عصر ایران؛ مهرداد خدیر- این روزها در شهرهای مهم گردش‌گر پذیر دنیا بیش از هر زمان دیگری توریست های چینی دیده می شوند که از فرصت تعطیلات نو در سال چینی استفاده و به نقاط مختلف دنیا سفر می‌کنند.

تعطیلات سال نوی چینی یکی از طولانی ترین تعطیلات آغاز سال در دنیاست و تا دو هفته طول می کشد.

یادمان باشد تعطیلات عید نوروز ما به صورت رسمی و تقویمی تنها چهار روز است و طولانی شدن تعطیلات به خاطر قرار گرفتن دو روز تعطیل12 و 13 فروردین در کنارهم و پیوند خوردن با تعطیلات اولیه است و شمار ایرانیانی که در نوروز به خارج از کشور سفر می کنند نیز چندان زیاد نیست.

چینی ها اما بر پایه تقویم ما از 27 بهمن تا 5 اسفند و به روایتی 11 اسفند رسما و به مدت دو هفته تعطیل هستند و به خاطر بهبود شاخص های اقتصادی 10 درصد جمعیت چین به کشورهای دیگر سفر می کنند. 10 درصد جمعیت چین عددی معادل 130 میلیون نفر است و اگر ما بتوانیم تنها 10 درصد این 130 میلیون نفر را جذب کنیم و هر یک تنها دو هزار دلار آمریکا در ایران هزینه کند 26 میلیارد دلار درآمد کسب می کنیم. یعنی نصف کل درآمد سالانه نفتی.

منتها این اتفاق نمی افتد. چرا؟

چون در گفت و گو با چینی ها در همه زمینه ها صحبت می کنیم الا جاذبه های گردشگری.

چون به غذاهای ایرانی مطلقا عادت ندارند و معدود رستوران های چینی هم گران هستند هم کافی نیست.

آنان اهل غذاهای سرخ شده نیستند و کافی است سازمان های گردشگری از انجمن های گیاه خواری کمک بخواهند. نه آن که گیاه خوار باشند و اهل کباب شیشلیک هم هستند اما به سبزیجات بسیار اهمیت می دهند و به خاطر همین به برنج های مخلوط با سبزیجات مختلف و انواع آش بسیار علاقه مندند.

چون شمار کسانی که در ایران زبان چینی می دانند بسیار اندک است. روزگاری بود که چینی ها برای سفر می کوشیدند زبان انگلیسی بیاموزند. اما حالا برای سفر به آمریکا و پول خرج کردن در هتل ها و کازینوهای لاس وگاس هم احساس نمی کنند باید انگلیسی بدانند بلکه با اعتماد به نفسی که پیدا کرده اند سراغ جاهایی می روند که مدیران و کارکنان آنها چینی بدانند و غذای چینی سرو کنند نه این که خودشان انگلیسی یاد بگیرند.

در ایران اما به جای توجه به این ظرفیت عظیم همه یاد گرفته اند حرف های کلی بزنند و بگویند ما تنوع آب و هوایی داریم و چند هزار سال تمدن و تاریخ داریم و قس علی هذا. در حالی که گردشگری امروز بر مدار خلاقیت می گردد و « عباس برزگر» روستایی بسیار از موفق تر از مدیران دولتی عمل کرده است.

مادام که بودجه ها صرف حقوق و مزایای کارکنان خود سازمان های متولی می شود و تا حرف می زنیم بحث هتل 5 ستاره را پیش می کشند و زیر ساخت ها را کاری به سامان نمی رسد.

موضوع مشخص است. 130 میلیون چینی در تعطیلات دو هفته ای به سراسر دنیا سفر می کنند و از این تعداد تنها 80 هزار نفر سهم ایران است.

پس راهکار چیست؟ اول هدف گذاری. جلب یک میلیون و سیصد هزار نفر در گام اول.

دوم این که زبان چینی و غذای چینی آموزش داده شود. کافی است خود روستاییان دهکده های خاص و خوش آب و هوا که احساس می کنند منطقه آنان جاذبه گردشگری است دست به کار شوند. منتظر ساختار فرسوده اداری نشوند. از وسایل مدرن ارتباطی استفاده و مخاطب جذب کنند.

این همه کالای چینی داریم که اقتصاد و تولید ما را به این روز انداخته. بگذار گردشگر چینی هم بیاید تا یار اقتصاد و اشتغال ما شود. نگویید کالای چینی کم بود گردشگر چینی هم بیاید. گردشگر چینی به نفع اقتصاد و اشتغال است.

فیزیک و چهره غالب زنان شان هم طوری نیست که آقایان را نگران کند. مثل اروپایی ها نیستند که بیم وجاهت متعارف، انگیزه مخالفت ایجاد کند. هر چند که زیبایی شکل خاصی ندارد و همه ملت ها زیبایی خاص خود را دارند و چه کسی می گوید فلان دختر سیاه پوست با موهای وزوزکرده و فرخورده زیبا نیست و همه باید باربی باشند؟ عجالتا اما حساسیت بر سر غربی هاست.

پس یک بار دیگر مرور کنیم. هر سال 130 میلیون چینی در همین روزها به سفر می روند. اما تنها 80 هزار نفر به ایران می آیند در حالی که در کوتاه مدت می توان یک درصد ( یک میلیون و سیصد هزار نفر) و در بلند مدت 10 درصد آنان ( 13 میلیون نفر) را جذب کرد.

موانع پیش رو هم اینهاست: غذای چینی و زبان چینی و البته قیمت هتل.

مخاطب مان مقامات رسمی و دولتی نیستند. تنها انتظار از آنها این است که ایجاد مزاحمت نکنند و اگر می توانند بخشی از بودجه را که صرف امور جاری می کنند به انجمن های مردم نهاد اختصاص دهند.

مخاطب اصلی مردم و روستاییان شریفی هستند که می توانند توان مند شوند و آمادگی خود را برای پذیرش از طریق فضای مجازی اعلام کنند.

این راهکار نه هتل می خواهد نه بوروکراسی. کمی همت وبرنامه ریزی می خواهد.

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه