دوچرخه سواری در سراشیبی

عصر ایران ورزشی؛ سولماز خیرخواه - امیر زرگری اولین لژیونر ایرانی است که در تیم حرفه ای"AG2R LA Mondiale"  رکاب می زند. او که از آغاز سال 2012 به عضویت این تیم فرانسوی در آمده است، در بازی های تابستانی 2012 لندن اولین حضورش را در المپیک تجربه کرد اما نتوانست به خط پایان برسد.

زرگری در رقابت های لندن پس از طي 90 كيلومتر از مسير مسابقه، دچار سانحه شد و نتوانست ادامه راه را رکاب بزند. ركابزن لژيونر تيم ملي معتقد است که اين سانحه اجازه نداد تا او مسابقه را ادامه دهم و اگر این اتفاق نمی افتاد او می توانست در میان 30 نفر اول رقابت ها قرار بگیرد.

ملی پوش کشورمان با بیان اینکه تهدیدها و تحریم های فدراسیون جهانی دوچرخه سواری می تواند به دوچرخه سواری ایران لطمه بزند، در گفتگو با عصر ایران تاکید کرد که مسئولان فدراسیون جهانی همیشه سعی کردند به کشورهای جهان سومی کمک کنند و این بار هم بر اساس قانون تا جایی که بتوانند با ما همکاری خواهند کرد.


 المپیک لندن اولین تجربه‌ شما بود، اما بواسطه حضورتان در تیم حرفه ای فرانسه و کسب مقام سومی آسیا کم‌تجربه نبودید. برای ما از المپیک لندن می گویید؟

به طور کلی در المپیک 2-3 رشته هستند که فقط حرفه های آن می توانند شرکت کنند که یکی از آن رشته ها دوچرخه سواری است. در حقیقت از سال 1996 اتحادیه بین المللی دوچرخه سواری اجازه داد حرفه ای های رشته دوچرخه سواری نیز در المپیک شرکت کنند که این کار را برای ما و به طور کلی برای همه دوچرخه سواران سخت کرده است.

در عرصه بزرگی چون المپیک رقابت کردن با 100 رکابزن دیگر کار چندان آسانی نیست ضمن اینکه دوچرخه همانند رشته های تکواندو و کشتی نیز قرعه استراحت ندارد و باید همه در یک روز با یکدیگر به رقابت بپردازند، رقابتی که بسیار تنگاتنگ و سخت است و نتایج با اختلاف چند ثانیه تغییر می کند. اما با این وجود به نظرم ایران در المپیک امسال بواسطه 3 سهمیه ای که داشت از وضعیت خوبی برخوردار بود هرچند که نتیجه ای را نگرفت.

شما در همان روز اول مسابقه مصدوم شدید و نتوانستید به باقی راه ادامه بدهید، چطور شد که آن حادثه رخ داد؟

يكي از تماشاگران براي عكاسي به داخل مسير آمده بود كه دوچرخه سوار جلويي من او را نديد و به او برخورد كرد. بعد از برخورد او، من و دوچرخه سواران بعد از من نیز همگي پشت سر هم به يكديگر برخورد كرديم كه متأسفانه من مصدوم شدم و نتوانستم به مسير خودم ادامه دهم و در نهایت هم راهی بیمارستان شدم.

 آسیب دیدگی تان برطرف شده؟

الان بهترم ولی پام کاملا خوب نشده و فعلا نیاز به  مداوا دارد.

حتما از اینکه همان ابتدای راه متوقف شدید، کلی ناراحت شدید.

خوب بله چون مطمئنا اگر ادامه مي‌دادم حداقل جزو 30 نفر اول بودم . من بسيار سرحال بودم و در بهترين شرايط قرار داشتم. مسير هم مسير ايده‌آل من بود. اگر مصدوم نمي‌شدم حداقل در همان گروه دوم اصلي به كار خود پايان مي‌دادم كه نتيجه بسيار خوبي بود.

به نظر شما ما چرا نمی توانیم در رشته دوچرخه سواری در المپیک نتیجه بگیریم؟

راستش با اتفاقاتی که در دوچرخه سواری کشورما می افتد و برنامه ها دائم تغییر پیدا می کند، نتیجه نگرفتن ما در المپیک مسئله دور از ذهنی نیست. به نظرم حتی اگر این روند ادامه پیدا کند ممکن است وضعیت دوچرخه سواران ایرانی بدتر هم بشود و تیم های باشگاهی از این روند ضربه بخورند.

ما زمانی می توانیم در دنیا حرفی برای گفتن داشته باشیم که باشگاه های ما بتوانند فعالیت بیشتری داشته باشند و تعداد باشگاه های حرفه ای در کشورمان افزایش پیدا کند. از همه مهتر تا زمانیکه تورهای دوچرخه سواری هرسال نسبت به سال گذشته تعدادشان کمتر می شود، این وضعیت ادامه خواهد داشت.

ما پارسال تور های آذربایجان، ریاست جمهوری و مسابقات برون مرزی را داشتیم و توانستیم با شرکت در این رقابت ها رنکینگ مان را بالا ببریم و در رنکینگ آسیا جایگاه اول را داشته باشیم. اما امسال به جز تور آذربایجان مابقی تورها کنسل شده اند. خوب وقتی دوچرخه سواران نتوانند در رقابت ها شرکت کنند و مسابقه بدهند چطور می توان انتظار داشت که در المپیک و رقابت های بزرگ نتیجه بگیرند؟

 امکانات تیم ملی چطور است؟

امکانات تیم ملی در 2-3 ساله اخیر بد نبوده و همه چیز به قدر کافی وجود داشته و حتی باشگاههای از امکانات و تجهیزات خوبی برخوردارند اما آنچه که اهمیت دارد برگزاری مسابقات و تورهای مختلف است.

 لغو تورهای دوچرخه سواری می تواند با تغییرات مدیریتی فدراسیون ارتباط داشته باشد؟

به هرحال بی تاثیر نیست اما نمی توان همه تقصیرها را نیز به گردن فدراسیون انداخت چون فدراسیون که برای برگزاری مسابقات از خودش پولی ندارد و باید سازمان این بودجه و پول را در اختیار فدراسیون قرار بدهد. از این جهت است که مسئولان سازمان باید توجه بیشتری به این رشته بکنند و تیم های خارجی را به ایران دعوت کنند و یا دوچرخه سواران ایرانی را به تورهای برون مرزی بفرستند.

شما ببینید از تور ریاست جمهوری که پارسال برگزار شد هنوز جوایز ما را نداند و این دلیلی جز کمبود بودجه هیئت ها نمی تواند باشد .

با این حساب عمده مشکلات را دوچرخه سواران در کمبود بودجه فدراسیون می دانید.

بله اما علاوه بر این به نظرم باید پایه ای کار شود. مثلا تیم انگلیس در حالیکه 10 -12 مدال می گیرد که یکسری دوچرخه سوار برای مدت طولانی و با برنامه ریزی دارند کار می کنند و بعد استعدادهای جدید را در کنار قهرمانان قرار می دهند و به این ترتیب است که می توانند نتیجه بگیرند و رشد کنند.

 کلا ما در رشته هایی که تکنیک و تکنولوژی را با هم دارند، مشکل داریم، مثل دوی 100 متر که نتیجه گرفتن و مدال آوردن در آن برای ما مشکل است، این در حالیست که در رشته های قدرتی مثل کشتی و وزنه برداری می توانیم به راحتی نتیجه بگیرم و صاحب مدال شویم .

بر این اساس برای موفقیت در اینگونه رشته ها باید دید دراز مدت به این رشته ها و اهداف مان داشته باشیم ولی این چیزی است که در ایران وجود ندارد و اصولا مسئولان در راس برنامه ریزی برای گرفتن مدال در اینگونه رشته های ورزشی ندارند و اگر هم ما می توانیم در رشته های مختلف نتیجه و مدالی بگیریم این نتیجه زحمات خود ورزشکارهاست.

آیا راه اندازی لیگ در بهبود این روند موثر بوده یا نه؟

لیگ که راه افتاده تاثیرات مثبتی را به همراه داشته اما باز تاکید می کنم که تورها خیلی مهمتر از لیگ هستند.

فکر می کنم مسابقات دوچرخه سواری قهرمانی جهان در هلند نزدیک ترین رقابت های پیش رو باشد.

بله ولی حضور من در این رقابت ها قطعی نیست چون آسیب دیدگی ام هنوز خوب نشد و ممکن است به مسابقات نرسم.

در کنار مسابقات، نشست فدراسیون جهانی دوچرخه سواری نیز برگزار می شود که مسئولان ایرانی هم در آن حضور خواهند داشت. به نظر شما این می تواند برای دلجویی از مسئولان IOC باشد؟

اتفاقاتی که این مدت در فدراسیون دوچرخه سواری افتاده، اتفاقاتی است که اگر زودتر حل و فصل نشود، درنهایت به ورزش کشورمان ضربه خواهد زد.  ضمن اینکه به نظرم مسئولان فدراسیون جهانی دوچرخه سواری همیشه سعی کردند به کشورهای جهان سومی کمک کنند و این بار هم بر اساس قانون تا جایی که بتوانند با ما همکاری خواهند کرد.

برای خواندن سایر خبرهای ورزشی کلیک کنید