بعضی موارد است که بعد از وقوع حادثه ای، ذهن چنان گیرپاژ می کند که باید از حادثه فاصله گرفت تا درباره ی آن نوشت؛ فاجعه مدرسه ی منحل شده غرب تهران نیز چنین بود.

بحث در باب غریزه جنسی مردم یک جامعه یعنی آمادگی برای دریافت تجارب جدید از نوع خاص، فقط در تخصص روانشناسان مجرب و دلسوز آن جامعه هست؛ غریزه جنسی سرکوب شده در هر قشری مضر است در حاکمان و مدیران جامعه مضرتر، طوری که ممکن است بصورت غیرمستقیم در تصمیم گیری های فرهنگی و سیاسی تاثیر بگذارد و این تاثیر را کسی متوجه نخواهد شد ولی جامعه با اشخاصی که تعادل روانی ندارند و افراط و تفریط در رفتار دارند، متعجب خواهند شد؛ عدم رضایت جنسی در خلق یک ذهن بسته نیز تاثیرگذار است.

زمانی روزنامه ای مشهور، آزادی جنسی در اروپا را زیر سوال برده بود و خبر آمار تجاوز چند برابری در سوئد نسبت به ایران را مطرح کرد که بعدها کاشف بعمل آمد که 90 درصد آن آمار، شکایت زنان از شوهرانشان بود که چرا ... ؛ چندی قبل نیز جریده ای در ایران گزارشی از وجود ده هزار فاحشه در تهران خبرداد که البته به تعداد مردان مریض ِ مشتری ِ این زنان اشاره ای نشده بود که اگر مردان در جامعه ای مریض شوند و اگر زنان با مردان در داخل خانواده، گفتگو بلد نباشند - چرا که این گفتگو و شناخت و مذاکره بین جنس زن و مرد، باید از داخل مدارس شروع شود - کار مردان به خیابان خواهد کشید.

گویی برای مردم، افسانه ی بی سند صحبت آیت اله طالقانی در مورد باز کردن "توالت ها"، هنوز در تاکسی ها زنده است چرا که شاید در نزد اغلب مردم، راه حل همین است؛ اگر دختر پاک و معصومی که در خیابان اندکی روسری خود را شُل کرده است - پایش را به کلانتری و بی آبرویی باز کنیم، دختر و پسر جوانی را که در حال شناختن هم و یا جنس مخالف هم هستند از هم دور کنیم ناگزیر با عواقب بدی روبه رو خواهیم شد.

برادرم! این کشش ِ زن و مرد، غریزه ای است برای بقای نسل و در بین انسان ها وجود داشته دارد و خواهد داشت.

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه