آیا شغل رویایی وجود دارد؟

آیا داشتن «کار ایده‌آل» واقعا ممکن است؟ یا این یک ایده توخالی است تا بیشتر کار و کمتر گله کنیم؟

آیا داشتن یک «کار ایده‌آل» واقعا ممکن است؟ یا این یک ایده توخالی است برای اینکه شما بیشتر کار و کمتر گله کنیم؟

به گزارش یورونیوز سامانتا کلارک، «مشاور خرسندی» در بریتانیا طرفدار پَروپا قرصِ شغل آرمانی است. کار او این است که به صاحبان کسب و کار کمک کند تا کارمندان شادتری داشته باشند.

او می‌گوید: «ما خودمان مسئول شادی کاری‌مان هستیم. وظیفه ما است که برویم و بفهمیم چه چیزی به درد ما می‌خورد و چه چیزی به کارمان نمی‌آید. تا واقعا مسئولیت زندگی‌مان را به دست بگیریم.»

او تلاش دارد تعریفی تازه از خرسندی به کارفرما و کارکنان ارائه کند. او می‌افزاید: «مساله الکی خوش بودن نیست. مساله این است که چطور می‌توانیم بهتر با همکاران‌مان گفتگو کنیم؟ آیا می‌توانیم محیط یا فضایی فراهم کنیم که افراد بهتر در آن کار کنند؟»

کارکنان و کارفرمایان چه نصیبی می‌برند؟

شرکتها به این ترتیب می‌توانند نسخه خودشان را خرسندی و شادمانی تعریف کنند و کارآیی و بازده کاری را بسنجند. اما ماجرا این است که برای یک شرکت کارکنان خوشحالتر به معنی تولید بالاتر و در نهایت سود بیشتر است.

سایتهای بسیاری هستند که مطلوبترین کارها را معرفی می‌کنند و حتی نظرسنجی می‌کنند تا بدانند بهترین شغل‌ها از نظر افراد کدام است.

در میان این «مطلوب‌‌ترین مشاغل» همیشه چند عنوان خودنمایی می‌کنند از جمله : هنرپیشگی، خلبانی، عکاسی مد، نویسندگی، آزمایش‌کننده ماشین یا موتورهای جدید، فضانوردی، خوانندگی یا نوازندگی، طراح داخلی و حتی جاسوسی و هنرپیشگی فیلم پورنو.

اما نظریه رفتن به دنبال کار ایده‌آل مخالفانی هم دارد که معتقدند فکر شغل ایده‌آل کلیت جامعه را به این سمت می‌برد که «باید» از کارشان لذت ببرند وگرنه کارشان چندان مطلوب نیست و نیاز دارند آن را عوض کنند. و از آنجا که یک جامعه به انواع مشاغل نیاز دارد که برخی از آنها لزوما آسان یا خوشایند نیستند،‌ مثلا کارگری معدن یا رفتگری و کارهای خدماتی دشوار. وانگهی، در تمامی جوامع نیز همگان عملا به تمامی مشاغل به اصطلاح مطلوب دسترسی ندارند.

اگر در بیرون سر کار نرویم و در خانه کار کنیم چطور؟

از سوی دیگر پژوهشهایی هست که نشان می‌دهد ما زمانی شادتر هستیم که احساس کنیم خودمان کارمان را کنترل می‌کنیم و برده دستمزد نیستیم. یکی از اینها کار کردن در خانه است.

تحقیقی تازه در بریتانیا نشان می‌دهد که کارکنانی که بدون حضور در محل کار، یعنی از خانه برای جایی کار می‌کنند از کار خود راضی‌تر اند. آنها برای کارشان شور و شوق بیشتری دارند و تعهدشان به شرکت کارفرما بیشتر است. گرچه همین پژوهش نشان می‌دهد که کسانی که در خانه کار می‌کنند، سخت‌تر و بیشتر کار می‌کنند و همچنین این مشکل را دارند که قطع کردن کار برایشان راحت نیست چون مانند دیگر همکارانشان مقید به ساعت کاری اداری نیستند.

استفن لواندوفسکی استاد دانشگاه بریستول معتقد است گرچه کار کردن در خانه در ظاهر استرس کمتری به همراه دارد اما لزوما افراد را خوشحالتر نمی‌کند. او می‌گوید که این وسوسه هست که شاد بودن را با موفق بودن یکی بپنداریم.

وی می‌افزاید:‌ «شروع می‌کنید به سخت‌تر کار کردن تا موقعی که ناگهان هروقت کار نکنید احساس گناه می‌کنید و کار به جایی می‌رسد که زندگی کاری‌تان خوب می‌شود اما پای وظایف خانوادگی‌تان لنگ می‌زند.»

از توهم تا واقعیت چقدر راه است؟

دنبال کردن ایده شغل آرمانی چیزی است که افراد ممکن است یک عمر وقتشان را صرف آن کنند. اما ممکن نیست فکر «شغل ایده‌آل» فقط یک توهم باشد؟

سوفی بروان، که زمانی یک روزنامه‌نگار جوان بود سخت کار کرد تا به اوج کاری خودش برسد. اما وقتی ترفیع گرفت و موقعیت بهتری پیدا کرد کم‌کم متوجه شد که نه تنها شادتر نشده بلکه بیشتر کار می‌کند، عصبی‌تر شده و کیفیت رابطه خانوادگی‌اش هم به شدت افت کرده است.

او سرانجام تصمیم گرفت پاره وقت کار کند و باقی وقتش را به شیرینی پزی حرفه‌ای اختصاص دهد.

او می‌گوید:‌ «امروز وقت کار، آدمهایی را می‌بینم که بیشتر دوستشان دارم و خوشحالتر از قبل هستم. حالا متوجه شده‌ام که راه‌هایی برای پول درآوردن هست که خوشحال‌تان می‌کند.»

به نظر می‌رسد او برای رسیدن به خرسندی از کارش میانبری پیدا کرده که برای بیشتر افراد فقط در اواخر میانسالی امکان‌پذیر ممکن می‌شود؛ یعنی گذر از توهم «کار رویایی» و پیدا کردن مسیر خود در زندگی.

تماشاخانه

رازهای جالبی از تایتانیک که شاید هرگز درباره‌اش نشنیده باشید (فیلم)

تست موشک‌هایی با کلاهک‌های عجیب در کره شمالی (فیلم)

فیلم های دیگر