در اين پيام آمده است: طي دو هفته گذشته فرصتي حاصل شد كه با يك دوست خارجي از دو نقطه تهران ديدن كنيم. اولين مكان موزه جواهرات ملي در خيابان فردوسي بود. با تشكر از بانك مركزي كه فرصت بازديد را براي عموم مردم فراهم آورده‌اند، چند نكته‌اي لازم به ذكر است.

متاسفانه برخورد چند تن از كاركنان موزه جواهرات ملي در شان مردم نيست. كاركنان چنين اماكني بايد خوشرو و خوش برخورد باشند. مثلا بانويي كه در طبقه اول مسئول فروش بليت هستند، گويا از آدم طلبكارند و ناخودآگاه آدم را به ياد ماموران در دوزخ مي‌اندازند. موزه جواهرات ملي كه در نوع خود بي‌نظير است، اصلا تميز به نظر نمي‌رسد طوري كه آثار انگشت بازديد كنندگان و غبار را به وضوح مي‌توان روي شيشه‌ها ديد. در يكي از گنجينه‌ها كه ساعت‌هاي شاهان قاجار به نمايش گذاشته شده به وضوح مي‌توان اثر انگشت كاركنان را روي ساعت ناصرالدين شاه ديد! و اين جاي تعجب دارد.

مكان دوم كاخ گلستان بود. بسيار زيبا و خاطره‌آور. متاسفانه نگهداري از اين بناي زيبا در حد اين مكان نيست. مثلا در ايوان كنار تخت مرمر كه آكنده از نقاشي‌هاي ديواري است نورهاي مستقيم آزار دهنده و از بين برنده اين نقاشي‌ها هستند. در هيچ جاي كاخ كسي توضيحي نمي‌دهد و اگر به مدد چند دستخط نبود، اصلا نمي‌شد فهميد كه چي به چي است. آيا ضروري نيست كاركناني در اين كاخ قرار دهيم كه به تاريخ واقفند و مي‌توانند توضيحاتي درباره مكان و زمان ارائه دهند؟

دستشويي‌هاي كاخ بسيار كثيف و زننده بودند. هيچ يك از شيرها سر نداشت و آينه‌هاي آن رد تاريخ را در خود داشتند. آيا واقعا مسئولين به آنجا سري زده‌اند؟ آيا نمي‌توان با قسمتي از پول بليت‌ها سرويس بهتري به مردم ارائه داد و لااقل يه دستگاه دست خشك كن براي دستشويي‌ها خريد كه بعد از شستشوي دست‌ها بتوان آنها را خشك كرد؟

نكته ديگر ناهار خوردن كاركنان بود كه سر ساعت بدون يك لحظه توقف غذاي خود را روي ميز كار سرو مي‌كردند و به جاي توضيح به مردم غذا مي‌خوردند. آيا واقعا مسئولين ميراث تاريخي و فرهنگي كشور نمي‌توانند اتاق جداگانه‌اي براي ناهار كاركنان اختصاص دهند و از آنها بخواهند با جايگزيني همكار ديگري ناهار را دور از چشم انظار ميل نمايند؟

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه