در رسانه های اصولگرا بازتاب مناسبی پیدا نکرد. شاید رسانه های اصولگرا از بیم تعمیق شکاف میان جریان اصولگرایی و ایجاد فرصت تخریب از جانب رقبای خود چنین رویه ای را پیش گرفته باشند ،اما ضروری است یادآور شویم که نزد مردم ناکارآمدی هر بخشی از حاکمیت که در اختیار اصولگرایان است به
پای کل اصولگرایان نوشته خواهد شد و عموم مردم تمایلی به تفکیک میان اصولگرایان دولت، اصولگرایان شورای شهر، اصولگرایان شهرداری ،اصولگرایان مجلس و... ندارند.
اینک این یک سوال منطقی به شمار می رود که چرا تعاملی که انتظار آن می رفت ، بین دولت و شهرداری بزرگترین شهر ایران شکل نگرفت و رییس جمهور آنچه در زمان شهرداری اش از دولت انتظار داشت را در زمان ریاست جمهوری اش پاسخ نداد ؟
این پرسش می تواند سه پاسخ داشته باشد :اول آنکه مطالبات مطرح شده پیشین ، واقعی نبوده اند و صرفا برای اعمال فشار بر جناح حاکم و تاثیر گذاری تبلیغاتی در افکار عمومی مطرح می شدند ؛ دومین گزینه هم می تواند ناظر به عملکرد "یک بام و دو هوا"یی باشد و اینگونه تحلیل شود که وجود برخی اختلاف سلیقه ها بین مدیریت فعلی شهرداری و دولت ، عامل این بی مهری ها شده است .
بی گمان هیچ کدام از این دوگزینه نمی توانند با مفاهیم بنیادین " اصولگرایی" و شعار هایی مثل " خدمت به مرد م "   همخوانی داشته باشند .لذا اگر یکی از این دو گزینه مقرون به واقعیت باشد باید گفت که تناقض رفتاری شکل گرفته ، زنگ خطری است که نه دولت و شهرداری ، بلکه گفتمان اصولگرایی را تهدید می کند . بنابر این با امید به اینکه این گزینه ها صحیح نباشند می توانیم پاسخ سومی هرا هم متصور شویم :مشکلات دولت کنونی اجازه نمی دهد عملی شدن مطالبات شهردارسابق از دولت سابق در شهرداری کنونی محقق شود .اگر چنین است ،وهیچ تعدی ای از اصول اصولگرایی وجود ندارد ، بسیار بجا خواهد بود سخنگوی دولت ، سوء تفاهمات موجود را برطرف کند و به تصریح و تشریح در این باره توضیح دهد که چرا آنچه از دولت قبل برای شهرداری طلب می شد ، اینک دیگر قابل مطالبه نیست ؟!
...اصولگرایان فراموش نکنند که مردم نظاره گر رفتار های آنانند و در انتخابات ، این رفتار ها را ملاک رای خویش قرار خواهند داد ؛ آنان با هیچ گروهی عهد دایم نبسته اند ، همانطور که با اصلاح طلبان نیز چنین عهدی نداشتند .

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه