عصر ایران؛ مهرداد خدیر- هفتمین شمارۀ مجلۀ «آنگاه» یا دوماهنامۀ آنگاه نیز یک اتفاق متفاوت است. در روزگاری که نَفَس شماری از مطبوعات چاپی به شماره افتاده و از عهدۀ هزینۀ چاپ و کاغذ بر نمی آیند یا مخاطبان، فضای مجازی و شبکه های اجتماعی را ترجیح می دهند یا به رغم علاقه و اشتیاق، احساس می کنند پول خرید مطبوعات را ندارند، «آنگاه» یک اتفاق ویژه است.

مجله/ دوماهنامه و در واقع فصل‌نامه ای که هم نشریه خوان‌های حرفه ای را راضی می‌کند و هم آنها که به دنبال کاری فاخر و در حد کتاب های نفیس هستند و از صرف تورق هم لذت می برند.

«آنگاه» این شماره با موضوع «خیام؛ شاعرِ اکنون» به قیمت 35 هزار تومان عرضه شده و آرش تنهایی صاحب امتیاز، مدیر مسؤول و سردبیر خود دربارۀ قیمت این شماره توضیح داده است:

«شما بهتر از ما می دانید که یکی از مشکل های اصلی اقتصاد ایران، وابستگی آن به دلار است. قیمت جزئی ترین کالاهای مصرفی روزانه به قیمت دلار وصل است.

از کاغذ و زینک و رنگ و متأسفانه صنعت چاپ و نشر نیز از این قاعده مستثنا نیست و قیمت انتشار مجله هر روز تغییر می کند. ناچاریم برای برآمدن از پس هزینه های انتسار این شماره، قیمت را به سی و پنج هزار تومان افزایش دهیم. اما برای از دست ندادن همراهان جوان و دانشجو نسخه ای با جلد نرم منتشر کرده ایم با قیمت بیست و پنج هزار تومان و نسخۀ دیجیتالی را هم می توانید با قیمت 6 هزار تومان از سایت ما دریافت کنید. آنگاه، این روزها شاید زمزمه ای باشد که باید تکرارش کرد. آن زمزمه ای که روزی بر زبان ها می آید به بانگ بلند.»

برخی البته جنس «آنگاه» را بیشتر با کتاب متناسب می‌دانند تا فصل‌نامه و یک کار مطبوعاتی و رسانه‌ای یا چون به موضوعات روز نمی‌پردازد و کافی است با بخارا یا نگاه‌نو مقایسه شود. خود آنگاهی ها هم البته از کتاب خواندن نشریه‌شان ناخرسند نیستند. چندان که در معرفی می‌نویسند: « کتاب‌فروشی رفتن و کتاب خریدن، یکی از بهترین لحظه های زندگی است. ایستادن جلوی قفسه های کتاب، دست زدن به عطف‌ها، ورق زدن کاغذهای نو، خواندن یک سطر اتفاقی که فراخواننده باشد، خریدن آنگاه...»

آنگاه، در یک شماره به نوستالژی پیکان می پردازد و در یک شماره به بوی بهار نارنج در شیراز و این بار نوبت «خیام» است.

در میان گزارش های مربوط به خیام دو فقره برای این نویسنده جالب‌تر بود. یکی «حکیم خیام به روایت اهالی دین و سیاست» که نظرات چهره های متفاوت از مرتضی مطهری تا صادق هدایت و اسلامی ندوشن و محمد علی فروغی را گرد آورده و دیگری « روایت هایی از هم‌نامان خیام در روزگار ما» و در آن سراغ شهروندانی رفته که نام کوچک آنان «خیام» است ولی غالبا با همین نام در محل کار یا تدریس شهرت دارند. یکی در دانشگاه ادبیات درس می‌دهد، دیگری روان‌شناس است و سومی بازیگر و چهارمی در زمینۀ برندینگ فعالیت می‌کند.

می توان حدس زد کسانی بعد از خواندن این روایت علاقه مند شوند نام فرزند خود را بگذارند یا گذاشته باشند خیام.

آنگاه، به شهرها نیز می‌پردازد کما این که چنانچه گفته شد یک شماره را به شیراز اختصاص داده بود اما این شماره را می توان به جز خیام ویژۀ نیشابور نیز دانست زیرا درباره زادگاه خیام نیز خواندنی بسیار دارد.

شماره های قبلی «آنگاه» را به دقت نخوانده ام تا بدانم چرا این نام را برگزیده اند. اما «آنگاه» مرا به یاد این شعر زیبای حکیم ابوالقاسم فردوسی می اندازد و امیدوارم اگر روزی به فکر شماره ای برای او افتادند همین شعر را بر جلد بنشانند:

به گیتی، بهی بهتر از «گاه» نیست
بدی بدتر از عمر کوتاه نیست

پس، برای «آنگاه» که «گاه»ی زیبا برای ما می‌آفریند بهترین ها را آرزو می کنیم و این که عمر کوتاه نداشته باشد و بماند و بپاید که «بدی، بدتر از عمر کوتاه نیست».