روزنامه رسالت نوشت: اگر به فکر فرهنگ جامعه نباشیم و مردم را در برابر تهاجم فرهنگی و شبیخون فرهنگی تنها بگذاریم، مشکلات ناشی از این هجوم بی‌ امان، آثار اجتماعی و سیاسی و اقتصادی و امنیتی خود را بدون شک بروز می‌دهد و باید صد‌ها میلیارد تومان هزینه کنیم تا آفات و صدمات این تهاجم را دفع کنیم.

شأن دولت، پيش‌ بيني، پيشگيري و آينده نگري براي زيستي معقول براي شهروندان است. دولت يازدهم و دوازدهم در حوزه اجتماعي چه کرده و چه مي كند؟ «تدبير» در اين حوزه كجاست؟ «كليد» حل مشكلات و بحران هاي اجتماعي در دست كيست؟ اصلاً آيا قفل‌ هاي مشكلات اجتماعي در دولت شناسايي شده است كه به فكر «كليد» آن باشند؟

بر اساس آخرين آمار 3 ميليون نفر معتاد روي دست خانواده ‌ها مانده است. بر اساس همين آمارها سالي 2700 درگيري با قاچاقچيان داريم، ده ‌ها نفر در اين درگيري‌ ها شهيد و صدها نفر مجروح و جانباز مي شوند. در اين درگيري ‌ها فقط سالانه 800 تن مواد مخدر كشف و ضبط مي شود.
اما علي رغم بگير و ببند و اعدام ‌ها و رفتارهاي سختگيرانه، همچنان تجارت مواد مخدر پرسود است و ميليون ‌ها نفر از جوانان اين مملكت را به خاك سياه نشانده است. 600 نوع مواد مخدر صنعتي در كشور توليد مي شود. با آنكه دو هزار كارگاه توليد مخدر صنعتي منهدم شده است، هيچ آسيبي به زيرساخت‌ هاي توليد و توزيع مواد مخدر در كشور وارد نشده است. قاچاقچيان، تجارت پرسود خود را دارند. مصرف كنندگان هم به راحتي به مواد مخدر دسترسي دارند. با وجود 2 هزار مورد درگيري با قاچاقچيان، هيچ معتادي لنگ دسترسي به مواد مخدر نيست!

وزير كشور مي گويد؛ «سالي 150 هزار ميليارد تومان هزينه مبارزه با مواد مخدر مي شود.» نيم يا ثلثي از اين پول اگر درست هزينه مي‌شد، آسيب ‌هاي كشنده قاچاق مواد مخدر و معتادان در جامعه به اندازه كنوني نبود!

آمار و ارقام آسيب ‌هاي اجتماعي فوق العاده هشدار دهنده و خطرناك است. ما با اين شتاب، كجا مي رويم؟!

متأسفانه برخي از آمارها حكايت از شيوع اعتياد در ميان دانشجويان و دانش آموزان دارد. به نظر مي رسد روند مبارزه با مواد مخدر،
موفقيت آميز نيست. ستاد مبارزه با مواد مخدر پس از 37 سال كارنامه قابل قبولي از خود باقي نگذاشته است. آيا رئيس جمهور نمي خواهد در مورد مديريت اين ستاد، بازنگري نموده و در مورد برنامه ‌هاي مبارزه با مواد مخدر و كارايي آنها بازخواني جديدي صورت دهد؟

امروز آسيب هاي اجتماعي زير پوست شهرها، چشم ‌ها را آزار مي‌ دهد. اين آسيب ‌ها بزرگترين خطري است كه خانواده ‌ها را تهديد مي كند. اعتياد در صدر آسيب ‌هاي اجتماعي است.

وزير كشور در همايش صيانت و گفتمان سازي، اجتماعي شدن مبارزه با مواد مخدر مي گويد؛ «سالي 150 هزار ميليارد تومان هزينه مبارزه با مواد مخدر مي شود»! البته اين ‌آمار در برخي داده‌ هاي آماري تا 173 هزار ميليارد تومان هم گفته شده است.

وقتي نگاه دولت به فرهنگ و ‌آسيب‌ هاي فرهنگي و تهاجم فرهنگي بر سبيل وادادگي است، به فضاي مجازي حساس نيست، به نقش مخرب برنامه‌ هاي ماهواره اي در انهدام خانواده ‌ها بي اعتناست، وقتي بودجه مؤسسات خودجوش فرهنگي را قطع مي كند، وقتي بودجه وزارت ارشاد كمي بيشتر از يك هزار ميليارد تومان است، طبيعي است بايد سالي 150 هزار ميليارد تومان فقط صرف مبارزه با مواد مخدر شود. آيا به اين رويكرد مي گويند عقلاني اداره كردن كشور، آن هم توسط برخي كه در جامعه سياسي ما معروف به گروه عقلا بودند و اكنون هم هستند؟!

وقتي بودجه نهادهاي قرآني، كم يا حذف مي شود، جوان را از سر جلسه قرآن، مسجد و منبر بلند مي‌ كنيم و مي‌ بريم پاي منقل و وافور!

هزينه هنگفتي براي مبارزه با مواد مخدر و آسيب‌ هاي اجتماعي صرف مي كنيم اما براي منبر، محراب و مسجد که مي توانند از اين مفاسد جلوگيري کنند، بودجه اي اختصاص نمي دهيم. اين نهادهاي سنتي و فرهنگي مي‌توانند در پيشگيري از جرائم سازمان يافته و مبارزه با اعتياد و دعوت جوانان به اخلاق و معنويت نقش مهمي ايفا كنند.جدول شماره 17 بودجه را که اختصاص به برخي نهادهاي فرهنگي دارد حذف مي كنيم، در حالي كه جمع جبري هزينه ‌اي كه براي مبارزه با مواد مخدر مي‌كنيم بيش از 700 برابر مصارف جدول شماره 17 مؤسسات فرهنگي است! آيا نگاه دولت به مسئله فرهنگ و آسيب‌ هاي فرهنگي، عقلاني است؟