ساعاتی پس از پایان زمان قانونی انتخابات 24 آذر و در حالی که کار شمارش آرا به تازگی شروع شده بود، دو جریان عمده، به تبلیغ پیروزی خود پرداختند.

از یک سو، اصلاح طلبان در یک موج تبلیغی که ابتدا در صفحات اینترنتی به راه انداختند و سپس به روزنامه های صبح خویش کشاندند، خود را پیروز میدان معرفی می کردند و از سوی دیگر، حامیان احمدی نژاد - موسوم به رایحه خوش خدمت - بر طبل "ما بردیم و ما بردیم" کوبیدند.
چنین شد که رسانه های رسمی و غیررسمی هر دو جریان - اعم از روزنامه و سایت و وبلاگ - به محل هایی برای دلخوش کردن طرفداران دو طیف تبدیل شد، چرا که هردو گروه، مدام به نقل از "منابع آگاه در وزارت کشور!" از وجود دستکم 8-9 نفر از فهرست خود در میان 15 نفر اول شورای شهر تهران خبر می داد.

با این حال بر اساس آنچه وزارت کشور به تدریج اعلام می کرد، نه اصلاح طلبان برنده بودند و نه حامیان احمدی نژاد.

چنین شد که شائبه تقلب در انتخابات، به طور جدی در میان طرفداران هر دو جریان مطرح شد زیرا از یک طرف رسانه های معتمد آنها، از پیروزی گروه های مطلوب شان خبر می دادند و از طرف دیگر، وزارت کشور، آنچه را که رسانه های دو جناح مدعی بودند را تایید نمی کرد و نتایج خاص خود را داشت.

هر چند که باید عملکرد وزارت کشور را در مجالی عقلمدارانه و انصاف گرایانه به نقد نشست ولی در همین ابتدای امر، باید رهبران اصلاح طلبان و حامیان دولت را به خاطر جنگ روانی و غیراخلاقی خویش که بلافاصله پس از انتخابات کلید زدند، نکوهید.

آنها در همان شب نخست، تصمیم گرفتند بدون اینکه به نتیجه انتخابات توجه کنند، خود را پیروز میدان قلمداد نمایند. این امر به زعم آنان، یک جنگ روانی موثر بود زیرا اگر واقعا برنده انتخابات می شدند، دراخبار ساخته و پرداخته خویش، دچار خطا نشده بودند و اگر بازنده می شدند، می توانستند با استناد به جوسازی هایی که صورت داده اند، انتخابات را ناسالم جلوه دهند و مظلوم نمایی کنند.

البته، رفتار آنها، قابل درک بود: اصلاح طلبان پس از سلسله شکست های خود، این بار، عزم خود را جزم کرده بودند که به اعاده حیثیت بپردازند و با فتح شورای شهر تهران، انتخابات آتی مجلس و ریاست جمهوری را نشانه روند؛ حامیان احمدی نژاد نیز که طی ماه های گذشته شکل گرفته و از اصولگرایان اعلام استقلال کرده بودند، می کوشیدند از رهگذر انتخابات 24 آذر، اعتباری مستقل از اصولگرایان برای خود دست و پا کنند و به استناد پیروزی خویش، عرصه دولت و امور اجرایی را از سایر اصولگرایان تخلیه کنند و خود به زمامداران بی رقیب و محبوب تبدیل شوند.

با این حال، رای مردم، آنگونه نبود که این دو جریان خواستارش بودند و اخباری نیز که از شعب اخذ رای می رسید و آنها را ناامیدتر می کرد.

با این حال، متاسفانه به جای آنکه شکست را بپذیرند، به ایجاد هیاهو پرداختند تا ثابت شود سنت انتخاباتی ایران، هنوز بدان از حد بلوغ نرسیده که بتواند شکست و پیروزی را در کنار هم معنا کند و هنوز در بسیاری از موارد، از روش های جهان سومی پیروی می کند.

هر دو جریان مذکور، در این رویداد، هم، به طرفداران خویش دروغ گفتند و هم به مردمی که با درک سیاسی بالا و هزار امید به پای صندوق های رای رفتند، ستم کردند.

البته اگر وزارت کشور در اعلام نتایج، سریعتر عمل می کرد، ای بسا این جریان ها، نمی توانستند تا بدین حد معرکه گردانی کنند و بین افکار عمومی ایجاد تشویش نمایند.

با این حال، شاید با یادآوری انتخابات سال گذشته ریاست جمهوری و برخی انتخابات دیگر، بتوان به وزارت کشور نیز حق داد.

پیش از این، بسیار پیش می آمد که بین نتایج اعلامی هیات های اجرایی و هیات های نظارت، اختلاف وجود داشت و این اختلاف آمار، همواره ایجاد شبهه می کرد.

این بار، وزارت کشور کوشیده، پس از تایید نهایی آمار و تطبیق یافته های هیات های اجرایی و نظارت، به اعلام نتیجه بپردازد که این امر می توانست باعث تاخیر در اعلام نتایج شود و البته، خود وزارت کشور، باید در این باره به پاسخگویی جامع بپردازد.

موضوع دیگری که باعث ایجاد جنجال شد، رای پروین احمدی نژاد - خواهر رییس جمهور- بود.
در اولین نتایج اعلامی او در اواخر جدول 15 نفره بود ولی سپس تا رتبه هشتم ارتقا یافت.
در این باره، آنان که می کوشیدند ناسالم بودن انتخابات را ترویج کنند، مدام می پرسیدند که چرا رای پروین احمدی نژاد، مدام بیشتر می شود و چرا بذرپاش که همچون او، سر لیست رایحه خوش خدمت بود، حتی در میان اعضای علی البدل قرار ندارد؟! و بدین ترتیب تلاش شد چنین القا شود که در میزان آرای خواهر رییس جمهور اعمال نفوذ شده است.

هر چند نگارنده، اطلاعی از آنچه در وزارت کشور گذشته ندارد ولی اگر بخواهیم منصفانه و با تاسی از عقل و بدون حب بغض های شخصی و سیاسی قضاوت کنیم، آیا می توانیم بدون هیچ دلیل، دیگران را متهم به تقلب کنیم؟

کسانی که می گویند احمدی نژاد در ابتدای شمارش در جایگاه پایین تری قرار داشت و سپس بالا رفت، فراموش می کنند بگویند که هادی ساعی که نفر پنجم شد، در نتایج اولیه، حتی جزو 15 نفر اول نیز نبود و سه نفر دیگر از اصلاح طلبان، یعنی ابتکار، مسجد جامعی و نجفی نیز وضعیتی مشابه پروین احمدی نژاد داشتند ولی با ادامه شمارش آرا، به رتبه بالاتر ارتقا یافتند. آیا به استناد این بهبود رتبه می توان اصلاح طلبان را به اعمال نفوذ در وزارت کشور و تقلب متهم کرد؟ همچنین مهرداد بذرپاش که در اعلام اولیه، جزو 15 نفر بود به تدریج عقب رفت و در نهایت از فهرست 15 نفره شورای شهر و 5 نفره اعضای علی البدل آن حذف شد.

وانگهی، ترکیب نتایج در هر منطقه با منطقه دیگر، فرق می کند. ای بسا نتایج یک صندوق، نشانگر آن باشد که همه اعضای رایحه خوش خدمت صعود کرده اند و در صندوقی دیگر که در منطقه ای دیگر است، این گروه در رده های آخر قرار گرفته باشد.

بنابراین این یک امکان منطقی است که با شمارش آرای هر منطقه، جابجایی هایی صورت گیرد ولی آنچه معیار اصلی است، فقط نتایج نهایی است که برآیند آرای همه مردم در همه مناطق است.

نگارنده، هر چند شخصا مخالف حضور پروین احمدی نژاد به عنوان کاندیدا بود و به او نیز رای نداده است، لیکن میزان آرای او را، قابل قبول می داند و حتی دلیل پیشتازی او از سایر اعضای رایحه خوش خدمت را نیز در حیثیتی بودن رای او می پندارد.

همانطور که بسیاری از اصلاح طلبان و منتقدان دولت، برای دادن پیام به جریان مصباح یزدی، به هاشمی رفسنجانی تک رای دادند، بسیاری از طرفداران احمدی نژاد نیز برای حفظ وجهه رییس جمهور و القای این پیام که محمود احمدی نژاد همچنان در تهران محبوبیت دارد، به پروین احمدی نژاد تک رای دادند و چنین شد که افرادی مثل بذرپاش، آرای پایین تری نسبت به پروین احمدی نژاد کسب کردند.

مخلص کلام آنکه تاکنون، نه اصلاح طلبان و نه حامیان احمدی نژاد هیچ کدام نتوانسته اند دلیل و مدرکی برای اثبات تقلب در انتخابات ارائه دهند و به همان شایعات و جنگ روانی دوران شمارش آرا اکتفا کرده اند و اینجاست که باید سخن خاتمی را یادآور شویم که نباید با القائات سیاسی و جناحی، حضور شیرین مردم در انتخابات 24 آذر به تلخکامی تبدیل شود.