«آن سوی قنیطره» عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم محمد صرفی است که در آن می خوانید؛حمله تروریستی روز یکشنبه رژیم صهیونیستی به نیروهای مقاومت در منطقه قنیطره در دامنه بلندی های جولان سوریه منجر به شهادت شش تن از نیروهای حزب الله لبنان و سردار محمدعلی الله دادی شد. این حمله اولین تجاوز رژیم اسرائیل به سوریه در طول بحران این کشور نبوده و از این جهت اقدامی جدید محسوب نمی شود و تحلیل آن نیز نمی تواند خارج از وضعیت و فضای درگیری ها و شرایط پیچیده منطقه باشد.

هم اکنون در سوریه بیش از 70 گروه تروریستی با انواع و اقسام حمایت های مالی، تسلیحاتی و اطلاعاتی غرب و برخی کشورهای مرتجع منطقه مشغول نبرد با حکومت بشار اسد به عنوان نماینده محور مقاومت هستند. گروه تروریستی داعش تنها یکی از این دهها گروه است. داعش تا چندی پیش بهترین ابزار غرب برای پیشبرد اهداف خود در این میدان و بلکه کل منطقه بود. هیلاری کلینتون در کتاب خاطرات خود - انتخاب های سخت - درباره بازی واشنگتن با کارت خود ساخته داعش می نویسد: «ما در جنگ عراق، سوریه و لیبی شرکت کردیم و همه چیز خوب بود اما به یکباره انقلاب سی ام ژوئن در مصر علیه دولت اخوان المسلمین روی داد و همه چیز در مدت 72 ساعت تغییر کرد.

ما با اخوان المسلمین در مصر توافق کرده بودیم دولت اسلامی (نام جدید داعش) در سینا تشکیل شود. قرار بود بخشی از سینا به حماس و بخش دیگر آن به اسرائیل واگذار شود و حلایب و شلاتین به سودان ملحق شود و دولت مصر مرزها با لیبی را در منطقه السلوم باز کند. قرار بود ما در روز پنجم ماه ژوئیه سال 2013 در نشستی با دوستان اروپایی خود دولت اسلامی (داعش) را به رسمیت بشناسیم. من به 112 کشور سفر کردم تا نقش آمریکا و توافق با بعضی از دوستان را درباره به رسمیت شناختن دولت اسلامی(داعش) بلافاصله پس از تشکیل آن، توضیح دهم. اما به یکباره همه چیز در برابر چشمان ما فرو ریخت.»

همان گونه که کلینتون اعتراف می کند، داعش نتوانست آمریکا و متحدانش را در طرح منطقه ای مورد نظر، به هدف تعیین شده برساند و تشکیل ائتلاف مضحک ضدداعش در واقع پاسخی به این شکست تحقیرآمیز بود. آمریکایی ها به صراحت اعلام کرده اند که هدف از تشکیل این ائتلاف نه شکست داعش، که تضعیف و کنترل آن است. اگرچه اخبار منتشر شده مبنی بر ادامه کمک های لجستیکی به این گروه در عراق و سوریه نشان می دهد ادعای اعلامی این ائتلاف نیز عاری از حقیقت بوده و صرفاً پوششی برای اهداف دیگر است. اینک داعش در شرق سوریه درگیر بوده و سایر گروه های تروریستی در شمال غرب و جنوب سوریه مشغول هستند. یکی از این گروه ها به نام جبهه النصره که خود را یکی از شاخه های القاعده می داند در جنوب مستقر است؛ یعنی مناطق هم مرز با بلندی های جولان که تحت اشغال رژیم صهیونیستی است.

پس از شکست داعش در سرنگونی دولت دمشق و سرخوردگی غرب از این گروه تروریستی، آمریکایی ها یک بار دیگر به سراغ سایر گروه های شورشی رفته اند. همان تروریست هایی که به آنها شورشیان معتدل می گویند!
جبهه النصره یکی از شاخص ترین گروه های این شورشیان معتدل محسوب می شود که کانون تمرکز آن در منطقه جنوبی سوریه، هم مرز با لبنان و سرزمین های اشغالی است. مثلث تروریست ها، جریان ضدمقاومت در لبنان و رژیم صهیونیستی در این منطقه به هم پیوند خورده و یک مثلث را تشکیل می دهند. تروریست های مذکور تا چندی پیش ارتباطی مستمر با جریانات ضدمقاومت در لبنان داشتند و ارتباطشان با رژیم صهیونیستی غیرمستقیم و با واسطه بود. ناامنی ها، درگیری ها و انفجارهای چند ماه گذشته در لبنان حاصل همکاری این مثلث تروریستی بود. هوشیاری حزب الله باعث شد تا بتواند با همکاری ارتش این کشور این خط ارتباطی و لجستیکی را قطع کند.

موضوعی که برای تروریست ها بسیار گران تمام شد و برای جبران این ضربه، ناچار شدند ارتباط خود را با رژیم صهیونیستی در جولان بیشتر کنند. ارتباطی که از چشم ناظران دور نماند و تل آویو برای سرپوش گذاشتن بر حمایت خود از تروریست ها، آنان را آوارگان سوری خواند که در بیمارستان های صحرایی ارتش این رژیم مداوا می شوند!

گسترش هماهنگی های اطلاعاتی و همکاری های عملیاتی میان تروریست های منطقه قنیطره و رژیم صهیونیستی، رخنه های امنیتی در جنوب سوریه ایجاد کرده و این فرصت را برای تل آویو به وجود آورد که چندین بار از این منطقه به داخل سوریه نفوذ هوایی کرده و اهدافی را مورد تجاوز قرار دهد. این همکاری دو طرفه چنان گسترده و آشکار شده است که حتی رسانه های صهیونیستی نیز از گزارش کردن ابعاد آن ابایی ندارند. روز گذشته روزنامه هاآرتص در این مورد نوشت؛ «اسرائیل به این گروه (جبهه النصره) که در فهرست گروه های تروریستی قرار دارد، کمک می کند و از آن کمک های متقابل نیز دریافت می دارد.

نگاهی به پایگاه های اینترنتی شورشیان سوریه برملا می سازد که جنگجویان ضد اسد در منطقه سوریِ بلندی های جولان اطلاعات محرمانه را دائماً به اسرائیل منتقل می کنند و در مقابل، از اسرائیل کمک های تسلیحاتی و آموزش نظامی دریافت می کنند.همچنین گفته می شود اسرائیل مجروحان شورشیان سوریه را در بیمارستان های صحرایی خود درمان می کند.یکی از پایگاه های اینترنتی شورشیان اعلام کرد که اسرائیل با کمک شورشیان ضددولتی سوریه در منطقه بلندی های جولان متعلق به سوریه، در حال تشکیل نیرویی مشابه فالانژهای سابق لبنانی است که از متحدان اسرائیل در درون لبنان بودند...اسرائیل این گروه های شورشی را لزوماً خطری برای خود تلقی نمی کند. شورشیان نیز اسرائیل را وسیله ای برای حفاظت از خود در برابر نیروهای اسد می دانند.»

حمله روز یکشنبه رژیم اسرائیل اقدامی برای جلوگیری از قطع ارتباط با تروریست های جنوب بود و فرماندهان رژیم صهیونیستی به خوبی می دانند که خوشحالی شان از این تجاوز دوام چندانی نخواهد داشت و همانگونه که ضلع لبنانی این مثلث شوم قطع شد، ضلع صهیونیستی- تروریستی آن نیز به زودی قطع می شود. تروریست های سوری «انگل های خوکی» هستند که زنده بودنشان وابسته به ارتباط با میزبان است. وقتی ارتباط انگل ها و خوک قطع شود، نتیجه روشن است.

برخی ماجرای روز یکشنبه قنیطره را با انتخابات رژیم صهیونیستی مرتبط می دانند و بر این باورند که کمتر از دو ماه دیگر به انتخابات در سرزمین های اشغالی زمان باقی است و نشان دادن چهره ای مقتدر و امنیت زا، تقریبا سنت همه دولت های این رژیم است. کمتر انتخاباتی در تاریخ رژیم صهیونیستی وجود داشته که پیش از آن ترور یا تجاوزی از سوی دولت مستقر، اتفاق نیفتاده باشد. حمله به رآکتور عراق در سال 1981، تجاوز به لبنان(عملیات خوشه های خشم) در سال 1996، غزه (عملیات سرب مذاب) در سال 2008 و تجاوز سال 2012 به غزه (موسوم به جنگ 50 روزه یا عملیات صخره دفاعی) همگی پیش زمینه ای سیاسی داشتند. اما، ماجرا به مراتب فراتر از مسائل سیاسی درون رژیم صهیونیستی است، بلکه این رژیم جعلی به نمایندگی از آمریکا و متحدانش و جبهه مقاومت به نمایندگی از قطب قدرتمند اسلام ناب به پرچمداری ایران اسلامی در برابر هم ایستاده اند و بدیهی است که نتیجه رخدادهای این عرصه، در آوردگاه قطب استکبار و قطب اسلام ناب قابل ارزیابی است.

و اما فارغ از دلایل این حمله، حالا نگاه ها به حزب الله و عکس العمل آن دوخته شده است. خبرها حاکی است صهیونیست ها پناهگاه های اضطراری را باز کرده و علاوه بر آماده باش کامل، نیروهای احتیاط خود را نیز فراخوانده اند. دو دهه پیش حزب الله یک نیروی صرفاً نظامی بود اما اینک حزب الله یک نیروی چندوجهی با برد منطقه ای است. بازدارندگی مقابل رژیم اسرائیل، تاثیر تعیین کننده سیاسی در لبنان و مقابله با جریان تکفیری در سوریه از جمله این نقش هاست. انتقام حزب الله از صهیونیست ها، سخت و البته هوشمندانه خواهد بود. لزومی ندارد که حزب الله برای پاسخگویی به تل آویو خود را به زمان و مکانی خاص محدود کند.

و اما سردار شهید محمدعلی الله دادی! شهادت این پاسدار اسلام به دست صهیونیست ها خود داستان جداگانه ای است و تحلیلی مجزا می طلبد. او یکی از خیل عظیم ملت ما به شمار می رود. همان ملتی که به تعبیر دقیق رهبر معظم انقلاب، عاشق مبارزه با صهیونیست هاست. این آغاز راه است.

خراسان:پایان دوران گذار یمن در ابهام است

«پایان دوران گذار یمن در ابهام است»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم سید محمد اسلامی است که در آن می خوانید؛این روزها کسی نمی تواند روی آینده یمن شرط بندی کند. کشوری که انقلاب و انقلابی های متعددی را در تاریخ خود ثبت کرده است. انقلابی هایی که گذشته نامطلوب شان را کنار گذاشتند، اما به سمت آینده مطلوبی نرفتند. پس از جدیدترین انقلاب در سال 2011 نیز قدرت در این کشور بین رئیس جمهور قبل (علی عبدا... صالح) و فردی که بیش از یک دهه معاون او بود (عبد ربه منصور هادی) دست به دست شد و در عمل تغییر معناداری در این کشور رخ نداد. 4 ماه پیش وقتی که بار دیگر نارضایتی عمومی بالا گرفت، حوثی ها رهبری اعتراضات را در پیش گرفتند. این بار وقتی اعتراض های مردمی باز هم مثل همیشه به خشونت و درگیری های نظامی انجامید، قرار شد گروه های مختلف سیاسی در قدرت شریک شوند. همه درگیری این روزهای یمن، پیامد به نتیجه نرسیدن طرح مشارکت همه گروه های سیاسی در این کشور است. اگر رئیس جمهور یمن به وعده خود برای ایجاد زمینه مشارکت سیاسی گروه های مختلف از جمله حوثی ها عمل کرده بود، شاید اکنون باید تحولات سیاسی و نه نظامی در این کشور را تحلیل می کردیم. برخی از دلایل بی ثباتی کنونی در یمن را می توان این گونه برشمرد:

1)پایان نفوذ مقتدرانه سعودی

نفوذ سنتی سعودی که از سال 1962 پس از انقلاب قبلی یمن نهادینه شده بود، از سال 2011 با مرگ شاهزاده سلطان بن عبدالعزیز در عمل به پایان رسید. همچنان که چندین دهه است که نفوذ مصر در این کشور هم در عمل به پایان رسیده است. پس از شاهزاده سلطان، شاهزاده نایف علی بن محمد الحمدان مسئول حوزه یمن شد. جالب این که او نیز فقط یک سال بعد در سال 2012 از دنیا رفت. پس از او اگرچه علی بن محمد الحمدان، سفیر سابق سعودی در یمن مسئول این خطه شد، اما رفته رفته اکنون شاهد کاهش شدید نفوذ سعودی در این کشور هستیم. البته نفوذ سعودی در یمن را باید در 2 مولفه کلی قرار دهیم. اول استفاده از پیوندهای قبیله ای و دیگری استفاده از رواج تفکرات سلفی و وهابی. به نظر می رسد اگرچه اهرم نخست سعودی برای اعمال نفوذ در یمن قوت سابق اش را ندارد، اما نمی توان به سادگی درباره میزان قوت اهرم دوم سخن گفت. به ویژه این که اهرم اول و اعمال نفوذ قبیله ای از جنس اثرگذاری کوتاه مدت است و اهرم دوم در واقع به اثرگذاری بلند مدت سعودی در این کشور مربوط می شود. وهابی ها در سال های گذشته تلاش کرده اند با رواج آموزه های خود زمینه نفوذ را جدی کنند. تلاشی که محدود به یمن نبوده است و بسیاری از کشورهای حوزه غرب آسیا و شمال آفریقا و حتی کشورهای اروپایی را نیز در بر می گیرد. البته همه سلفی های یمن را هم نمی توان حوزه نفوذ سعودی دانست. حزب "اصلاح" یمن به عنوان شاخه اخوان المسلمین در این کشور اگرچه زیر شاخه سلفی ها محسوب می شود، اما متاثر از کودتای خونین 2 سال پیش در مصر اکنون در دشمنی با سعودی به سر می برد. به هر روی حداقل در کوتاه مدت به روشنی پیداست که نفوذ مقتدرانه سعودی به پایان رسیده است، اما در بلند مدت باید منتظر رخدادهای آینده بمانیم.

2)بازیگری ناتمام آمریکا و القاعده در کشور اسلحه های بی صاحب

نکته دیگری که باز هم پیش بینی درباره آینده را دشوار می کند، این واقعیت است که یمن کشوری مسلحانه شده است! تقریبا تمام گروه ها و قبایل و جمعیت ها، شاخه ای نظامی برای خود تشکیل داده اند. گسترده شدن درگیری ها در این کشور می تواند به تعمیق اختلافات قومی و قبیله ای منجر شود. رخدادی که یمن را باز هم از رسیدن به ثبات دورتر می کند. به علاوه این که سابقه درگیری های القاعده یمن و نیروهای آمریکایی در این کشور نیز همیشه بازار سیاه سلاح یمن را رونق می داده است. آمریکا از شناخت مناسبی نسبت به ویژگی های جغرافیایی و سیاسی یمن برخوردار است. ایالات متحده تا زمانی که یمنی ها همچنان دچار درگیری های داخلی باشند، نیازی به دخالت در این کشور نمی بیند. سرزمین سوخته یمن فعلا کم خطر ترین حالت برای واشنگتن است. اما درباره آینده نمی توان مطمئن بود که آمریکا چه رویکردی را در این کشور اتخاذ می کند. به ویژه این که القاعده به سادگی می تواند با تغییر تمرکز کنونی خود از عراق و سوریه به یمن، این کشور را با تهدید های امنیتی جدی مواجه کند.

3)یمن، نه سنتی، نه مدرن

سیستم حکومتی یمن در حال حاضر جمهوری است، اما واقعیت این است که حاکمیت در یمن مولفه های یک دولت مدرن را ندارد. قدرت گروه های مختلف برآمده از یک ساختار دموکراتیک و مبتنی بر خواست عمومی جامعه نیست. صاحبان قدرت به دنبال منافع ملی نیستند و از الگوهای منطقی برای تامین و بقای حاکمیت پیروی نمی کنند. مهم تر این که در حال حاضر مولفه های سنتی حاکمیت در این کشور هم از جمله پیوندهای قومی، قبیله ای و مذهبی کمرنگ شده اند. این که یمن در 3 سال گذشته مانند دریای متلاطم مواجی به آرامش نمی رسد، به این دلیل است که قوانین سنتی پیشین نیز دیگر منقضی شده اند. یعنی ما با کشوری روبرو هستیم که قانون مشخصی برای رسیدن به ثبات سیاسی در آن حاکم نیست.

4)آینده پیش روی حوثی ها

گروه حوثی ها در شرایطی این چنینی تلاش می کنند تا حق حاکمیت مردمی را از صاحبان سنتی قدرت و گویی از تاریخ یمن بگیرند. هرچند این گروه نیز به هر روی بخشی از جامعه یمن است و مثل تمام گروه های دیگر از مولفه قدرت نظامی برای احقاق حقوق مردم استفاده می کند. برخی خبرها حاکی از این است که حوثی ها با هوشمندی تمام بدون این که رئیس جمهور را از قدرت خلع کنند و به کودتا متهم شوند، او را مجبور به پذیرش شروط خود کرده اند. اگر چنین شود، حوثی ها راهی طولانی برای اینکه کشورشان را به آرامش برسانند، در پیش دارند. در این راه تنها دشمن آن ها، سعودی یا آمریکایی ها نیستند بلکه جامعه ای است که به معنای کلمه مستضعف مانده است و باید هر طور شده این دوران گذار را پشت سر بگذارد.

جمهوری اسلامی:تحلیل سیاسی هفته

«تحلیل سیاسی هفته»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛هفته جاری که در آن اولین ماه فصل زمستان را پشت سر گذاشتیم، بهمن خاطره انگیز به ما اقبال نمود و یادآور صحنه های پرشکوه روزهای پیروزی انقلاب اسلامی سال 57 و اتحاد بزرگ ملت ایران بود. هر روز و ساعات این ایام برای ملت ایران لحظات ارزشمندی را تداعی می کند که باید آنرا قدر دانسته و زحمات آن دوران و قطرات خون شهیدان را با پاسداری از آن ارزش ها گرامی بداریم.

در این هفته با پایان یافتن دور اخیر مذاکرات ایران و 1+5، ارزیابی های طرفین از روند پیشرفت گفتگوها کاملاً مثبت بود به گونه ای که رسانه های خبری از آمادگی ایران و 1+5 برای رسیدن به توافق جامع هسته ای تا پایان امسال خبر دادند که البته تحقق این احتمال در صورتی است که دست های پنهان و کسانی که از این توافق و برداشته شدن تحریم های ظالمانه از یکسو و حفظ توان و حق غنی سازی هسته ای ایران از سوی دیگر لطمه می بینند، دست از شیطنت ها و ماجراجویی های خود برداشته و مانع تحقق این اراده جمعی جهانی نشوند.

در این هفته اقتصاد کشورهای تولید کننده نفت بر اثر تداوم سقوط آزاد 60 درصدی قیمت این ماده حیاتی و با ارزش، دچار تلاطم گردیده و دولت های این کشورها را - به جز چند رژیم وابسته عربی که همواره به عنوان تابعی از سیاست های دیکته شده غرب عمل می کنند – به تکاپو واداشته است. این دولت ها در مقابل این توطئه خطرناک و سقوط بی سابقه قیمت نفت، با نگرانی از کسری بودجه، اقدام به بازنگری در بودجه های سالانه و برنامه های اقتصادی خود کرده و قصد دارند به سوی یک اقتصاد انقباضی و حتی ریاضتی پیش بروند. ایران نیز که ناگزیر، از دایره این تاثیرات خارج نبوده و نیست، باید «اقتصاد مقاومتی» را بیش از گذشته در دستور کار خود قرار دهد. دولت یازدهم که در برنامه های خود، مهار تورم افسارگسیخته، تکاپو برای خروج از وضعیت رکود و رفع معضلاتی همچون بیکاری را دنبال می کند، در چنین شرایطی که نفت حدود 60 درصد از قیمت خود را از دست داده ، با کاهش چشمگیر درآمدهای ارزی مواجه شده و طبعاً با مشکلات عمده برای حفظ و تداوم برنامه های خود روبروست.

با وجود این واقعیت ها و شرایط پیش رو، مسئولان دولت تدبیر و امید باید با برنامه ریزی های دقیق در امر مدیریت منابع و هزینه ها، زمینه تنظیم وضعیت اداره کشور را با هدف کم کردن آسیب های وارده به معیشت عمومی، اهداف سیاست های ابلاغی رهبر انقلاب را در چارچوب اقتصاد مقاومتی دنبال کنند.

در هفته ای که روزهای پایانی آنرا سپری می کنیم، اظهارات معاون اول رئیس جمهور درباره فساد اقتصادی افرادی همچون بابک زنجانی که در شبکه ای مرتبط با زد و بندهای مالی دولت گذشته به دانه درشت هایی افسانه ای مبدل شده اند، داغ دل ملت را تازه کرد. اینکه دولت فریاد زده و خواستار روشن شدن دست های پشت پرده فسادهای مالی شده و خواهان مبارزه با مفاسد به صورت علنی و در جریان قرار گرفتن افکار عمومی گردیده، نشان می دهد که عده ای به شدت در پی پنهان سازی مفاسد و احیاناً ایجاد مسائل انحرافی در مسیر افکار عمومی به منظور به فراموشی سپردن پرونده های مفاسد اقتصادی هستند. لذا دولت وظیفه دارد به عنوان منتخب مردم ضمن بستن منافذی که زمینه ساز بروز تخلفات و ایجاد روابط ناسالم در ساختار پیکره نظام می شود، با قاطعیت خواستار پیگیری تخلفات مفسدان و روشن کردن پرونده مفاسد در قوه قضائیه باشد.

تحولات بین المللی هفته را از یمن آغاز می کنیم که طی چند روز گذشته شاهد مهمی بود که در روند تحولات چهار سال اخیر این کشور می تواند نقطه عطف به حساب آید و برای آینده سیاسی این کشور نیز تعیین کننده باشد.

روز سه شنبه، گروه «انصارالله» وابسته به حوثی های یمن، کاخ ریاست جمهوری را به کنترل خود در آورد و حتی برخی گزارش ها از خروج نخست وزیر این کشور از صنعا خبر دادند. در این باره «عبدالمالک الحوثی» رهبر انصارالله اعلام کرد اعضای این گروه، هر چند کاخ ریاست جمهوری را در کنترل گرفته اند ولی فعلاً قصد سرنگون کردن «منصور هادی» را ندارند. رهبر انصارالله در عین حال اعلام کرد «منصور هادی» باید به تعهداتش که در شهریور ماه گذشته بر سر آن توافق شد پایبند باشد، از جمله اینکه سهم حوثی ها را در قدرت به رسمیت بشناسد.

گروه انصارالله که از اواخر تابستان گذشته عملاً کنترل صنعا، مرکز حکومت یمن را دردست دارند روز سه شنبه علاوه بر کاخ ریاست جمهوری همچنین اداره امنیت سیاسی یمن را که از قدرتمندترین نهادهای سیاسی این کشور محسوب می شود تحت اداره خود گرفتند. مشخص است که انصارالله قصد داشته است قدرت خود را به رخ رئیس جمهور بکشد و این پیام را بدهد که به راحتی می تواند وی را سرنگون سازد و از این جهت به نفع «منصور هادی» است که به مفاد توافقاتش با انصارلله پایبند باشد. تازه ترین گزارش ها در این باره حاکی است که «منصور هادی» عقب نشسته و «با شروط «انصارالله» موافقت کرده است.

این هفته، خشم جهان اسلام علیه ادامه توطئه اهانت به مقدسات مسلمان و تشدید مسلمان ستیزی در غرب، اوج گرفت و در این باره، در بسیاری از کشورها تظاهراتی در محکومیت این رفتار اهانت آمیز برگزار شد. حوادث دو هفته قبل پاریس که در جریان آن چند فرد مسلح وابسته به گروه های افراطی به دفتر یک نشریه فرانسوی حمله کرده و شماری از کارکنان این نشریه را به قتل رساندند موجب شد تا بسیاری از مسلمانان در کشورهای مختلف، این اقدام تروریستی را محکوم کنند. ولی همان نشریه که مشخص بود از سوی جریان های ضداسلامی تحریک شده در پاسخ به این اقدام نوع دوستانه و ضد تروریستی مسلمانان، گستاخانه کاریکاتور جدیدی از پیامبر اکرم(ص) را به چاپ رساند و مسلمانان را خشمگین کرد. این اقدام موهن نشریه مذکور موجب شد بسیاری از مسلمانان، علیه این نشریه و دولتمردان فرانسوی که قصد توجیه این عمل زشت را داشتند اقدام به تظاهرات کنند و به دولتمردان غربی بفهمانند که نمی توانند اهانت به مقدسات دینی را آزادی بیان بنامند. این جدال میان مسلمانان و حاکمان غربی همواره وجود داشته و هنوز هم به جائی نرسیده است. مسلمانان باید با تصمیمات قاطع و عملی، کاری کنند که حاکمان غربی دست از نفاق بردارند و آزادی را از این پس طبق منافع خود معنا نکنند.

این هفته، رژیم صهیونیستی در ادامه جنایات خود، گروهی از اعضای حزب الله و همراهان آنها را که از شهرک «مزرعه امل» در «قنیطره» در منطقه جولان سوریه سرگرم بازدید بودند، ناجوانمردانه هدف حمله هوایی قرار داد که در جریان این حمله 6 نفر از اعضای حزب الله از جمله «جهاد مغنیه» و یکی از شهروندان جمهوری اسلامی ایران به شهادت رسیدند.

جهاد مغنیه، فرزند 25 ساله عماد مغنیه بود که اوایل این هفته با حضور خیل عظیم مردم لبنان تشییع و در کنار مزار پدرش دفن شد. در واکنش به این جنایت، سید حسن نصرالله دبیرکل حزب الله لبنان به صهیونیستها هشدار داد که آماده پاسخ حزب الله باشند. نصرالله در پیامی کوتاه خطاب به صهیونیست ها گفت: «پناهگاه های خود را آماده کنید.»

تاریخ نشان داده است که اینگونه جنایات نه تنها خللی در عزم مبارزان ضد صهیونیستی ندارد بلکه اراده آنها را در راه مبارزه مصمم تر می کند. قطعاً، صهیونیست ها از جنایت اخیر خود نیز طرفی نخواهند بست و این اقدام، موجب خواهد شد تا جهاد مغنیه های بی شماری برای مبارزه با اشغالگران پیدا شوند.

این هفته، رژیم بحرین اعلام کرد شیخ سلمان دبیرکل جمعیت الوفاق بحرین، برجسته ترین چهره سیاسی مخالف رژیم آل خلیفه را روز هشتم بهمن محاکمه خواهد کرد. رژیم آل خلیفه که در طول چهار سال گذشته در برابر قیام مردم مبارز بحرین درمانده شده و به هر اقدامی که برای سرکوب انقلاب مردم بحرین دست زده، شکست خورده است، اکنون گمان می کند با زندانی و محاکمه کردن شیخ سلمان خواهد توانست شعله قیام آزادیخواهانه و عدالت طلبانه ملت بحرین را خاموش سازد. با اینحال، این اقدام مذبوحانه نیز از هم اکنون با شکست مواجه شده و زندانی شدن شیخ سلمان نه تنها مردم را از انقلاب خود دلسرد نکرده بلکه عزم آنها را برای تداوم مبارزه راسخ تر نموده است.

حضور گسترده مردم در صحنه مبارزه گواه آن است که ترفندهای رژیم آل خلیفه،که با خودکامگی بر اکثریت حکم می راند، همگی محکوم به شکست و ناکامی هستند و سردمداران مستبد بحرین چاره ای به جز گردن نهادن به خواست مردم ندارند.

رسالت:دو خطای دیپلماتیک

«دو خطای دیپلماتیک»عنوان سرمقاله رسالت به قلم سید مسعود علوی اسلامی است که در آن می خوانید؛ هر چه فکر می کنم چه منطق دیپلماتیکی وجود دارد که تصویر وزیر خارجه جمهوری اسلامی در یک محیط دوستانه و صمیمانه با وزیر خارجه منفورترین دولت جهان یعنی آمریکا در خیابان های ژنو، به جهان مخابره شود، به نتیجه ای نمی رسم! پس از یک سال و نیم گفتگوی بی حاصل که فقط امتیاز دادیم و امتیازی هم نگرفتیم، بخشی از کار بزرگ دانشمندان جوان و فداکار ایرانی را در تأسیسات هسته ای متوقف کردیم، با این تصویر در خیابان های ژنو چه می خواهیم بگوییم؟

مردم جهان بویژه جوانان جهان اسلام، جمهوری اسلامی ایران را نماد ایستادگی و پایداری در برابر تبهکاری های آمریکا می دانند و بیش از سه دهه، پنجه در پنجه آمریکا انداخته ایم. بعد تصویری از سیاست خارجی جمهوری اسلامی در جهان، واتاب می دهیم که گویی هیچ تبهکاری وجود نداشته است! در حالی که می دانیم در خصوص محروم کردن ملت ایران از فناوری صلح آمیز هسته ای و نیز اخلال در استقلال سیاسی، اقتصادی و فرهنگی، مرارت ها کشیده ایم. آیا واقعاً همان طور که رئیس جمهور می گوید؛ «در مذاکرات بحث اصول و آرمان ها مطرح نیست» یا «آرمان ما وصل به سانتریفیوژ نیست»، اگر چنین است چرا روزنامه های دوم خردادی به فرمان لندن اصرار دارند تصویر پیاده روی ظریف و کری را درصفحه اول خود با افتخار به چاپ برسانند؟ این اصرار بر اساس چه اصول و آرمانی صورت می گیرد؟! چرا پروژه نفرت زدایی نسبت به چهره آمریکا در داخل و خارج جمهوری اسلامی اکنون به صورت یک اصل و آرمان در دستور کار آمریکایی هاست و یک عده هم در داخل، آن را نمایندگی می کنند؟

ملت ایران طی سه دهه گذشته فداکاری ها کرده، خون ها داده، شهادت بزرگانی همچون 72 تن در هفتم تیر و شهادت رئیس جمهور و نخست وزیر در هشتم شهریور 60 را مشاهده کرده، چهره های نورانی همچون شهدای محراب و صدها هزار شهید و جانباز در مصاف با شرارت آمریکایی ها در دفاع مقدس داده است، چطور می شود بر همه این تصاویر غرورانگیز در مبارزه با ستم استبداد جهانی، یک تصویر مسالمت آمیز در روابط خارجی با آمریکایی ها را الصاق کرد و تیر خلاص به راهبرد آمریکاستیزی و استکبارستیزی ملت ایران زد؟ آن هم در شرایطی که آمریکایی ها هنوز بر طبل خصومت ورزی با ملت ما می کوبند و ذره ای از مواضع خصمانه خود پایین نیامده اند.

بنده به عنوان احدی از آحاد ملت ایران، پیشنهاد می کنم تا موقعی که مذاکرات به نتیجه نرسیده است همان طور که متن مذاکرات را از ملت ایران مخفی کرده اید، تصاویر گفتگوها چه در زیر سقف و چه در بیرون سقف را نیز تا حصول نتیجه، محرمانه اعلام کنید. چه فایده ای دارد در هر دور مذاکره، بیرون بیایید و بدون اینکه شمه ای از مطالب و گفتگوها را فاش سازید، به بیان یکسری عبارات که هیچ ارزش خبری ای ندارد اکتفا کنید؟ عباراتی همچون مذاکرات فشرده بود، طرف مقابل اراده خود را برای توافق نشان داد، مذاکرات جدی بود، هنوز اختلافات وجود دارد و...

در اوج مذاکرات بی نتیجه ژنو، ناگهان وزیر خارجه محترم ما سر از پاریس درمی آورد؛ شهری که امروز به عنوان پایتخت اهانت به مقدسات دینی و پیامبر گرامی اسلام (ص) مطرح است.

چه منطق دیپلماتیکی پشت سر این سفر، آن هم در شرایط کنونی وجود داشت؟ در سراسر جهان اسلام، خشم و نفرت علیه غرب و فرانسوی ها موج می زند و مردم مسلمان جهان از اهانت به ساحت مقدس پیامبر اکرم (ص) عصبانی هستند، یک دفعه چشم باز می کنند، می بینند وزیر خارجه ما در پاریس است، آن هم بدون بیان یک کلمه در محکومیت عمل زشت دولت فرانسه در حمایت از پدیده «من شارلی هستم»! اهانت به مقدسات در پاریس، حتی صدای پاپ را هم درآورده است. اما در سفر وزیر محترم خارجه ما به پاریس، در اعتراض به عمل زشت فرانسوی ها در اهانت به پیامبر (ص)، صدایی درنمی آید!

آیا موضوع قدرت هسته ای ایران، مایه اقتدار ماست یا مایه ضعف و رخوت ماست؟ ما در مذاکرات به واسطه این قدرت، در مقام تعامل هستیم یا در مقام امتیاز دادن و عمل یک سویه؟! آیا عنصر زمان و مکان در گفتگوهای دیپلماتیک ما جایگاهی دارد یا ندارد؟! آیا محتوای گفتگوها تابع راهبردها و تاکتیک های ما هست یا نیست؟ این درک دیپلماتیک در کجای سفر به پاریس و قدم زدن در خیابان های ژنو وجود دارد؟!

جناب آقای ظریف! آمریکایی ها و فرانسوی ها در حال تست دولت ما و حساسیت هایش در قبال اصول و ارزش های اسلامی و انسانی هستند. ما در این تست نباید به کژراهه برویم.

آقای ظریف عزیز! شما نباید فریب ژورنالیسم تبهکار را که در داخل، «من شارلی هستم» را نمایندگی می کنند، بخورید. مردم ما که برای دفاع از شرف و عزت خود و نیز دفاع از استقلال و آزادی خود بیش از سی سال است مقاومت کرده اند و این مقاومت تا ظهور حضرت صاحب الزمان (عج) ادامه دارد، از شما انتظار دارند خشم و نفرت افکار عمومی در ایران و جهان علیه مظالم استبداد جهانی بویژه آمریکا را، نمایندگی کنید. شما نماینده یک ملت بزرگ در دیپلماسی خارجی هستید. این شأن و منزلت را با اقوال و افعالی که با آرمان ها و اصول انقلابی تطبیق ندارد، فرونکاهید.

تأسف بار است روزنامه های مدعی اصلاحات که راهپیمایی و اعتراض مردم علیه سیاست های هتاکانه دولت فرانسه علیه مقدسات را در صفحه اول خود سانسور کردند، روزنامه هایی که حتی راهپیمایی عظیم و با شکوه اربعین را نیز سانسور نمودند، همان ها دیروز همچنان از پیاده روی ظریف در خیابان های ژنو، بی هیچ دلیلی دفاع کردند و دوباره عکس های آن را به چاپ رساندند! آیا این رویکرد، انطباقی با کار حرفه ای و تعهد اسلامی دارد؟

قدس:پیش نیازهای اقتصاد با ثبات

«پیش نیازهای اقتصاد با ثبات»عنوان یادداشت روز روزنامه قدس به قلم کتر سید حسین محمودی اصل است که در آن می خوانید؛در راستای دستیابی به اقتصاد با ثبات، لازم است در سبد اقتصادی و صادراتی کشور انواع مختلفی از محصولات گنجانده شود.

مثلاً برخورداری از پنج محصول صادراتی استراتژیک، میزان ریسک پذیری اقتصاد کشور را کاهش می دهد. از سوی دیگر تعداد و تنوع محصولات از اهمیت خاصی برخوردار است، زیرا فروش کالا به خودی خود مزیت زیادی ایجاد نخواهد کرد.از سوی دیگر فروش فناوری و نوآوری، ثبات بیشتری را با خود به همراه می آورد و در این حالت عایدی ارزش افزوده چندین برابر خواهد شد، زیرا محصولات دانش بنیان از دامنه ثبات بیشتری برخوردار هستند. یکی از ضرورت های اصلی دستیابی به اقتصاد با ثبات، تنظیم سیاستها و روشها به گونه ای است که قوانین و مقررات را دچار تغییرات متعدد نکند، زیرا این تغییرات عامل مهمی در بی ثباتی اقتصاد محسوب می شود. به این معنا که ثبات قوانین شرکتها، سازمانها و اشخاص می تواند استراتژی ها و برنامه ریزی های بلند مدتی را فراهم کرده و برای آینده اقتصادی نوید بخش باشد .

از دیگر مسایل مهم در ثبات اقتصادی، حجم دولت است. دولت حجیم به بهره وری کمتر منتهی شده و بخش خصوصی، حضور کمرنگ تری خواهد داشت، بنابراین اقتصادی که عامل آن دولت باشد و مداخلات دولتی در آن زیاد مشاهده شود، به اقتصاد کم رونق و بی فروغی تبدیل خواهد شد و در معرض رقابتها و چالشهای جهانی از ثبات بی نصیب خواهد ماند و مسلماً توانایی مقابله با بحرانهای اقتصادی جهانی را نخواهد داشت.

در این بین و در راستای دستیابی به اقتصاد با ثبات، دولت می بایست اهداف حاکمیتی را دنبال کند و اهداف رقابتی با بخش خصوصی و جایگاه دولت در آن مشخص شود .از طرفی وجود دولت در بخشهای اساسی تولیدی و اقتصادی باعث می شود توان رقابتی بخش خصوصی در مقابل دولت کاهش بیابد و به بزرگ شدن اندازه دولت منجر شده و بزرگ شدن دولت مساوی است با بی ثباتی اقتصاد کشور. ضمن اینکه اقتصاد با ثبات می تواند از انضباط مالی دولت نشأت بگیرد و به کنترل تورم و رکود کنترل منتهی شود.

از دیگر ویژگی های اقتصاد با ثبات سیاستگذاری و مدیریت کلان، سنجیده و کارشناسی شده ای است که به برنامه ریزی بلند مدت، میان و کوتاه مدت توجه کرده باشد.اگر برنامه ریزی بلند مدت در کشوری پاسخگوی نیازهای اقتصادی اش نباشد، مطمئنا کشور دچار بی ثباتی می شود و لازم است برنامه های چشم انداز بیست ساله، پنج ساله و بودجه یک ساله به گونه ای تدوین شود که واقعی، قابل دسترسی و تکلیف باشد یعنی دولتها مکلف به اجرای آن باشند .

با به دست آوردن ثبات اقتصادی، رشد و به تبع آن پایداری اقتصادی حاصل می شود و شاهد افزایش پس انداز ملی و سرمایه گذاری خصوصی و رقابت پذیری صادرات خواهیم بود. ترازهای پرداخت، بهبود صادرات بر واردات را عینی تر کرده و اصلاحات مالی را امکان پذیرتر می کند وبی گمان گذر از اقتصادهای متوسط به پیشرفته راحت تر ممکن خواهد شد و سیاستهای تعدیل نیز با کمترین عوارض محقق می شود. به طور مثال در اقتصاد با ثبات می توان هدفمندی یارانه ها را به نحو احسن اجرا کرد.

در حالت کلی باید گفت، محیط با ثبات اقتصاد کلان به کنترل نرخ تورم منتهی شده و در پی آن نرخ ارز نیز کنترل می شود، زیرا نرخ ارز در نوسانات اقتصادی متغیر است و شوک خود را به بازار وارد می کند، همچنین نرخ بهره کاهش پیدا کرده و به ثبات می انجامد. ضمن اینکه نرخ تورم بالاتر از نرخ بهره نخواهد شد و یا برعکس، چرا که فاصله زیاد نرخ تورم و بهره به مشکلات و رانتهای فراوان دامن زده، ضمن اینکه وضعیت مالی دولت هم بهبود می یابد و همچنین تراز پرداختهای صادرات از واردات پیشی گرفته و در نهایت می توانیم رشد اقتصادی مناسب و پایداری را شاهد باشیم.

سیاست روز:وتو، ادعایی بدون پشتوانه

«وتو، ادعایی بدون پشتوانه»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم قاسم غفوری است که در آن می خوانید؛سخنرانی سالیانه باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا سه شنبه شب در کنگره انجام گرفت که شامل مسائل مهم سیاست داخلی و خارجی آمریکا بود.

سخنرانی که نشان داد، در سال ۲۰۱۵ ، آمریکا با زنجیره گسترده ای از چالش های درونی و بیرونی مواجه است که نمودی از افول هژمونی آمریکایی است. در لابه لای سخنان اوباما مباحثی نیز در باب نگاه آمریکا به جمهوری اسلامی ایران و البته مذاکرات هسته ای ملاحظه می گردد که از یک سو نیاز شدید آمریکا به توافق را نشان می داد و از سوی دیگر استمرار نگاه سلطه گرایانه آمریکایی را آشکار می سازد؛ چنانکه اوباما بار دیگر بر وجود همه گزینه ها از جمله نظامی روی میز تاکید کرد.

شاید سخنان اوباما خط مشی کاخ سفید در قبال ایران در مذاکرات هسته ای را نشان دهد، اما از سخنان او مهمتر، واکنش سناتورهای کنگره به این سخنان بود.

واکنش هایی که بسیاری آن را واکنش به کلید واژه اصلی سخنان اوباما یعنی استفاده وی از وتو در قبال تصویب قطعنامه جدید تحریم ها درباره ایران تشکیل می داد. چند نمونه از واکنش های سناتورها به شرح ذیل می باشد.

- سناتور «اد رویس»، رئیس کمیته روابط خارجی مجلس نمایندگان آمریکا خواستار همراهی اوباما با کنگره برای افزایش فشارهای اقتصادی علیه ایران همراهی شد.

ـ سناتور «دیان فاینشتاین» از سخنان اوباما مبنی بر وتوی تحریم ها استقبال کرده و تحریم های جدید را عامل اخلال در مذاکرات دانسته است.

ـ سناتور «چاک شامر» نگاهی به نسبت میانه داشته اما وی نیز عدم افزایش تحریم را مطلوب دانسته است.
ـ «جانی ارنست» نیز نگاهی مثبت به افزایش فشارها بر ایران داشته است.

ـ سناتور «شرود براون» عضو ارشد کمیته امور بانکی سنای آمریکا نیز تعویق طرح کنگره برای افزایش تحریم ها را خواستار شده و تحریم های جدید را زمینه ساز ایجاد چالش در مذاکرات دانسته است.

ـ نشریه هیل که نگاه سناتورهای کنگره را مطرح می سازد نیز از اختلافات شدید میان سناتورها در باب تحریم های جدید در قبال ایران خبر داد است.

آنچه از مجموع این اظهارات نشان می دهد، اختلافات شدید درون کنگره و عدم اجماع برای اعمال تحریم های جدید است. با توجه به اختلافات شدید کنگره اقدام آنها مبنی بر تعویق بررسی طرح تحریم جدید علیه ایران نه به دلیل سیاستها و تهدیدات اوباما بلکه به دلیل عدم اجماع درونی است. کنگره به دلیل اختلافات درونی از مطرح شدن طرح مذکور و عدم رای بالا به آن هراس داشته لذا برای جلوگیری از افشای رسوایی اختلافات درونی کنگره، از تعویق این طرح سخن گفته است. لذا ادعای تاثیر مواضع اوباما در تصمیم کنگره ادعایی کاملا بی منطق و فریبکارانه است.

نکته دیگری که در باب مواضع سناتورها در باب سخنرانی اوباما مورد توجه می نماید، وضعیت اوباما برای مقابله با عملکرد کنگره است. در هفته های اخیر کاخ سفید تلاش کرده تا اوباما را ناجی مذاکرات و تنها فردی معرفی نماید که توان اجرای توافق هسته ای را دارد و ایران باید این فرصت را غنیمت شمرده و با پذیرش خواسته های آمریکا توافق را نهایی نماید.

این فضاسازی در حالی صورت می گیرد که به دلیل اختلافات گسترده در کنگره اوباما کار سختی در برابر طرح احتمالی کنگره ندارد چرا که اجماع دو سوم ایجاد نخواهد شد و وی به راحتی می تواند به اصطلاح طرح را وتو کند.

از جمع ۱۰۰ عضو سنا، ۵۴ کرسی برای جمهوریخواهان است و برای تصویب قطعنامه قاطع ۶۷ رای یعنی دو سوم اعضاء نیاز می باشد که عملا تحقق این امر با ابهامات بسیاری همراه است.

با توجه به این حقایق این سوال اساسی مطرح می شود که هدف آمریکایی ها از برجسته سازی ادعای اراده اوباما برای گرفتن تصمیم سخت - به ادعای آنها وتوی تحریم احتمالی - چیست؟ و چرا به رغم عدم وجود شرایط لازم درون کنگره با تحریم های جدید به برجسته سازی وتوی اوباما پرداخته می شود؟

پاسخ به این پرسش را دربندهای بالایی سخنان اوباما می توان مشاهده کرد. اوباما تاکید می کند که آمریکا با اعمال تحریم های اقتصادی و دیپلماسی جهانی توانسته اجماع در قبال ایران ایجاد و تهران را پای میز مذاکره آورد. وی تاکید می کند آمریکا برای اولین بار توانسته فعالیت های هسته ای ایران را متوقف سازد و به امنیت اسرائیل کمک نماید. اوباما تاکید می کند که در برابر طرح جدید تحریم ها از وتو استفاده می کند چرا که مخالف دستاوردهایی است که آمریکا از مذاکرات داشته در حالی که واشنگتن مصمم به حفظ و استمرار دستاوردهایش است.

این جملات، هدف آمریکا از ادامه مذاکرات را چنین نشان می دهد:« عدم لغو تحریم ها و جابه جا کردن آن با ادعای عدم افزایش تحریم ها، توقف فعالیت های هسته ای ایران و سوق دادن مذاکرات به امنیت رژیم صهیونیستی که اساس آن را نیز حذف برنامه های موشکی جمهوری اسلامی و تبدیل ایران به کشوری خنثی در منطقه با محوریت دوری آن از مقاومت تشکیل می دهد». این حقایق زمانی آشکارتر می شود که اوباما تصمیم سخت را مقابله با تحریم های جدید کنگره با وتو عنوان می کند کنگره ای که به دلیل اختلافات گسترده عملا تهدیدی برای مواضع اوباما در مذاکرات نمی باشد.

ادعای اوباما برای واقعی نشان دادن تقابلش با کنگره اگر از روی حسن نیت و گامی برای اعتماد سازی باشد، به جای استفاده از واژه وتوی تحریم های جدید باید اصل وتوی تحریم های گذشته و لغو یک جانبه تحریم ها به عنوان اقدامی اعتماد ساز را مطرح سازد حال آنکه اوباما نه تنها اکنون، بلکه در طول ۶ سال ریاست جمهوری خود هرگز از چنین واژه ای استفاده نکرده است.

این امر بیانگر این حقیقت است که واژه وتو در جملات اوباما ادعاهایی بدون پشتوانه و صرفا سیگنال های انحرافی برای فریب افکار عمومی یا به عبارتی همان بزک کردن چهره آمریکا نزد ملت و مسئولان جمهوری اسلامی ایران بوده است که هدف نهایی آن دور ساختن ایران از خطوط قرمز و امتیاز دهی به آمریکا بدون گرفتن امتیاز است. در حالی که گام اول اوباما برای اعتماد سازی و نشان دادن صداقت آمریکا در مذاکرات، لغو تمام تحریم ها پیش از توافق نهایی می باشد نه ادعای عدم افزایش تحریم ها.

وطن امروز:پرسه با فتنه گران در هوای آلوده

«پرسه با فتنه گران در هوای آلوده»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم دکتر محمدحسن آصفری است که در آن می خوایند؛یک ـ با اعتنا به مسائل و مشکلات زیست محیطی در کشور بویژه کلانشهرها و بالاخص پایتخت، همچنین عدم ورود سازمان ها و نهادهای مربوط به مساله آلودگی هوا و ورود بنزین بی کیفیت و آلوده به کشور، خانم ابتکار باید به وظایف خویش عمل کند؛ تکالیفی از قبیل پیشگیری از آلودگی هوا، آب ها، پساب ها و محیط زیست همچنین حفظ و توسعه محیط زیست. خب! ایشان با توجه به آنکه فردی سیاسی است تا اجرایی، وقت کافی برای مدیریت محیط زیست نمی گذارد و در نتیجه، اتفاق خاصی در دولت یازدهم درباره محیط زیست و رفع دغدغه های ملت درباره آن به وجود نیامده است.

در حقیقت، خانم ابتکار به عنوان معاون رئیس جمهور و رئیس سازمان محیط زیست اقدام خاصی به عنوان مثال برای مشکل 4-3 ماه اخیر تهران و شهرهای بزرگ دیگر یعنی آلودگی هوا و دیگر آلودگی های زیست محیطی انجام نداده است. فقط در تهران آلودگی هوا وجود ندارد و در کلانشهرها نیز این مشکل هست. مثلا در حوزه انتخابیه اینجانب یعنی شهرستان اراک مدت هاست آلودگی هوا تشدید شده و تنفس به سختی انجام می شود ولی ظاهراً علاوه بر تهران، اراک هم با بی اعتنایی سازمان محیط زیست برای چاره اندیشی رفع آلودگی هوایش مواجه است.

دو ـ خانم ابتکار بیشتر وقت خود را برای دیدار با عناصر فعال در فتنه ۸۸ گذاشته و دیگر وقتی برای رسیدگی به محیط زیست ندارد. با این عدم رسیدگی به کار سازمانی و در نتیجه، مدیریت نشدن صحیح این سازمان، مجلس و در صورت لزوم، مدعی العموم می توانند از رئیس سازمان حفاظت محیط زیست سوال کنند.

سه ـ هر سازمان، وزارتخانه و دستگاهی وظایفی دارد. درباره سازمان محیط زیست، همگان می دانند اهمال کاری این سازمان موجب به خطر افتادن سلامت هموطنان می شود. به دلیل اهمال سازمان محیط زیست و اینکه خانم ابتکار با شدت گرفتن فعالیت های سیاسی خود، وقتی برای رسیدگی به وظایف مدیریت درباره محیط زیست ندارد، این خطر در حال حاضر بروز هم یافته است. ظاهرا جایگاه سازمانی رئیس سازمان محیط زیست به دلیل رفتارهای سیاسی و دیدارهای سیاسی تغییر کرده است(!) ابتکار با دیدارهایی که با برخی عناصر حاضر در فتنه 88 و برخی عناصر سیاسی اصلاح طلب و برخی احزاب سیاسی همسوی خود دارد، عملاً وقتی برای رسیدگی به محیط زیست کشور و رفع مشکلات آلودگی هوا ندارد و در حالی که امروز در شهرهای مختلف ایران بویژه در شهر تهران با مشکلات جدی تنفسی به دلیل شدید بودن میزان آلودگی هوا مواجه هستیم و مردم کلانشهرها با محیط زیست آلوده در حال دست و پنجه نرم کردن هستند، اما ایشان بی توجه به این موضوع در حال دیدارهای گروه گرایانه خود است.

چهارـ اگر خانم ابتکار، لااقل همان مقدار زمانی را که برای دیدن عناصری که در فتنه 88 نقش داشته و فعال بوده اند می گذارد، برای محیط زیست هم بگذارد و واقعاً با استفاده از کارشناسان توانمند، مجرب، دانشمند و بابرنامه کار کند و دنبال حواشی نباشد، وضعیت به این شکل نمی شود. او اگر کمی نسبت به مشکلات زیست محیطی دلسوزانه رفتار کند، مطمئنا مشکلات آلودگی هوا کم و حتی رفع خواهد شد.

پنج ـ از دیگر سو، اخباری مبنی بر آلوده بودن بنزین های وارداتی وجود دارد و از آنجا که سازمان محیط زیست بنزین های پتروشیمی تولید داخل را که نسبت به بنزین وارداتی اگر بهتر نبود، بدتر هم نبود، آلوده می دانست و اصلاً بر همین اساس اجازه توزیع آن را نداد و با خارج کردن ارز از کشور آن هم با این وضع اقتصادی ای که وجود دارد، بنزین وارد کردند، از این لحاظ هم باید مورد پیگرد قرار گیرد. در عین حال، این سازمان مدعی است بنزین های وارداتی مشکلی ندارد؛ اگر مشکلی ندارد چرا هوا آلوده ماند؟! با توجه به این موضوع، محیط زیست به هیچ وجه صلاحیت لازم را برای تشخیص آلوده بودن یا نبودن بنزین های وارداتی ندارد چون خود یک طرف ماجراست. جایی بی طرف باید این موضوع را بررسی می کرد که این امر از سوی کمیسیون بهداشت مجلس انجام شد و آلوده بودن بنزین های وارداتی مشخص شد و همچنین معلوم شد بنزین های واردشده با حمایت سازمان محیط زیست نه تنها یورو 4 نیست که استاندارد یورو2 را هم ندارد(!) خانم ابتکار باید پاسخگوی اقدامات خود درباره ورود بنزین آلوده به کشور باشد.

سازمان استاندارد ایران هم باید در زمینه ورود بنزین های آلوده به کشور نظر دهد و رسماً اعلام کند این بنزین ها آلوده است یا خیر؟شش ـ متأسفانه ایراد قانونی درباره سوال از معاونان رئیس جمهور وجود دارد و چون خانم ابتکار معاون رئیس جمهور است، نمایندگان مجلس نمی توانند از وی سوال بپرسند در حالی که از وزرا می توانند سوال کنند! انتقادی هم از شخص رئیس جمهوری محترم مبنی بر تذکر ندادن ایشان به خانم ابتکار به عنوان رئیس سازمان محیط زیست وجود دارد و اگر ایشان به خانم ابتکار تذکر اساسی برای عملکرد نامناسب زیست محیطی ندهند، قطعا دود عدم اجرای مدیریت صحیح بر سازمان محیط زیست به چشم مردم خواهد رفت.با توجه به جمیع مواردی که عنوان شد، به نظر می رسد لزوم ورود مدعی العموم احساس می شود.

جوان:تحقیر قدرت نرم جمهوری اسلامی؟!

«تحقیر قدرت نرم جمهوری اسلامی؟!»عنوان یادداشت روز روزنامه جوان به قلم مهدی پورصفا است که در آن می خوانید؛ اصطلاح دیپلماسی عمومی را می توان نتیجه مستقیم تئوریزه کردن واقعیتی دانست که امروز به نام قدرت نرم در محافل دانشگاهی مطرح است. قدرت نرم در مقابل قدرت سخت به عنوان ابزاری برای بهره گیری از انرژی نهفته در بن یک جامعه همچون فرهنگ، یا قدرت متحد کردن اقشار مختلف جامعه مطرح می شود و هم اکنون نیز به شدت مورد توجه کشورهای مختلف دنیا برای بهره گیری قرار دارد.

قدرت نرم به دلیل دوری گزیدن از چارچوب های معمول قدرت، همچون توان نظامی یا عملیات های جاسوسی قابلیت نفوذ بسیار بالایی در اقشار مختلف مردم را دارد و نمی توان با بهانه های معمول جلوی آن را گرفت. از همین رو نهادهای گوناگونی در سرتاسر دنیا به منظور تاثیرگذاری در حوزه فوق وارد عمل شده اند.

جمهوری اسلامی ایران به عنوان کشوری که پایه آن بر اساس یک انقلاب توده ای و عاملی همچون دین برای متحد کردن مردم قرار دارد، توان و ظرفیت بسیار بالایی برای تاثیر گذاری دارد و حتی برخی انقلاب اسلامی ایران را بیش از آن که یک انقلاب سیاسی یا اقتصادی بنامند، آن را انقلابی فرهنگی می دانند.

هم اکنون توان تأثیرگذاری بالای ایران در سطح منطقه بیش از آن که مدیون نفوذ قدرت نظامی یا ابزارهای سخت باشد، بیشتر نتیجه نفوذ آرمان های ضد ظلم و تبعیض نظام جمهوری اسلامی ایران در سطح افکار مردم منطقه است.

طبیعی است در چنین شرایطی هر اقدامی که بخواهد قداست و پایه این قدرت نرم را که عملا در عمق جان مردم این کشور ریشه دارد، مورد هجوم قرار دهد با واکنش سخت مردم روبه رو خواهد شد.

توهین نشریه شارلی ابدو به پیامبر گرامی اسلام عملا هجومی روشن به پایه اعتقادی مردم ایران و کشورهای اسلامی است که به طور حتم صرفنظر از واکنش های دولتی نسبت به آن عملا قلب بیش از یک میلیارد مسلمان را در سرتاسر دنیا جریحه دار کرد و واکنش هایی همچون حمله به سفارتخانه های فرانسه در سرتاسر دنیا کاملاً طبیعی است.

در این میان مردم مسلمان ایران نیز همگام با سایر مسلمانان دنیا اقدام به تجمع در مقابل سفارتخانه های کشورهای غربی کردند و البته به صورت کاملاً مسالمت آمیز اقدام نشریه فرانسوی را محکوم کردند. در این میان آنچه جالب به نظر می رسد، واکنش برخی مقامات دولتی به این اعتراضات بود.

گذشته از اینکه نحوه واکنش دولت به خصوص وزارت امورخارجه محل انتقاد است و دستگاه سیاست خارجی باید با همکاری سایر کشورهای اسلامی واکنشی مناسب به این مسئله نشان می داد، احساسی خواندن واکنش مردم به این اقدام فرانسه از سوی دولت کمی دور از انصاف است.

دولت حتی اگر اعتقاد داشته باشد که نیاز به واکنشی در برابر اقدام فرانسه در وزارت امور خارجه وجود ندارد، نمی تواند مانع اعتراضات مردمی علیه این اقدام فرانسوی ها شود.

تجمع مردم در برابر سفارت فرانسه را واقعاً می توان اقدامی احساسی عنوان کرد، البته احساسی نه از آن جهت که منظور سخنگوی دولت است. اتفاقاً این اقدام مردم نشان از باور مردم ایران اسلامی به توان خود در رساندن صدای خود به مرزهای حاکمیتی غرب است، آنجا که توهین به پیامبران آزادی انسان تعریف می شود و غرب می تواند هر ارزشی که مبتنی بر احساسات مردم باشد را زیرپا بگذارد.

تجمع مردم در برابر فرانسه نشان از همان چیزی است که قدرت نرم و اصلی ترین محور مقاومت در برابر نظام سلطه محسوب می شود؛ مبارزه با ظلم و توهین که از عمق جان ملت ایران برخاسته است اما سؤال اینجاست که آیا دولت نباید از چنین سرمایه ای به عنوان ابزاری در مقابل محکومیت هتاکی وقیحانه غربی ها در توهین به پیامبر گرامی اسلام(ص) استفاده کند و دست به تحقیر آن در تریبون های مختلف بزند.

واقعیت این است که دولت به جای اینکه به نفی این توان مردمی بپردازد، باید از آن به عنوان وسیله ای در راستای سیاست های نظام جمهوری اسلامی استفاده کند. تقویت این حرکت مردمی باید مصداق عینی دستور کار دولت باشد، چراکه امکان محکوم کردن آن به عنوان عملی دولتی وجود ندارد. در دنیای غرب مثال های متعددی وجود دارد که می تواند الگوی دولت قرار بگیرد. بسیاری از بنیادهای دست ساخته غرب که امروز در عرصه جهانی به عنوان تشکل هایی مردمی معرفی می شود، دقیقاً توسط دولت های غربی یا نهادهای جاسوسی کنترل می شوند.

می توان در این باره به گروه «اتحاد علیه ایران هسته ای» اشاره کرد که با حمایت لابی یهودی به دنبال مبارزه با ایران اسلامی به عنوان یک حقیقت موجود در عرصه جهانی است و زمانی که طبل رسوایی این گروه به اصطلاح مردمی با شکایت یکی از شرکت های امریکایی در حال اوج گرفتن بود، اوباما با دستور مستقیم خود از انتشار برخی اسناد مرتبط با آن خودداری کرد.

در این میان حالا زمان این است که دولت نیز همانند همتایان غربی خود به فکر استفاده از این توان مردمی باشد و آن را تقویت کند نه اینکه به تحقیر آن بپردازد.

حمایت:نقاب آزادی بر چهره هتاکان

«نقاب آزادی بر چهره هتاکان»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت به قلم عباس سلیمی نمین است که ر آن می خوانید؛چندی پیش، وقایعی در فرانسه اتفاق افتاد که سیر تطور و تحول آن، ناخودآگاه فضاسازی حوادث یازده سپتامبر و متعاقب آن اشغال دو کشور اسلامی را به اذهان متبادر نمود. پس از قتل خبرنگاران فرانسوی و ایجاد موج اسلام هراسی باید پرسید که این ماجرا، سنگ بنای کدام هدف جدید غرب است ؟ قطعاً هدف غرب از اهانت عامدانه به مقدسات اسلامی، شکستن روحیه مسلمانان است. استدلال غرب درباره توهین به اعتقادات سایر ملل با توجیه آزادی بیان، به طرق مختلف قابل نفی است. در مکتب غربی، اهانت به پادشاهان به خصوص ملکه انگلیس و تشکیک و انتقاد به صهیونیسم و ماجرای هولوکاست غیرقابل تحمل و قابل پیگرد قضایی است. در جریان ماجرای اخیر فرانسه، رئیس جمهور این کشور حمایت از یهودیان را وظیفه دانست. در اروپا هر گونه تحرک ضدصهیونیستی با برچسب آنتی سمیتیسم (Anti Semitism) محکوم و با مجازات رو به رو خواهد شد.

مخالفت نخست وزیر انگلیس با سخنان رهبر کاتولیک های جهان نیز که گفته بود نباید با آزادی بیان به مسلمانان توهین کرد، نشان می دهد سیاستمداران وابسته به صهیونیسم تا چه اندازه از تعالیم مسیحیت به دور افتاده اند.بسیاری از کشورهای اروپایی هرگونه تلاش برای انکار هولوکاست و یا تشکیک در ارقام و آمار آن را جرم دانسته و برای آن تا 7 سال مجازات زندان تعیین کرده اند؛ اکنون هم بر طبق این قوانین، «دیوید اروینگ» تاریخ دان انگلیسی در اتریش پشت میله های زندان قرار دارد؛ آیا هولوکاست مقدس تر از پیامبری است که یک میلیارد و پانصد میلیون مسلمان به او احترام می گذارند؟! نمونه دیگر روژه گارودی فیلسوف و اندیشمند فرانسوی است که در «مهد دموکراسی» صرفاً به علت تشکیک درباره ابعاد هولوکاست ادعایی صهیونیست ها و نه انکار آن، مجازات شد. در سال ۱۹۹۸ میلادی، یک دادگاه فرانسوی وی را به جرم انکار هولوکاست و افترای نژادی مجرم شناخت و بخاطر کتاب اسطوره های بنیان گذار سیاست اسرائیل (Mythes fondateurs de la politique israélienne) که در سال ۹۵ نوشته بود، ۱۲۰/۰۰۰ فرانک فرانسه جریمه کرد.

از این منظر، نحوه برخورد با منتقدان هولوکاست به تنهایی می تواند رسواگر ادعای آزادی بیان در کشورهای غربی باشد و این امر از آزادی بیان غربی کاریکاتوری مضحک ترسیم کرده است که عضو معیوب رسواکننده و بزرگنمایی شده در چهره آن را موضوع ممنوعیت نقد هولوکاست تشکیل می دهد. به عبارت دیگر، حوادث طراحی شده اخیر برای بستن نطق مسلمانان در تحرکات توهین آمیز بعدی بود تا جرأت اعتراض از آنان گرفته شود. اساساً حادثه شارلی ابدو با توجه به توهین این نشریه به پیامبر اسلام(ص) برای منزوی کردن مسلمانان انجام شده است، زیرا جنایتی به آنان نسبت داده می شود که با هیچ منطق اسلامی منطبق نیست. در گام بعدی با فضاسازی رسانه ای، کاریکاتور توهین آمیز منتشر می شود؛ با این فرض که مسلمانان در انفعال قرار گرفته و اعتراضی نخواهند کرد. با اطلاعاتی کمی که درباره ترور خبرنگاران نشریه شارلی ابدو منتشر شد، هر انسان نقّادی به مشکوک بودن آن پی می برد. در این ماجرا گفته شد که فرد مهاجم کارت شناسایی خود را به همراه داشته است، مانند اینکه شخصی با خودروی شخصی اقدام به سرقت کند! عرف خلافکاران، سرقت خودرو برای اجرای عملیات و حمل کارت شناسایی جعلی است اما در کمال تعجب شاهدیم که قاتلین فرانسوی، مدارک شناسایی به همراه داشتند و معلوم نیست تناقض ماسک زدن هنگام ترور و حمل کارت شناسایی چگونه قابل حل است؟

آیا جز این است که مساوی نشان دادن ترور با اسلام، هدف طراحان این توطئه بوده است؟ توهین به مقدسات در فرهنگ غرب، مسبوق به سابقه است. اگر غرب ادّعای آزادی بیان دارد، سوال این است که چرا این آزادی هدایت شده است؟ هفته نامه شارلی ابدو که در پایان ماه دسامبر حتی در پرداخت حقوق کارمندان خود نیز عاجز شده بود، بعد از ماجرای اخیر با دریافت حق اشتراک، جمع آوری پاداش ها و کمکهای سازمانها و ادارات دولتی بیش از ده میلیون یورو به جیب زد. اگر نشریه ای در ازای توهین به مقدسات، از دولت پول دریافت کند، در واقع باید آن را مزدور و مجری فرامین دولت به حساب آورد. چنانچه در چارچوب هایی که در غرب تعریف شده است، افرادی لاابالی و هتّاک به مقدسات این و آن توهین کنند، شاید بتوان عنوان «آزادی غرب وحشی» را بر آن نهاد زیرا برابر دانستن آزادی با توهین به مقدسات، متصاد با عقلانیت است. اما اگر برای توهین، مواجب دریافت شود، ادّعای آزادی بسیار مضحک تر و تمسخرآمیزتر خواهد بود.

هنگامی که سلمان رشدی مرتد، کتاب موهن آیات شیطانی را به نگارش درآورد، دولت انگلیس دفاع از جان وی در برابر خشم مقدس مسلمانان را دفاع از آزادی خواند، اما بعدها مشخص شد که مبلغ کلانی به این نویسنده مرتد پرداخت شده است. در واقع نگارش کتاب آیات شیطانی با سفارش استعمار پیر صورت گرفته بود. نکته مهم دیگر آنکه، لازم بود تا دستگاه دیپلماسی ما در برابر این هتّاکی نفرت آور، واکنشی قوی و مقتدرانه نشان می داد. پس از اعلان کمک مالی دولت فرانسه به نشریه شارلی ابدو، ضروری بود تا دولتمردان در مقام مدّعی، به وزارت خارجه فرانسه رسماً اعلام کنند که این توهین با کمک شما بوده و از سوی شما تلقی می شود و نه صرفاً از سوی چند ژورنالیست.

در واقع انتظار این بود که توهین این نشریه، به عنوان توهین دولتی بررسی شود و نه توهین گروهی. احضار سفیر فرانسه و ابلاغ مراتب اعتراض شدید ایران و لغو سفر وزیر امورخارجه کشورمان به فرانسه کم ترین کار ممکن بود که انجام نشد! پر واضح است که حرمت امامزاده را متولی آن بر عهده دارد و اگر در قبال اهانت های گاه و بیگاه دشمنان، تدبیری عاقلانه، مدبرانه و بلندمدت در جهان اسلام اندیشیده نشود، این گام گستاخانه در این مرحله متوقف نخواهد گردید و یقیناً باید در انتظار شیوه های جدیدتر توهین به مقدسات اسلامی باشیم.

آفرینش:یمن درمعرض سقوط داخلی و خطرات خارجی

«یمن درمعرض سقوط داخلی و خطرات خارجی»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم حمیدرضا عسگری است که در آن می خوانید؛برکناری کابینه و مذاکره با مخالفان مسلح از سوی "منصورهادی" رییس جمهوری یمن، نتوانست ثبات و آرامش را به این کشور بازگرداند. دامنه اختلافات و درگیری ها زمانی گسترده شد که نماینده حوثی ها(انصارالله) از همکاری با دولت کناره گیری کرد و علت آن را عدم توجه به خواسته ها و انجام اصلاحات لازم برای تحقق وعده ها به مخالفان دانست. ازهمین رو بار دیگر مخالفان مسلح وارد صحنه شدند و پس از درگیری با نیروهای امنیتی، کاخ ریاست جمهوری یمن را در اختیار خود گرفتند.

ریشه اختلافات معترضین با دولت یمن بسیار گسترده و عمیق بوده، به طوری که تاکنون شش جنگ را درپی داشته است. در سیر تحولات و اختلافات به وجود آمده در یمن باید به شکاف گسترده ای که بین ساختار جامعه و دولت وجود دارد توجه داشت. در یمن نظام اجتماعی، نظامی قبیله ای است که عرف و رسم قبایل در بسیاری از موارد برتر از قوانین دولتی جای می گیرد. در این نظام اجتماعی، دولت و ساختارها و نهادهای شکل دهنده آن بسیار ضعیف تر و شکننده تر از جامعه و نظام قبیله ای حاکم بر آن است و شکافی عمیق میان دولت و ملت وجود دارد.

علت اصلی این شکاف و بی ثباتی دولت یمن، ضعف بنیان های اقتصادی است و درطی دهه های گذشته این مسئله به ابزاری برای دخالت های کشوری همچون عربستان در امورات داخلی این کشور بوده است. بنا به گزارش برنامه توسعه سازمان ملل، نرخ بیکاری در یمن بیش از 30 درصد می باشد که از این نسبت حدود 57 درصد را جوانان تشکیل می دهند. طبق داده های این گزارش از جمعیت 21 میلیونی یمن ، بیش از 12 میلیون نفر، یعنی 95/59 درصد جمعیت زیر خط فقر زندگی می کنند. در واقع وضعیت اقتصادی و اجتماعی مردم یمن، از عوامل مهم و اثرگذار بر شورش ها، گسترش ناامنی، و اعتراضات مسلحانه در این کشور می باشد.

علیرغم تبلیغات هدف دار در برخی رسانه های خارجی، اختلافات معترضین با دولت، و جنگ بین آنها، جنگی فرقه ای و مذهبی نیست بلکه آنها از وضع بد اقتصادی و بی توجهی دولت به وضعیت معیشتی نامناسب مردم و احجاف دولت به مناطق شمالی و عدم پایبندی به تعهدات خود در این زمینه ناراضی هستند. باید توجه داشت که "علی عبدالله صالح" و بسیاری از نخبگان حاکم در یمن، از مذهب زیدی می باشند واین امر فرضیه اختلافات مذهبی را باطل می سازد.

اما بی ثباتی های داخلی یمن و فقر زمینه مساعدی را برای گفتمان افراطی القاعده در این کشور ایجاد کرده است. درحال حاضر القاعده به طور علنی در یمن پایگاه داشته و برخی از شهرهای این کشور را در تصرف خود دارد. لذا چند تکه شدن قدرت در یمن، اجازه تشکیل یک دولت با ثبات را نخواهد داد و ادامه این نزاع میان حوثی ها، القاعده و دولت یمن، عملا موجب سقوط جامعه مدنی این کشور خواهد شد.

اما به لحاظ خطرات خارجی نیز باید درنظر داشت که عربستان سعودی، یکی از ثروتمندترین قدرت های منطقه، به یمن که از فقیرترین کشورهای خاورمیانه می باشد، توجه ویژه و خاص دارد. اهمیت یمن برای آل سعود به حدی است که درسال 2009 و درپی درگیری میان حوثی ها و دولت یمن، به این کشور لشکرکشی نظامی کرد. البته این امر بی تأثیر از نگرانی ها و ادراکات امنیتی عربستان از منطقه جنوبی خود نیست.

در واقع شکاف ثروت بین این دو کشور، تصویر گسلی را در ذهن سیاستگذاران سعودی به وجود آورده است که با توجه به همسایگی بایمن، نگرانی های عمده ای را در مورد امکان و احتمال تسری ناامنی ها به داخل عربستان و تحریک اقلیت سرکوب شده و ناراضی شیعه این کشور به وجود آورده است. لذا باتوجه به تسلط حوثی ها بر پایتخت و به دست گرفتن قدرت در یمن، این احتمال وجود دارد که عربستان در قالب اتحادیه عرب و شورای همکاری خلیج فارس، اقدامات معترضین یمنی را، خطری برای امنیت کشورهای همسایه جلوه دهد و جواز برخورد مستقیم در یمن را برای خود صادر کند.

باتمام این اوصاف چه در عرصه اختلافات داخلی و چه در زمینه دخالت های خارجی، این مردم یمن هستند که مجبورند فشار ناامنی ها، فقر و کشتار را تحمل کنند. مسلماً این وضعیت صرفا به توسعه گروه های افراطی همچون القاعده کمک خواهد کرد و زمینه را برای سقوط داخلی و نفوذ دخالت های خارجی مهیا می سازد. شاید وضعیت یمن قابل مقایسه با وضعیت سوریه نباشد، اما نباید فراموش کرد که نبود یک دولت مستقل در هر کشوری، زمینه را برای نفوذ، گسترش و فعالیت گروه های فرصت طلب و افراطی فراهم خواهد کرد.

شرق:سنگ اندازی به هر بهانه ای

«سنگ اندازی به هر بهانه ای»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم صادق زیباکلام است که در آن می خوانید؛کندن تابلوی نام خیابان نوفل لوشاتو و آتش زدن پرچم فرانسه در تظاهرات مقابل سفارت این کشور در تهران، این پرسش ساده را در ذهن ایجاد می کند که ما علیه چه کسی و چه چیزی تظاهرات می کنیم؟ آیا اقدام ناپسند هفته نامه «شارلی ابدو» طرف اعتراض ماست یا دولت و ملت فرانسه؟ یا همه اینها فرصتی است برای سرزنش کلی غرب؟ واقعیت آن است که هم دولت کشور مذکور و هم سایر رهبران اروپا، میان کشتار نویسندگان نشریه مذکور از یک سو و توهین به مقدسات مسلمانان از سوی دیگر، یک حد کاملا روشن ترسیم کرده اند. البته در برخی موارد هم چنین نبوده است که حتما مورد اعتراض ماست. اما برخی جریانات سیاسی داخل کشور، بدون درنظرگرفتن این ملاحظه، موج گسترده ای علیه مجموعه اروپا و آمریکا به راه انداخته اند.

موضوع آنگاه جالب می شود که برخی معترضان، وزیر خارجه خودمان را هم بی نصیب نگذاشتند که چرا در آن بحبوحه به کشور فرانسه سفر کرده است؟ گویی دکتر ظریف برای تعطیلات یا مرخصی سالانه اش با خانواده به پاریس و سواحل جنوب فرانسه سفر کرده است! ١٧ماه است که دکتر ظریف و تیم مذاکره کننده ایرانی بدون اغراق بعضا به صورت شبانه روزی برای بهبود شرایط دیپلماسی و تدبیر در مذاکرات هسته ای تلاش می کنند؛ کاری که اگر یک صدم آن در هشت سال احمدی نژاد صورت گرفته بود شاید امروز این میزان مشکلات و معضلات میان ایران و طرف های مقابل بر جای نمانده بود که گفت وگو پیرامون تک تک آنان، ساعت ها زمان مذاکرات را به خود اختصاص دهد. در راستای آن تلاش ها و براساس برنامه قبلی با توجه به فشرده بودن و سرعت ثانیه ها تا ضرب الاجل تیر ماه، ایشان ناگزیر می شود به اروپا و از جمله فرانسه سفر کند.

اما بلافاصله برخی افراد خاص، ایشان را مورد هجمه قرار دادند که چرا نکته سنجی، ظرافت و حساسیت به خرج نداده و در شرایطی که آن هفته نامه مرتکب عمل ناشایست شده، به این کشور اروپایی رفته است؟ گویی آن تصویر مذموم و موهن را، دولت فرانسه کشیده و مدیرمسوول شارلی ابدو هم وزیر خارجه آن کشور بوده است! مسوول دانستن دولت و مقامات فرانسه، برای عمل ناپسندی که یکی از هفته نامه های آن کشور انجام داده بوده به کنار، گناه بعدی ظریف آن بود که چرا در آن اوضاع و احوال با جان کری قدم زده است؟ به نظر می رسد معترضان تصور کرده بودند وزرای خارجه دو کشور برای پیاده روی و لذت از هوای مفرح اروپا، قدم زدن را انتخاب کرده بودند.

شاید اگر دکتر ظریف هم به شیوه برخی افراد و رسانه های داخلی عمل می کرد، حالا از دید آنان قهرمان ملی شده بود. خیلی هم اهمیت نداشت که در بلندمدت، چه هزینه هایی را باید برای این عمل می پرداخت. یا اگر آقای ظریف زمانی که برای ملاقات با مقامات اروپایی و آمریکایی به پاریس رفته بود، همانجا یک نشست خبری ترتیب می داد و اعلام می کرد سفر به پاریس را ناتمام گذاشته و به ایران بازمی گردد، امروز باز هم قهرمان آن گروه شده بود.

اهمیتی هم نداشت که چه اثری روی ١٧ماه مذاکره با طرف های غربی می گذارد. سال هاست برخی افراد برای اقدامات خود، لزومی به پاسخگویی نمی بینند و تبعات رفتارهای آنها در سیاست خارجی و رفتن دود آن به چشم کشور، نه مهم بوده و نه مطرح. همان طور که سه سال پیش به سفارت انگلستان در تهران حمله کردند و سنگی را در چاه انداختند که هنوز بعد از گذشت این سال ها و با وجود تلاش های بسیاری از سوی تهران و لندن، همچنان در ته چاه مانده است.

خوب است این افراد یک بار هم شده، در این حوزه صداقت به خرج دهند؛ اگر قرار است که به هر عنوانی بر سر راه مذاکرات هسته ای سنگ اندازی کرده و علاقه ندارند کلاف پیچیده ای که یک دهه است بخشی از توان کشور را مصروف خود ساخته باز شود، امری است جدا. اما اگر قرار است این کلاف گشوده شود اینکه به جای کمک، هر روز جبهه ای را مقابل «تیم مذاکره کننده نظام» بگشایند و بهانه ای را علم کنند و بر سر ظریف و همکارانش فرود آورند، نه به سود آنان است و نه به سود مصالح و منافع ملی. اعتراض علیه بی حرمتی نسبت به اعتقادات دینی بیش از یک میلیارد مسلمان، امری است که وزارت خارجه ایران هم با قدرت و صراحت انجام داد و همه باید چنین کنند. تشخیص امور و موضع گیری بجا با رعایت شأن دیپلماتیک اما حتما با شعار و رفتارهای غیردیپلماتیک، تفاوت جدی دارد.

ابتکار:تیزی بر صورت ظریف دیپلماسی

«تیزی بر صورت ظریف دیپلماسی»عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم جواد حیدریان است که در آن می خوانید؛محمد جواد ظریف که با هوشمندی و حرارات دیپلماتیکش، کوه یخ مذاکرات ایران و 5+ 1 را آب کرده است، حالا در آخرین زمان برای نتیجه بخش بودن تلاش هایش، با انتقادات تند و تیزی مواجه شده است. انتقاداتی که البته چندان بر محوریت منافع ملی گام بر نمی دارد، بلکه بیشتر جنبه ایدئولوژیک دارد تا حضور جریان بسته ای که به رای مردم از سریر قدرت بیرون رانده شد، همچنان در کالبد سیاسی کشور احساس شود.

یک هفته بعد از آنکه وزرای خارجه ایران و آمریکا در پیاده روهای شهر ژنو، شانه به شانه قدم زدند تا در شکلی جدید از مذاکره، نشانه هایی از نزدیکی نظر طرفین را به جهان مخابره کنند، توپخانه محافظه کاران دو طرف شروع به شلیک کرده است. کنگره آمریکا با پیش کشیدن طرح تحریم های جدید علیه ایران، البته واکنش تند باراک حسین اوباما را به همراه داشت. واکنشی که به صراحت از وتوی هرگونه تحریم سخن می گوید که می تواند روند مذاکرات را مختل یا به بیراهه برد. در سوی دیگر مخالفت، حمله فرمانده بسیج و همینطور توصیه های رئیس قوه قضاییه به محمد جواد ظریف را می توان شاهد آورد که البته سردار نقدی بر خلاف سخنان رئیس قوه قضاییه، با لحنی تند و گزنده تاکید کرده که آقای ظریف از چشم و نظرش افتاده است.

فرمانده بسیج مستضعفین نه تنها قدم زدن ظریف با بارک اوباما یا احتمال سفرش به فرانسه را «اشتباه و غیر قابل تحمل» خوانده که تاکید کرده « ایشان متاسفانه الفبای دیپلماسی را هم رعایت نمی کند.» شاید به صراحت نتوان سخنان فرمانده بسیج کشور در مورد مذاکرات و نحوه مذاکراه تیم ایرانی را نوعی تغییر موضع حاکمیتی در این باره تلقی کرد اما می توان این پرسش را مطرح کرد که مسئولیت حقوقی افراد در مناصب بالای حکومتی در قبال مذاکرات ایران و غرب بر سر پرونده هسته ای تا کجاست؟ و مقامات نظامی و امنیتی کشور تا کجا و تا چه میزان می توانند مذاکره کنندگان را به چالش بکشند و برایشان تعیین تکلیف کنند؟ آیا طبق قانون اساسی جز رهبری و مجلس شورای اسلامی که چند وقت پیش ظریف را برای توضیحاتی فراخوانده بود، کسی می تواند خط و مشی و انتقادی تا این سطح را بر سر پرونده حساس هسته ای مطرح کند و اگر اینطور نیست چرا مصونیت و استقلال وزیر از سوی مخالفان به رسمیت شناخته نمی شود و در ادبیاتی نازل دولت را به چالش می کشند و تیزی اخم بر لبخند دیپلماسی می کشند.

خط و نشان محافظه کاران - که هر بار می خواهند موضعی را بمباران کنند، رسانه های پر پول بیت المال را بسیج می کنند و پشت خاکریزهای رانتی خبر می ایستند - آشکار تر شده است و سر خط خبرها به سمت و سویی رفته تا از «کاه» ظریف «کوه» بسازند وبرای کوفتنش به صحرای کربلا بزنند. حالا هم که سردار نقدی –با اندکی تلخیص- گفته «با تکرار خطاهای فنی ظریف، باید در برآورد مان تجدید نظر کنیم» زمینه ای برای تخریب مسیر مذاکرات فراهم شده تا هر دو جریان محافظه کار ایران و آمریکا بر طبل مخالفت بکوبند و در نهایت هزاران ساعت گفتگو و میلیون ها امید برای بهبود وضعیت... بر باد برود و سیاست «سنگ روی سنگ بند نیاید» در این میان صورت عمل به خود گیرد.

این اظهار انتقادهای نیش دار که حالا دارد شکل واقعی تری به خود می گیرد، آشکارا بر خلاف مسیر تعیین شده مذاکرات در سطوح بالای نظام است. مسیری که مشخصا از سوی مقام رهبری تعیین شده و وی از امنیت خاطر خود در خصوص شخص مذاکره کنندگان سخن گفته و اینکه مخالفتی با ادامه مذاکرات ندارند.

با این حال طرف غربی که حالا هم با چالشی واقعی مواجه شده است، به شکلی در حال تدارک وضعیت برای تداوم و در نهایت نتیجه بخشی مذکرات است. اگر چه آنها تاویل خود از نتیجه را دارند و باراک اوباما، سنا به خصوص «کمیته بانکداری» را به برخوردی قاطع تهدید کرده تا آنها از طرح تحریم ایران در روز پنجشنبه به نفع توافق نهایی ایران و آمریکا در زمینه هسته ای دست بردارند اما مخالفان ایرانی به نظر می رسد با انتقادات فعلی، میلی به نتیجه بخشی مذاکره دولت تدبیر و امید ندارد و شاید از 10 سال عقب رفت در مذاکره محافظه کاران وطنی درس نگرفته اند و می خواهند مذاکرات به شکست بینجامد و «روز از نو روزی از نو...»

دنیای اقتصاد:چالش های اشتغال

«چالش های اشتغال»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم قدیر اسدی است که در آن می خوانید؛به اذعان همه مسوولان و سیاست گذاران، اشتغال مهم ترین چالشی است که در پیش روی دولت فعلی و به طریق اولی دولت بعدی خواهد بود. صحبت از ۸ میلیون بیکار در صورت عدم رشد حجم اشتغال و ۶ میلیون جمعیت عاطل در حال حاضر آن هم در یک اقتصاد با 5/21 میلیون شاغل، یقینا پشت هر سیاست گذار و تصمیم گیرنده در جامعه را خواهد لرزاند. لزوم برنامه ریزی در جهت مقابله با این معضل اجتماعی بر کسی پوشیده نیست. در این مقاله کوشیده ام تا برخی جنبه های این تصمیم گیری را بشکافم. پیش از ورود به بحث لازم می دانم در باب تعریف بیکاری چند جمله ای توضیح بدهم.

بیکاری به این معنا نیست که هیچ بخش خدماتی، صنعتی یا کشاورزی نیاز به نیروی کار ندارد یا اینکه هیچ یک از افراد بیکار تا به حال با یک موقعیت کاری یا استخدام مواجه نشده اند، بلکه به این معنی است که در دستمزدهای تعادلی (متوسط دستمزدی که فرد در جامعه با آن مواجه است) این فرد شغل دلخواه خود را نیافته است. به بیان دیگر مجموع شرایط شغلی که تا به حال به فرد پیشنهاد شده، اعم از شرایط مربوط به نوع قرارداد (رسمی، پیمانی، کار معین و ...)، بیمه، دستمزد و سایر شرایط محیط کاری، با آنچه فرد به عنوان شغل مورد انتظار خود در نظر دارد، همخوانی لازم را نداشته و فرد حاضر به تغییر وضعیت از بیکار به شاغل با قبول آن شغل نیست؛ بنابراین نحوه تشکیل انتظارات نیروی کار که اغلب در اثر تحصیلات شکل می گیرد از اهمیت بالایی برخوردار است.

اول از همه اینکه ابعاد مساله باید به طور دقیق مشخص باشد. این میزان بیکار در چه زمانی و با چه مشخصات مکانی، تحصیلاتی و سنی به بازار کار وارد می شوند؟ درخواست دقیق این نیروی کار چیست؟ به بیان دیگر شغل هایی که باید برای این نیروی کار بالقوه ایجاد شود، باید دارای چه ویژگی هایی باشند. برای درک عینی تر این موضوع، آیا تا به حال به تفاوت بین نرخ مشارکت اقتصادی، نرخ بیکاری، نرخ مشارکت زنان و مهم تر از همه سهم اشتغال هر بخش از کل اشتغال، در استان های متفاوت توجه کرده اید؟ برای سیاست گذاری در حوزه بازار کار، سیاست های اقتصادی باید به همین اندازه دقیق و با توجه به ویژگی های تقاضاکنندگان شغل در آینده تنظیم شود.

مساله مهم بعدی شتاب در حجم تقاضای نیروی کار در اثر تغییر در نرخ مشارکت اقتصادی است. آنچه در آینده نزدیک با آن مواجه خواهیم بود، افزایش نرخ مشارکت اقتصادی ناشی از افزایش در رشد اقتصادی و افزایش امید به یافتن شغل در نیروی کار است. در واقع انتقال افراد از جمعیت عاطل به جمعیت فعال و جست وجوکنندگان کار، جریان بعدی افزایش افراد بیکار و افزایش نرخ بیکاری است. اولین نشانه های این تغییر در نرخ مشارکت از مقایسه بین نرخ مشارکت اقتصادی پاییز ۱۳۹۳ و پاییز ۱۳۹۲ قابل مشاهده است که نشان از افزایش تقریبا یک درصدی در پاسخ به بهبود وضعیت فعالیت های اقتصادی در یک ساله اخیر دارد. روند نرخ مشارکت اقتصادی در طی سالیان اخیر به دلیل وضعیت اقتصادی، به غیر از نوسانات فصلی، به طور متوسط در حال کاهش بوده است.

اما با نگاهی به روند آن از گذشته مشهود است که با بهبود وضعیت اقتصادی، دور از ذهن نخواهد بود که نرخ مشارکت حتی از بیشترین میزان خود در گذشته(6/42درصد) نیز فراتر برود. به خصوص که جمعیت در سن کار بیشتر در گروه سنی متمرکز است که نرخ مشارکت اقتصادی با تحول قابل توجه در آن گروه سنی شتاب خواهد گرفت.

نکته سوم و شاید مهم ترین نکته ای که باید به آن تاکید کرد، استراتژی جذب نیروی کار در اقتصاد است. سوال اصلی این است که با رشد کدام بخش از اقتصاد، می توان برای بیکاران موجود در بازار کار شغل فراهم کرد؟ مطالعات نشان می دهد که بخش صنعت در اقتصاد جذب کننده نیروهای متخصص تربیت شده در دانشگاه ها نیست و بیشتر نیازمند نیروی کار ساده و ماهر است. در واقع به دلیل فاصله صنعت کشور از تکنولوژی های روز و همچنین سرمایه بر بودن صنعت به دلیل ارزانی نسبی سرمایه در کشور به مدد نرخ بهره حقیقی منفی، رشد صنعت کشور موجب جذب میزان زیاد نیروی کار در بازار کار نمی شود. به خصوص اینکه سهم بخش صنعت کشور نسبت به کل اقتصاد آنقدر هم بالا نیست که بتواند جذب کننده نیروی کاری با این حجم باشد. همچنین نیروی کار شاغل در بخش کشاورزی نیز با عدم بهره وری روبه رو بوده یا با مکانیزاسیون روزافزون این بخش و همچنین خشکسالی های پیایی در طول سالیان گذشته، ضعیف تر از آن است که از آن بتوان انتظار جذب نیروی کار داشت. آیا بخش خدمات در اقتصاد می تواند این بار گران را به دوش بکشد؟ پاسخ نامعلوم است.

متاسفانه ما داده های کافی از ارتباط بین شغل و شاغل نداریم. برای مثال نمی دانیم کسانی که در دانشگاه ها ادبیات عرب خوانده اند، الان در کدام بخش اقتصادی مشغول هستند. آیا کارمند اداره آموزش و پرورش هستند و ادبیات عرب تدریس می کنند یا توانسته اند شغل بهتری در بخش های اداری وزارت اقتصاد بگیرند یا در امتحان ورودی وزارت نیرو قبول شده اند. اگر به اندازه کافی خوش شانس بوده باشند، الان در وزارت نفت هستند.

تحصیل کرده های گروه ادبیات نمایشی چطور؟ همه آنها الان در حال آماده شدن برای سفر به «کن» و راه رفتن روی فرش قرمز هستند یا دارند در آزمون های استخدامی مختلف شانس خود را امتحان می کنند؟ دوستان من در رشته اقتصاد چطور؟ آیا همه آنها در حال استفاده از تئوری های اقتصادی در صنعت، خدمات یا کشاورزی هستند یا دارند با تئوری های چرخه تجاری علت بیکار بودن خود را برای بستگانشان توجیه می کنند.

سوال اینجاست که ویژگی های تحصیلاتی بیکاران چیست و دولت برای این همه تحصیلکرده چگونه این همه شغل با کیفیت در جای جای این کشور پهناور فراهم کند. متاسفانه برخلاف دو مساله اول که داده ها تا اندازه زیادی توسط مرکز آمار ایران تولید شده و پیش بینی های دقیقی بر اساس این داده ها قابل انجام است، ما هنوز داده های منسجمی از رشته های تحصیلی افراد و همچنین تخمین درستی از انتظارات آنها نداریم. همچنین نمی دانیم که چه خدمت مولدی می توانند تولید کنند. گسست بین عرضه آموزش توسط دولت و تقاضای آموزش در بازار کار در طول سالیان دراز این معمای پیچیده را طرح کرده است.

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه