عصرایران؛ امیر وزّان - می‌شود خیلی راحت به عمق فاجعه پی‌برد،فقط کافیست در قسمت جستجوی صفحه ی مجازی خود هشتگ آهنگساز را بنویسید و دکمه جستجو را بزنید، خواهید دید که به اندازه ی موهای آرشه‌ی ویولن تمام آهنگسازان خفته در خاک، دوستانی پدیدار میشوند که نام خود را آهنگساز، تنظیم کننده، مشاور هنری، ناظر ضبط و ... گذاشته اند.
قطعا تمام این افراد را نمیشود جزو دسته "بنکدار های بی سواد موسیقی" دانست اما پر واضح است که ایران این همه آهنگساز ندارد!

آهنگسازی مانند هر رشته ی دیگر هنری -چه بسا بیشتر- نیازمند دانش والای موسیقایی، ادبی، فلسفی، زیبایی شناسی، تاریخی و حتی هنر تصویر سازی است. یعنی یک فرد آهنگساز باید مطالعاتی عمیق در حیطه موسیقی و مطالعاتی جامع در دیگر موارد ذکر شده داشته باشد. (کمااینکه این مقوله راجع به تمام رشته های هنری صدق میکند.)

برمی گردیم به همان افرادی که جستجو در صفحه مجازی به ما معرفی کرد!در خوش بینانه ترین حالت و با نگاهی به تاریخ میتوان دریافت که، با توجه به پیشرفت علم و سیستم آموزشی، در کشوری که کلا سه-چهار دانشگاه معتبر موسیقی دارد، این تعداد آهنگساز و تنظیم کننده و همه کاره هنری، کمی عجیب است.

عمیق تر که در ماجرا فوکوس کنیم می بینیم متاسفانه خیلی ازین افراد به اصطلاح موزیسین اصلا نسبتی که با موسیقی ندارند هیچ، از کوچکترین و پیش پا افتاده ترین اطلاعات موسیقایی، ادبی و هنری بی اطلاع هستند.
افرادی که به هر دلیل اعم از عدم موفقیت در شغل، عشق به شهرت، مادیات، چشم و هم چشمی و خیلی دلایل بی ربط، وارد این عرصه شدند و با پرداخت مقادیر کلانی پول به "فالور فروشان" خود را در ذهن هزاران نفر به نام "هنرمند" جا میزنند.

فقط کافیست کمی از موسیقی سر در بیاوری و با بعضی ازین افراد گفت و گو کنی، آنجاست که با ترکیبات و جملاتی جدید و "کاسب مابانه" آشنا می شوید مثل:
شیش هشت دستکی
یه ترک دیپ(منظور ژانر دیپ هوس) ، برات می بندم با کلار(کلارینت) و کیب(کیبورد) و کیت میشه دوازده(میلیون) تومن
خودم همه کار ترکت و انجام میدم
داداش من! سر کیسه رو شل کن یه ماهه می‌برمت استیج میلاد(برج میلاد)

علل بی شماری این مرض را به جان فرهنگ و هنر ما انداخته که "سیستم آموزشی" و "رسانه‌ها" بزرگترین آنها هستند.دیدن جوانان با انگیزه ای که از روی عدم آگاهی، گرفتار بازار سیاه "بنکداران موسیقی" میشوند و سرمایه های خود را که با مشقت و سختی به دست آورده اند، خرج کیلو کیلو "سمپل" و "وی اس تی" بی معنی ضبط شده روی هم میکنند و نمیدانند (یا میدانند و اهمیت نمیدهند) چه آسیبی به فرهنگ و هنر این جامعه می‌زنند نگران کننده است.
از نتایج این اختلاس فرهنگی می‌شود به آثاری با تاریخ مصرف دو-سه هفته ای اشاره کرد. خوانندگانی که با آهنگسازان و ترانه سراهایی نا معلوم، با هزینه ی چند ده میلیونی، خیلی ناگهانی ظهور می کنند و در کسری از ثانیه مجوز شعر و ترانه، کنسرت، موزیک ویدئو و... را می گیرند و ظرف چند ماه، به واسطه اعتیاد عامه مردم به خوراک صوتی مریض، میلیارد ها تومن به خزانه شخصی می‌ریزند و اصلا اهمیت نمی‌دهند که مخاطبشان فردا روزی ترک آنهارا گوش خواهد کرد یا نه...
این است هنر "بنکداران موسیقی".

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه