روزگار غریبی است... !

تحلیلی بر اعدام صدام

سید ضیاءالدین احتشام

وقتی صدام دستگیر شد، عده ای می گفتند: او را در زندان خواهند کشت تا پرونده های همکاری غرب با جنایت ورزی های رژیم بعث علیه مردم ایران و عراق هرگز مجال مطرح شدن نیابند.

این سناریو، البته، بسیار نخ نما شده بود؛ صدام، حتی اگر به مرگ طبیعی نیز در زندان می مرد، همه می گفتند که او را کشته اند.

بنابراین، باید طرحی جدید درانداخته می شد تا از یک سو، صدام به حکم دادگاه و در یک فرایند کاملاً قانونی حذف می شد و از سوی دیگر، پشت پرده های حکومت صدام و فالوده خوری های او با غربی ها افشا نشود.

بنابراین، یک گروه کارکشته از سیاستمداران و حقوقدانان آمریکایی، پرونده هایی که می شد برای صدام گشود را بررسی کردند و در نهایت به پرونده کشتار "دجیل" رسیدند و آن را به عنوان اولین پرونده ای که دادگاه می بایست بدان رسیدگی کند، انتخاب کردند.

"دجیل"، نام قریه ای بود که هنگام عبور کاروان اتومبیل های حامل صدام از مجاورت آن، به سمت کاروان تیراندازی شده بود.

صدام، پس از آنکه از این ماجرا جان سالم به در برد، دستور قتل عام مردان دجیل را صادر کرد و بدین ترتیب 148مرد عراقی بالای 18 سال تیرباران شدند.

پرونده دجیل، همان چیزی بود که گروه بررسی اتهامات صدام به دنبالش بودند.

این پرونده، منشاً کاملاً داخلی داشت و نام هیچ کشور خارجی در آن مطرح نبود و به علاوه، مجازات جنایات صورت گرفته نیز چیزی بزرگ نبود.

مطابق قوانین عراق، هر کسی که به مرگ محکوم می شود، حداکثر تا یک ماه بعد از قسطی شدن حکم، باید اعدام شود.

بنابراین، اگر پرونده دجیل به عنوان اولین موضوع اتهامی صدام مورد رسیدگی قرار می گرفت، دادگاه صدام که می توانست حاوی پیامدهای مهم بین المللی باشد، به یک دادگاه محلی تبدیل می شد و در نهایت با مرگ او، همه چیز به پایان می رسید. این سناریوی هوشمندانه، البته، تحقق یافت و دادگاه صدام با رسیدگی به پرونده دجیل آغاز شد و با همان پرونده نیز که در مقابل اتهامات دیگر صدام بسیار کوچک بود، به پایان رسید.

بدین ترتیب، ماجرای قدیمی «سر به نیست کردن زندانیانی که اطلاعات محرمانه دارند» در شکلی نوین تکرار شد و خیال آمریکا، کشورهای اروپایی و روسیه از افشای همکاری های پشت پرده هشت ساله با رژیم صدام در جنگ علیه ایران، آسوده گردید.

به جز ملت عراق، هیچ ملتی در دنیا از وجود صدام به اندازه ملت ایران، آسیب ندید و از این رو، امروز، مردم ایران از اینکه قاتل صدها هزار نفر از هموطنانشان به مجازات رسیده، خرسندند؛ ولی آنچه روی داده، صرفاً مجازات عامل است و آمران، همچنان آزادند و ای بسا به جنایت های بعدی می اندیشند، روزگار غریبی است... !