چند وقت پیش با شروع مسابقات جام جهانی فوتبال 2018، یک بیلبورد از سر ذوق و هیجان در میدان ولیعصر تهران بالا رفت که مطمئنم هدف طراحش، نشان دادن وحدت ایرانیان بود.

اینکه نشان دهد کل ایران شاد و یکصدا از ملی پوشان حمایت می کنند ولی حواسش به زنها، مادران، همسران و عزیزان جنس مخالف این جنگجویان نبود و شاید اصلا نیت بدی هم نداشت. مطمئنا، اینقدر محدودیت و استرس های لحظات آخر تایید بیلبورد و مراحل قانونی رو داشتند که بی منظور اجحاف کردند... به هر حال انسان جایزالخطاست...

صدای اعتراض خیلی ها بلند شد و این بیلبورد غرور آفرین مردانه یک شبه پایین آمد، که خودش بیانگر این بود که مسئولین اگر "بخواهند" کاری را انجام بدهند، یک شبه "انجام می دهند".

صبح روز بعد، بیلبورد دیگری جایگزین شد که در آن صفی بلند از زنان و مردان، دوش به دوش هم بسیار جدی و با غرور، دست بر قلب در حال شنیدن و (احیانا زمزمه سرود ملی)، در حالی که به رو برو خیره شدند به نمایش درآمد.

حدودا چند روز بعد و بلافاصله بعد از برد شیرین ایران مقابل مراکش، در تصحیح سوم، بیلبورد سومی به نمایش درآمد که این بار تمامی بخش های جامعه ایرانیان به نمایش درآمد، اقوام، زنان، ملی پوشان و ... همگی شاد و در حال ابراز شادمانی و شکرگزاری و البته با حضور "بارز" زنان.

ولی ای کاش این بار که شانس دوباره و سه باره ای برای اصلاح اشتباه به مسئولین مرتبط داده شده بود، چهره نماینده ای از قهرمانان فوتسال بانوان ایران را در این صف به عنوان الگو در ابتدای این خط، قرار می دادند ...
مطمئنم، کاپتان تیم هم تمام این ماجرا رو دیده، ای کاشی در دل گفته و فقط به کشیدن آهی بسنده کرده...

یا شاید هم این تیم متواضع، که اعضای آن حتی اعتراضی هم نکردند، آن قدر قلب بزرگی دارند، که فورا احساس غرور کردند، دستشان را روی قلبشان گذاشتند و از خدا برای موفقیت ملی پوشان از صمیم قلب دعا کردند. بعد هم خالصانه، روسری شان را مرتب کردند و به تمرین شان برگشتند...

ما زنان ایران عادت کردیم که دیده نشویم ولی در اوج سختی ها و محدودیت ها قهرمان بمانیم...