در اتفاق نخست، "باب وودوارد" خبرنگار آمریکایی کتابی را با عنوان " ترس / وحشت، کاخ سفید" منتشر کرده و در آن به نقل از منابع آگاه، حوادث و گفته ها و رفتارهایی را در کاخ سفید فاش کرده است. این گفتارها و رفتارها مربوط به ترامپ و شماری از مقامات ارشد کاخ سفید و وزیران دولت اوست.
ترامپ سخنان مطرح شده در این کتاب علیه خود را تکذیب کرده است.
این کتاب با تیراژ یک میلیون نسخه چاپ شده و با استقبال گسترده رسانه ها و مخاطبان روبه رو شده است.

"باب وودوارد" Bob Woodward همان کسی است که در کنار "کارل برنستین" به عنوان دو خبرنگار روزنامه واشنگتن پست توانستند با پیگیری ماجرای واترگیت (سال های 1972 تا 1975 ) نقش اصلی را در فاش شدن رسوایی واترگیت و استعفای رئیس جمهور وقت آمریکا (نیکسون ) داشتند.

در اتفاق دوم، روزنامه "نیویورک تایمز" مقاله ای را به قلم فرد ناشناس منتشر کرد. نام نویسنده منتشر نشده و نزد روزنامه محفوظ مانده است.

نویسنده در این مقاله، خود را یکی از مقامان ارشد دولت ترامپ و "بخشی از نیروی مقاومت در برابر ترامپ" معرفی می کند که تلاش می کنند جلوی اقدامات و رفتارهای آسیب زای رئیس جمهور آمریکا را بگیرند.

در این مقاله هم گفته ها و رفتارهایی به ترامپ نسبت داده می شود که از سوی او تکذیب شده است.

در این باره می توان به نکات زیر پرداخت.

1- "باب وودوارد" Bob Woodward نویسنده کتاب "ترس، کاخ سفید" یک روزنامه نگار قدیمی و معتبر است که همچنان به فعالیت رسانه ای مشغول است و خود را به عنوان یک خبرنگار و روزنامه نگار معرفی می کند نه سردبیر یا دبیر سرویس یا مدیر روابط عمومی یا ... . او بر فعالیت رسانه ای و روزنامه نگاری متمرکز شده.

وی همچنان مشغول انجام فعالیت های رسانه ای است و این حرفه و فعالیت را کنار نگذاشته است.

او 43سال بعد از شاهکار بزرگی که رقم زد (واترگیت) همچنان می تواند شاهکارها و اقدامات بزرگی را در عرصه رسانه انجام دهد. یعنی او همچنان توانایی خود را برای فعالیت های قوی و بزرگ روزنامه نگاری حفظ کرده و حرفی برای گفتن دارد.

2- در مقاله روزنامه نیویورک تایمز و کتاب "ترس، کاخ سفید" هر دو محتوا براساس گفته های منابع ناشناس تهیه و منتشر شده اند. اسم و مشخصات و هویت این منابع اعلام عمومی نشده اند اما هم سردبیر روزنامه نیویورک تایمز و هم "باب وودوارد " نویسنده کتاب این منابع را می شناسند و البته از فاش کردن هویت منابع خود خودداری می کنند.

قانون اساسی و قوانین عادی نیز به آنها در پنهان نگه داشتن هویت منابع خود کمک می کند.

3- روزنامه نگاران می توانند علیه مقامات کشور به نقل از منابع آگاه مطالبی را منتشر کنند اسامی منابع خود را فاش نکنند و تاکنون نیز با مجازات و دادگاه و اقدامات نابودگر و آزار و اذیت و اتفاقات تصادفی علیه منافع خود و نزدیکان خود از جمله اخراج و محدودیت و ... روبه رو نشده اند.

4- براساس اطلاعات موجود و سابقه تاریخی این روزنامه و روزنامه نگار، این منابع آگاه وجود واقعی دارند و اینگونه نیست که رسانه و روزنامه نگاری بخواهد خبرها و مطالب دروغی را به بهانه و وسیله دروغی به نام منبع آگاه منتشر کند.
در غیراین صورت، این موضوع فاش خواهد شد و برای روزنامه نگار و روزنامه رسوایی بزرگی به وجود خواهد آمد.

استفاده از منبع آگاه امروزه در رسانه های بزرگ و معتبر جهان از جمله رویترز و خبرگزاری فرانسه به رویه عادی تبدیل شده است (البته واقعی منبع وجود دارد و تخیلی نیست) اما در برخی رسانه ها نیز استفاده از منبع آگاه به دروغ و به عنوان وسیله ای برای انتشار مطالب غیرواقعی و نادرست استفاده می شود.

یعنی منبع آگاهی وجود ندارد اما در رسانه های معتبر جهان اینگونه نیست و واقعا، "منبع آگاه" وجود دارد.

براساس آئین نامه های حرفه ای در رسانه های معتبر جهانی، همیشه باید از اسامی واقعی افراد استفاده شود مگر جایی که اعلام نام افراد، آسیبی را متوجه آنها یا اعضای خانواده شان کند. در این صورت و به هنگام استفاده از منبع آگاه، نام واقعی افراد باید به اطلاع سردبیر یا دبیر سرویس برسد و او از نام واقعی این منبع آگاه مطلع شود.

5- آنچه که به محتوا و مطالب اهمیت داده اعتبار رسانه و روزنامه نگار ناشر این محتواست و همه نیز با استناد به سوابق ناشر درباره صحت و درستی این ادعاها علیه ترامپ و وزیران او قضاوت می کنند.

یکی خبرنگاری است که 43 سال قبل، فعالیت روزنامه نگاری اش یک رئیس جمهور را مجبور به استعفا کرده و دیگری روزنامه ای است با سابقه 167 سال انتشار و تیراژ بیش از یک میلیون نسخه در روز و سودده.

اگر این روزنامه نگار و رسانه در سابقه خود انتشار خبرهای دروغ، سانسور و اقدامات غیرحرفه ای و غیراخلاقی داشتند قطعا نمی توانستند اینگونه به نقل از منابع آگاه ترامپ را به چالش بکشاند.

روزنامه نیویورک تایمز و آقای "باب وودوارد" در اصل با تکیه به اعتماد افکار عمومی و اعتبار داشته خود در حال فعالیت و به چالش کشیدن ترامپ هستند.

6- انتشار کتاب و رسانه در کشورهای توسعه یافته بدون نیاز به صدور مجوز صورت می گیرد و بازار و نحوه رفتار خریداران و مخاطبان، تعیین کننده است.

اگر کتاب و نشریه ای محتوای قوی داشته باشد فروش خواهد داشت و از آن استقبال خواهد شد و در غیراین صورت با شکست مواجه می شود. این فعالیت، تخصصی است و فعالیت سودده در چارچوب اصول قانونی، حرفه ای و اخلاقی نیازمند افراد متخصص است.

اگر محتوای مطالب غیرواقعی یا دروغ یا تهمت باشد یا مسائلی مثل تبلیغ نژادپرستی، کینه، خشونت و نفرت انگیزی را نادیده گرفته باشد با شکایت طرف های خصوصی یا دادستانی روبه رو خواهد شد.

7- در حالی که با گسترش فعالیت ها در فضای مجازی و اینترنت، رشد چاپ و فروش کتاب در جهان کم شده است اما این کتاب با تیراژی یک میلیون نسخه ای وارد بازار شده و مخاطبان نیز از آن استقبال کرده اند.

تصور عمومی در ایران این است که رسانه، مطبوعات و کتاب، از اساس فعالیت های غیرسوده و زیان دهی هستند و به همین دلیل حاکمیت برای ادامه فعالیت این بخش ها، باید یارانه پرداخت کند و البته با ارائه دلایلی، همچنان نظام صدور مجوز را دنبال می کند اما واقعیت ها در دیگر کشورها نشان می دهد که اتفاقا این بخش ها پرسود هستند و می توانند بدون نیاز به یارانه های دولتی به حیات خود ادامه دهند.

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه