عصرایران؛ احسان محمدی- همیشه موج نهم تنهایی، قوی ترین موج، همان که از دورترین نقطه میآید، از دورترین جای دریا، همان است که تو را سرنگون میکند و از سرت میگذرد و تو را به اعماق میکشاند، و سپس ناگهان رهایت میکند، همان قدر که فرصت کنی تا به سطح آب بیایی، دستهایت را بالا ببری، بازوهایت را بگشایی و بکوشی تا به نخستین پر کاه بچسبی. تنها وسوسهای که کس هرگز نتوانسته است بر آن غالب شود: وسوسهی امید...!» (پرنده ها می روند در پرو می میرند/رومن گاری)
رئال مادرید و لیورپول امشب فینال لیگ قهرمانان اروپا را در حالی برگزار می کنند که همه نگاه ها به روزشمار آغاز جام جهانی 2018 است. مهمترین رخداد دنیای فوتبال. اما برخی بر این باورند که کیفیت لیگ قهرمانان اروپا به مراتب از جام جهانی بالاتر است.
دیه گو مارادونا یک بار در برنامه تلویزیونی اش وقتی پله را مهمان کرده بود، با اشاره به رفتارهای عجیب و غریب و حاشیه هایش گفت: اعتراف می کنم که بیرون از زمین پله از من بازیکن بهتری بود!
اشاره ای شیطنت وار. یعنی درون زمین من از پله بهتر بودم! حالا رئال مادرید شاید در لالیگا و کوپا دل ری نتیجه نگرفته باشد اما در لیگ قهرمانان ماجرای دیگری دارد. انگار با هم ازدواج کرده اند. ازدواجی ابدی و عهدی ناگسستنی. هیچ تیمی اندازه رئال مادرید این جام را در آغوش نکشیده است.
زین الدین زیدان که همواره به خاطر بازی های درخشانش تحسین می شود هنوز به عنوان مربی انگار باور نشده است. او می تواند امشب با فتح سومین جام به رکوردی افسانه ای دست پیدا کند اما چرا جهان فوتبال او را مثل مورینیو، گواردیولا، فرگوسن و ... تحسین نمی کند؟
در آن سوی میدان هم یک مربی پرشور آلمانی ستاره تیمش است. یورگن کلوپ که کلاه و مُشت های گره کرده اش را از وست فالن به بندر لیورپول آورد حالا با محمد صلاح می توانند دست به کاری بزنند که حسرت چند ساله قرمزپوشان را به یک قصه تازه گره بزنند. تیمی که فاتح لیگ داخلی نمی شود اما لیگ قهرمانان را به دست می آورد. درست مثل آن شب رویایی در استانبول. وقتی که توانستند شکست 3-0 در نیمه اول را با یک برگشت غافلگیرکننده تبدیل کنند.
آندره پیرلو در کتاب خاطراتش می نویسد بعد از آن شکست باورنکردنی وقتی به هتل آمدیم، کارلو آنجلوتی در لابی هتل نشست، قوه سفارش داد و در مورد زیبایی های استانبول با هم حرف زدیم در حالیکه گتوسو داشت سرش را به دیوار اتاقش می کوبید!
فینال لیگ قهرمانان امشب با انبوهی از ستاره ها مثل یک جنگ دریایی می ماند. اینکه کدام تیم قربانی «موج نهم» می شود چیزی نیست که بشود به سادگی حدس زد. تیم یکدست زیدان یا خط حمله آتشین کلوپ؟
برای ما ایرانی ها این یکی از متفاوت ترین فینال های لیگ قهرمانان است. شاید بعد از آن دیدار بایرن مونیخ- منچستریونایتد که تا آخرین لحظه امیدوار بودیم علی دایی به ترکیب بایرن اضافه شود و درست وقتی صالح حمید زیچ جایش به زمین آمد، انگار نفس یرد هفتاد و چند میلیون ایرانی آنقدر تاثیرگذار بود که کمر ژرمن ها در سه دقیقه شکست!
تا کمتر از یک ماه دیگر باید مقابل اسپانیا و پرتغال و مراکش صف بکشیم. در هر دو تیم بازیکنانی از این سه کشور توپ می زنند. امشب وقتی برای آنها هورا می کشیم یادمان باشد قرار است با بیرانوند و پورعلی گنجی و شجاعی و آزمون و طارمی مقابل آنها بایستیم... یا علی مدد!
بخصوص با وجود بیرانوند در درون دروازه
به نظرم تیم ایران در شرایط فعلی توانایی رویارویی با این دو تیم را ندارد. عدم وجود بازیکنان توانایی چون سیدجلال حسینی، کاوه رضایی، علی علیپور، سید حسین حسینی، وریا غفوری می تواند تیم ایران را به کل مورد آسیب قرار دهد. وجود بازیکنانی که گلهای زده کمتری از کاوه رضایی دارند و موقعیت های تک به تک را به شکل واقعاً "غریباً عجیبا الایرانی" خراب میکنند، تیم را مورد آسیب قرار می دهد.
امیدوارم رونالدو و ... موفق باشند و در فینال ببینیم چون استحقاق رفتن به فینال را دارند.