آیا جز این است که چنین عملکردی بیش از آنکه ناظر به کنترل سرعت در تمام مسیر جاده ها باشد، به نوعی تداعی کننده مچ گیری پلیس است؟ و آیا شأن پلیس راه کشور مچ گیری در سراشیبی هاست یا کنترل اجرای قانون در تمام جاده ها؟

عصرایران- اگر پلیس راه، طی سالهای اخیر، جاده های کشور را همانند گذشته، به حال خود رها می کرد تا رانندگان با هر سرعتی که اراده کردند و به هر نحوی که خواستند رانندگی کنند، شاید، بسیاری از ما در یکی از تصادفات جاده ای، جان از کف داده بودیم و اکنون، به جای نشستن پای اینترنت، در گورستان خوابیده بودیم ، زیرا به فرض رعایت کامل قوانین از سوی ما، همواره عده ای راننده بی مبالات وجود دارند که علاوه بر جان خود، زندگی دیگران را نیز به خطر می اندازند ولی با حضور پر رنگ پلیس در جاده ها و اعمال سختگیری های قانونی، آنها نیز ناگزیر می شوند پا از گلیم خود بیشتر دراز نکنند و جان رانندگان و مسافران دیگر را بازیچه قرار ندهند.

از این منظر، باید قدر زحمات پلیس راه که در سخت ترین شرایط در جاده ها حضور دارند و حافظ نظم و مقررات و جان و مال مردم هستند را دانست و بر سبیل انصاف، به ایشان دست مریزاد گفت.

با این حال، بروز برخی رفتارهای غیرموجه از سوی پلیس راه که گویا به رویه تبدیل شده است، باعث می شود زحمات این پلیس، تحت الشعاع قرار گیرد و از این منظر ، جا دارد فرماندهان ارشد ناجا، نسبت به این امر، حساس باشند.

از جمله رفتارهای ناپسندی که پلیس راه مرتکب آن می شود، استقرار اکثر دوربین های کنترل سرعت در انتهای سراشیبی های جاده ای است.
کسانی که تجربه رانندگی در جاده را دارند به خوبی با این پدیده آشنا هستند که معمولا در سراشیبی ها، سرعت خودروها، اندکی افزایش می یابد و از این رو، اگر راننده ای تمام مسیر را با سرعت مجاز 110 کیلومتر براند، در سراشیبی، امکان دارد، سرعت او، ناخودآگاه مثلا به 115 برسد که بلافاصله پس از اتمام شیب، بار دیگر، به حالت عادی برمی گردد.

این نکته ای است که پلیس راهی ها بدان وقوف دارند و می دانند که طی چند سال اخیر، اکثر رانندگان، در جاده ها با سرعت مطمئنه می رانند و لذا به جای آنکه با حضور در مسیرهای مسطح (که بخش اعظم مسیرهای جاده ای هستند) به استمرار این وضعیت و نیز کنترل رانندگان قانون شکن بپردازند، تعمدا در انتهای سراشیبی کمین می کنند تا رانندگانی که دهها و صدها کیلومتر با سرعت قانونی رانده اند و در سراشیبی ها به اقتضای مسیر، احتمالا سرعتشان- به سهو- فقط اندکی از حد متعارف رد شده است، به دام بیفتند.

البته، سخن بر سر این نیست که چرا پلیس راه در انتهای سراشیبی ها مستقر می شود بلکه انتقاد وارده این است که چرا اکثر دوربین ها را در این قسمت ها مستقر کرده است؟ آیا جز این است که چنین عملکردی بیش از آنکه ناظر به کنترل سرعت در تمام مسیر جاده ها باشد، به نوعی تداعی کننده مچ گیری پلیس است؟ و آیا شأن پلیس راه کشور مچ گیری در سراشیبی هاست یا کنترل اجرای قانون در تمام جاده ها؟

اگر راننده ای در مسیر متعارف با سرعت غیرمجاز براند و توسط پلیس توقیف شود، خود نیز به گناه خویش اذعان خواهد داشت ولی راننده ای که تمام مسیر را قانونمند رانده و فقط در سراشیبی، آن هم به سهو و باز ، آن هم بنا به عرف رانندگی و فقط اندکی در حد 4-5 کیلومتر از سرعت مجاز فراتر رفته و توسط پلیس توقیف می شود، نه تنها این توقیف، اثر بازدارندگی ندارد بلکه این حس در او ایجاد می شود که مورد اجحاف قرار گرفته و پلیس در موقعیت غیرمتعارف بر او سخت گرفته است.

مساله دیگری که باعث نارضایتی می شود، احتمال وجود اشکال در دوربین های پلیس است. رانندگان بسیاری شکایت دارند از اینکه با سرعت مجاز می رانده اند ولی توسط پلیس توقیف شده اند با این عنوان که سریع تر از حد قانونی رانده اند!

به عنوان مثال، راننده ای چنین می گوید که خودروی او در صورتی که با سرعت 120 کیلومتر براند، به طور اتوماتیک آلارم می زند و راننده را متوجه سرعت بالا می کند ولی در یکی از جاده ها در حالی که با سرعت 110 می رانده، پلیس او را متوقف کرده و گفته است که شما با سرعت 130 می رفتید و این در حالی است که سرعت سنج خودرو، کاملا سالم بوده و حتی دوربین های پلیس که بعضا در بالای برخی اتوبان ها نصب هستند و سرعت را به طور اتوماتیک نمایش می دهند، به این امر صحه می گذارند.

به نظر می رسد با توجه به حساسیت موضوع، لازم است صحت عملکرد دوربین های سرعت سنج پلیس راه به طور مداوم مورد ارزیابی قرار گیرد تا به بهانه های واهی به مردم اجحاف نشود والا پس از مدتی، این گزاره در بین مردم نهادینه خواهد شد که پلیس راه با دوربین های خراب، در مسیرهای خاص، فقطی به دنبال کاسبی است!و قطعاً گسترش چنین باوری نه با شأنیت پلیس همخوانی دارد و نه قضاوتی منصفانه خواهد بود.

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه