پروژه رهبری احمدی نژادبر اصولگرایان شکست خورد

سایت انصار نیوز در تحلیل نتیج انتخابات 24 آذر نوشت:
در انتخاباتي كه گذشت اكثريت مردم به كساني راي دادند كه آنها را اصولگرا مي‏دانستند بدون اينكه اطلاع دقيقي از اختلافات دروني جبهه اصولگرايي داشته باشند. در نگاه من علت پيروزي ليست ائتلاف اصولگرايان نه ادعاي آنها در مورد ائتلاف و نه حمايت از قاليباف نبود، بلكه وجود چهره‏هايي چون چمران و شيباني و خادم كه نزد مردم شناخته شده بودند دليل اين پيروزي است. اكنون كه ليست حاميان دولت شكست خورده است ساده است كه مسئوليت شكست را بر شكست‏خورده بار كنيم و با برندگان در نيش زدن به بازندگان همراه شويم اما اين كار تنها مي‏تواند از اعضاي حزب باد سر بزند كه نمي‏توانند از وسوسه همراهي با طرف برنده خلاص شوند. مي‏توانيم ادعا كنيم آقاي چمران در هر ليستي قرار مي‏گرفت آن ليست قاطعانه در انتخابات پيروز مي‏شد. البته چمران بزودي نتيجه انتخاب خود را در قالب حملات شديد و ساختاري احزاب به دولت خواهد ديد.

همچنين انتظار مي‏رود در شوراي شهر تهران حاميان قاليباف با اصلاح‏طلبان در حمايت از سياست‏هاي شهردار در تفاهم كامل عمل كنند. در اين صورت بعيد نيست شاهد هماهنگي بيشتر اين دو جريان در انتخابات آتي مجلس در مخالفت با رييس جمهور نيز باشيم. اما چرا ائتلاف رايحه خوش خدمت وارد رقابت انتخاباتي شد؟

 
از فرداي پيروزي احمدي‏نژاد در انتخابات رياست جمهوري، دو گروه به مخالفت با وي برخاستند. گروهي بدلايل شخصي و احساس ناديده گرفته شدن توسط احمدي‌نژاد و گروهي بدليل اختلاف نظرهاي بنيادي با وي.
گروه اول براي جبران احساس تحقير خود گروه دوم را وارد صحنه كرد. البته خوب است اين گروه انديشه كنند كه با وجود ايجاد دودستگي (يا بهتر بگوييم اضمحلال) در جريان اصولگرا و مخالفت با رييس جمهور، نهايتا جايگاه جديدي بدست نياوردند و هنوز عضو شورا هستند، چيزي كه در معيت رييس جمهور هم چه بسا بهتر قابل دسترسي بود. اين دو جريان در مواضع سياسي و اجتماعي خود رهبري احمدي‌نژاد بر جناح اصولگرا را رد مي‏كنند در حالي كه خودشان هم در حد و اندازه رهبري اين جريان نيستند.

بنابراين در حال حاضر جريان اصولگرا دچار تشتت نيروها و فقدان رهبري شده است. لزوم رهبري رييس جمهور يك مساله كاملا طبيعي است چرا كه در زماني كه يك جناح سه مصدر انتخاباتي شورا، مجلس و رياست جمهوري را در دست دارد بهترين گزينه براي رهبري اين جناح شخص رييس جمهور با پشتوانه آراء ميليوني مردم است.

با اين حال نخبگان اصولگرا از پذيرش رهبري سياسي (نه فكري) احمدي‌نژاد استنكاف مي‏كنند.  هر حركت جمعي نيازمند وجود رهبري است.البته در اين مساله نياز هست كه بدنه جمع داراي تقواي سياسي لازم باشند تا بر نفس خود غالب شده و تبعيت از حركت رهبر را پذيرا باشند، مخصوصا وقتي كه قانوني براي نافذ كردن خودبخودي اراده رهبر بر جمع وجود نداشته باشد.

  با اينكه احمدي‌نژاد مظهر تفكر اصولگرايي بود بدليل كمبود تقواي سياسي در ميان نخبگان اين جريان، آنها نه تنها وي را تنها گذاشتند بلكه به جبهه دشمن پيوستند. زماني كه احمدي‌نژاد آماده مي‏شد وزراي مورد نظر خود را به مجلس معرفي كند عماد افروغ مي‏گفت «صداي پاي ديكتاتوري مي‏آيد». آيا اين نوع سخن گفتن تنها ناشي از اختلاف نظر در تفسير اصولگرايي است؟ آيا ما مي‏توانيم دل خود را به اين خوش كنيم كه اين افراد نام خود را اصولگرا مي‏گذارند؟ آنها وقتي رهبري جناح اصولگرا را مي‏كوبند در واقع زير پاي عمود اين خيمه را خالي مي‏كنند و اگر ستون خيمه نباشد چهار ميخ كناري هم به كاري نخواهد آمد. البته اختلاف نظر در چارچوب اصولگرايي امري پذيرفته شده است.

اما تمسخر، تخريب، ديکتاتور خواندن و مواضع نمايشي بر عليه رييس جمهور معنايي جز تضعيف موقعيت مظهر اصولگرايي نخواهد داشت. ستاد حاميان دولت وارد انتخابات شد تا مساله عدم پذيرش رهبري احمدي‌نژاد را با راي مردم حل کند که در اين راه شکست خورد. اما ما از عملکرد خود در انتخابات شوراها به هيچ وجه پشيمان نيستيم.

بيهوده بود که از ما بخواهند به ليستي راي بدهيم که مدير مسئول بازتاب در آن عضويت دارد. ما به حمايت از رييس جمهور ادامه مي دهيم حتي اگر تمام نخبگان و حتي مردم به او پشت کنند و تنهايش بگذارند.

تماشاخانه

سد کجکی در افغانستان سرریز کرد؟ چرا حقابه ایران را نمی‌دهند؟ دیگر چه بهانه‌ای دارند (فیلم)

ساختمان قرن هفدهمی بورس دانمارک در آتش سوخت/ تلاش برای نجات نوتردام کپنهاگ (فیلم)

فیلم های دیگر