نمـــــیـدانــــی چه دردی دارد
وقـــتـی حــــالـم در واژه هــا هــم
نــمی گنــــجــد . . .
______________________________________
وقـتـی خــواب بــــرایِ فــــرار از بیــــداری بـــاشـد
تمــــــام شـــده ای !
______________________________________
هــر کس یـا شب می میـــرد یــــا روز . . .
مـــن شبـانــه روز
______________________________________
پروانه من
در تاری افتاده است که عنکبوتش سیر است
نه می تواند پرواز کند نه می میرد . . .
______________________________________
شعر ناامیدی
این روزها
پارو را رها کرده ام
و دراز شده ام کف قایقی معلق که
به هیچ کجا نمی رود
______________________________________
عکس ناامیدی
حس پرنده ای رو دارم
که از قفس آزاد شده
اما پرواز از یادش رفته . . .
______________________________________
خدایا فکر کنم سرنوشت منو
وسط میدون شهر نوشتی
بس که هرکی به من رسید منو دور زد
______________________________________
هــر کــس از ایــن دنـیــا چـیـزی بـرمـیـدارد
من امـا فـقـطـ دسـت بــرمــیــدارم
______________________________________
ممکن است گاهی بیفتم و بلغزم
اما هرگز در سقوط تنها نمی مانم
دستان خدا همواره با من است
قلب من خانه خداست . . .
______________________________________
تنها نشسته ام و چای می نوشم و بغض می کنم
هیچکس مرا به یاد نمی آورد
این همه آدم روی کهکشان به این بزرگی
و من حتی آرزوی یک نفر هم نبودم