برخی از نمایندگان محترم که از «چک سفید امضاء» و «شیب ملایم» سخن می گویند، توضیح نمی دهند که تعریف آنان از این کلی گویی ها چیست؟ دولت به همکاری مجلس نیاز دارد و این همکاری در بحث و بررسی و ارائه راهکار مشخص تعریف می شود نه «چک سفید امضاء» که به رفع تکلیف و از سر باز کردن شبیه تر است تا خدمت به دولت.

روزنامه کیهان در ستون یادداشت روز خود به بررسی طرح دو فوریتی «تجدید نظر در همکاری با آژانس بین المللی انرژی اتمی» که تصویب دو فوریت آن از اهمیت فوق العاده و تعیین کننده موضوع حکایت می کرد، پرداخته است.

به گزارش مهر روزنامه کیهان در شماره امروز در ستون "یادداشت روز " خود به قلم حسین شریعتمداری آورده است: دیروز همه چشم ها به مجلس شورای اسلامی دوخته شده بود و سرنوشت طرح دو فوریتی «تجدید نظر در همکاری با آژانس بین المللی انرژی اتمی» را انتظار می کشید.

طرحی که تصویب دو فوریت آن از اهمیت فوق العاده و تعیین کننده موضوع حکایت می کرد، ولی نمایندگان محترم مردم ساعات اولیه جلسه دیروز مجلس را به یک جلسه غیرعلنی اختصاص داده و توضیحات وزیر محترم خارجه پیرامون جزئیات قطعنامه 1737شورای امنیت سازمان ملل و برخی اطلاعات پیرامونی دیگر درباره آن را شنیدند که اقدامی ضروری و شایسته بود.

اما بعد از پایان جلسه غیرعلنی و در آغاز جلسه علنی در حالی که همه انتظار داشتند بحث و بررسی درباره طرح دو فوریتی تجدید نظر در همکاری با آژانس به دلیل اهمیت فوق العاده آن اولین دستور کار مجلس شورای اسلامی باشد، از سوی هیئت رئیسه اعلام شد که مجلس وارد بحث درباره طرح تغییر ساعت کار بانک ها می شود! و بعد از آن، رسیدگی به یک طرح دیگر در دستور قرار گرفت و در دقایق پایانی جلسه علنی دیروز، نوبت به بحث و بررسی طرح دو فوریتی «تجدید نظر درباره رابطه با آژانس» رسید و همانگونه که به آسانی قابل پیش بینی بود ادامه رسیدگی به جلسه روز بعد -امروز- موکول شد.

این برخورد «سرد»! نسبت به طرح یاد شده با آن مقدمه «داغ»! در جریان تصویب دو فوریتی طرح نه فقط همخوانی نداشت بلکه سؤال برانگیز هم بود چرا که روز یکشنبه هفته جاری به هنگام تصویب دو فوریت طرح مورد اشاره، نمایندگان محترم مجلس درباره ضرورت برخورد جدی با قطعنامه باج خواهانه شورای امنیت سازمان ملل و اقدامات غیرقانونی آژانس بین المللی انرژی اتمی چنان داد سخن داده و خط و نشان کشیدند که به نظر می رسید تا چند لحظه دیگر، پیشنهاد دو فوریتی را به سه فوریتی تبدیل کرده و در همان جلسه و «فی المجلس» حساب آژانس بین المللی انرژی اتمی را کف دستش می گذارند تا از آن پس حتی خیال زورگویی به ایران اسلامی در دورترین افق ذهن علیل آمریکا و متحدانش هم خطور نکند!... اما آنچه در جلسه علنی دیروز مجلس اتفاق افتاد با آنچه از مجلس اصولگرا مخصوصاً بعد از بحث های داغ و نطق های آتشین روز یکشنبه انتظار می رفت فاصله زیادی داشت.

این فاصله میان دو برخورد روز یکشنبه و سه شنبه با طرح مزبور حتی اگر اتفاقی و بدون منظور خاصی هم صورت پذیرفته باشد- که بعید به نظر می رسد- می تواند در هر دو عرصه اذهان عمومی مردم خودمان و نگاه دشمنان بیرونی، پی آمدهای نامطلوبی داشته باشد.

مردم با مشاهده شعارهای غلیظ و شدید نمایندگان درباره ضرورت برخورد سخت و پشیمان کننده با آژانس بین المللی و قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل و مقایسه آن با برخورد «سرد» دیروز مجلس، بعید نیست که نسبت به صلابت نمایندگان خود در دفاع از منافع ملی و عزت و اقتدار نظام اسلامی دچار تردید شوند و از سوی دیگر دشمنان بیرونی به خود حق می دهند که برای وعده های مسئولان درباره برخورد سخت با زورگویی آژانس بین المللی و شورای امنیت سازمان ملل حساب چندانی باز نکنند.

بعد از جلسه غیرعلنی دیروز مجلس شورای اسلامی برخی از نمایندگان محترم در جمع خبرنگاران اظهاراتی داشتند که چندان خوشایند و امیدوارکننده نبود.

یکی از نمایندگان محترم که- به علت عضویت در کمیسیون امنیت و سیاست خارجی مجلس- مسئولیت مستقیمی با موضوع طرح دارد به خبرنگاران گفت؛ قرار است ما کلیت طرح «تجدید نظر در همکاری ایران با آژانس» را تصویب کنیم و چگونگی برخورد را برعهده دولت بگذاریم! و افزود که به بیان دیگر «چک سفید امضاء» به دولت می دهیم تا هرگونه که صلاح می داند تصمیم بگیرد.

اظهارات این نماینده محترم اگرچه از همدلی مجلس و دولت حکایت می کند و از این زاویه باید هماهنگی دو قوه اصولگرا با یکدیگر را تقدیر کرد ولی این اظهارات با وظیفه نمایندگان و رسالت مجلس مغایرت دارد. چرا که در قانون اساسی برای هریک از دو نهاد مجلس و دولت وظایف و رسالت های جداگانه ای تعریف شده است و اگر قرار بود مجلس به دولت چک سفید امضاء بدهد -یا برعکس- دیگر «وجود مجلس» ضرورت چندانی نداشت و دولت می توانست وظیفه مجلس را خود برعهده بگیرد.

چیزی شبیه به این که از آقای فلان بخواهند مطب بزند و به مداوای بیماران بپردازد و او در پاسخ بگوید که من پزشک نیستم و به او گفته شود؛ یک پزشک در اختیارت می گذاریم!... بدیهی است که در این حالت دیگر به «آقای فلان» نیازی نیست، همان پزشک مطب را اداره خواهد کرد.

یکی دیگر از نمایندگان محترم که از قضا، ایشان نیز در جایگاه تعیین کننده ای قرار دارد ضمن ارائه پاسخی مشابه نماینده قبلی به خبرنگاران گفته است؛ مجلس قصد دارد با یک «شیب ملایم» وارد ماجرا شود و... که با عرض پوزش- و مزاحی که چندان هم خالی از جدیت نیست-باید گفت؛ بحث گردش در پارک و «سرسره بازی»نیست که سخن از «شیب ملایم» در میان باشد! دشمن با تمام توان و بدون ملاحظه به میدان آمده است و به قول حضرت امام«ره»، هر کاری از دستش برمی آمده انجام داده و آنچه انجام نداده به خاطر آن است که در توانش نبوده است، بنابراین، مماشات با دشمن غدار و غداره بند تنها نتیجه ای که در پی خواهد داشت جری تر کردن اوست.

یاد امام راحلمان «ره» به خیر که وقتی خبر دادند ناوهای آمریکایی برای حمایت از عراق و رهگیری کشتی های ایرانی قصد ورود به خلیج فارس را دارند، در پاسخ فرمود؛ اگر من باشم اولین ناوی را که وارد خلیج فارس شود با موشک خواهم زد... و سرانجام نیز چاره ای جز آن نبود و این نظر مبارک حضرت امام (ره) کارساز بود، هرچند که تاخیر در اجرای آن خالی از آسیب نبود.

نگارنده دیروز در ستون نکته کیهان با تکیه بر مستندات غیرقابل انکار اشاره داشت که میان ما و حریف یک صخره عمودی در میان است و صخره عمودی شیب- به مفهوم مصطلح و غیرفیزیکی آن- ندارد که سخن از «تند» یا «ملایم» بودن آن موضوعیتی داشته باشد.

و بالاخره، شماری از نمایندگان محترم با پیشنهاد خروج از NPT بگونه ای برخورد می کنند که داستان «غول و بسم الله» را به خاطر می آورد. خروج از NPT مطابق تبصره A از ماده 10 این معاهده، حق قانونی کشورهای عضو است. در این ماده با صراحت تاکید شده است که هرگاه یکی از کشورهای عضو در تعامل با این معاهده، «منافع عالیه» و یا «حاکمیت ملی» خود را در خطر ببیند حق خروج از پیمان را دارد و این اقدام مخصوصاً از آن جهت ضروری تر از گذشته است که دیگر معاهده ای بنام NPT وجود خارجی ندارد و آژانس بین المللی انرژی اتمی با اقدامات غیرقانونی خود از یکسو و 5 کشور عضو باشگاه اتمی با قانون شکنی های پی درپی، در عمل این معاهده را لغو کرده اند، بنابراین حضور ایران در NPT مضحک است و یادآور فیلم معروف «لورل هاردی» است ، در اولین صحنه این فیلم، آقای لورل در سنگری پر از قوطی های خالی کنسرو نشان داده می شود که با جدیت مشغول نگهبانی است... و حال آن که 20 سال از پایان جنگ گذشته و خبر آن به لورل نرسیده ...!

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه